บทที่ 3

“ทำไมคุณซีมองช่อม่วงอย่างนั้นล่ะคะ มันดูตลกมากหรือคะ” ชณิกามาศเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมองเธออยู่ครู่ใหญ่แล้ว ตากลมโตสำรวจมองตัวเองแล้วก็เริ่มหน้าเสียทีละน้อยจนน่านนทีหลุดขำออกมาและขยับตัวเข้าไปใกล้...ใกล้จนหญิงสาวเริ่มรู้สึกร้อน และยิ่งรู้สึกหายใจติดขัดเมื่อได้ฟังกระแสเสียงทุ้มหวานที่ดังอยู่ใกล้ๆ

“ตลกที่ไหน สวยมากต่างหาก” ตาคมกริบรับกับขนตาเป็นแพหนาที่แม้แต่ผู้หญิงยังอิจฉาพิศมองดวงหน้าหวานละมุนฉาบด้วยเครื่องสำอางบางเบาราวกับถูกต้องมนต์โดยไม่รู้ตัว

ตั้งแต่แรกเห็น เขารู้สึกตกตะลึงกับดวงหน้าสวยซึ้งกับนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน วินาทีแรกเขาก็นึกไม่ออกหรอกว่าสาวสวยคนนี้เป็นใคร จนวินาทีต่อมานั่นแหละความทรงจำจึงไหลย้อนกลับนึกขึ้นได้ว่าเธอคือยัยหนูช่อม่วง...ตอนไม่แต่งหน้าก็ว่าสวยน่ารักพออยู่แล้ว แต่พอถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างนี้ ยิ่งดูสวยน่ามองเข้าไปใหญ่ “ใครนะจับขนมช่อม่วงของฉันแต่งตัวได้สวยอย่างนี้”

ไม่ใช่แค่คำพูดหรอกที่มันดูหวานหูจนชณิกามาศถึงกับขนลุกซู่ ใจเต้นระส่ำอย่างห้ามไม่อยู่ หน้าเรียวหวานเอาแต่ก้มงุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาที่เวลานี้มันคงจะหวานเชื่อมไม่ต่างจากคำพูด...เขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา หรือจะแกล้งให้เธอใจสั่นเล่นเท่านั้น

“เอ่อ...คุณแซนด์จัดการทุกอย่างเลยค่ะ” เธอตอบเสียงเบาหวิว ตาเริ่มมองไปที่ตัวเลขดิจิตอลบนผนังลิฟต์ นึกอยากจะให้ถึงชั้นที่จัดงานเร็วๆ เธอจะได้ออกไปให้พ้นจากคำพูดและสายตาที่ทำให้เธอแทบจะหลอมละลายอย่างนี้สักที...

ทำไมทุกครั้งที่เจอหน้า เขามักจะชอบทำกิริยาหรือเอ่ยวาจาไม่ก็ส่งสายตาวาววับอย่างนี้มาแกล้งเธอด้วยนะ...เขาจะรู้บ้างไหมว่ามันทำให้เธอหวั่นไหวมากแค่ไหน ลำพังแค่หวั่นไหวไม่พอยังรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่หัวใจอีกด้วยเมื่อตระหนักว่าเขามีเจ้าของแล้ว และสิ่งที่เขาทำกับเธอก็แค่ความรู้สึกของผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ทว่าใจเธอกลับคิดไปไกลจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว

น่านนทีใช้สายตาสีนิลวาววับมองไล้ไปทั่วแก้มเนียนลงมายังคอระหงกับไหล่เปลือยที่โผล่พ้นชุดเดรสเกาะอกแล้วก็แทบจะกลั้นใจกับกลิ่นหอมจากเนื้อกายสาวที่ลอยกระทบจมูก นึกอยากจะพาใบหน้าไปฝังกับเนื้อลออตานั่นและสูดกลิ่นหอมให้หนำใจ โดยเฉพาะปากอิ่มสีระเรื่อนั้น

“เอ่อ...คุณซีคะ...” ชณิกามาศเอ่ยได้แค่นั้นเมื่อเรียวปากหยักลึกก้มลงมาบดจูบปากอิ่มของเธออย่างอดใจไม่ไหว