บท
ตั้งค่า

ตอนที่ 7 ที่มาของพลัง

เปลือกตาคนป่วยค่อยๆ เปิดออกในช่วงอรุณรุ่งของอีกวัน พิมลตราชะงักเมื่อเห็นว่าคนเฝ้าไข้คือใคร รีบชันกายขึ้นนั่งจนผ้าตรงหน้าผากหล่นลงบนตัก ดวงตาจ้องมองจารุนีด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“คุณจาคะ”เสียงแผ่วเอ่ยเรียก เจ้าของชื่อลืมตาตื่น

“อ้าวตื่นแล้วเหรอคะคุณพิมล”

“ค่ะ”

“เป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปทำอะไรร้อนๆ มาให้ทานนะคะ”จารุนีอาสาทันที

พิมลตรามองตามแล้วก้มมองผ้าขนหนู ไม่นานนักได้ยินเสียงฝีเท้าบุตรสาวลงมาจากชั้นบนในชุดนักเรียนมัธยมต้น พลอยภัทรารีบตรงดิ่งมาหาแม่ทันที

“แม่หายแล้วหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้ว แล้วทำไมคุณจาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะพลอย”

“พอดีเมื่อคืนแม่ไข้ขึ้น พลอยเลยไปขอให้คุณลุงกับคุณป้าช่วยมาดูค่ะ”เด็กสาวก้มหน้างุดด้วยความรู้สึกผิด

คนเป็นแม่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอไม่อยากรบกวนเพื่อนบ้านมาก เพราะตอนนี้แทบไม่มีใครคบหาเลย

“ไปเรียนเถอะพลอยเดี๋ยวสาย”เธอตัดใจไม่ต่อว่า

“จ้ะแม่”

พลอยภัทราออกมานอกรั้วบ้านเห็นรถของคุณลุงวิรุตม์จอดรออยู่ ติดตามมาด้วยคุณป้ากำลังถือถ้วยบางอย่างออกมา

“พลอยไปเรียนเถอะไม่ต้องห่วงแม่ เดี๋ยวป้าดูแลให้นะ”

“ค่ะคุณป้า”

มิรินจูงมือเพื่อนขึ้นรถจังหวะนั้นเด็กสาวสะดุ้งอีกครั้งเมื่อภาพเข้ามาในหัว รีบสะบัดอย่างรวดเร็วจนเพื่อนตกใจ

“เป็นอะไรไปพลอย”มิรินถามสีหน้าสงสัย

“อ๋อ เปล่าจ้ะ พอดีพลอยตกใจนิดหน่อย”

“ไปเรียนกันเถอะ”

“ได้ๆ”

เวธัสเองก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อครู่พลอยภัทราเป็นอะไรถึงแสดงท่าทีแบบนั้นกับน้องสาว เด็กนักเรียนขึ้นรถครบ วิรุตม์เคลื่อนออกจากหน้าบ้านเพื่อส่งถึงรั้วโรงเรียน สามคนลงจากรถมิรินเอื้อมจับมือเพื่อน อีกฝ่ายเลยรีบส่งมือขวาให้และเป็นอย่างที่คิดเธอไม่รู้สึกอะไรเลย หรือมือซ้ายเธอมีผล สงสัยจนอยากทดลองแต่กลัวว่ามันจะเกิดเรื่อง

เพื่อนสาวสองคนมาถึงห้องเรียนเต็มเดือนหันมองแล้วเบ้ปาก มิรินแสดงสีหน้าไม่พอใจตอนมีเรื่องกันเธอยังไม่ได้แจ้งทางโรงเรียนเพราะมัวแต่ห่วงพลอย แต่ตอนนี้ถ้ายังหาเรื่องกันอีกจะจัดการฟ้องครูแน่ จบชั่วโมงโฮมรูมเพื่อนร่วมห้องมหาภัยเดินเข้ามาหา

“มาหาเรื่องอะไรอีกละเต็มเดือน!”มิรินกันไว้ทันที

“เมื่อไหร่แม่แกจะเลิกยุ่งกับพ่อฉัน!”เต็มเดือนตวาดถาม

พลอยภัทราเงียบกริบ เพราะเธอไม่รู้จะตอบอะไร ในอกมันอึดอัดสายตายามมองมาทำให้เธอรู้สึกละอายแก่ใจ

“ไปให้พ้นเลยเต็มเดือน เรื่องของพ่อแม่ เราเป็นเด็กไม่ควรไปยุ่งด้วย!”

“แต่ฉันต้องยุ่ง ทำไมแม่แกต้องมายุ่งกับพ่อฉันด้วย ถ้าแม่แกไม่มายุ่งกับพ่อฉัน แม่ฉันคงไม่ต้องร้องไห้!”

“ฉันขอโทษ”พลอยภัทราบอกเสียงแผ่ว

“ขอโทษแค่นี้คิดว่ามันพอหรือไง ให้แม่แกเลิกยุ่งกับพ่อฉันสิ”

ริมฝีปากบางเม้มแน่นเธอควรทำอย่างไร ไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับแม่เลย เธอเป็นลูกไม่เคยคิดก้าวก่ายหน้าที่การงานของแม่

“ฉันทำไม่ได้”

“แกว่ายังไงนะ ทำไม่ได้งั้นเหรอ!”แววตาเต็มเดือนกร้าวแข็ง

“ใช่ ฉันทำไม่ได้”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel