ตอนที่ 7 ที่มาของพลัง
เปลือกตาคนป่วยค่อยๆ เปิดออกในช่วงอรุณรุ่งของอีกวัน พิมลตราชะงักเมื่อเห็นว่าคนเฝ้าไข้คือใคร รีบชันกายขึ้นนั่งจนผ้าตรงหน้าผากหล่นลงบนตัก ดวงตาจ้องมองจารุนีด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“คุณจาคะ”เสียงแผ่วเอ่ยเรียก เจ้าของชื่อลืมตาตื่น
“อ้าวตื่นแล้วเหรอคะคุณพิมล”
“ค่ะ”
“เป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวฉันไปทำอะไรร้อนๆ มาให้ทานนะคะ”จารุนีอาสาทันที
พิมลตรามองตามแล้วก้มมองผ้าขนหนู ไม่นานนักได้ยินเสียงฝีเท้าบุตรสาวลงมาจากชั้นบนในชุดนักเรียนมัธยมต้น พลอยภัทรารีบตรงดิ่งมาหาแม่ทันที
“แม่หายแล้วหรือยัง”
“ดีขึ้นแล้ว แล้วทำไมคุณจาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะพลอย”
“พอดีเมื่อคืนแม่ไข้ขึ้น พลอยเลยไปขอให้คุณลุงกับคุณป้าช่วยมาดูค่ะ”เด็กสาวก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกผิด
คนเป็นแม่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอไม่อยากรบกวนเพื่อนบ้านมาก เพราะตอนนี้แทบไม่มีใครคบหาเลย
“ไปเรียนเถอะพลอยเดี๋ยวสาย”เธอตัดใจไม่ต่อว่า
“จ้ะแม่”
พลอยภัทราออกมานอกรั้วบ้านเห็นรถของคุณลุงวิรุตม์จอดรออยู่ ติดตามมาด้วยคุณป้ากำลังถือถ้วยบางอย่างออกมา
“พลอยไปเรียนเถอะไม่ต้องห่วงแม่ เดี๋ยวป้าดูแลให้นะ”
“ค่ะคุณป้า”
มิรินจูงมือเพื่อนขึ้นรถจังหวะนั้นเด็กสาวสะดุ้งอีกครั้งเมื่อภาพเข้ามาในหัว รีบสะบัดอย่างรวดเร็วจนเพื่อนตกใจ
“เป็นอะไรไปพลอย”มิรินถามสีหน้าสงสัย
“อ๋อ เปล่าจ้ะ พอดีพลอยตกใจนิดหน่อย”
“ไปเรียนกันเถอะ”
“ได้ๆ”
เวธัสเองก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อครู่พลอยภัทราเป็นอะไรถึงแสดงท่าทีแบบนั้นกับน้องสาว เด็กนักเรียนขึ้นรถครบ วิรุตม์เคลื่อนออกจากหน้าบ้านเพื่อส่งถึงรั้วโรงเรียน สามคนลงจากรถมิรินเอื้อมจับมือเพื่อน อีกฝ่ายเลยรีบส่งมือขวาให้และเป็นอย่างที่คิดเธอไม่รู้สึกอะไรเลย หรือมือซ้ายเธอมีผล สงสัยจนอยากทดลองแต่กลัวว่ามันจะเกิดเรื่อง
เพื่อนสาวสองคนมาถึงห้องเรียนเต็มเดือนหันมองแล้วเบ้ปาก มิรินแสดงสีหน้าไม่พอใจตอนมีเรื่องกันเธอยังไม่ได้แจ้งทางโรงเรียนเพราะมัวแต่ห่วงพลอย แต่ตอนนี้ถ้ายังหาเรื่องกันอีกจะจัดการฟ้องครูแน่ จบชั่วโมงโฮมรูมเพื่อนร่วมห้องมหาภัยเดินเข้ามาหา
“มาหาเรื่องอะไรอีกละเต็มเดือน!”มิรินกันไว้ทันที
“เมื่อไหร่แม่แกจะเลิกยุ่งกับพ่อฉัน!”เต็มเดือนตวาดถาม
พลอยภัทราเงียบกริบ เพราะเธอไม่รู้จะตอบอะไร ในอกมันอึดอัดสายตายามมองมาทำให้เธอรู้สึกละอายแก่ใจ
“ไปให้พ้นเลยเต็มเดือน เรื่องของพ่อแม่ เราเป็นเด็กไม่ควรไปยุ่งด้วย!”
“แต่ฉันต้องยุ่ง ทำไมแม่แกต้องมายุ่งกับพ่อฉันด้วย ถ้าแม่แกไม่มายุ่งกับพ่อฉัน แม่ฉันคงไม่ต้องร้องไห้!”
“ฉันขอโทษ”พลอยภัทราบอกเสียงแผ่ว
“ขอโทษแค่นี้คิดว่ามันพอหรือไง ให้แม่แกเลิกยุ่งกับพ่อฉันสิ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเธอควรทำอย่างไร ไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับแม่เลย เธอเป็นลูกไม่เคยคิดก้าวก่ายหน้าที่การงานของแม่
“ฉันทำไม่ได้”
“แกว่ายังไงนะ ทำไม่ได้งั้นเหรอ!”แววตาเต็มเดือนกร้าวแข็ง
“ใช่ ฉันทำไม่ได้”