EP 2 [2-2]

อัลฟ่า PART?

ผมรีบคว้าเอวของเธอก่อนที่เธอจะล้มลงไปกองที่พื้นทำให้ตอนนี้เหมือนว่าเราจะยืนกอดกันโดยที่เสื้อของผมก็ไม่ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ด

ผมก้มลงจ้องตาของเธอผ่านการบดบังของแว่นตาที่หนาเตอะ ดวงตาคู่สีน้ำตาลอ่อนกำลังมองผมด้วยความกลัว เอวของเธอบางขนาดที่ผมกอดรอบได้ด้วยแขนข้างเดียว และกลิ่นหอมจางๆ จากเส้นผมของเธอที่ลอยแตะจมูกซึ่งมันเป็นกลิ่นเดียวกันกับเมื่อคืน หึ! แล้วเมื่อคืนเธอดันปฏิเสธเสียงแข็งว่าเราไม่เคยรู้จักกัน

“บะ บอสคะ”

“คุณเดินระวังหน่อยสิ”

“ขอโทษนะคะบอส”

“จะว่าไป กลิ่นตัวคุณก็หอมดีนะ”

ผมพูดพร้อมก้มหน้าเข้าไปหาเธอใกล้ๆ ส่งผลให้เธอรีบเด้งตัวออกจากแขนของผมทันที

“ดะ เดี๋ยวดิฉันไปทำความสะอาดและเตรียมกาแฟให้ใหม่นะคะ”

พูดจบเธอก็โค้งคำนับก่อนเดินออกจากห้องไป จะปิดบังได้นานแค่ไหนกัน หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็เดินออกจากห้องนอนไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารแทน

“กาแฟค่ะบอส”

“เดี๋ยว!”

ผมรีบคว้าข้อมือเธอก่อนที่เธอจะเดินออกไป เพราะสังเกตเห็นว่ามือของเธอแดงเถือกสาเหตุคงจะมาจากกาแฟที่หกเมื่อสักครู่นี้

“อ๊ะ!”

เธอสะดุ้งทันทีที่ผมเผลอไปโดนมันนิดหน่อย

“คุณโดนน้ำกาแฟลวกนี่”

“นิดหน่อยค่ะ..”

“ไปหยิบกล่องยามาทาสิ”

“เดี๋ยวดิฉัน..”

“ไปหยิบมาทาให้ผมเห็นตรงนี้”

“ค่ะ”

ถึงเธอจะมองหน้าผมแบบงงๆ แต่ก็ยอมเดินไปหยิบกล่องยามานั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามผม พร้อมกับหยิบหลอดยาขึ้นมาทาตรงที่รอยแดงนั้น

“เสร็จแล้วค่ะ”

“อืม”

เธอลุกขึ้นเอากล่องยาไปเก็บไว้ที่เดิมและเดินตรงไปยังประตูห้อง

“คุณจะไปไหน”

“ไปเตรียมเอกสารให้บอสเข้าประชุมวันนี้ค่ะ”

“ออกไปพร้อมผม”

“คะ?”

“มันจะเร็วกว่ารถประจำทางพวกนั้น และคุณก็รู้ว่าผม”

“ไม่ชอบรอ ค่ะบอส”

ผมพูดไม่ทันจบประโยคเธอก็พูดแทรกขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะรู้ทันผมไปหมดทุกอย่างเลยนะ

สายไหม PART ?

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งจดรายละเอียดต่างๆ อยู่ในห้องประชุมด้วยสติที่ไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่ สมองของฉันตอนนี้คิดแต่เรื่องที่บอสจะจำฉันได้หรือเปล่า แถมวันนี้ที่คอนโดเขายังทำตัวแปลกๆ อีกด้วย สีหน้าและแววตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับผิดตลอดเวลาเลยให้ตายเถอะ

“คุณไหม”

ฉันสะดุ้งทันทีที่มือเย็นเฉียบเอื้อมมาจับแขนฉันพร้อมกับเสียงเรียกโทนต่ำที่แสดงถึงอารมณ์ที่เริ่มไม่พอใจ

“คะ?”

ตอนนี้ทุกสายตาในห้องประชุมกำลังหันมามองฉันกันหมด

โอ๊ยย!

“ผมขอรายละเอียดงานที่ทางลูกค้าต้องการเพิ่มเติมด้วยครับ”

“นี่ค่ะ”

ฉันรีบหยิบแฟ้มงานยื่นให้บอส เขามองฉันด้วยสายตาตำหนินิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปประชุมกับทีมงานต่อ

“ผมขอสรุปความคืบหน้าของงานทั้งหมดวันพรุ่งนี้เช้าที่โต๊ะทำงานนะครับ เลิกประชุมได้ครับ”

ครับ/ค่ะ

บอสพูดจบพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุมตรงไปยังห้องทำงาน ฉันรีบเก็บแฟ้มลุกขึ้นเดินตามออกมา ก่อนจะมานวดขมับเบาๆ ที่โต๊ะทำงานเพราะรู้สึกมึนหัว

“เข้ามาหาผมในห้อง”

เสียงเรียกจากโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานทำให้ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“เข้ามา”

ฉันเปิดประตูเข้าไปเจอบอสกำลังกอดอกยืนพิงโต๊ะทำงานอยู่ ท่าทางเขาดูไม่พอใจอยู่พอสมควร

“ค่ะบอส”

ฉันเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเขาพลางก้มหน้ายอมรับความผิด ปกติเคยเห็นแต่ท่าทางแบบนี้ตอนที่เขาไล่คนอื่นออก ไม่คิดเลยว่าฉันต้องมาเจอกับตัวเองซะแล้ว

“ผมมีคำถามอยากจะถามคุณสองสามข้อ”

“ค่ะ”

“เงยหน้าขึ้นมาตอบผม”

“ค่ะ”

ฉันรีบเงยหน้าตามคำสั่งทันที ตอนนี้เขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนกัน

“ตลอดเวลาที่ทำงานกับผม ผมใช้งานคุณหนักเกินไปหรือเปล่า”

“เอ่อ..ไม่ค่ะ ก็เป็นหน้าที่ของเลขาตามปกติ แต่อาจจะต้องเนี้ยบกว่าปกติสักหน่อย”

ประโยคหลังฉันพูดออกมาเบาๆ

“แล้วผลตอบแทนที่ผมให้คุณมันคุ้มกับงานของคุณใช่ไหม”

“คุ้มค่ะบอส”

ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจอยู่ๆ ทำไมเขาถึงมาถามเรื่องรายได้ของฉันขึ้นมา เขาคงไม่ได้นึกสงสัยฉันอยู่จริงๆ หรอกใช่ไหม

“วันนี้คุณดูไม่มีสติ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ ขอโทษนะคะดิฉันจะปรับปรุงตัวค่ะ”

บอสลุกขึ้นยื่นเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ จนฉันต้องถอยหลังหนี เพราะไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

“คุณจะหนีผมทำไม”

“แล้ว บะ...บอสเดินเข้ามาทำไมล่ะคะ”

ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยสายตาหงุดหงิด ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าเขาฉันแทบจะทำตัวเป็นหุ่นยนต์ไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยนะ แต่เหมือนตอนนี้เขาพยายามจะกดดันฉันยังไงก็ไม่รู้

“หึ ผมแค่จะบอกคุณว่า เรื่องหาคู่เดท ผมขอยกเลิก”

“ทำไมล่ะคะ”

เดี๋ยวอยากนัด เดี๋ยวอยากยกเลิก เป็นอะไรของเขาเนี้ย

“พอดีเมื่อคืนผมเจอผู้หญิงน่าสนใจคนหนึ่ง..”

ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่บอสพูดถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ถ้าเขาจำฉันได้ทำไมเขาถึงไม่ถามออกมาตรงๆ แต่ถึงเขาถามฉันก็ไม่มีทางยอมรับแน่นอน

“คุณช่วยให้คนตามหาเขาให้ผมหน่อยสิ”

“เอ่อ แล้วบอสมีรูปของเธอหรือเปล่าคะ”

ฉันถามออกไปเพราะรู้ว่ายังไงตอนนั้นเขาก็ไม่มีทางจะมีรูปของฉันแน่ๆ อีกอย่างจะให้ฉันสืบหาแต่ไม่มีข้อมูลก็ต้องรอนานหน่อยนะ จะมาว่าฉันทำงานช้าไม่ได้ล่ะ

“ผมไม่มีรูปหรอก แต่ผมรู้จักชื่อเธอนะ”

“เธอชื่ออะไรเหรอคะ”

บอสยิ้มออกมาที่มุมปาก นี่นับว่าเป็นรอยยิ้มครั้งแรกของเขาเลยที่ฉันเคยเห็น ถึงแม้มันจะดูเป็นร้อยยิ้มที่เจ้าเล่ห์มากก็ตาม

“มิเชล”

“อ๊ะ!”

เขาก้มลงมากระซิบชื่อข้างหูฉันพร้อมกับเป่าลมเบาๆ จนฉันสะดุ้ง

“ฉันจะรีบจัดการให้ค่ะ”

ฉันรีบเดินออกมาจากห้องเขาแล้วตรงมาตั้งสติที่ห้องน้ำทันที วันนี้เขาเป็นอะไรของเขาเนี้ย ปกติเขาไม่เคยมีพฤติกรรมอะไรแบบนี้ให้ฉันเห็นเลยนะ

“ยัยแว่นนี่เนี้ยนะ ต่างกันราวฟ้ากับเหว”

ฉันมองตัวเองในกระจกก่อนจะพูดออกมา คงต้องเลิกรับงานจากเจ๊หวาสักพักแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนไล่ออกจากงานนี้แน่ๆ

? พยาบาลพิเศษ

“สวัสดีค่ะ”

“คุณแม่คุณเกิดอาการช็อกค่ะ!”

“แม่! เดี๋ยวไหมรีบเข้าไปค่ะ”

ฉันรีบวิ่งมาหยิบกระเป๋าที่โต๊ะทำงานก่อนจะออกมาโบกแท็กซี่ที่หน้าบริษัท แต่ก็ไม่ลืมส่งข้อความไปแจ้งบอสว่าฉันขอกลับก่อนเนื่องจากมีธุระด่วน