ตอนที่ 5 ที่มาของพลัง

เต็มเดือนตกใจ เธอยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อนร่วมห้องแค่จิกผมเท่านั้นเอง

“ฉันไม่ได้ทำอะไรมันนะ มันเป็นลมเอง!”เต็มเดือนบอกแล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้นไป

มิรินรีบเข้าประคองเพื่อนตะโกนเรียกให้คนช่วย จนกระทั่งพี่ชายมาเข้าห้องน้ำพอดี เวธัสตรงเข้าอุ้มเพื่อนน้องสาวไปยังห้องพยาบาลทันที พี่น้องช่วยกันนั่งเฝ้าด้วยความเป็นห่วง

“เพื่อนไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นลมเท่านั้นเอง”คุณครูบอก เพราะเห็นสีหน้านักเรียนไม่สู้ดี

“พลอยคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ พี่ไปเรียนก่อนนะ”

“อืม”เขาลุกยืนหันมองเพื่อนน้องสาวอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป

เกือบสองชั่วโมงคนเป็นลมเลยรู้สึกตัว พลอยภัทราค่อยๆ ชันกายลุกนั่ง สาวน้อยวัยแรกรุ่นยกมือกุมขมับ ภาพที่เห็นราวกับฝันร้ายไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว มือเพื่อนสะกิดแผ่นหลัง จนเธอสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจหันมาสบตามิรินน้ำตาคลอหน่วย ดวงตาเรียวมองเพื่อน

ไม่เข้าใจได้ยิน เห็นภาพเหล่านั้นได้อย่างไร ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันน่ากลัวเหลือเกิน หรือสิ่งที่เกิดเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น ฝันหรือจินตนาการไปเอง

“พลอยเป็นอะไร”มิรินถามเมื่อเห็นน้ำตาเพื่อน

“ปะ...เปล่าริน พลอยไม่ได้เป็นอะไร”

“ถ้าไม่เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”มิรินสงสัย

“ริน ถ้าพลอยบอกอะไร รินอย่าบอกใครนะ”

คนฟังขมวดคิ้วสงสัย หรือเพื่อนจะตกใจมาก

“รินไม่บอกหรอก ถ้าพลอยให้เก็บเป็นความลับ ตกลงเป็นอะไรกันแน่”

พลอยภัทรานิ่งอึดใจแล้วขยับปาก

“พลอยเห็นภาพพ่อแม่แล้วก็เต็มเดือนทะเลาะกัน ได้ยินเสียง เหมือนไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นเอง” เธอจ้องเพื่อตาวาว “หรือสิ่งที่พลอยเห็นมันคือความจริง”

มิรินหัวเราะลั่นออกมา แล้วตบไหล่เพื่อน

“เธอกลัวยัยเดือนมากไปเปล่า เลยคิดไปเองน่ะ”

“ไม่ใช่นะ พลอยไม่ได้กลัวเดือน”เธอรีบปฏิเสธ

“ถ้าไม่ได้กลัวแสดงว่าพลอยคิดมาก หรือถ้าพลอยอยากพิสูจน์กล้าถามเดือนมันปะล่ะ ดีไม่ดีมันจะหาเรื่องตบพวกเราอีก”

พลอยภัทราคิดอย่างเช่นที่เพื่อนพูด ใครจะกล้าถาม แต่ภาพที่เห็นพ่อและแม่ของเต็มเดือนทะเลาะกัน สาเหตุอาจมาจากมารดาเธอเกี่ยวข้อง พอคิดแบบนี้เลยเข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมห้องถึงได้เกลียดเธอนัก

“อืม เข้าใจแล้วริน พลอยคงคิดมากไปเอง”

“หายแล้วใช่ไหมพลอย ได้เวลากลับบ้านแล้ว”

“จ้ะ”

เด็กสาวสองคนเดินออกจากห้องพยาบาล พลอยภัทราพยายามสลัดความคิดทั้งหมดออกไป หรือสิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงแค่ความฝัน หรือจิตนาการที่ตนเองสร้างเท่านั้น