4 อาหารเช้ากับสองหนุ่ม

สิปปกรตื่นนอนแต่เช้า ดูเหมือนว่าเมื่อคืนพี่ชายของเขาจะไม่ได้กลับมานอนที่ห้องอย่างที่บอกเขาไว้ เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ชายถึงไม่ค่อยมีเวลากลับไปทานข้าวกับที่บ้านและแยกมาอยู่ที่คอนโดมิเนียมใกล้ๆ กับที่ทำงาน

วันนี้ชายหนุ่มมีเรียนตั้งแต่เช้าเขาจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วคิดว่าจะไปหาอะไรทานหลังจากเรียนเสร็จคาบแรกไปแล้ว ขณะที่กำลังชะลอความเร็วของจักรยานยนต์เพื่อให้เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินข้ามถนน เขาก็เห็นผู้หญิงที่ท่าทางคุ้นตานั่งอยู่ในร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ เขามองนาฬิกาข้อมือและเมื่อเห็นว่ายังพอมีเวลาชายหนุ่มจึงจอดรถที่หน้าร้านอาหารแล้วเดินตรงเข้าไปทันที

“ไข่กระทะ 1 ชุดกับกาแฟ 1 แก้วครับ” เขาอ่านเมนูจากหน้าร้านและบอกแม่ค้าจากนั้นก็เดินไปตรงหน้าผู้หญิงที่ทำให้เขาขาดความมั่นใจ “ขอนั่งด้วยคนนะครับ คุณเอริน” เขาถามเป็นมารยาทแต่ไม่รอให้เธอตอบ

พราววรินทร์เงยหน้ามองเขาแล้วก็นั่งทานต่ออย่างเงียบๆ เธอยังไม่คุ้นเคยกับเขาเลยสักนิดแต่ดูเหมือนชายหนุ่มคนนี้จะไม่ได้คิดอย่างนั้น

“คุณทำงานที่เดียวกับพี่โอห์มเหรอครับ” เขาพยายามชวนเธอคุย

“ค่ะ คุณรู้ได้ยังไงคะ” เธอถามเขาและนั่นก็ทำให้สิปปกรรู้แล้วว่าเขาควรจะคุยเรื่องอะไรเธอถึงจะยอมคุยด้วย

“พี่โอห์มบอก คุณคงสนิทกับพี่ชายผมนะครับ”

“ไม่สนิทหรอกค่ะ แค่ได้เจอกันบ้างเอง” เธอหลับสายตาของเขา

“อือ พี่ผมก็อย่างนี้แหละครับ สนิทกับคนอื่นยาก” สิปปกรแอบนินทาพี่ชายให้เธอฟัง

“นี่แอบมานินทาพี่ได้ยังไงกัน” หมออนุตรเดินเข้ามาทันได้ยินที่น้องชายของเขากำลังคุยกับหญิงสาวที่อยู่ข้างห้อง

“อ้าว พี่มานั่งด้วยกันสิครับ” ชายหนุ่มขยับเก้าอี้ให้กับพี่ชาย

“ขอนั่งด้วยคนนะเอริน แล้วนี้นึกยังไงมานั่งกินข้าวด้วยกันได้ล่ะ” นายแพทย์หนุ่มถามอย่างแปลกใจ

“ไม่ได้มาทานด้วยกันหรอกค่ะ เพียงแต่มาเจอกัน” เธอรีบบอกเขาก่อนที่จะเข้าใจผิด

“อืม วันนี้นึกยังไงถึงกินข้าวเช้าได้ล่ะ” เขาหันไปถามน้องชายเพราะเคยได้ยินมารดาบ่นให้ฟังว่าสิปปกรนั้นไปค่อยทานข้าวก่อนไปเรียน

“ก็อยากเปลี่ยนตัวเองบ้าง พี่บอกผมเองนี่ว่าอาหารเช้ามีประโยชน์”

“แต่ก็ดีแล้วล่ะ เมื่อคืนเป็นไงหลับสบายดีไหม”

“ก็ดีครับ ผมนึกว่าพี่จะกลับมาที่ห้องเสียอีก” เมื่อคืนเขารอพี่ชายจนเผลอหลับไป

“ก็อยู่เวร ก็ต้องอยู่ถึงเช้านั่นแหละบอกไปแล้วนี่” เขาตอบน้องชายแล้วหันมาชวนหญิงสาวคนเดียวคุยบ้าง

“เอรินล่ะ เป็นยังไงบ้างได้ข่าวว่าเมื่อวานมีคนรบกวนเวลาพักผ่อนใช่ไหม”

“ก็นิดหน่อยค่ะหมอ”

“ผมขอโทษแทนน้องชายอีกทีนะครับ เรื่องเมื่อวาน”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน

“เพื่อเป็นการไถ่โทษเดี๋ยวมื้อนี้ให้ปาล์มเป็นคนเลี้ยงนะครับ” เขาหันไปบอกน้องชาย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” พราววรินทร์มองหน้าเขาอย่างเกรงใจ เพราะเธอนั้นทำงานแล้วแต่ชายหนุ่มนั้นยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ตัวแค่นี้ผมเลี้ยงได้สบาย” เขามองหน้าเธอแล้วยิ้ม นั่นทำให้พราววรินทร์คิดว่าเธอควรจะทำตามที่พี่ชายเขาบอก

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณนะคะสำหรับอาหารเช้า” เธอมองนาฬิกาและเห็นว่าใกล้เวลาเข้างานแล้วจึงรีบขอตัว

“มีเรียนกี่โมง” อนุตรถามน้องชายเมื่อเห็นว่าเขาทานเสร็จแล้วแต่ไม่ลุกไปไหน

“9 โมงครับพี่ แล้วพี่ต้องไปทำงานอีกไหม”

“ก็แค่แวะมาอาบน้ำแล้วต้องไปตรวจต่อ”

“เย็นนี้พี่จะกลับมานอนไหมครับ”

“ก็คงกลับ แต่ถ้านายจะนอนห้องนั้นต่อก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมเรียนถึงแค่เที่ยงเดี๋ยวกลับมาจัดของต่อก็เสร็จ”

“ถ้าจัดเสร็จแล้วก็เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดด้วยนะ เบอร์โทร. ก็ที่พี่ติดไว้หน้าตู้เย็นนั่นแหละ”

“ครับ”