ตอนที่12 สายเลือดเผ่าโบราณ

"ถังเอ๋อ น้องเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" น้ำเสียงเจือความกังวลของลี่จูดังขึ้น สีหน้าและแววตาของหญิงวัยกลางคนเวลานี้เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ ยามเมื่อเห็นร่างเล็ก ของบุตรสาวนอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียง ดวงใจของผู้เป็นมารดาก็ราวกับจะแตกสลาย

"ท่านแม่อย่าได้กังวลเจ้าค่ะ น้องเล็กแค่หมดสติไปเท่านั้น อีกประเดี๋ยวก็น่าจะฟื้นแล้ว" ลี่ถังเอ่ยตอบมารดาด้วยรอยยิ้มผ่อนคลาย

ได้ยินดังนั้น ลี่จูจึงค่อยโล่งใจขึ้นมาหลายส่วน

"เฮ้อ ค่อยยังชั่ว.. ว่าแต่ทำไมน้องเล็กถึงหมดสติได้เล่า" ลี่ซือเอ่ยถามน้องรองอย่างสงสัย

"หรือว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นกับหลินน้อยกันนะ นังหนูเลยไม่สามารถบรรลุเป็นผู้ฝึกปรานได้ พ่อไม่ได้กลิ่นอายพลังปรานจากตัวหลินน้อยเลย" ลี่หยางเอ่ยพรางลูบคางอย่างครุ่นคิด

"ปากเสีย! ลูกข้าจะไม่สามารถเป็นผู้ฝึกปรานได้อย่างไร" ลี่จูถลึงตาใส่สามีอย่างเดือดดาล

ลี่ถังส่ายหัวก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของบิดา

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเจ้าค่ะ ตรงกันข้ามเลยต่างหาก พลังของน้องเล็กนับว่าไร้ที่เปรียบ เรียกได้ว่าห่างชั้นกับพวกเราอยู่มาก ที่นางหมดสติไป คิดว่าน่าจะเป็นเพราะร่างกายยังทนรับการบรรลุพลังไม่ไหว"

"จริงรึ!" ลี่หยางไม่อยากเชื่อ

ลี่ถังพยักหน้าจริงจัง "จริงเจ้าค่ะ"

"เหอะ ข้าบอกแล้ว..หลินเอ๋อของข้ามีพรสวรรค์" ลี่จูหัวเราะชื่นบาน

นี่ไม่ใช่คำกล่าวเกินจริงแต่อย่างใด หากลี่ถังเดาไม่ผิด นี่จะต้องเป็นพลังของหนึ่งในรายชื่อของ สายเลือดเผ่าโบราณ อย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยกลิ่นอายพลังที่แม้แต่นางก็ไม่อาจสัมผัสได้หากไม่ใช้พลังอักขระตรวจสอบโดยตรง รวมถึงลักษณะและสีของพลังที่แตกต่างจากผู้ฝึกปรานทั่วไป มีแต่พลังของสายเลือดเผ่าโบราณเท่านั้นที่จะมีแบบนี้ได้

ตอนแรกลี่ถังก็คิดไม่ถึงว่า สายเลือดเผ่าโบราณที่ทั้งลึกลับและหายากนี้ จะมาปรากฏที่โลกใบนี้ด้วย อีกทั้งยังเป็นน้องเล็กของนางอีกต่างหากที่ครอบครองพลังสายเลือด

อย่างไรก็ตาม รายชื่อสายเลือดเผ่าโบราณมีด้วยกันนับหมื่นรายชื่อ แม้ลี่ถังจะไม่รู้ว่าพลังสายเลือดในตัวของน้องเล็กคือพลังสายเลือดแบบใด แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในรายชื่อสายเลือดเผ่าโบราณ แน่นอนว่าความแตกต่างหลายอย่างในการฝึกปรือพลังย่อมต้องเหนือกว่าผู้ฝึกปรานทั่วไปหลายขุม เอาแค่ความรวดเร็วในการฝึกบ่มเพาะพลัง ผู้ฝึกปรานทั่วไปก็ไม่อาจเทียบชั้นได้แล้ว

เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งวัน

ทันทีที่ลี่หลินฟื้นขึ้นมา ทุกคนก็ถอนหายโล่งอกอย่างหมดห่วง

"ฮ่าๆ หลินเอ๋อกลายเป็นผู้ฝึกปรานแล้ว ทีนี้หลินเอ๋อก็จะได้กินขนมเยอะๆ แล้วใช่หรือไม่ท่านแม่" ลี่หลินหัวเราะคิกคัก พรางกระโดดโลดเต้นราวกับการสลบเหมือดไปเมื่อก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

"ใครบอกเจ้ากัน" ลี่จูถลึงตา แต่ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้

"เอ๋ ก็พี่ใหญ่บอกว่า เป็นผู้ฝึกปรานแล้วจะมีเงินเยอะๆ แล้วหลินเอ๋อก็จะได้กินขนมเยอะๆ ด้วย"

ลี่หยางพลันหัวเราะร่า "นังหนูนี่ เห็นแก่กินจริงๆ"

เมื่อเห็นสายตาของมารดาที่จ้องเขม็งมาที่ตัวเอง ลี่ซือก็รีบแก้ต่างทันที "ไม่ใช่อย่างนั้นนะท่านแม่ น้องเล็กก็พูดไปเรื่อยอย่าถือสาเลยขอรับ"

"พี่ใหญ่โกหก นิสัยไม่ดี" ลี่หลินบุ้ยปาก

ครอบครัวลี่กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

ผ่านไปสองวันอย่างรวดเร็ว

ตลอดสองวันนี้ลี่ถังชี้แนะการฝึกบ่มเพาะพลังให้แก่คนในครอบครัวอย่างตั้งอกตั้งใจ รวมถึงสอนวิธีการรวบรวมและใช้ออกด้วยพลังปรานจากในร่างกายให้แก่พวกเขา และนางยังได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชาต่อสู้พื้นฐานบางส่วนให้อีกด้วย

"ฮ่าๆ นี่ช่างน่าอัศจรรย์ พลังของข้าลี่หยางผู้นี้แม้แต่ต้นไม้ใหญ่ยังต้องสิโรราบ" ลี่หยางระเบิดเสียงหัวเราะ ในขณะที่ต้นไม้หนึ่งคนโอบตรงหน้าหักโค่นลงมา ตรงจุดบริเวณรอยหักมีรอยนิ้วคล้ายกับกำปั้นสลักลึกลงไป

"ท่านพ่อแข็งแกร่ง!" ลี่หลินตัวน้อยกล่าวพร้อมกับหัวเราะตามผู้เป็นบิดา พรางปรบมือ แปะ แปะ อย่างสุดความสามารถ

ลี่จูยืนหลับตาคล้ายกับกำลังทำสมาธิ จากนั้นจึงค่อยย่อตัวลง ในท่าเตรียมต่อสู้ ก่อนจะปล่อยฝ่ามือที่อัดแน่นไปด้วยพลังปรานพุ่งตรงเข้าปะทะกับก้อนหินใหญ่ตรงหน้าจนแตกละเอียดทันที

"ท่านแม่แข็งแกร่ง" ลี่หลินปรบมืออีกครั้ง

ลี่ซือนั่งนิ่งอยู่บนแคร่ไม้ ฝ่ามือที่แบออกปรากฏเป็นเปลวเพลิงสีส้มอ่อนวูบไหวไปมาราวกับจะมอดดับได้ทุกชั่วขณะ ทว่าลี่ซือกลับแววตามุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ เขาพยายามควบคุมเปลวไฟสีส้มที่ลุกไหม้อยู่บนฝ่ามือเพื่อที่จะยังคงสภาพมันเอาไว้ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลวเพียงไม่กี่อึดใจต่อมา เปลวไฟสีส้มมอดดับไปอีกครั้ง

ลี่ซือถอนหายใจยาวเหยียด "ควบคุมยากจริงๆ"

"พี่ใหญ่ทำได้ดีแล้วเจ้าค่ะ อย่างไรเสียกว่าจะถึงวันทดสอบก็อีกตั้งหลายวัน ข้าเชื่อว่าพี่ใหญ่ต้องทำได้แน่นอน" ลี่ถังพยักหน้าและยิ้มให้กำลังใจ

นางรู้ดีว่าเปลวไฟสีส้มนี้ไม่ใช่เปลวเพลิงธรรมดาที่ใครจะสามารถทำได้โดยง่าย ต้องยอมรับว่าภายในไม่ถึงสามวัน พี่ใหญ่กระทั่งสร้างมันขึ้นมา แล้วก็สามารถควบคุมมันได้ระดับหนึ่ง แม้จะไม่กี่อึดใจก็ตาม แต่หากเป็นในโลกก่อนของนาง นี่ต้องเรียกว่าอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะอย่างไม่ต้องสงสัย

"พี่ใหญ่จะเป็นนักปรุงโอสถได้จริงๆ หนะหรือ" ลี่ซือถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

ลี่ถังหัวเราะคิก "ได้แน่นอนสิเจ้าค่ะ ตราบใดที่พี่ใหญ่อยากเป็นนักปรุงโอสถ ข้าก็จะสนับสนุนท่านเต็มที่"

นางได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชา เปลวเพลิงแห่งจิตวิญญาณ ให้แก่พี่ใหญ่ ซึ่งนี่ไม่ใช่เปลวเพลิงที่เกิดจากพลังปรานของผู้ฝึกปราน แต่มันคือเปลวเพลิงที่ถูกสร้างขึ้นจากพลังแห่งจิตวิญญาณของผู้ใช้โดยตรง กล่าวอีกนัยนี่เรียกได้ว่าไม่ต่างจากเปลวเพลิงอักขระของลี่ถังแม้แต่น้อย

เดิมทีลี่ถังไม่ได้ต้องการถ่ายทอดเคล็ดวิชาควบคุมเปลวเพลิงนี้ให้แก่พี่ใหญ่

เป็นความบังเอิญที่นางได้รับรู้ความปราถนาของพี่ใหญ่ ด้วยขั้นตอนการถ่ายทอดเคล็ดวิชานั้นจำเป็นต้องสัมผัสถึงสมองหรือทะเลแห่งความรู้ของอีกฝ่ายโดยตรงเพื่อจะสอดแทรกความรู้และความเข้าใจของเคล็ดวิชาเข้าไปภายใน หมายความว่าทั้งความทรงจำและความลับที่มีอยู่ในหัวของอีกฝ่ายย่อมไม่อาจปิดบังผู้ที่ถ่ายทอดเคล็ดวิชาไว้ได้ ด้วยเหตุนี้ลี่ถังจึงได้รับรู้โดยบังเอิญว่าพี่ใหญ่ของนางเดิมทีมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักปรุงโอสถมาก่อน กระทั่งว่าครั้งหนึ่งเคยไปคุกเข่าขอเป็นคนรับใช้ของศิษย์ในสำนักโอสถทิพย์เพื่อหมายจะได้เรียนรู้การปรุงโอสถ

แต่ทว่าด้วยฐานะและเขาที่เป็นเพียงคนธรรมดา ไม่เพียงจะโดนปฏิเสธอย่างเย็นชาเท่านั้น ซ้ำร้ายยังโดนทุบตีบาดเจ็บกลับมาอีกด้วย

ลี่ถังที่ได้รู้ความทรงจำอัปยศของพี่ใหญ่ แม้แต่นางก็ยังอดรู้สึกโกรธขึ้นมาไม่ได้ นางจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าความอัปยศครั้งนั้นจะต้องได้รับการชดใช้คืน ด้วยการถ่ายทอดเคล็ดวิชาควบคุมเปลวเพลิงแห่งจิตวิญญาณนี้เพื่อทำให้พี่ใหญ่กลายเป็นนักปรุงโอสถตามที่เขาได้หวังไว้ ไม่เพียงจะเป็นนักปรุงโอสถธรรมดาเท่านั้น แต่จะต้องเป็นนักปรุงโอสถผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมองข้ามได้ พร้อมกับตอกหน้าคนพวกนั้นกลับไปให้สาสม!

ลี่ซือดวงตาทอประกาย ก่อนจะสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอดพร้อมกับสีหน้าที่เด็ดเดี่ยวไร้ความลังเล แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า "พี่ใหญ่เชื่อเจ้า และจะตั้งใจฝึกฝนตามที่เจ้าบอกทุกอย่าง ข้าจะต้องผ่านการทดสอบของสำนักโอสถทิพย์ แล้วกลายเป็นนักปรุงโอสถให้ได้"

แต่ก่อนชายหนุ่มไม่กล้าเอ่ยคำนี้ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ฝึกปรานแล้ว เท่ากับว่าเส้นทางของนักปรุงโอสถสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันอีกต่อไป

ลี่ถังพยักหน้ายิ้มๆ เป็นการตอบรับ

"พี่ใหญ่ต้องทำได้แน่เจ้าค่ะ ข้ารับประกัน"