6.ตัวจริงเสียงจริง

ลิขิตรักสามีเถื่อน/06.ตัวจริงเสียงจริง!

"วันนี้คุณจะทำเมนูอะไรหรอ"

หญิงสาวเอ่ยถามแล้วเดินมาใกล้ๆชายหนุ่ม

"ข้าวผัดกุ้ง วันนี้ผมจะสอนทำเมนูง่ายๆก่อนแล้วกัน"

เขาพูดพลางแกะเปลือกกุ้งออก โชคดีที่เขายังพอได้รับความรู้เรื่องการทำอาหารจากมารดามาบ้าง หลังจากนั้นกุ๊กสอนอาหารฝึกหัดก็เป็นคนคอยบอกกุ๊กผู้ช่วยว่าต้องใส่อะไรยังไงบ้างเผื่อคราวหน้าเธออยากลองทำกินเองดู และแล้วข้าวผัดกุ้งแสนเลอค่าก็ลอยมาวางอยู่ตรงหน้าด้วยกลิ่นที่หอมฉุยทำให้คนที่เพิ่งทำอาหารเป็นครั้งแรกแอบน้ำลายสอ

"น่ากินอ่ะ ฉันกินก่อนเลยได้ป่ะ"

ชญาพัตรส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้เขาหนึ่งที

"อื้ม เอาสิ เดี๋ยวฉันขอไปหยิบโทรศัพท์แปปนึง"

เมื่อได้รับอนุญาติหญิงสาวจึงปรบมือแปะๆให้กับอาหารที่ตนภูมิใจนักหนาและจากนั้นเธอก็จัดการตักมันเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

ตื๊ดดดด ตื๊ดดดด ตื๊ดดดด

"ฮัลโหล ว่าไงครับ"

คาวิวล์เอ่ยเสียงอ้อนเมื่อกดรับโทรศัพท์ของตนเองเมื่อเห็นว่าใครโทรมาชายหนุ่มก็แอบยิ้มในใจ

(วิวล์ขาาา  ออกมาหาวิลล่าที่ไนท์คลับหน่อยสิค่ะ)

เสียงหวานแหววของดาราสาวจอมเอาแต่ใจลูกสาวเจ้าของไนต์คลับชื่อดังแห่งหนึ่งลอยเข้าหูชายหนุ่มมาแต่ไกล

"ตอนนี้เลยหรอครับ"

ชายหนุ่มยังคงลังเล เขาคบหากับวิลล่ามาได้ประมาณสองเดือนแล้วล่ะ

(ใช่ค่ะ วิวล์รีบๆมานะคะ วิลล่ารออยู่)

จบประโยคสาวเจ้าก็กดตัดสายไปทันที

"ไปหยิบโทรศัพ์นานจัง มาทานข้าวสิคุณเย็นหมดแล้ว"

ชญาพัตรกวักมือเรียกชายหนุ่มหวอยๆเมื่อเห็นเขาเดินออกมา

"เอ่อพัตร คุณกินไปเลยน่ะ คือวันนี้ผมคงกลับดึก"

คาวิวล์ตอบ ใจจริงเขาก็อยากจะอยู่กับเธออยู่หรอก แต่ยังไงคนรักก็ต้องมาก่อน

"อ้าว แต่คุณเพิ่งกลับมาเองน่ะ จะออกไปอีกแล้วหรอ"

คนตัวเล็กสงสัย แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับข้าวผัดในจานแล้วล่ะ

"อื้ม ผมมีธุระนะ ยังไงคุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม  อ้อถ้าเหงาก็หยิบโน๊ตบุ๊คในห้องมาเล่นได้น่ะ"

พูดจบคาวิวล์ก็หายวับไปกับตา พูดถึงโน๊ตบุ๊คก็คิดถึงโทรศัพท์แฮะ แต่ก็ดีแล้วที่เอาไว้บ้าน ป่านนี้พ่อเธอคงโทรหาจนสายไหม้แล้วมั้ง

"เฮ้อ....."

ชญาพัตรถอนหายใจอย่างปลงๆ เอาไว้อะไรๆมั่นคงกว่านี้ก่อนเธอจะกลับไปขอโทษพ่อกับแม่

เมื่อกินข้าวเสร็จเจ้าของร่างนุ่มนิ่มก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน แต่ถึงยังไงเธอยังไม่ชินกับที่นี่จึงส่งผลทำให้ตาสว่างนอนไม่หลับ สมองน้อยๆจึงนึกขึ้นมาได้ว่ามีโน๊ตบุ๊คอยู่ในห้องนอนของเขา ร่างบางจึงเดินไปหยิบออกมาเล่นแก้เบื่อ   นิ้วเล็กๆจิ้มผ่านอิสตาแกรม(ไอจี)ของตนเองที่สามารถเข้าบัญชีเดิมได้ โชคดีที่เธอเป็นคนสมองดี(ไม่ค่อยยอเท่าไร)จึงสามารถจำอะไรหลายๆอย่างได้แม้กระทั่งคำพูดของคนทุกคน

"ว้าวว สวยจัง นางแบบหรอ"

ชญาพัตรร้องว้าวออกมาเมื่อเธอดันเลื่อนไปเจอรูปสาวฝรั่งหน้าสวยคนนึง นิ้วเล็กๆจึงเลื่อนส่องอินสตราแกรมของผู้หญิงคนนั้นตามประสาคนไม่ง่วง แต่แล้วเธอก็ต้องผงะ เมื่อเจอกับภาพอันบาดตา ภาพคาวิวล์นั่งกอดกับหญิงสาวนิรนามคนนั้น และที่สำคัญภาพนั้นเพิ่งลงไปเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว

"ติดธุระบ้านป้านายสิ!"

ไม่รู้ว่าอารมณ์โกรธนี้มาจากไหน แต่พอนึกได้อีกทีก็ต้องหายโกรธเสียแล้ว เพราะว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย  จากนั้นชญาพัตรก็เริ่มค้นหาประวัติของทั้งคู่จนทราบข่าวมาว่า ยัยคุณวิลล่าอะไรเนี่ยเป็นนางเเบบคบหากับมาเฟียระดับเทพแบบเขามาได้สองเดือนกว่าเเล้ว น้ำตาคนใช้แบบเธอจึงต้องตกในในเมื่อเจ้าชายในฝันของเธอมีคนรักแล้ว  จะผิดไหมถ้าอกหักอยู่คนเดียว อกหักตั้งแต่เริ่มเรื่อง(ตอนสุดท้ายฉันจะสมหวังหรอย่ะไรท์)  ชญาพัตรรีบเก็บโน๊ตบุ๊คลงทันที ตอนนี้หัวสมองของเธอคิดหนักมาก ในเมื่อเขามีแฟนแล้วเธอก็คงมาอยู่กับเขาไม่ได้แน่ๆ เเฟนเขาต้องเข้าใจผิด เพราะฉนั้นเธอต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะพัตร สมองเล็กๆคิดอะไรเพลินๆไปจนผล็อยหลับไปในที่สุด

แสงสว่างสองเข้ามาภายในเตียงกว้างอย่างสดใส ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมารัดเธอแน่นทำให้รู้สึกอบอุ่นมากกว่าห่มผ้าห่ม   ชญาพัตรค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆแต่เเล้วเปลือกตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อสายตาของตนนั้นมองเห็นว่าคาวิวล์นอนกอดเธอกลม แถมใบหน้าหล่อลากไส้ยังอยู่ใกล้เธอแค่คืบ  หญิงสาวตั้งสติหลังจากที่สติหลุดลอยไปร่างบางพยายามหาทางออกจากแขนล่ำที่กอดเธอไว้ราวกับกาวตราช้าง  ส่วนคนตัวโตเริ่มมีอาการงัวเงียเล็กน้อยเมื่อเขารู้สึกเหมือนมีอะไรดิ้นอยู่ในอ้อมกอด

"อื้มม อยู่เฉยๆน่าาา"

ชายหนุ่มพูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่จากนั้นก็ดึงชญาพัตรกลับเข้าไปในอ้อมกอดแสนอบอุ่นนั่นอีกครั้ง

"คุณ! ปล่อยได้แล้วฉันจะไปอาบน้ำ"

เธอโวยวายเสียงดัง เมื่อคืนอยู่กับแม่หน้าอกโตนั่นไม่พอใจหรือไง ถึงได้มายุ่งกับเธออีก

"จะไปไหน!"

คาวิวล์จำเป็นต้องลืมตามาดูคนดื้อ แค่กอดทำไมต้องโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้ด้วย

"ไปอาบน้ำไง ฉันตัดสินใจแล้ว"

ชายหนุ่มงงเล็กน้อยกับประโยคที่ได้ยิน

"ตัดสินใจอะไรของคุณ"

"ฉันจะไปหางานทำ!"

คำตอบที่ได้ยินทำให้เขาคิ้วกระตุก  นี่เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่ตัวภาระจะหายไปจากชีวิตเสียที

"ทำไม ไหนบอกจะเป็นแม่บ้านให้ผมไง"

"เฮ้อ ! เอาตรงๆน่ะ ฉันทำงานบ้านไม่เป็น ทำกับข้าวก็ไม่ได้เรื่อง ฉันไม่อยากอยู่เป็นภาระให้คุณหรอก"

คนตัวเล็กพูดช้าๆชัดๆ แต่หารู้ไม่ว่าตนเองกำลังจะทำให้เสือร้ายโมโหแต่เช้า

"ผมก็คิดแบบนั้น งั้นเอางี้ คุณจะไปไหนก็เรื่องของคุณ แต่! ต้องเอาเงินค่าเครื่องบินค่าที่พักหนึ่งคืนข้าวสองมื้อมาคืนผมด้วย"

คำตอบนั้นฟังดูเหมือนจะประชดประชันเสียมากกว่า ใช่น่ะสิ! เขากำลังทำให้ลูกไก่ในมือจนมุม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงคิดว่าไม่อยากให้เธอไปไหน

" ห๊ะ ! งก คุณจะบ้าหรือไง"

ชญาพัตรผงะอย่างแรง เขาพูดมาแบบนี้เธอจะมีปัญญาหนีไปไหนได้เล่า

"ใช่ผมบ้าไปแล้ว สรุปเอาไง ยังจะอยากไปหางานทำอีกมั้ย"

เมื่อใบหน้าเล็กสะบัดหนีมือหนาของชายหนุ่มก็จับหันมาให้จ้องหน้าเขาดังเดิม

"ไม่ก็ได้ แต่คุณจะให้ฉันอยู่ห้องเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยมันเป็นไปไม่ได้หรอกน่ะ"

เป็นครั้งแรกที่คนแบบคาวิวล์จะยอมฟังเหตุผลของคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว

"ก็ได้ ถ้าเธออยากทำงานมากนักละก็ สนใจไปเป็นลูกมือให้แม่ฉันไหม"

อันที่จริงเขาก็คิดๆเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เพราะสกิลการเป็นแม่บ้านของชญาพัตรต่ำมาก สมควรส่งไปให้แม่เขาบำบัดขั้นรุนแรงด้วยซ้ำ

"จริงหรอ ได้หรอ ไปๆๆ ฉันอยากไปอยู่กับแม่คุณ"

หญิงสาวดีใจออกหน้าออกตาอย่างลืมตัวว่ากำลังงอนเรื่องเมื่อคืนอยู่

"ถ้าอยากไปมากก็รีบๆไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันจะพาไปคุยกับคุณแม่ดู"

พูดไม่ทันขาดคำร่างบางก็กระโดนดึ๋งหายเข้าห้องน้ำไปเลย ชายหนุ่มจึงนั่งหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางเหมือนจิงโจ้ของเธอ

อีกด้าน ณ ห้างหรูชื่อดัง

สองร่างสวยสง่าเดินเคียงคู่กันมาด้วยออร่าที่เปล่งประกาย"วิลล่า  เซอร์ฟราย" นางแบบดังที่พกความสวยมาเป็นอาวุธกับ"เมณี่  บลูควิซ" เพื่อนสาวนางแบบอีกคนกำลังเดินชอปปิ้งกันอย่างสบายใจ

"นี่ วิลล่า ช่วงนี้คุณวิวเขาเงียบไปน่ะ แกได้เจอเขาบ้างหรือเปล่า"

เมณี่สาวสวยหน้าลูกครึ่งไทย-อิตาลีเอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงแฟนหนุ่มของเพื่อนสนิท

"ฉันเพิ่งเจอเขาเมื่อวาน เเต่ก็แปปเดียว เขาบอกว่ามีงานน่ะ"

พูดถึงเมื่อคืนก็ทำให้เธออดหงุดหงิดไม่ได้เพราะดูเหมือนแฟนหนุ่มจะเห็นงานสำคัญกว่าเธอ

"มีงานหรือมีอะไรกันแน่ย่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้น่ะ คุณวิวล์ยิ่งหล่อรวยอยู่ด้วย"

"แกอย่าพูดให้ฉันคิดมากสิ"

วิลล่าบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสียนิดๆ

"ก็ได้ ฉันว่าจะเข้าห้องน้ำ แกจะไปเข้ามั้ย"

"อื้มไปสิ"

สองสาวเดินไปเข้าห้องน้ำในระหว่างนั้นก็คุยกันอย่างเมาส์มันจนทำให้ไม่ได้ระวังตัว วิวล่าแฟนมาเฟียดีกรีสูงจึงเดินไปกระแทกชะนีนางหนึ่งอย่างจัง

"นี่หล่อน เดินยังไงไม่รู้ตาม้าตาเรือย่ะ"

นางแบบสาวสวนไปทันทีเพราะนิสัยส่วนตัวจึงไม่รู้ว่าตนผิด  ส่วนชญาพัตรที่เป็นฝ่ายถูกกระทำก็ต้องแววตาวาวโรจน์มากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าคนที่เดินชนตนมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร

"นี่คุณ เดินชนคนอื่นก็รู้จักขอโทษบ้างสิ ไม่ใช่มัวแต่โทษคนอื่น"

หญิงสาวสวนกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว ก็แหง๋ล่ะ ก็เมื่อคืนยัยคนนี้ทำให้เธอต้องทานข้าวคนเดียว แถมยังแย่งเจ้าชายในฝันเธอไปอีก(ลืมคิดว่าตัวเองมาทีหลัง55)

"หล่อนกล้าว่าฉันหรือ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนกันย่ะ ก็แค่สาวเอเชียโง่ๆคนนึง นี่ก็คงมาหัวผัวฝรั่งพุงยุ้ยล่ะสิท่า"

วิลล่าตอบกลับไปอย่างสะใจพร้อมเสียงหัวเราะอันแหลมปรี๊ดทำให้คนฟังสติขาดผึงทันที ไม่รู้ว่าคาวิวล์ไปคว้าคนปากเสียแบบนี้มาเป็นแฟนได้ยังไง

"เหอะ! สมองคนต่ำๆก็คิดได้แค่นี้แหละ ฉันคิดว่าคงพูดภาษาสุนัขไม่รู้เรื่อง ขอตัว!"

เมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนในห้องน้ำเริ่มทยอยออกกันหมดแล้ว เธอก็ไม่อยากจะอยู่ต่อคำกับแม่นางแบบไม่มีสมองพวกนี้หรอก แต่ทว่าชญาพัตรไม่สามารถก้าวเท้าออกไปจากห้องน้ำไปได้ง่ายๆอย่างที่คิด เพราะผมของเธอนั้นถูกกระชากอย่างแรงด้วยมือกิ่งไม้ของวิลล่า

"คิดว่าด่าฉันแล้วจะหนีได้ง่ายๆหรอ"

นางแบบสาวพูดอย่างกับคนถือไพ่เหนือกว่า

"ว้ายย ยัยวิลล่าเยี่ยมสุดๆไปเลย"

เพื่อนสาวช่างยุก็คว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมาอัดคลิป สองมือของชญาพัตรกำมือของอีกฝ่ายไว้แน่น หญิงสาวใช้จังหวะที่นางแบบสาวเผลอบิดแขนของคู่อริให้หลุดจากผมของเธอ

"กรี๊ดดด  นังหมาบ้า"

วิลล่าทั้งเจ็บแขนและเจ็บใจแต่ไม่ทันได้โวยวายไปมากกว่านี้เท้าเล็กๆของชญาพัตรก็กระพุ่งเข้าไปที่ท้องของเธอเต็มแรงทำให้เซล้มไม่เป็นท่า

"ว้ายย ยัยวิลล่าเป็นไรหรือเปล่า"

เมณี่รีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนไม่กล้าไปต่อกลอนกับอีกฝ่าย

"เจ็บสิถามได้  ฝากไว้ก่อนเถอะนังเอเชีย!'

นางแบบสาวตะโกนออกมาอย่างเจ็บใจ

"รีบๆกลับมาเอาคืนล่ะ ยัยซิลิโคลนปลอม"

พูดจบชญาพัตรก็เดินออกจากห้องน้ำอย่างหัวเสีย ไม่คิดเลยว่าจะถูกเล่นงานแบบนี้ เห็นทีเธอจะอยู่ร่วมโลกกับแม่พวกนั้นยาก

"มาเเล้วหรอ ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจัง ไม่สบายหรือเปล่า แล้วนั่นทำไมสภาพเป็นแบบนั้น"

คนนั่งรอขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยกับผมเผ้าที่รุงรังราวกับไปฟัดกับใครมาของชญาพัตร

"ฉันไปมีเรื่องกับหมามา!''