8.ก้าวแรก

"ตื่นเต้นรึเปล่าครับ"

คาเมลในวันนี้ดูเจิดจ้ากว่าทุกวัน เขาอยู่ในชุดอัศวินเต็มยศแบบที่เธอไม่ค่อยคุ้นตาสักเท่าไหร่นัก แสงแดดอ่อนๆที่กระทบลงบนใบหน้าของเขา มันทำให้เขานั้นเจิดจรัสมากทีเดียว

"ไม่ตื่นเต้นแต่มันคือความหวาดกลัวต่างหาก"

"มิมีสิ่งใดที่จะทำให้ลูกหวาดกลัวเอลิ เพราะว่าพ่อจะไปที่อคาเด็มมี่พร้อมกับอัศวินมากมายเหล่านี้ ใครที่มันกล้ามองลูกด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พ่อจะจัดการมัน!!"

นี่แหละคือสิ่งที่เธอกำลัง..หวาดกลัว กองทัพพวกนี้คืออะไรกัน นี่ท่านพ่อจะไปออกรบหรือว่าจะไปโรงเรียนกันแน่...

เอลิซ่าทำได้เพียงส่งสายตาอ้อนวอนไปที่พ่อบ้าน แต่ทว่าชายชราผู้นั้นกลับส่ายหน้าเบาๆราวกับว่าเขาเองก็จนปัญญาที่จะห้ามท่านแกรนด์ดยุคเช่นกัน

ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเอลิซ่าที่เดินเข้าไปจับมือของแกรนด์ดยุคเอาไว้

"ท่านพ่อ วันนี้เป็นวันที่ลูกไปเรียนที่อคาเด็มมี่เป็นวันแรก สิ่งที่ลูกต้องการคือท่านพ่อเพียงผู้เดียว..ผู้เดียวเท่านั้นค่ะ ท่านพ่อไปส่งลูกแค่คนเดียวก็พอ มิต้องยกอัศวินที่คามิลไปทั้งกองทัพหรอก..."

"เอลิ แต่ว่า.."

"ท่านพ่อไม่เชื่อมั่นในความสามารถของลูกอย่างนั้นหรือคะ ท่านพ่อไม่เชื่อว่าลูกสามารถอยู่ที่อคาเด็มมี่ได้ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?"

ใจของฮาซานพลันอ่อนลงยวบยาบ เขาอุ้มลูกสาวมาขึ้นรถม้าพร้อมกับลูบผมสีชมพูของเธอเบาๆ

"พ่อเชื่อมั่นในตัวลูกแต่ทว่าในความเชื่อมั่นนั้นมันมีความห่วงใยมากมายของพ่อปะปนอยู่.."

เธอดึงแขนเสื้อของท่านพ่อเพื่อให้ท่านพ่อขึ้นมานั่งบนรถม้ากับเธอ

"แค่ท่านพ่อคนเดียวก็พอค่ะ ลูกอยากให้ท่านพ่อไปส่งและไปให้กำลังใจตอนที่ลูกสอบเลือกสายวิชา.."

เอลิซ่าพยักหน้าให้พ่อบ้านเพื่อให้เขาจัดการพาอัศวินมากมายพวกนี้กลับไปให้หมด..แค่เริ่มก็รู้สึกว่าหัวจะปวดแล้ว

"กังวลรึเปล่า...ข้อสอบพวกนั้นมิได้ยากเย็นอะไร ลูกจะสามารถผ่านมันไปได้สบายๆอยู่แล้ว"

เธออ่านหนังสือมาหลายร้อยรอบ ไม่ใช่แค่ผ่านไปให้ได้แต่ต้องผ่านไปในแบบที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่จะทำให้ท่านพ่อชื่นชอบในตัวเธอ

เมื่อถึงวันที่ต้องจากกันจริงๆเขาอาจจะเมตตาเธอโดยการให้เธอแต่งงานกับใครสักคน...แทนการไล่ออกจากคามิล

เราเดินทางสักพักก็ถึงหน้าอคาเด็มมี่ที่เนืองแน่นไปด้วยขบวนรถม้า แต่ทว่ารถม้าที่ประทับตราของตระกูลแกรนด์ดยุคคามิลมิต้องต่อแถวเพราะสามารถวิ่งเข้าไปด้านในได้เลย 

"น่าเศร้านิดหน่อยที่พ่อกับอาจารย์ผู้คุมสอบไม่ถูกกัน เจ้านั่นชอบจะอวดเก่งอยู่ตลอดเวลา อย่าไปฟังเขามากเข้าใจรึเปล่า?"

เอลิซ่าพยักหน้าเบาๆ ฮาซานลูบผมของลูกสาวอีกครั้ง พร้อมกับมองเอลิซ่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"อีกสองเดือนเจอกัน พ่อจะรอฟังข่าวดีที่คามิล"

"ค่ะ.."

คาเมลและเกวนถือของใช้ทั้งหมดของเธอไปที่ตึกนอนด้านหลัง ส่วนเอลิซ่าต้องเดินไปตามผู้ดูแลอคาเด็มมี่เพื่อทำการสอบวัดผลและสอบเลือกสายการเรียน

"ยินดีต้อนรับท่านหญิงคามิลเข้าสู่อคาเด็มมี่ครับ นี่คือกระดาษข้อสอบ.."

ชายเบื้องหน้าดูอายุไม่น่าจะเกินสามสิบปี เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหน้าเธอเอามากๆ แสดงว่าท่านพ่อคงจะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจอย่างนั้นสินะ...

เอลิซ่าไม่คิดจะคุยหรือว่าสอบถามอะไรกับอาจารย์ท่านนั้นให้มากความ เธอนั่งลงพร้อมกับทำข้อสอบกว่าสามสิบหน้ากระดาษด้วยท่าทีที่สุขุม

ข้อสอบพวกนี้มัน...ยากกว่าที่เคยทำถึงสามเท่า ดูยังไงก็ไม่ใช่ข้อสอบวัดผลความรู้อย่างแน่นอน นี่อาจารย์จงใจแกล้งเธอขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ...

เอลิซ่าทำได้เพียงเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะลงมือทำอย่างตั้งใจ ข้อสอบพวกนี้มันยากแต่ทว่าที่น่าแปลกใจนั่นคือมันผ่านตามาแล้วทั้งสิ้น ราวกับว่าเธอเคยทำมันมาก่อน ทั้งที่ตอนที่อยู่คามิลยังเรียนไม่ถึงตรงนี้ด้วยซ้ำ..

บางอย่างที่ทับซ้อนเข้ามาในความทรงจำนี้คืออะไรกัน? ความสามารถที่ราวกับว่าไม่ใช่ตัวเธอ

"การเรียนวิธีการใช้เวทมีผู้เรียนเพียงห้าคนเท่านั้น ท่านหญิงจะต้องพยายามหน่อยนะครับหากว่าท่านหญิงอยากจะเป็นคามิลที่สมบูรณ์แบบ...แน่นอนว่าจะต้องตอบถูกหมดทุกข้อ"

"เสร็จแล้วค่ะท่านอาจารย์"

โจเซฟเลิกคิ้วมองหน้าของเอลิซ่า เด็กหญิงผู้นี้ใช้เวลาทำข้อสอบของปีสามไปเพียงสิบนาที..

เหอะ! นี่นางคงคิดจะใช้อำนาจของคามิลเพื่อเข้าเรียนที่นี่สินะ คงจะใช้วิธีการตอบมั่วๆเดาส่งๆไปอย่างนั้นแล้วใช้เส้นสายในการเข้าเรียน นิสัยเหมือนกันไม่มีผิดสารเลวทั้งพ่อทั้งลูก...

เขาเปิดกระดาษข้อสอบพวกนั้นเพื่อตรวจคะแนน 

"!!!"

เป็นไปได้อย่างไรกัน ข้อสอบพวกนี้ถูกหมดอย่างนั้นหรือ!! 

ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะข้อสอบพวกนี้ไม่มีใครที่จะทำได้ถูกหมด เพราะในบางข้อมันคือการถามคำร่ายเวทย์ เช่นการร่ายเวทอัญเชิญต้องกล่าวว่าอย่างไร

คำตอบพวกนี้มีเพียงมหาจอมเวทเท่านั้นที่จะตอบได้...หากไม่เห็นกับตาเขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่านางลงมือทำด้วยตัวเองจริงๆ

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่อคาเด็มมี่..ในสายวิชาผู้ใช้เวทย์ เอลิซ่า คามิล..."

ถึงมิได้อยากจะกล่าวเช่นนั้นแต่ทว่าด้วยตามหน้าที่แล้วโจเซฟจำเป็นต้องให้เอลิซ่าเขาไปเรียนที่ตึกเวท 

ทำได้แล้ว! ได้เข้าเรียนการใช้เวทมนตร์อย่างที่ท่านพ่อคาดหวังเอาไว้ ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงตอบคำถามยากๆพวกนั้นได้แต่ทว่า...มันก็ดีแล้วที่เธอสามารถก้าวข้ามผ่านการกลั่นแกล้งของท่านอาจารย์โจเซฟที่ไม่ชอบขี้หน้าท่านพ่อมาได้ 

"แมรี่จะพาท่านหญิงไปที่ตึกนอนผู้ใช้เวท วันนี้เราจะยังไม่เริ่มเรียน เจอกันพรุ่งนี้ครับ"

อาจารย์โจเซฟกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่ออำลาเธอ 

เขาก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพเธอเนี่ยนะ ทั้งที่เขาเป็นอาจารย์และเขาเป็นผู้ที่อายุมากกว่า...เพียงเพราะว่าเธอเป็นคามิล

อย่าก้มหัวให้ใคร...

เรื่องนั้นเธอจะจดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลย!

ที่พักนี่คือตึกขนาดมหึมาที่มีสิบชั้น เธออยู่ชั้นห้า มันกว้างขวางและใหญ่โตมากทีเดียว ด้านในมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างที่ต้องการ เควนและคาเมลกำลังยืนส่งยิ้มให้เธอเพื่อแสดงความยินดี

เป็นครั้งแรกที่เอลิซ่ารู้สึกอยากจะวิ่งไปกอดใครสักคน เธอวิ่งไปกอดเกวนแน่น ราวกับอยากจะแบ่งปันความยินดีที่ได้รับมา...

เธอทำมันได้ เธอสามารถสอบเข้าเรียนเป็นผู้ใช้เวทได้แล้ว

"เก่งมากเลยค่ะคุณหนู.."

เกวนมองที่คุณหนูผู้งดงามด้วยความรู้สึกปลื้มปีติ ป่านนี้ท่านแกรนด์ดยุคเองก็คงจะดีใจเช่นกัน หรือบางทีตอนนี้ท่านแกรนด์อาจจะคุยโวอยู่กับคาดินันอาเชน่าหรือไม่ก็ท่านเอิร์ลลามอนซ์อยู่ก็เป็นได้