ตอนที่ 3 ที่มาของพลัง

รุ่งเช้าอีกวันพลอยภัทราลืมตาขึ้นมาพร้อมเพื่อน เสียงโหวกเหวกหน้าบ้านทำให้เด็กสาวตื่นตระหนก เธอคุ้นเคยดีว่านั้นคือเสียงใคร ร่างเล็กรีบลงจากเตียงวิ่งไปยังหน้าบ้าน

“พลอย พลอย ได้ยินที่แม่เรียกไหม!”

เด็กสาววิ่งหน้าตาตื่นมายืนหน้าบ้าน เห็นคุณจารุนีและสามีมาเปิดประตูรั้ว พลอยภัทราตัวสั่นขึ้นมาทันทีที่เห็นแววตาแม่จ้องมองมา

“ทำไมไม่อยู่บ้าน แม่บอกแล้วใช่ไหมให้นอนที่บ้าน!”คนเป็นแม่ขึ้นเสียงทันที

“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันเห็นว่าที่นั้นมีพลอยอยู่คนเดียวเกรงจะอันตรายน่ะค่ะ เลยชวนให้มานอนที่นี่ด้วย”จารุนีแก้ตัวแทนเพราะเกรงเด็กจะโดนตี

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลยัยพลอย แต่วันนี้ฉันขอรับตัวลูกกลับบ้านก่อน”พิมลตราบอกอย่างไว้ไมตรี เพราะอย่างน้อยมีเพียงครอบครัวนี้เท่านั้นที่ยอมรับเธอและลูกอย่างไม่รังเกียจ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

พลอยภัทราช้อนสายตามองแม่ก่อนหันมามองเวธัส มือแม่เอื้อมจับแล้วรั้งให้ลูกเดินตามไปที่บ้าน เมื่ออยู่กันเพียงสองคน เด็กสาวตัวสั่นขึ้นมาด้วยความกลัว

“แกอยู่บ้านคนเดียวมันจะตายหรือไงยัยพลอย!”คนเป็นแม่ส่งเสียงดุ

“เปล่าจ๊ะแม่”

“แล้วทำไมแกไม่อยู่ อยากให้ขโมยมันขึ้นมาหรือไง!”

“ถ้ามีขโมยจริงพลอยคงถูกมันฆ่าตายแน่เลยแม่ เพราะมีพลอยอยู่บ้านแค่คนเดียว”เด็กสาวตอบเสียงเครือ

พิมลตรานิ่งงันคำพูดลูกเป็นจริง ถ้าหากมีโจรลูกคงไม่รอดแน่ แต่เธอไม่อยากให้ไปรบกวนบ้านหลังนั้นมาก เกรงเขาจะหมดความอดทนสักวัน และเมินเธอกับลูกสาวเหมือนคนอื่น

“แต่เราจะไปรบกวนบ้านโน้นเขาทุกวันไม่ได้หรอกนะพลอย”

“พลอยรู้แล้วจ้ะแม่”

แววตาบุตรสาวทำให้เธอเข้าใจดี ที่เข้มงวดทุกวันนี้เพราะไม่อยากให้ลูกต้องทุกข์เหมือนตนเผชิญอยู่

“ตั้งใจเรียนให้ดีพลอย อย่าให้คนอื่นเขาว่าได้ แม่ไม่มีอะไรให้นอกจากทำงานส่งแกเรียนเท่านั้น”

“จ้ะแม่”

“เรามีกันแค่สองคน จะให้แม่มาดูแลแกคงไม่ได้ แกต้องดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วแม่”

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะจะได้ไปโรงเรียน”

“จ้ะแม่”พลอยภัทรารับคำแล้วขึ้นห้อง

พิมลภามองแผ่นหลังลูกแล้วทรุดลงบนโซฟา ทุกวันนี้ทำทุกอย่างก็เพื่อลูกทั้งนั้น ถึงใครจะมองว่าเธอทำมาหากินเป็นผู้หญิงกลางคืน แต่ทำไงได้ในเมื่อไม่มีความรู้เลย คนรักก็มาตีจากหลังจากรู้ว่ามีลูกด้วย คงทำอะไรไม่ได้นอกจากฟันฝ่าอุปสรรคด้วยตนเอง และพยายามไม่ให้ลูกต้องเจริญรอยตาม

เด็กสาวอาบน้ำแต่งตัวสวมชุดเสื้อคอกะลาสีสำหรับนักเรียนมัธยมต้นออกมาจากบ้าน พิมลตรายื่นแบงค์ห้าสิบให้ลูกเพื่อเป็นค่าอาหารไปโรงเรียน เธอรับมาแล้วยกมือไหว้ก่อนเปิดประตูรั้วออกจากบ้าน เด็กสาวชะงักเมื่อเห็นครอบครัวข้างบ้านกำลังยืนรออยู่

“พลอยไปด้วยกันสิ”วิรุตม์เอ่ยชวน เพราะตนเองกำลังจะไปส่งลูกเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ”เด็กสาวปฏิเสธ เพราะไม่อยากขัดคำสั่งแม่

“ขึ้นมาเถอะลูก ไม่เป็นไรหรอก ลุงรับรอง”

พลอยภัทราหันมองบ้านตนเอง ไม่มีเงามารดาอยู่แล้วท่านคงขึ้นไปนอนเลยตัดสินใจขึ้นรถเก๋งของคุณลงวิรุตม์เพื่อเดินทางไปโรงเรียนพร้อมกับพี่เวย์และริน รถจอดเทียบหน้าโรงเรียนเด็กสามคนลงจากรถ เธอมองดู่เบื้องหลังพี่เวย์ ความจริงเขาเป็นหนุ่มฮอตมากทีเดียวในโรงเรียนสหศึกษาชั้นมัธยมต้นและปลายของที่นี่ มีนักเรียนสาวมากมายมาขายขนมจีบบางคนขอร้องให้เธอช่วยเหลือบ่อยครั้ง

แต่เธอจำต้องปฏิเสธเพราะกลัวพี่เขาจะรำคาญ และเลิกเป็นเพื่อนบ้านที่แสนดีอีก

“เข้าห้องเรียนกันเถอะ”มือถูกลากโดยมิริน ถึงห้องนักเรียนทุกคนต่างหันมามองเธอ

มีเพียงมิรินคนเดียวที่ไม่ใส่ใจเรื่องสถานะทางครอบครัว ยังคงคบหาเธอเป็นเพื่อนเหมือนเคยไม่เปลี่ยนแปลง เธอสนิทสนมกับมิรินมาก

เสียงฝีเท้าของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นหลังจากครูประจำชั้นออกไปนอกห้องเรียบร้อยแล้ว เต็มเดือนเดินเข้ามาหาเธออีกครั้งด้วยแววตาขุ่นเคือง

“ทำไมมิรินต้องไปคบกับยัยนี่ด้วย!”เสียงแว๊ดดังขึ้น

“แล้วทำไมอะเดือน มันเรื่องของเราปะ”

“แต่แม่มันขายตัวเธอไม่รู้หรือไง คบไปได้ไงเป็นเอดส์ติดแม่มาหรือเปล่า”คนพูดทำเบ้ปาก แสดงอาการขยะแขยง

“เธอน่ะสิเป็นเอดส์น่ะเดือน อายุแค่นี้เที่ยวอ่อยผู้ชายไปทั่วฉันเห็นนะ!”มิรินสวนกลับทันควัน

พลอยภัทรานิ่งเงียบข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้ คำพูดเหล่านี้เธอควรคุ้นชินกับมันได้แล้ว แต่ทำไมในใจมันถึงเจ็บปวดนัก จำต้องกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ภายใน

“นี่เธอว่ายังไงนะริน ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวพี่เวย์แล้วล่ะก็ แม่ตบล้างน้ำไปแล้ว!”

“ก็เอาสิ นึกว่ากลัวหรือไง อิอ้วน!”

“กรี๊ด!!”เต็มเดือนกรีดร้องจนเพื่อนในห้องหันมอง พากันจับกลุ่มเพราะคิดว่าจะมีเรื่องราวกัน