Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
17 รบกวนคนนอนมันบาป
ระยะทางจากจุดที่ทั้งสองคนอยู่ถึงบางขุนเทียนใช้เวลาเพียงไม่นานแต่สิปปกรเห็นว่าพราววรินทร์ยังหลับอยู่เขาเลยขับมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ถึงชายหาดชะอำแล้วเพราะเขาไม่อยากรบกวนเวลานอนของเธอ
“ทำไมพี่รู้สึกว่าหลับไปนานเลย” พราววรินทร์ตื่นเมื่อรถหยุดเคลื่อนที่ เธอมองเห็นทะเลอยู่ข้างหน้า
“อ้าวไหนว่ากินข้าวที่บางขุนเทียนนี่ มันไม่ใช่แล้วนะ” หญิงสาวหันมาทำตาดุ
“ก็ใครล่ะหลับไม่ตื่นผมก็ต้องขับรถไปเรื่อยๆ ไม่อยากรบกวนคนหลับมันบาป” สิปปกรแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“พูดมาได้อย่างกับพี่จะเชื่อได้ยังนั้นแหละนะ”
“อ้าวพูดจริงๆ นะคนอะไรพูดความจริงก็ไม่เชื่อ” เขาหัวเราะแล้วเดินลงจากรถอ้อมไปเปิดประตูให้เธอลงมา
“เฮ้อ..ไม่พูดด้วยแล้วไหนๆ ก็มาแล้วลงไปเดินเล่นก็คงไม่เสียหายอะไรเนาะ”
“ครับ เดี๋ยวเอรินไปก่อนนะ ผมสั่งอาหารไว้รอดีไหม เดินกลับมาจะได้กินพอดี เอรินชอบกินอะไรบ้าง”
“กินทุกอย่างนั่นแหละ”
สิปปกรเช่าเก้าอี้ชายหาดที่มีบริการอาหารทะเลหลากหลายเมนู จากนั้นเขาก็สาวเท้ายาวๆ ตามหญิงสาวไป
“เดินไวจัง”
“พี่ก็เดินปกติ นายนั่นแหละสั่งอาหารช้า ไม่รู้สั่งมากี่อย่างกัน”
“เอาน่านานๆ ได้มาเปลี่ยนบรรยากาศก็ต้องสั่งเยอะกันหน่อย”
“อือ แล้วแต่นายเลย”
“เอรินถามอะไรหน่อยสิ ระหว่างภูเขากับทะเลเอรินชอบไปเที่ยวไหนมากกว่ากัน”
“พี่ชอบทะเลนะเพราะว่ามันดูลึกลับน่าค้นหาดี”
“แล้วมาทะเลบ่อยไหมครับ”
“ก็ไม่ค่อยบ่อยนะ มาครั้งสุดท้ายก็เกือบปีแล้วล่ะ”
“มากับใครล่ะ”
“ก็มากับเพื่อนเพื่อนที่เรียนด้วยกันนั่นแหละปกติพี่ก็จะเที่ยวด้วยกันทุกปี แล้วนายล่ะชอบทะเลไหม”
“ชอบสิ ใครก็ชอบทะเลกันทั้งนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นเดือนหน้านายก็ไปเที่ยวทะเลกับพี่นายสิ”
“พี่โอห์มจะไปทะเลเหรอ เอรินรู้ได้ยังไง”
“ก็พี่นายบอก”
“เขาชวนเอรินไปเหรอ” สิปปกรไม่ค่อยพอใจแต่ก็ต้องข่มอาการไว้
“เปล่า ๆ ไม่ได้ชวน”
“แล้วรู้ได้ยังไง”
“ก็งานประชุมวิชาการที่พี่ชายนายไปมันตรงกับงานของเภสัชฯ พอดี พี่นายเลยถามว่าพี่ไปด้วยหรือเปล่า”
“แล้วเอรินไปไหม”
“ไม่ได้ไปหรอก” พอได้ฟังคำตอบเขาก็ยิ้ม
“ลงทะเบียนไม่ทันน่ะ”
“อ๋อ” แล้วรอยยิ้มเมื่อครู่ก็หายไป
“เอรินชอบพี่โอห์มมากไหม”
“ถามทำไม”
“ก็อยากรู้ ถ้าชอบมากก็จะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ไง”
“อย่าเลย” เธออยากให้ทุกอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปมากกว่า
“ถ้าเอรินได้เป็นแฟนกันพี่โอห์ม เอรินยังจะคุยกับผมไหม”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”
“ก็ผมกลัวเป็นหมาหัวเน่า”
“อย่าคิดอะไรไปไกลเลย ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง พี่ก็ยังจะคุยกับนายเหมือนเดิมนั่นแหละ”
“ทำไมล่ะ”
“ถามเยอะจัง พี่ว่าเราเดินกลับดีกว่า อาหารคงมาแล้ว” พราววรินทร์ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นยังไงจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
แม้จะรู้ว่าหญิงสาวคนนี้จะชอบพี่ชายของตัวเองแต่สิปปกรก็ไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้เขาได้ออกมาเที่ยวและทานอาหารกับเธอนั่นก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว
“ปาล์มกินหัวกุ้งไหม” พราววรินทร์ยื่นหัวกุ้งที่แกะแล้วส่งให้เขา
“กินสิเอรินไม่กินเหรอ” เขาแปลกใจเพราะเธอเอาแต่ส่งให้เขา
“ไม่ค่อยชอบน่ะ เคยกินแล้วมันเลี่ยน”
“แต่ผมชอบนะ ขอบใจเอรินมากที่แกะให้” เขานั่งทานอย่างเอร็ดอร่อยและรู้สึกดีที่มีคนแกะกุ้งให้กิน เขามาทานอาหารทะเลกับผู้หญิงหลายคนแต่ละคนก็นั่งนิ่งรอให้เขาเป็นคนแกะ คอยอำนวยความสะดวกให้ อันที่จริงก็เป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษอยู่แล้วจึงไม่ได้คิดอะไรแต่พอมาทานกับพราววรินทร์เขากับเธอต่างฝ่ายต่างนั่งทานไม่ต้องมีใครมาคอยเอาใจใคร
“ผมชอบกินหัวเอรินเอาตัวไปนะ” เขาแกะส่วนลำตัวส่งให้หญิงสาวบ้าง
“ขอบใจนะ แล้วกินแต่กุ้งไม่คิดจะกินปูบ้างเหรอเห็นสั่งมาตั้งเยอะ”
“เอาความจริงไหมล่ะ”
“ความจริงอะไร” หญิงสาวไม่เข้าใจคำถาม
“ก็ความจริงที่ว่าผมอยากกิน แต่แกะไม่เป็น” เขาพูดเสียงอ่อยเหมือนว่าเป็นความผิด
“แค่นี้เอง ส่งจานมาสิพี่แกะให้” พราววรินทร์รับจานปูนึ่งมาแล้วเธอแกะเอาส่วนเนื้อใส่จานที่อยู่ตรงหน้าเขา
“เอรินแกะเก่งจัง”
“ไม่ได้เก่งหรอก แกะมั่วๆ ไปอย่างนั้นแหละ” พราววรินทร์พูดแล้วก็หันมาส่งยิ้มให้กับชายหนุ่ม
“นี่ก็แกะไม่เป็นเหมือนกันเหรอเนี่ย” เขามองหน้าเธอแล้วหัวเราะ
“ก็ใช่น่ะสิ บ้านไม่ได้อยู่ติดทะเลสักหน่อย อย่าพูดมาก มีคนแกะให้ก็รีบๆ กินไปเถอะน่าจะได้รีบกลับ”
“โชคดีจังเลย มีสาวสวยมานั่งแกะกุ้งแกะปูให้กิน” เขาพูดแล้วยิ้มกว้างตาเป็นประกายพราววรินทร์เห็นเขามีรอยยิ้มก็รู้สึกดี เพราะที่ผ่านมาเรื่องของเพื่อนคงทำให้เขาทุกข์ใจไม่น้อย
ขากลับพราววรินทร์ไม่ได้หลับอย่างขามา เธอนั่งคุยเป็นเพื่อนเขาไปเรื่อยๆ เวลาเหมือนจะผ่านไปเร็วเหลือเกิน เพราะอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงคอนโดฯ อยู่แล้ว
“ปาล์ม เดี๋ยวแวะที่ร้านขายยาก่อนถึงคอนโดฯ ให้พี่หน่อยนะ”
“ได้สิ ไม่สบายเหรอ” เขาเอื้อมมือมาเตะหน้าผากของเธอเบาๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
ทันทีที่มือใหญ่นั้นสัมผัสหน้าผากของหญิงสาว เพียงแค่เสี้ยววินาที แต่พราววรินทร์กลับรู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่เขาส่งผ่านมาให้ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นจนกลัวว่าคนที่นั่งข้างๆ จะได้ยินเสียงของมัน
“อือ ก็ไม่ได้ตัวร้อนแต่อยากแวะซื้อของหน่อย”
สิปปกรจอดรถที่หน้าร้านขายยาตามที่เธอบอก จากนั้นเธอก็ลงไปซื้อของโดยให้เขารออยู่ที่รถ เพียง 10 นาทีหญิงสาวก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงใบใหญ่ในมือ
ชายหนุ่มไม่ได้ถามว่าเธอซื้ออะไรเพราะกลัวว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวของผู้หญิง เขาขับรถต่อไปเรื่อยๆ พอไม่นานก็ถึงคอนโดมิเนียมที่ทั้งสองพักอยู่ พอเดินถึงหน้าห้องเธอก็ยืนถุงนั้นให้เขา
“ให้ผมเหรอ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสงสัย
“อือ รับไปแล้วก็กินด้วยนะ”
สิปปกรมองกระปุกยาที่อยู่ในถุงแล้วมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจนักก่อนที่จะถามขึ้น “ยาเหรอครับ แต่ผมไม่ได้ป่วยนะ”
“ก็ไม่ได้ให้กินเพราะป่วย แต่พวกนี้เป็นพวกวิตามิน พี่เห็นนายนอนน้อยแล้วไหนจะต้องทำงานอีก กินไว้หน่อยก็ดี กินตามฉลากยานั่นแหละ ถ้าหมดแล้วก็บอกนะ”
“ขอบคุณครับ” สิปปกรกล่าวขอบคุณแล้วส่งยิ้มให้เธอก่อนที่จะแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
