ตอนที่ 4 ที่มาของพลัง

มิรินเบ้ปากยกมือปิดหูด้วยความหงุดหงิด ไม่นานครูเข้าชั้นนักเรียนเลยจำต้องแยกย้าย เต็มเดือนหันมองพลอยภัทราแววตาแข็งกร้าวแล้วหันกลับมองกระดาน

จบคาบเรียนได้เวลาพักทานอาหาร ทุกคนเลิกแยกย้ายเวธัสมาร่วมมือเที่ยงกับน้องสาวเหมือนเคย สาวๆ หลายคนเริ่มฉิจฉาพลอยภัทราที่ได้สนิทสนมกันเด็กหนุ่มสุดฮอต

“น่าเบื่อชะมัด”มิรินบ่นอุบ

“เป็นอะไรอีกล่ะ”เวธัสถามน้อง

“พี่เวย์ ทำไมพี่ไม่บอกไปเลยล่ะว่าไม่ชอบผู้หญิง แต่พี่ชอบผู้ชายจะได้หมดเรื่องหมดราวไป”

“หาเรื่องให้พี่อีกแล้วริน พี่เป็นแบบนั้นที่ไหน”เวธัสบอกแล้วหันมองเพื่อนน้องสาว เห็นตักข้าวใส่ปากแววตาเศร้าซึม “ใช่ไหมพลอย”

“ใช่ค่ะ!”คนกำลังเหม่อรีบตอบแบบไม่รู้ตัว

“เห็นไหม พลอยก็เห็นด้วย”

“เชอะ!”น้องสาวก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากต่อ

เวธัสวางช้อนแล้วนำถาดอาหารของตนไปเก็บหลังจากอิ่มแล้ว ก่อนกลับมาที่นั่งอีกครั้ง

“พี่ไปก่อนนะ นัดเล่นบอลกับเพื่อนไว้”

“ไปเถอะ ไม่เห็นต้องมาบอก”

“เราน่ะรวนพี่ได้ตลอดนะริน ไม่รู้โกรธใครมา”เด็กหนุ่มเกาศีรษะแกรกๆ

“โกรธสาวกพี่ยังไงล่ะคะ แต่พี่เวย์ไม่ต้องสนใจหรอก ไปเล่นบอลเถอะ ตอนนี้รินหายแล้ว”

“งั้นพี่ไปล่ะ”เวธัสวิ่งออกมาจากโต๊ะอาหาร พลอยภัทรามองตามครู่หนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารตนเองต่อ

สองสาวทานอาหารอีกสักพักจึงเก็บถาดอาหาร จากนั้นเดินทางไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวเตรียมเข้าเรียนคาบต่อไป แต่แล้วกลับมีกลุ่มเด็กสาวมาขวางเอาไว้ พลอยภัทราชะงักเห็นสายตาของเต็มเดือนจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มิรินรีบมาหยุดยืนข้างเพื่อนสีหน้าไม่พอใจ

“ต้องการอะไรอีกเต็มเดือน นี่มันมากไปแล้วนะ!”มิรินออกปากด้วยความหงุดหงิด

“อย่ามายุ่งมิริน เธอควรออกไปจากที่นี่ซะ”

“แล้วทำไมเธอต้องคอยหาเรื่องพลอยด้วย!”

คนฟังกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “ก็เพราะแม่มันมาแย่งพ่อฉันไปจากแม่ไง!”

พลอยภัทราชะงักแววตาหม่นลง เมื่อไหร่เรื่องราวเหล่านี้มันจะจบลงเสียทีเธอทรมานมากเหลือเกิน

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลอยด้วย!”

“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อพลอยเป็นลูกของผู้หญิงที่แย่งพ่อไปจากแม่ฉัน!”

เต็มเดือนก้าวเข้าหามิรินพยายามเอาตัวขวางเพราะเห็นเพื่อนไม่ขยับหรือมีทีท่าจะป้องกันตนเองเลย แต่ทว่าเธอกลับถูกเพื่อนของเต็มเดือนอีกสองคนรั้งแขนไว้ เต็มเดือนหยุดยืนตรงหน้าพลอยภัทรา

“โอ้ย!”เธอร้องเพราะเส้นผมถูกจิก

“บอกแม่แกว่าอย่ามายุ่งกับพ่อฉันเข้าใจไหม!”

“ฉันเข้าใจแล้ว”พลอยภัทราบอก น้ำตารื้น

“ปล่อยพลอยนะ ทำไมทำแบบนี้ฉันจะฟ้องครูคอยดู”มิรินขู่

“อยากโดนตบอีกคนหรือไงมิริน อย่าคิดว่ามีพี่หล่อแล้วฉันจะไม่ทำอะไรนะ!”

“ก็ลองดูดิ ถ้าคิดว่าทำแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองดูได้เลย!”

มือยังคงจิกเส้นผมก่อนกระชากเพื่อนร่วมห้องเข้ามาใกล้แล้วง้างฝ่ามือ พลอยภัทราชะงักจับมือนั้นไว้ตามสัญชาตญาณ และแล้วบางอย่างในหัวกลับหมุนวนภาพมากมายวนเวียนเข้ามา นี่เธอกำลังเห็นอะไร

“ไม่นะ อย่าทำหนู หนูกลัวแล้วอย่าตีหนูเลย”

“อย่ามายุ่งเรื่องของกู กูจะมีเมียน้อยใครจะทำไม!”

“อย่าทำลูก มึงทำลูกทำไมไอ้เลว ไสหัวไปหาเมียใหม่มึงเลยไป!”

ไม่จริง อะไรกัน ทุกอย่างเข้ามาในหัวจนแทบทานทนไม่ไหว ร่างเล็กสั่นเทาความกลัวเข้าแทรก พลอยภัทราไม่อาจทานทนและสลบไปในที่สุด ร่างเล็กล้มลงทรุดกองกับพื้นนิ่งสนิทไม่ไหวติง

“พลอย!”มิรินร้องเรียก