บทที่4ถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้าน

บทที่4ถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้าน

เจียงสื้อสื้อตะลึงทันที เธอยังไม่ทันได้ตอบเลย หลี่เซิ่งที่อยู่ข้างๆก็พยายามส่งสายตาสะกิดเธอ

ใครๆก็สามารถมองออกว่า คุณชายน้อยชอบเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าหากว่าเจียงสื้อสื้อสามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา นั้นก็ยิ่งดีมากทีเดียว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกจนปัญญา ได้แต่อุ้มเขาขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะดีใจมาก มือทั้งสองกอดแน่นกว่าอีก ดวงตาคู่หนึ่งดูจะสว่างกว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วก็ยิ่งชอบ อุ้มเขาไว้แล้วเดินออกไปข้างนอก

พอมาถึงข้างนอก เธอจึงยิ้มกับเจ้าตัวน้อยแล้วกล่าวคำขอบคุณ"ที่รักคะ เมื่อกี้ขอบคุณคุณมาช่วยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเพียงผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนึงเท่านั้นเอง ข้างๆคุณพ่อผมก็มีผู้หญิงแบบนี้เยอะมาก ผมได้ชินจนคุ้นเคยแล้ว"

เสียงของหนุ่มน้อยนั้นทั้งอ่อนหวานทั้งหยิ่ง

ทำตัวคล้ายกับผู้ใหญ่

เจียงสื้อสื้อฟังแล้วรู้สึกตลกมาก"คุณแค่กี่ขวบเอง ก็คุ้นเคยแล้วหรือ?"

หนุ่มน้อยถอนหายใจออกมา แล้วพูดอย่างจริงจัง"ใครให้พ่อของผมนั้นหน้าตาหล่อ จนผู้หญิงพวกนั้นชอบกอดตัวอยู่ข้างๆเขา น่ารำคาญจริงๆเลย แต่ว่าคุณป้าคุณแตกต่างจากพวกเธอมาก คุณทั้งสวยทั้งอ่อนโยน ผมขอบคุณมาก ดังนั้นผมจึงคิดจะเลี้ยงคุณ!"

พอเจียงสื้อสื้อได้ยินคำพูดนี้ ก็เกือบจะล้มลงไปบนพื้นเธอยังสงสัยอยู่ว่าตนเองนั้นหูฝาดไปหรือเปล่า

เลี้ยงหรอ?

เธอถูกเด็กสี่ห้าขวบบอกว่าจะเลี้ยงเธอ!

เจียงสื้อสื้อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดอยู่ในใจว่า:คุณคิดจะเลี้ยงฉัน แต่คุณรู้หรือไม่คำว่า'เลี้ยง'มันแปลว่าอะไร แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากนัก เพียงแค่อุ้มเขาลงไป จากนั้นก็คิดจะกลับมาทำงานต่อ

แต่หนุ่มน้อยกลับมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง"คุณไม่ได้พูดนั้นก็หมายความว่าคุณยอมใช่ไหมครับ?"

เจียงสื้อสื้อตอบกลับว่า"ใช่ไง ฉันยอมแล้ว"

"จริงหรือ?สุดยอดเลย นั้นเดี๋ยวคุณก็กลับบ้านกับฉันด้วยกัน"

หนุ่มน้อยหงายมุมปากขึ้นมาอย่างดีใจ รอยยิ้มของเขานั้นทำให้ใบหน้าที่เล็กจิ๋วกลายเป็นแดงกํ่า ซึ่งน่ารักมาก

ทำให้คนอยากจะจูบสักที!

แต่เจียงสื้อสื้อก็ทนความอยากลงไปได้ แล้วพูดอย่างหัวเราะ"กลับบ้านหรอ?ไม่ต้องก็ได้นะ?"

หนุ่มน้อยทำหน้าอย่างจริงจัง"ในเมื่อที่คุณรับปากว่ายอมให้ผมเลี้ยงคุณแล้ว หรือว่าคุณจะเปลี่ยนใจหรอ?พ่อผมบอกว่า คนที่โกหกนั้นจมูกจะยาวขึ้นนะ"

เมื่อได้ฟังที่เขาพูดแล้วเจียงสื้อสื้อจึงจะรู้ว่า เจ้าตัวน้อยนี้ตั้งใจจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น"

แต่นี่มันช่างแปลกไปหรือเปล่า?

เขายังเล็กขนาดนี้ ทำไมถึงสามารถพูดคำอย่างคำว่า'เลี้ยง'ออกมาได้ล่ะ?

คนในตระกูลจิ้นสั่งสอนเด็กยังไงเนี่ย?

ช่วงเวลาระหว่างที่พูดนั้น พวกเขาก็ได้ลงมาจากดึกแล้ว

หน้าประตูที่รถยี่ห้อโรลส์รอยซ์ที่หรูหราคันนึงจอดอยู่

บอดี้การ์ดก้มหน้าขึ้นไปเปิดประตูรถ แต่หนุ่มน้อยยังนอนอยู่บนร่างกายของเจียงสื้อสื้อ กำลังรอคำตอบจากเธอ

เจียงสื้อสื้อถูกมองจนหนังศีรษะรู้สึกเสียวซ่า จึงรีบพูดว่า"ที่รักคะ เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีได้ไหม?เพราะคุณป้ายังต้องไปทำงานอีก คุณกลับบ้านไปกลับเถอะ ส่วนเรื่องที่จะเลี้ยงหรือเปล่า......เรื่องนี้เดี๋ยวทีหลังเราค่อยว่ากันอีกทีดีกว่าไหม?"

"ไม่ได้ คุณรับปากกับผมแล้ว เปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว"หนุ่มน้อยพูดอย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกหัวโตทันที แบะแอบโทษตนเองอยู่ในใจว่าทำไมไม่คิดก็ค่อยพูดล่ะ

นี่มันต้องทำยังไงดี?

ถ้าไม่ยอมก็ถือเป็นการโกหก แต่ถ้ายอมแล้ว......ดูสิ นี่เขาแค่กี่ขวบเอง เธอยังไม่ใจร้ายขนาดนั่นหรอก

เมื่อเวลาที่เธอกำลังสับสนอยู่ใน เจ้าตัวน้อยก็อ้าปากพูดอีกครั้ง"คุณไม่อยากไปที่บ้านผมใช่หรือเปล่าครับ?"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าทันที"ใช่ไง ตระกูลจิ้นเป็นตระกูลแสงรํ่ารวย ต้องมีกฎระเบียบที่เข้มงวดแน่นอน พวกเราแค่ได้รู้จักกันครั้งแรกเอง ถ้าหากว่าฉันไปแล้ว อาจถูกกล่าวหาว่าเป็นคนหลอกลวงด้วยซ้ำ ดังนั้นฉันถึงไม่ยอมไป"

หนุ่มน้อยเอียงศีรษะคิดไปครู่หนึ่ง รู้สึกว่ามันมีเหตุมีผล ดังนั้นจึงพูดว่า"นั้นไม่เป็นไร ไม่ไปบ้านผมก็ได้ ผมจะไปบ้านคุณแทนครับ"

"โธ่เอ๋ย......"

เจียงสื้อสื้อสำลักน้ำลายตัวเอง ทำไมมันอ้อมกลับมาอีกเนี่ย?

"นี่ก็ไม่ได้ด้วยหรอครับ?

หนุ่มน้อยไม่พอใจแล้ว ขอบตาคู่นึงบวมขึ้นทันที และมองไปทางเจียงสื้อสื้ออย่างน่าสงสาร"คุณป้าไม่ชอบผมใช่หรือเปล่าครับ?"

เจียงสื้อสื้อมองแล้วรู้สึกว่าหัวใจเกือบจะแตกแล้ว

ชอบสิ จะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ?

หน้าตาขอวเขาทั้งหล่อทั้งน่ารัก พอเขายิ้มขึ้นมาหัวใจของเธอก็ราวกับว่าจะละลายไปด้วย

ดังนั้นหลังจากคิดไปสองวินาที เจียงสื้อสื้อก็ยอมอย่างไม่ค่อยเต็มใจ"ได้ได้ได้ ฉันพอคุณกลับบ้านค่ะ คุณอย่าร้องไห้เลย"

พอพูดเสร็จ เธอก็อุ้มหนุ่มน้อยไว้แล้วขึ้นไปนั่งบนแถวหลังของรถโดยตรง

ส่วนหนุ่มน้อยนั้นกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในอ้อมอกของเจียงสื้อสื้อ

……

ณ ห้องทำการประธานใหญ่ของจิ้นกรุ๊ป

จิ้นเฟิงเฉินกำลังนั่งดูรายงานงบการเงินชุดหนึ่งอยู่ข้างหลังของโต๊ะทำงาน

กู้เนี่ยนซึ่งเป็นผู้ช่วยถือถ้วยกาแฟแก้วหนึ่งเดินเข้ามา แล้ววางบนโต๊ะพร้อมรายงานว่า "ท่านประธานครับ เมื่อกี้นี้บอดี้การ์ดของคุณชายน้อยโทรมารายงานว่า วันนี้คุณชายน้อยไปก่อความวุ่ยวายที่บริษัทX.C."

จิ้นเฟิงเฉินนั่งตัวตรงอยู่ และไม่ได้เงยหน้าขึ้นสักนิด เพียงแค่ตอบอย่างราบเรียบ "เขาอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะตามใจเขา ขอให้แค่เขาสบายใจก็พอ ถ้าหากว่าบริษัทของคนอื่นนั้นได้รับความเสียหายอะไร เราจ่ายเงินให้ก็พอ"

กู้เนี่ยนไอเบาๆออกมาเสียงหนึ่ง"เขาไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แต่......ได้ข่าวว่าเขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้านครับ"

"ผู้หญิง?"

จิ้นเฟิงเฉินหงายหน้าขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วแล้วถามว่า"ผู้หญิงคนไหน?"

"เป็นพนักงานหญิงของบริษัทX.C.ครับ ได้ข่าวว่าพอคุณชายน้อยได้เห็นเธอแล้วก็ชอบมากนอนอยู่ในอ้อมอกของเธอไม่ยอมลงมา ยังบอกว่าจะเลี้ยงดูเธอด้วยครับ"

กู้เนี่ยนพูดด้วยความเกิบเขินเล็กน้อย

พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ดำลงมาทันที"ไปเตือนเฟิงเหราว่า ถ้าทีหลังเขายังสอนพวกคำที่แปลกประหลาดให้เสี่ยวเป่าอีก ฉันก็จะย้ายเข้าไปจัดการธุรกิจที่ทวีปแอฟริกา และทั้งชีวิตนี้ไม่ต้องกลับมาแล้ว"

"ครับผม"

กู้เนี่ยนรีบรับคำสั่ง แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า"นั้นต้องสั่งคนไปรับคุณชายน้อยหรือเปล่าครับ?"

จิ้นเฟิงเฉินนวดขมับไว้ด้วยความปวดหัว แล้วพูดว่า"ทุกครั้งที่เขารู้สึกไม่สบายใจ ไม่มีใครสามารถพูดให้เขาเชื่อฟังได้ ฉันไปเองละกัน ขอที่อยู่ด้วย!"

"หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ชื่อว่าฝูหรงย่วน อยู่เขตเหนือเมืองครับ"

กู้เนี่ยนรีบบอกที่อยู่ออกมา

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงหยิบกุญแจรถไว้แล้วยืนขึ้นเดินออกไป