คัมภีร์ลับเจ้าสำนัก : 1

"อาจารย์ป้า"

ทันทีที่มาถึงที่พำนักส่วนตัวของเจ้าสำนักหยวนจี หลี่ชิงชิงก็รีบเข้ามากอดมาหอมผู้มีพระคุณของนางทันที

"นี่ผู้ใดกัน เหตุใดถึงไม่คุ้นหน้า"

หยวนจีแกล้งเย้าแหย่หลานรักเล่น ทำเอาคนถูกแกล้งถึงกับอมลมจนแก้มป่องทั้งสองข้าง แต่ก็แค่ประเดี๋ยว แก้มน้อย ๆ นั้นก็ซุกถูบนตักนิ่มของหยวนจีอย่างออดอ้อนเช่นเดิม

"ชิงชิงคิดถึงอาจารย์ป้าที่สุดเจ้าค่ะ"

มือบางเอื้อมขึ้นมาลูบผมบุตรสาวของศิษย์น้องนางที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าด้วยความเอ็นดู

"คิดถึงอาจารย์แล้วตั้งใจใฝ่เรียน ฝึกในวิชาหรือไม่"

คำถามแรกพุ่งเป้าไปเช่นนี้เลยหรือ แต่ไม่เป็นไร หลี่ชิงชิงไม่เคยออกนอกลู่นอกทางอยู่แล้ว

"ตอนนี้ข้าฝึกชำระจิตที่ถ้ำเหมันต์ของอาจารย์ป้าจนเรียกว่าสนิทกับภูติน้ำแข็งได้แล้ว"

คนถูกถามคุยโวโอ้อวดอย่างภูมิใจ

"หืม... เหมือนเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเล่าตั้งแต่อาจารย์ยังไม่เข้าฌานมิใช่หรือ"

คนถูกจับได้ว่าแอบเกเรวิชาไม่เลื่อนขั้นถึงกับยิ้มแห้งหัวเราะแหะ ๆ แก้เขิน

"โธ่ ท่านป้าคนสวย ชิงเอ๋อร์หมายถึงว่าตอนนี้มีเพื่อนเป็นภูติน้ำแข็งเพิ่มมาอีกเป็นกองทัพ เยอะกว่าเมื่อก่อนตั้ง..."

นัยน์ตาน้ำหมึกกลอกกลิ้งไปมาคล้ายกำลังนับจำนวนในใจ เวลาที่หลี่ชิงชิงจะออดอ้อนเพื่อเบี่ยงเบนความผิดมักจะเรียกเจ้าสำนักหยวนจีให้สนิทสนมกว่าทุกครั้ง แต่นางรู้จักกาลเทศะ จะทำจำเพาะเวลาที่อยู่กันลำพังเช่นนี้เท่านั้น

"เอาละ ๆ อาจารย์เชื่อแล้วว่าเจ้าไม่เหลวไหล"

"ท่านอาจารย์ป้าดื่มน้ำก่อนเจ้าค่ะ"

สงสัยจะชวนคุยเพลินไปหน่อยเจ้าสำนักหยวนจีจึงคอแห้งจนส่งเสียงไอออกมา

"ตั้งแต่อาจารย์เก็บตัวเข้าฌาน อาการของเจ้ากำเริบอีกหรือไม่"

แววตาของเจ้าสำนักหยวนจีมีแต่ความเป็นห่วงเป็นใยสตรีตรงหน้า

"ข้ารู้สึกว่ามีไอร้อนแผดเผาในกาย แต่ถ้ำเหมันต์ของอาจารย์ป้ายังยับยั้งได้เจ้าค่ะ"

หรือว่าพลังที่นางผนึกปราณอัคคีไว้จะอ่อนกำลังลง แต่หากให้หยวนจีถ่ายทอดพลังปราณให้อีกตอนนี้เกรงว่าครั้งนี้คงไม่ง่ายเพราะนางฟื้นคืนกำลังได้แค่สองในสิบส่วนเท่านั้น

"ชิงเอ๋อร์ ต่อไปเจ้าต้องเก็บตัวที่ถ้ำเหมันต์เพื่อฝึกสิ่งนี้"

หยวนจีหงายฝ่ามือขึ้น ใช้พลังลงยันต์กลางฝ่ามือปรากฎเป็นคัมภีร์ไผ่ขึ้นมาม้วนหนึ่ง

"นี่คืออะไรหรือเจ้าคะ"

แม้ว่าหลี่ชิงชิงจะมาอยู่ที่สำนักเมฆาล่องลอยได้แปดปีแล้ว ทว่าด้วยความที่ทั้งสำนักให้อิสระแก่นางจนเคยตัวทำให้หลี่ชิงชิงไม่ค่อยสนใจเรื่องเคล็ดวิชาต่าง ๆ ที่บอกว่าทุกคนให้อิสระแก่นางมิใช่เพราะสถานะพิเศษเป็นบุตรสาวของน้องร่วมสาบานของเจ้าสำนักแต่อย่างใด หากเป็นเพราะหลี่ชิงชิงเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ไม่สามารถปลุกพลังปราณในตัวได้ ทุกครั้งที่หลี่ชิงชิงพยายามเค้นพลังปราณออกมานางจะรู้สึกเหมือนธาตุไฟเข้าแทรกทุกครั้ง เจ้าสำนักหยวนจีจึงสั่งห้ามไม่ให้นางฝึกวิชาที่ใช้พลังปราณทุกเคล็ดวิชา ให้ฝึกได้แค่วิชากระบี่ ยิงธนู ขี่ม้า จับทวนที่เป็นวิชาทางกายแทน

"นี่คือคัมภีร์เหมันต์สดับสวรรค์"

"คำภีร์ลับสุดยอดสำหรับเจ้าสำนัก!"

หลี่ชิงชิงเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เห็นคัมภีร์ลับที่บรรดาศิษย์ชั้นล่างอย่างนางไม่มีวันจะได้เห็น แถมเคล็ดวิชานี้ยังถูกเก็บไว้กับตัวเจ้าสำนักรุ่นต่อรุ่นเท่านั้น

"อาจารย์ป้าจะให้ข้าฝึกเจ้านี่หรือเจ้าคะ"

หลี่ชิงชิงมองคัมภีร์ตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายหนืดลงคอ หวนนึกถึงตอนที่นางฝึกวิชากระบี่เหินเมฆาครั้งแรกก็เกือบตายเพราะถูกธาตุไฟเข้าแทรกมาแล้วหนหนึ่ง

"เจ้ามิต้องกลัว วิชาที่อาจารย์จะให้ฝึกมิต้องใช้ลมปราณภายใน เพียงแต่ต้องใช้ธาตุที่บริสุทธิ์ล้อมรอบร่างกายและสมาธิตั้งมั่นหล่อรวมให้เกิดจิตบริสุทธิ์ที่แข็งแกร่ง เจ้าจึงจะควบคุมปราณอัคคีในตัวเอาไว้ได้"

ฟังดูเหมือนจะง่าย แต่การใช้สมาธิตั้งมั่นเป็นเวลานาน ๆ คนชอบอิสระเสรีไม่อยู่นิ่งอย่างหลี่ชิงชิงจะทนได้หรือ