๔ อยู่ในสายตาเธอ (๓)

“งั้นพี่แมนไปนั่งรอที่โซฟาก่อนนะคะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวไข่จะเรียก” เป็นหน้าที่ซึ่งร่างสูงถนัดมาก จึงเดินไปนั่งรอสักพัก จากนั้นค่อยเข้าห้องไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ไม่ลืมเปลี่ยนเป็นชุดใส่อยู่บ้านคือเสื้อยืดตัวย้วยกับกางเกงฟุตบอล

ผมที่เคยเซ็ทก็โดนน้ำจนไม่เป็นทรง แต่มันกลับทำให้ใบหน้าคมดูอ่อนเยาว์กว่าเดิม...

“ของในตู้เย็นพี่แมนซื้อมาไว้เหรอคะ” เปิดตู้เย็นดูของข้างในก็เห็นผักผลไม้เต็มตู้ ไหนจะเครื่องดื่มจัดวางอย่างเป็นระเบียบอีก แทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นคนจัด...หรือมีคนอื่นคอยดูแลชายหนุ่ม แค่คิดใจก็ห่อเหี่ยวแล้ว

“พวกอาหารแช่แข็งพี่ซื้อเอง แต่ถ้าของสดส่วนมากแม่จะให้แม่บ้านซื้อมาใส่ไว้ให้น่ะ” ได้ยินอย่างนั้นก็พรูลมหายใจโล่งอก แล้วยิ้มกว้างโดยไม่ให้เขาเห็น

“งั้นขอทำน้ำผลไม้ปั่นได้ไหมคะ ไข่เห็นเครื่องปั่นของพี่แมนน่าจะไม่ค่อยได้ใช้” ผลไม้สดตรงหน้าสีสันสวยงาม และรสชาติคงอร่อยจนไม่อาจปล่อยทิ้งไว้ได้ หล่อนจึงเลือกจะถามเจ้าของห้อง พลางหันรีหันขว้างจนเห็นเครื่องปั่นแบบละเอียดและแยกกากวางไว้มุมเคาน์เตอร์ครัว

พนันได้เลยว่าอหัสกรไม่ค่อยได้ใช้

“ตามสบายเลย คิดซะว่าอยู่บ้านตัวเอง” เพราะตอนนี้เขาก็ไม่วางมาดเช่นเดียวกัน แต่เธอกลับชอบเหมือนอยู่กับหล่อนแล้วเขาเป็นตัวของตัวเอง

ชุดที่ร่างสูงสวมอาจไม่ได้ทำให้หล่อเหลาเหมือนเดินออกมาจากแม็กกาซีน แต่ใหความรู้สบายและปลอดภัย ยิ่งคิดว่ามีตนคนเดียวที่ได้เห็น ใจดวงนี้ก็พลันพองโตอย่างน่าประหลาด

ขณะที่กำลังปอกผลไม้เพื่อนำเข้าเครื่องปั่น ก็ได้ยินเสียงเรียกอย่างตกใจ พลางวิ่งจากโซฟามาหาหล่อนที่มุมห้องครัวด้วยใบหน้าตื่น

“หนูไข่ๆๆๆๆ ไอ้ปีย์ ไอ้ปีย์โทรมา” ชื่อที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

“คะ โทรมาที่ไหนคะ เครื่องไข่ไม่มีเสียงเรียกเข้านะ” เขายื่นเครื่องมือสื่อสารให้หล่อน ทว่าหญิงสาวเลือกถามกลับ ทำให้อหัสกรต้องเพ่งดูเคสที่ห่อหุ้มเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมอีกครั้ง

“เครื่องพี่...”

อ่า...มันโทรเข้าเครื่องเขานี่เอง

เขมิกาก้มหน้าพลางเม้มปากแน่น หล่อนกลั้นขำสุดพลังไม่ให้แสดงอาการ ยิ่งอยู่ใกล้ก็รู้สึกว่าเขาน่ารักขึ้นทุกที ไม่รู้ต่อหน้าคนอื่นชายหนุ่มจะเป็นอย่างไร

แต่สำหรับเธอแล้ว...เขาเหมือนเด็กที่เพิ่งโตมากกว่าคนอายุเข้าเลขสาม

“ฮะ ฮัลโหล เฮ้ยปีย์ ว่าไงเพื่อน” ถามเสียงสั่นแสดงพิรุธชัดเจน จนร่างบางที่แอบฟังต้องส่ายศีรษะ นึกเอ็นดูคนตัวสูงที่กลัวเพื่อนเข้ากระดูก

‘มึงอยู่ห้องหรือเปล่า กูว่าจะแวะ..’

“ไม่ว่าง! แม่กูมาหา ไว้วันหลังมึงค่อยแวะมาแล้วกัน แค่นี้นะกูไม่ว่าง ไม่ว่างเลย วันนี้ไม่ว่าง ไม่ต้องโทรมา” รัวลิ้นใส่ปลายสายพลางส่ายศีรษะทั้งที่ปีย์มนัสไม่น่าจะเห็น สร้างรอยยิ้มขบขันให้แก่ร่างบางจนต้องพุ่งความสนใจมาที่การปั่นผลไม้

‘ทำไมพูดไม่ว่างบ่อยจังเลยวะ’ ตั้งข้อสังเกตแต่ก็ไม่ได้เค้นมากนัก อหัสกรจึงใช้จังหวะนี้เพื่อรีบบอกเป็นการตัดสาย

“คะ แค่นี้แหละ” พรูลมหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าเพื่อนคงไม่พบพิรุธหรอก น้ำเสียงของเขาออกจะขึงขังน่าเชื่อถือ

“พี่แมนมีพิรุธมาก รู้ตัวไหมคะ...ถ้าเป็นโจรก็น่าจะโดนตำรวจจับตั้งแต่สอบสวนครั้งแรก” นึกว่าคนหน้าหล่อจะแพรวพราวมากกว่านี้เสียอีก

ที่แท้เขาก็เหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อย..

“พี่ชายเราน่ากลัวน้อยซะเมื่อไหร่ ถ้ามันรู้ว่าไข่อยู่กับพี่ได้เข้ามาฉีกอกที่พาน้องสาวมาอยู่ในที่ลับตาคน...แต่พี่สาบานกับไข่ได้เลยนะว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลย ไข่ก็เหมือนน้องสาวของพี่อีกคน มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ล่ะ” บ่นพลางคิดถึงใบหน้าของปีย์มนัสยามจ้องเขม็ง จนต้องรีบส่ายศีรษะอีกครั้ง

เขาหยิบส้มมาปอกเปลือกออกพลางพูดเพื่อให้เธอสบายใจ แต่สถานะน้องสาวที่อีกฝ่ายมอบให้หล่อนไม่ต้องการสักนิด

ใครอยากเป็นน้องของเขากัน...เธออยากเป็นมากกว่านั้นต่างหาก

“ค่ะ” ตอบรับเสียงแผ่วแล้วลงมือทำน้ำผลไม้ปั่น บังคับสีหน้าไม่ให้หมองจนเกินไป ถ้ารู้จักเขาเร็วกว่านี้จะมีโอกาสทำคะแนนไหมนะ

แต่ดูท่าแล้ว ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วเธอก็ยังเป็นเพียงน้องสาวของเพื่อนสนิทเขาเหมือนเดิม

อาหารวางเต็มโต๊ะ และเป็นครั้งแรกที่มันหอมฟุ้งชวนน้ำลายสอ มีครบทั้งของคาวของหวาน ชิมน้ำปั่นก็หวานเย็นชื่นใจ เริ่มลงมือตักอาหารมาใส่จาน กินคู่กับข้าวสวยร้อนๆ ก็เบิกตากว้างพลางเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“อื้ม อร่อยมาก! อร่อยเหมือนแสงออกปากเลย ทำไมหนูไข่ทำอาหารอร่อยแบบนี้ล่ะ...อยากจ้างมาเป็นแม่ครัวที่บ้านเลย” ชมไม่ขาดปากจนแม่ครัวเขินม้วน เธอได้รับสูตรมาจากแม่ครัวที่บ้านอาจหาญชัย ถนัดทุกอย่างทั้งของคาวของหวาน

ยามว่างก็มักเข้าครัวทำอาหารให้คนในครอบครัวรับประทาน ทุกคนต่างชมเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อย อยากให้หล่อนลงครัวบ่อยๆ แต่ช่วงนี้งานหนักจึงไม่ค่อยมีเวลาทำอาหาร

ทำมาให้อหัสกรเป็นคนแรกในรอบสัปดาห์ก็ว่าได้...

“ถ้าพี่แมนชอบเดี๋ยวไข่ทำมาให้บ่อยๆ ค่ะ” คนฟังยิ้มกว้างแต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาจะดูเหมือนคนตะกละเกินไปหรือเปล่า

“เกรงใจ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ก็ถือว่าเป็นการขอบคุณอีกหลายๆ ครั้งไงคะ พี่แมนอุตส่าห์ช่วยไข่ไว้ตั้งหลายอย่าง” เธอยินดีทำให้เขาทุกอย่างขอเพียงชายหนุ่มบอก

เขมิกาไม่เคยมีผู้ชายในฝัน เพียงแค่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้างแล้วทำให้หัวใจอบอุ่น ไม่ต้องเต้นแรงมากเกินไป แต่สัมผัสได้ถึงความรักและเอาใจใส่ก็พอแล้ว

ซึ่งหล่อนได้มันจากเขา...

“น่ารักนะเราเนี่ย..หือ” ระหว่างกำลังพูดคุยเสียงโทรศัพท์ร่างหนาก็ดัง มีเลขสิบหลักโชว์ขึ้นแต่เจ้าของเครื่องเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน

“ว่าไงคะที่รัก...แมนกำลังกินข้าวอยู่ค่ะ กับน้องสาว..น้องสาวจริงๆ” เขาเรียกปลายสายให้กว้างไว้ก่อน...เพราะเขาจำชื่อไม่ได้แต่ช่วงนี้ก็คุยแค่สองสามคน ต้องเป็นหนึ่งในนั้นแหละ

“พรุ่งนี้เย็นเหรอ ว่างค่ะ งั้นเดี๋ยวเลิกงานแมนจะไปรับแล้วกันนะ ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” เสียงหวานยามเอ่ยเอื้อนกับปลายสายทำให้คนที่ทนฟังต้องกำช้อนส้อมแน่น เธอพยายามจะไม่เศร้าแต่มันก็อดจะรู้สึกเช่นนั้นไม่ได้

ยังไม่ได้เริ่ม...แต่ก็เหมือนจะแพ้เสียแล้ว

ชายหนุ่มวางสายแล้วลงมือรับประทานอาหาร ไม่ได้สนใจจะอธิบายแต่อย่างใดคิดว่าเธอคงไม่อยากรู้ ซึ่งต่างจากความจริงเพราะเขมิกาอยากรู้ทุกเรื่องของเขา หล่อนจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน แล้วพยายามทำเสียงเป็นปกติ

“แฟนพี่แมนเหรอคะ” ถามเหมือนเป็นเรื่องทั่วไปไม่ได้สลักสำคัญ ถึงจะรู้ว่ามันสำคัญกับตนเองมากแค่ไหน

“เปล่า พี่ไม่มีแฟนหรอก...ส่วนมากก็คนคุย” คำตอบของเขายิ่งทำให้หล่อนเศร้ามากกว่าเดิมอีก คำว่าคนคุยของเขามันกว้างมาก และมองเห็นจุดจบว่าคงไม่ได้เลื่อนสถานะ

หล่อนไม่รู้ว่าควรสงสารตนเองหรือผู้หญิงเหล่านั้นดี...แต่น่าจะสงสารตัวเองมากกว่าที่มาติดกับอหัสกรซะได้

“แล้วคนคุยต่างจากแฟนตรงไหนคะ” ไม่ต้องการกวนแต่เธออยากรู้ในมุมมองของเขามากกว่า เหมือนเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ที่ดูจะไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่

“ตรงที่ไม่สามารถพัฒนาเป็นมากกว่านั้นได้ แค่คุยแก้เหงาแก้เบื่อ” เขารู้ว่ามันอาจจะใจร้ายเกินไปหน่อย และความรู้สึกของอีกฝ่ายก็ไม่รู้จะถลำลึกแค่ไหน ถึงจะเตือนก่อนคุยแล้วก็ตามว่าเป็นไปในฐานะเพื่อนหรือพี่เท่านั้น

“ดูเห็นแก่ตัวจังเลยนะคะ” มุมปากยกยิ้มแต่แววตาเชือดเฉือน เล่นเอาเขาสะอึกเหมือนกัน ชายหนุ่มนิ่งไปสักพักแล้วค่อยตอบ

“ใช่...แต่มันก็เป็นสิ่งที่คนคุยกับพี่ส่วนใหญ่ยอมรับ เพราะพี่ก็บอกเขาตลอดว่าไม่คิดจะเป็นแฟน” ความหวังของเขมิกาดูริบหรี่ลงทุกวัน หล่อนคงต้องเริ่มถามตัวเองใหม่แล้วล่ะว่าควรเริ่มต้นดีไหม หรือหยุดเพียงเท่านี้ถ้าไม่อยากเจ็บ

แต่ก็อย่างว่า...ไฟมันสวยจนหลอกล่อเธอเข้ามาติดกับได้

ถึงตายก็ยอม...