16 เป็นห่วง

ตลอดทั้งสัปดาห์พราววรินทร์เลิกงานเวลา 2 ทุ่มทำให้ไม่ได้เจอหนุ่มข้างห้อง ทั้งพี่และน้อง พอถึงห้องหญิงสาวก็รีบอาบน้ำนอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เธอลืมเรื่องเพื่อนของสิปปกรไปเสียสนิท

สิปปกรฝึกงานเสร็จก็ตรงไปยังโรงพยาบาลทุกวัน แม้ว่าเพื่อนจะยังไม่ตื่นมาคุยแต่เขาก็ยังมีความหวังเพราะหมอแจ้งว่าสมองของกฤตพลยุบบวมและไม่มีเลือดออกเพิ่มแล้ว

ชายหนุ่มนั่งดูตารางเวรของพราววรินทร์แล้วก็อยากชวนเธอไปที่โรงพยาบาลกับเขา แต่วันนี้เขาก็กลับมาดึกเกินไปเพราะห้องของหญิงสาวปิดไฟไปแล้ว

ก๊อก...ก๊อก...

เสียงเคาะประตูเวลาบ่ายกว่าๆ ทำให้คนที่กำลังนั่งดูซีรีส์เกาหลีขมวดคิ้ว เพราะแปลกใจที่มีคนมาเคาะประตูเวลานี้ หญิงสาวแอบมองที่ช่องเล็กๆ ก็เห็นว่าเป็นสิปปกรที่ยืนรออยู่

“เอริน” เขาเรียกเสียงเหมือนคนละเมอ

“ไม่ไปฝึกงานเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า” เธอถามเขาออกไปเมื่อเห็นท่าทางไม่ค่อยสดชื่นของเขา ดูเหมือนว่าไม่ได้เจอกันไม่นานคนที่ผอมอยู่แล้วกลับผอมลงไปอีกจนเธอตกใจ

“อยากชวนไปเยี่ยมไอ้เต้”

“ได้สิ พี่ขอโทษนะ ช่วงนี้พี่เลิกงาน 2 ทุ่มทุกวันเลย ว่าจะถามว่าเพื่อนนายเป็นยังไงบ้าง แต่พอมาถึงห้องอาบน้ำเสร็จก็หมดแรงหลับเป็นตายทุกที

“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ วันนี้ผมเลยลางานครึ่งวัน อยากให้เอรินไปด้วยกัน”

“รอพี่แป๊บหนึ่งนะ ขอเปลี่ยนชุดก่อน” เมื่อเธอบอกแบบนั้นเขาจึงเห็นว่าเธอยังอยู่ในชุดนอน

“อย่าบอกนะว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบน้ำ”

“อาบแล้ว แต่ใส่ชุดเดิมหรอกย่ะ” เธอค้อนให้เขา

“มีใครเขาทำอย่างนี้กับบ้างล่ะ แปลกคน”

“ก็มีพี่นี่ไงล่ะ อย่าถามมากเลย เข้ามารอในห้องก่อนไหม กินอะไรมากหรือยัง”

“ยังเลย ว่าจะชวนเอรินไปหาอะไรกินด้วยแหละ”

“อือได้สิ พี่ว่าปาล์มผอมลงไปหรือเปล่า” เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ

“ก็คงอย่างนั้น ไม่ค่อยได้กินข้าวเลย”

“งานยุ่งเหรอ” เธอถามอย่างห่วงใย

“ครับ ทั้งงานที่บริษัท ทั้งงานที่จะต้องส่งอาจารย์ แล้วก็ทำงานให้ไอ้เต้ด้วย” เมื่อพูดถึงเพื่อนแววตาของเขาก็หม่นลง

“พักบ้างนะ ดูหน้าโทรมไปเยอะเลย” หญิงสาวแสดงความห่วงใยออกมาอย่างจริงใจ

“แต่ผมว่ายังหล่ออยู่นะ” เขาพูดแล้วยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้สดใสอย่างที่เธอเคยเห็น

“จ้ะ หล่อก็หล่อ พี่ยอมนายวันหนึ่งแล้วกัน มัวชวนคุยอยู่นั่นแหละเดี๋ยวไม่ได้ไปกันพอดี” เธอพูดแล้วก็รีบเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นอีก 1 ชั่วโมงทั้งสองก็พากันมานั่งทานอาหารญี่ปุ่น ก่อนที่จะไปเยี่ยมเพื่อนของเขาที่โรงพยาบาล

“นายมาเยี่ยมเพื่อนทุกวันเลยเหรอ” เอรินมองเพื่อนของสิปปกรที่นอนอยู่บนเตียงดูเหมือนคนกำลังหลับ

“ครับ เลิกงานก็มาคุยกับมันสักวันละนิดสักหน่อยก็ยังดี ผมกลัวมันเหงา”

พราววรินทร์เห็นความอ่อนโยนที่อยู่ในตัวผู้ชายคนนี้ ขัดกับภายนอกที่ดูจะกวนๆ

“แล้วช่วงนี้นอนหลับดีไหม”

“หลับสิ มีเพื่อนนอนด้วยทุกคืนนี่ครับ”

“อ๋อ มีคนนอนด้วยนี่เอง” หญิงสาวค้อนให้เขา

“คนที่ไหน ก็ตุ๊กตาของเอรินนั่นแหละ เป็นเพื่อนนอนได้อย่างดีเลย” เขาอมยิ้มที่เธอเข้าใจผิด

“กีกี้นะเหรอ”

“กีกี้ที่ไหน ผมหมายถึงตุ๊กตาที่เอามาจากห้องเอรินไง”

“ก็นั่นแหละ ตัวนั้นชื่อกีกี้ ส่วนอีกตัวที่อยู่ในห้องพี่ชื่อลาล่า”

“อ๋อ เข้าใจแล้ว ขอบใจเอรินอีกครั้งนะ มันช่วยได้เยอะเลย แล้วก็ต้องขอบคุณที่วันนี้สละเวลานอนดูซีรีส์ออกมาข้างนอกด้วยกัน

“ไม่เป็นไรหรอก พี่อยู่ห้องตั้งแต่เช้าก็เบื่อเหมือนกัน”

“เราไปดูหนังกันไหมดีไหมเอริน” เขาอยากให้เธอผ่อนคลายบ้างเพราะตลอดสัปดาห์เธอทำงานมาหนักแล้ว

“ไม่ล่ะพี่ไม่ชอบดูหนัง แต่ถ้านายอยากดูให้พี่รอที่ร้านกาแฟก็ได้”

“ผมก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน แล้วเอรินอยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า ไหนๆ วันนี้ผมก็ลางานมาแล้ว”

“แล้วนายอยากไปไหนล่ะ พี่แล้วแต่นายเลย”

“ถ้างั้นไปหาอาหารทะเลกินกันดีไหม เอรินชอบหรือเปล่า”

“แต่เมื่อกี้เราพึ่งกินอาหารญี่ปุ่นไปเองนะ ยังไม่ถึง 2 ชั่วโมงเลยนายหิวอีกแล้วเหรอ” เธอมองคนตัวโตที่ทานอาหารญี่ปุ่นเข้าไปเยอะกว่าเธอเกือบเท่าตัวก็อดแปลกใจถ้าเขาจะหิวอีกรอบ

“ยังไม่หิวหรอกครับ แต่คิดว่าพอไปถึงก็น่าถึงเวลาหิวพอดีนั่นแหละ”

“จะไปกินที่ไหนล่ะ”

“ไปแถวบางก็บางขุนเทียนดีไหม ไม่ไกลมาก” สิปปกรเสนอ

“ได้สิเดี๋ยววันนี้พี่ขอเป็นเจ้ามือบ้างนะ”

“ได้ยังไงล่ะ คนชวนก็ต้องเป็นคนจ่ายสิ อีกอย่างผมก็เป็นผู้ชายนะ จะให้ผู้หญิงมาจ่ายให้ได้ยังไงล่ะ รู้ถึงไหนอายเค้าตายเลยนะ” คนอายุน้อยแต่ตัวโตบอก

“อันที่จริงพี่ว่าอยู่กับนายก็สบายดีเหมือนกันนะ คราวหน้าพี่ว่าจะไม่เอากระเป๋าสตางค์มาแล้วล่ะ” พราววรินทร์พูดติดตลกเพราะอยากเห็นรอยยิ้มของเขาบ้าง

“ขอให้ทำจริงๆ เถอะผมรับรองเลยว่าอยู่กับผมแล้วจะไม่มีวันลำบากอย่างแน่นอน”

“พูดอะไรอย่างนั้น ใครเค้าจะอยู่กับเด็กอย่างนายกันล่ะ”

“ผมไม่ได้เด็กสักหน่อย ผมก็แค่เกิดทีหลัง เอรินก็แค่เกิดก่อนเท่านั้นเอง แต่ตัวเล็กนิดเดียวเองเด็กบางคนทำอะไรได้มากกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีกนะ” เขารีบแย้ง

“โอ้ย ไม่คุยด้วยแล้วขอหลับแป๊บนะถึงแล้วก็บอกพี่ด้วยแล้วกัน” พราววรินทร์ตัดบทเธอคิดว่าจะแค่พักสายตาแต่ไปๆ มาๆ เธอก็หลับจริงๆ