ตอนที่ 8 ที่มาของพลัง

ฝ่ามือง้างขึ้นคิดตบ มิรินจะเข้าห้ามแต่ถูกพรรคพวกเต็มเดือนจับไว้อีกครั้ง พลอยภัทรากัดฟันลุกยืนคว้าข้อมือเพื่อนร่วมห้องด้วยมือซ้าย ใช่... ภาพเหล่านั้นวนมาหาอีกแล้ว และคราวนี้มันรุนแรง เธอจำต้องอดทนแม้ร่างกายจะสั่นเทา บิดข้อมืออีกฝ่ายแล้วผลักจนผงะถอยหลัง

“อย่ามายุ่งกับฉัน!”เธอประกาศกร้าว แววตาเอาจริงจนเต็มเดือนพูดไม่ออก

“นี่แกกล้าสู้ฉันเหรอ!”

“ทำไมไม่กล้า มีมือมีเท้าเหมือนกัน เรื่องพ่อแม่ฉันไม่รู้หรอก ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนหนังสือเท่านั้น!”

ร่างเล็กนั่งลงประจำที่ในตอนนี้เธอไม่อยากสนใจสิ่งใด ในหัวมีเรื่องมากมายจนเกินพอแล้ว และอีกอย่างต้องหาทางจัดการกับมือซ้ายข้างนี้ ก่อนที่เธอจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้ เต็มเดือนสะบัดใบหน้ากลับที่ตนเองเช่นกัน

มิรินนั่งลงข้างเพื่อนจ้องมองใบหน้าเอาจริงของพลอยภัทราแล้วยิ้มกว้าง ไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน ถ้าหากพลอยดูแลตนเองได้แบบนี้เธอก็ดีใจ

“พลอยเจ๋งไปเลย”

“เจ๋งอะไรเหรอ”เธอย้อนถาม

“เจ๋งที่กล้าสู้กับยัยเต็มเดือนนั่นไง”

“พลอยแค่ป้องกันตัวเองไม่ให้โดนทำร้ายอีกน่ะ จะให้รินปกป้องไปตลอดคงไม่ได้หรอก”พลอยภัทราอธิบาย

มือเพื่อนตบไหล่บางแล้วยิ้มให้กัน หวังว่ามิตรภาพเหล่านี้จะคงอยู่อีกนาน

“พลอยเย็นนี้พี่เวย์ชวนไปเที่ยวตลาดนัดแหนะ”

“แต่พลอยอยากกลับไปดูแม่น่ะริน”

“แม่โทรมาบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอาพิมลไม่เป็นไร”มิรินบอก

“อืม”

“ไปเถอะนะ”

เห็นเพื่อนขอร้องแกมบังคับ มีหรือเธอจะปฏิเสธได้

“ก็ได้จ้ะ”

เลิกเรียนสามคนเลยพากันเดินเที่ยวตลาดนัด พลอยภัทราหยุดเท้าที่ร้านขาวถุงมือ มันเป็นสีเนื้อหากไม่สังเกตคงคิดว่าเป็นมือจริงๆ อยากรู้ถ้าหากใส่ไว้ที่มือซ้ายจะยังเห็นภาพเหล่านั้นอีกหรือเปล่า เธอตัดสินใจซื้อมัน

“ซื้อถุงมือทำไมเหรอพลอย”มิรินถามด้วยความอยากรู้

“อ๋อ พอดีพลอยอยากเอาไว้ใส่น่ะ มือมันชอบเย็น”

เวธัสจ้องมองอีกคนด้วยความแปลกใจ เห็นเพื่อนน้องสาวกำลังสวมถุงมือข้างซ้ายเพียงข้างเดียว คิ้วเข้มของเด็กหนุ่มขมวดขึ้น

“ใส่ข้างเดียวเหรอพลอย”เวธัสถาม

“มือซ้ายพลอยชอบเย็นน่ะค่ะ”

พลอยภัทรามองเพื่อนก่อนค่อยๆ เอื้อมมาจับไว้แน่น มิรินมองหน้าด้วยความแปลกใจก่อนยิ้มกว้าง เธอไม่เห็นอะไรอีกแล้วเด็กสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนี้เธอคงต้องสวมมันไว้ตลอด