EP 1 [1-1]

มหาวิทยาลัย

“อุ้ย! นี่แกออกรถใหม่เหรอ”

“อื้ม ป๋าเป็นคนซื้อให้ ฉันบอกแล้วว่าไม่เอาท่านก็ไม่ฟังเลย”

อยู่นี่เองเหรอยัยตัวการ หึ!

“กรี๊ดดดด! มะ...เมเบล”

“ก็ยังดีที่พอจะมีสมองจำชื่อฉันได้บ้าง”

ฉันเดินเข้าไปกระชากแขนยัยเพื่อนร่วมคลาสตัวดีที่กล้าทำกับฉันไว้เจ็บแสบมาก

“ปล่อยฉันนะ! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนหันมามองกันให้หมดเลย”

“ร้องสิ! ร้องเลย คนเขาจะได้รู้ว่าแกมันหน้าด้านขนาดไหน”

“ฉันทำอะไร!”

“ทำอะไรเหรอ! มันคงเป็นเรื่องบังเอิญสินะที่โน้ตบุ๊คของเธอดันเสียแล้วมายืมโน้ตบุ๊คของฉันก่อนที่โปรเจคอาจารย์ศิธาในเครื่องฉันจะหายไปทั้งหมดแต่เธอดันมีโปรเจคส่งที่เหมือนกับของฉันน่ะ!”

ฉันพูดพร้อมผลักไหล่จนเธอเซถอยหลังไปสองสามก้าว คนที่เดินไปมาแถวนั้นเริ่มหันมาสนใจแต่นั้นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอะไรอยู่แล้ว

“ก็เธออยากมาว่างานฉันห่วยก่อนทำไมล่ะ ฉันก็เลยเอางานของเธอไปส่ง หึ! ช่วยไม่ได้นะชีวิตคนเราบางทีมันก็ต้องมีอุบัติเหตุกันบ้าง”

ปึก!

พูดจบยัยหน้าหนาก็กระแทกไหล่ฉันก่อนจะเดินไปที่รถคันใหม่ของเธอ

“ไปกันเถอะ ฉันจะพาพวกเธอไปขับรถเล่นกัน”

หึ! อยากจะเล่นกับฉันสินะ ฉันเดินกลับเข้าไปนั่งในรถของตัวเองก่อนจะมองเป้าหมายทางกระจกหลังแล้วเลื่อนเกียร์ไปที่ตัวอาร์ เหยียบมันให้มิดเลยลูกรักเดี๋ยวแม่จะพาไปแต่งใหม่

บรื้นนน~

ปัง!

ฉันถอยหลังชนเข้ากับกระโปรงหน้ารถคันใหม่ของยัยนั่นจนมันต้องรีบลงมาดูสภาพรถพลางสั่นเป็นเจ้าเข้า

“กรี๊ดดดดด! นังปีศาจ”

“อุ้ย! ช่วยไม่ได้นะชีวิตคนเราบางทีมันก็ต้องมีอุบัติเหตกันบ้าง”

“คอยดูนะฉันจะฟ้องอาจารย์เอาให้แกเรียนไม่จบไปเลย”

“ฉันน่ะเรียนจบอยู่แล้วล่ะ แต่เธอควรเอาเวลาไปเครียดเรื่องของตัวเองดีกว่า”

“เรื่องอะไรของแก!”

‘ก็เธออยากมาว่างานฉันห่วยก่อนทำไมล่ะ ฉันก็เลยเอางานของเธอไปส่ง’

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเสียงที่บันทึกเอาไว้ให้ฟัง ยัยนั่นถึงกับหน้าถอดสีไปเลยล่ะ

“ไปล่ะ บายยยยย~”

ฉันพูดพร้อมกับหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมก่อนจะขับรถออกมาจากตรงนั้น แม้จะได้ยินเสียงกรี๊ดเหมือนสัมภเวสีดังตามหลังมาบ้าง แต่ฉันทำแค่นี้ก็ถือว่าทำบุญให้แล้วล่ะ

ฉันขับรถมุ่งหน้าที่ศูนย์รถเฟอร์รารีต้องพาน้องชมพูมาแต่งตัวใหม่สักหน่อย ออกรบแทนแม่ไปเมื่อกี้เดี๋ยวแม่จะจัดให้อย่างงามเลยนะจ๊ะ

“สวัสดีครับคุณเมเบล เชิญด้านในก่อนครับ”

“มีของใหม่มาให้เล่นบ้างไหมคะ”

“นี่เป็นอะไหล่รุ่นใหม่ล่าสุดครับ”

“ตัวนี้ก็ได้ค่ะแต่ขอสีเดิมนะคะ ใช้เวลานานไหม”

“ถ้าสีของคุณเมเบลต้องใช้เวลาประมาณสองอาทิตย์ครับ”

“สองอาทิตย์!”

ถ้ารู้ว่านานแบบนี้ฉันน่าจะถอยชนมันให้ยับมากกว่านี้อีก จะได้คุ้มค่ากับเวลาที่ต้องเสียไปของฉัน เฮ้อออ ~ เบื่อชะมัด!

“เอ่อ เนื่องจากมันเป็นสีพิเศษที่ต้อง..”

“เอาล่ะๆ ช่างมันเถอะ แล้วที่นี่เขาไม่เสิร์ฟน้ำต้อนรับลูกค้าเหรอคะ”

ทันทีที่คำถามของฉันจบลงแม่บ้านก็เปิดประตูเข้ามา ทำไมถึงได้ทำอะไรชักช้ากันจริงๆ เลย

“ได้แล้วครับๆ”

“ค่ะ ฉันขอนั่งรอรถที่บ้านมารับแล้วกันนะคะ”

“เชิญตามสบายครับ”

พนักงานคนนั้นรีบลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมแม่บ้านทันที

?ป้าบัว

“สวัสดีค่ะคุณหนู มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ป้าบัวให้คนรถขับรถที่บ้านมาให้เบลหน่อยสิคะ”

“แล้วรถคุณหนูเป็นอะไรคะ”

“รถชนนิดหน่อยค่ะ”

“ตายจริง!”

“ยังไม่ตายค่ะ ตอนนี้เบลอยู่ที่ศูนย์เฟอร์รารี”

“ได้ค่ะๆ เดี๋ยวป้ารีบให้คนรถขับรถไปให้นะคะ”

ฉันวางสายก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อยแต่ก็ต้องหยุดชะงักที่โพสต์ล่าสุดของเพจแบรนด์เนมยี่ห้อหนึ่ง

“กำไลเคลลี่!”

กำไลข้อมือสีใหม่ล่าสุดที่ฉันกำลังรอคอยอยู่เหลือเพียงแค่อันสุดท้ายเท่านั้น ทำไมพนักงานขายประจำร้านถึงไม่ติดต่อมาหา

ฉันนะทั้งๆ ที่ฉันก็บอกไว้แล้วว่าฉันต้องการสีนี้

?ป้าบัว

“ป้าบัวให้คนขับรถไปที่ห้างxxxแทนนะคะ เบลมีธุระด่วนที่นั้น”

ฉันพูดจบก่อนกดวางสายแล้วเดินออกมาเรียกแท็กซี่ข้างหน้าทันที

“ห้างxxx รีบเลยค่ะพี่ ฉันมีธุระด่วน”

ทันทีที่เข้ามานั่งในรถฉันก็บอกจุดหมายปลายทางกับคนขับรถ นี่ถ้าฉันไปแล้วมันไม่อยู่นะฉันจะจัดการยัยพนักงานขายประจำร้านจริงๆ ด้วย คอยดูเถอะ!

ห้าง xxx

ฉันยื่นเงินให้คนขับรถก่อนจะรีบเดินเข้าห้างแล้วมุ่งหน้าไปที่ร้านทันที วันนี้คนก็เยอะมากเหลือเกินกว่าจะเดินถึงที่ร้านก็ยี่สิบ

นาที

พลั่ก!

“โทษที ฉันรีบ”

ฉันเดินชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนทางออกจากร้าน เขาหันมามองหน้าฉันนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“เอ่อ คุณเมเบลสวัสดีค่ะ”

พนักงานขายประจำร้านรีบเดินเข้ามาต้อนรับฉันทันที หึ!

“ฉันต้องการกำไลเคลลี่ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้รีบบอกฉัน”

“ขอโทษด้วยนะคะ”

“ถ้าไม่อยากจะโดนดี ก็รีบไปเอามาให้ฉัน”

“เอ่อ...”

พนักงานขายมีท่าทางอึกอักก่อนจะเห็นไปมองหน้าเพื่อนร่วมงานอีกคนเหมือนจะขอความช่วยเหลือ

“มีอะไรก็พูดออกมาสิ อึกๆ อักๆ อยู่ได้!”

ฉันพูดออกไปอย่างรำคาญ มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี้ย

“คือคุณผู้ชายคนที่เพิ่งเดินออกจากร้านไป ซื้อไปแล้วค่ะ”

“ซื้อไปแล้ว! กำไลชิ้นสุดท้ายเนี้ยนะ!”

“อีกสองอาทิตย์จะมีล๊อตใหม่มาเพิ่มนะคะ ดิฉันจะรีบ...”

“ฉันไม่รอ! ฉันต้องการจะใส่ตอนนี้เข้าใจไหม”