5.นั่นมันหมี

ลิขิตรักสามีเถื่อน/05.นั่นมันหมี ....

"เชอะ ไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้ก็ได้"

หญิงสาวบุ้ยปากน้อยๆ เรื่องแค่นี้บอกกันสักนิดก็ไม่ได้ ในขณะที่สาวเจ้ากำลังเซ็งๆอยู่นั้นสายตาก็พลันหันไปเห็นสิ่งที่เธอรอคอยมาทั้งชีวิต

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"

ชญาพัตรกรี๊ดซะจนห้างแทบแตก ก็ทำไงได้เห็นของพวกนี้ทีไรเธอเสียสติทุกทีสิ

"เฮ้ยยย! อะไรเห็นผีเรอะ"

คาวิวล์ตกใจตามเสียงกรี๊ดระเบิดแตกของคนตัวเล็กข้างๆ  และนิ้วเรียวสวยของชญาพัตรก็ชี้ไปยังสิ่งที่ตนเองต้องตาทันที

"นั่นมันน หมี......กรี๊ดดดด อยากได้อะ"

คนตัวเล็กยังคงดี๊ด๊าไม่เลิก ทำเอาชายหนุ่มต้องเกาหัวแกรกๆ

"ยัยบ้า!!"

ชายหนุ่มจะโกนใส่หน้ายัยสมองใส อย่างอารมณ์เสีย จากนั้นขาแกร่งก็เตรียมจะก้าวไปทางอื่น แต่ทว่ามือน้อยๆของชญาพัตรกลับเกาะเขาไว้แน่น

"จะไปไหนอ่าา"

ชญาพัตรทำตาปริบๆใส่เขารัวๆ นี่อย่าบอกน่ะว่าจะให้ซื้อตุ๊กตานั่นให้ โว๊ะ

"จะไปร้านอื่น"

ชายหนุ่มหรี่ตาลงเพื่อดูปฎิกิริยาของยัยบ๊องนี่

"ง่าาา ขอไรอย่างดิ"

ชญาพัตรรีบกอดเเขนชายหนุ่มไว้ทันที ดั่งคนอยากได้ตุ๊กตา

"อะไร"

หญิงสาวยิ้มยิงฟันให้เขาจากนั้นก็ชี้ไปยังเจ้าหมีตัวยักษ์ขนปุยสีน้ำตาลละมุนตัวนั้น

"ได้ แต่ต้องมีขอแลกเปลี่ยน"

คาวิวล์เผยยิ้มร้าย เขามั่นใจว่าชญาพัตรต้องตกหลุมที่เขาขุดไว้เป็นแน่

"อะอะไรอ่า"

หญิงสาวเริ่มทำหน้าไม่พอใจเมื่อเจอคนเรื่องมาก

"ฉันอยากจูบเธอ!"

เขาลอยหน้าลอยตาพูด

"จะบ้าเรอะ ใจดำ"

หญิงสาวโพร่งออกไป หน้าแดงแจ๋กับคำพูดเมื่อครู่

"แล้วแต่ งั้นไปกันเถอะ"

ชายหนุ่มคว้าแขนเล็กๆนั่นไว้แล้วทำท่าจะเดินต่อไป

"เออๆๆๆ ก็ได้ แต่ต้องเป็นที่คอนโดน่ะ"

ชญาพัตรกัดฟันพูด แค่จูบ! คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เธอเห็นในหนังอยู่ร่ำไปนางเอกก็ไม่ตายนิ!

"ค่อยว่าง่ายหน่อย"

คาวิวล์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีจากนั้นก็จูงแขนชญาพัตรเข้าไปในร้านขายหมียักษ์อย่างว่าง่าย

"กรี๊ดดด ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้มานั่งกอดหมีอย่างนี้ นับว่าเป็นลางดีสำหรับวันแรกที่มาอยู่ต่างถิ่น"

ชญาพัตรนั่งกอดหมีตัวยักษ์ราคาหลายตังบนเตียงนอน หากจะให้เธอซื้อเองเห็นทีคงจะได้ชาติหน้าเพราะกว่าจะเก็บเงินได้ต้องรอหลายยุค

"ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ซื้อเจ้าแบร์ตัวยักษ์ให้ฉัน เอ้อ แล้วก็เสื้อผ้าพวกนั้นด้วย"

หญิงสาวหันไปขอบคุณคนที่ยืนพิงหลังที่ประตู เพราะหลังจากซื้อหมีเสร็จเขาก็พาเธอไปช๊อปกระจาย ใช้ตังค์ราวกับมันเป็นกระดาษ งี้แหละน่า พวกมาเฟียรวยล้นโลก

"ฉันไม่อยากได้คำขอบคุณ"

คาวิวล์เอ่ยหน้าเรียบ เขาไหวไหล่เล็กน้อยจากนั้นก็ก้าวช้าๆมาหาคนบนเตียง  ทำให้ชญาพัตรตกใจน้อยๆ

"อะเอ่อ คือฉันยังไม่พร้อม"

ถ่วงเวลาชญาพัตรต้องการถ่วงเวลา แค่เห็นหน้าหล่อๆก็ขาดใจจะแย่ นี่ถ้าเขาจูบเธอเลือดกำเดาจะไม่กระพุ่งเลยรึ

"ไม่มีข้อแม้"

คาวิวล์พูดจบก็ผลักเบาๆให้หญิงสาวนอนราบไปบนเตียง

"งื้อออ งั้นจะทำอะไรก็รีบทำ!"

หญิงสาวหลับตาปี๋ กัดฟันตอบกลับเขาไปแค่ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาเธอก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงพูดตัวเองแล้ว  คาวิวล์ยิ้มให้ความน่าเอ็นดูนั้นน้อยๆ

"อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ"

คนที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกว่าเสื้อเชิ้ตที่ตนใส่อยู่มันกำลังถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ด

"ก็จะจูบไง"

คาวิวล์ตอบกลับหน้าตายเช่นเดิม เขาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าสังเกตดีๆเธอจะเห็นว่าเขามือสั่น แค่สัมผัสเล็กน้อยเขายังถึงกับสั่นทั้งๆที่ไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แล้วถ้าเขาสัมผัสเธอแบบแนบชิดเขาจะไม่ระเบิดไปเลยหรือไง

"บะบ้า แค่จูบทำไมต้องถอดเสื้อ"

ชญาพัตรตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะเผลอไปจ้องตากับเขา

"ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าจะจูบปาก!"

เหวอสิครับ! คำพูดที่ได้ยินทำเอาหญิงสาวแทบหงาย ไม่ได้จะจูบปาก? ละละแล้วเขาจะจูบอะไรล่ะเล่นถอดเสื้อเธอแบบนี้ โอ้ยย! อกอีแป้นจะแตก

"ขี้โกงอ่ะ! ตาบ้า"

เขาทำให้เธอไปไม่เป็นเลย มือน้อยๆรีบจัดเสื้อเชิ้ตตัวเองยัดใส่กระดุมอย่างรวดเร็ว แต่ไอ้มือปลาหมึกของเขาก็เร็วกว่าเธออยู่ดี

"ใครกันแน่ที่ขี้โกง รับปากแล้วยังมาโวยวายอีก นี่ถ้าไม่หยุดติดกระดุม ฉันจะทำมากกว่าจูบน่ะ"

เขาขู่เธอ ก้อนเนื้อสองข้างของเธอตอยนี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุด วันนี้เขาต้องได้เอาหน้าไปซุกไว้ที่นั่น!

"แล้วที่จะถอดเสื้อฉันนี่ มันไม่ได้หมายความว่าทำมากกว่าจูบเรอะ"

หญิงสาวตะโกนกลับไป ไอ้หื่น! นิสัยติดลบ!

"เปล่านี่ ฉันแค่จะจูบไอ้นี่เธอ!"

พูดจบคุณชายหน้านิ่งก็ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกอวบๆอย่างถือวิสาสะ ทำเอาคนโดนแกล้งถึงกับสะดุ้ง

"ไอ้บ้า อุ๊บบ!"

สิ้นเสียงด่าถอลิ้นร้ายก็ฉกเข้าที่ริมฝีปากได้รูปทันที คาวิวล์ตวัดลิ้นรัวๆเพื่อตักตวงเอาความหอมหวานมาเชยชม มือแกร่งยังทำหน้าที่ได้ดีตามเดิม มันค่อยๆแกะกระดุมออกไปที่ละเม็ดจากนั้นก็กดตะขอบราเซียออกอย่างว่าง่าย เผยให้เขาได้เห็นลักษณะของอิสตรีที่งดงามของเธอ ส่วนคนที่ถูกฉกจูบแรกไปนั้นได้แต่นอนสั่นกับสัมผัสพิศวงที่มาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่ไม่อาจทันท้านได้ เพราะเธอมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขากำลังซุกหน้าอยู่ตรงหน้าอกเธอแถมยังใช้ปากงับหน้าอกเธอเล่นอีก ยิ่งเห็นภาพยิ่งสยิว

"อ๊าา คะคุณ มะมากเกินไปแล้วน่ะ อ๊ะ ปล่อย!"

ชญาพัตรดิ้นสุดกำลังกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่อาจรับได้

"อยู่นิ่งๆ ฉันขออีกสองนาที"

พูดจบชายหนุ่มก็กลับไปเล่นที่ดอกบัวตูมที่เขาโปรดปรานดังเดิม คนถูกแกล้งก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกและครางออกมาอย่างสุขสมอย่างช่วยไม่ได้

และแล้วก็ครบกำหนดสองนาที ชายหนุ่มจำต้องผละจากร่างนวลไปเพราะเหตุยามวิกาล เดวิดโทรมาหาเขาเพื่อบอกอะไรบางอย่างจากนั้นชายหนุ่มก็รีบผละจากตัวเธอไปพร้อมบอกว่าเดี๋ยวจะรีบกลับมา ทำให้คนที่อาการค้างติงอยู่ต้องนั่งหน้าร้อนฉ่าอยู่คนเดียวยามนึกถึงปากแดงๆที่ดึงดูดหน้าอกเธอราวกับดูดนม

"ชื่ออะไรดีล่ะเรา"

ชญาพัตรรีบขจัดความคิดแปลกประหลาดออกจากสมองจากนั้นก็หันไปคุยกับหมียักษ์ตัวโปรด

"เอ้! เขาชื่อคาวิวล์ ส่วนนายจะชื่ออะไรดีน้าาา"

หญิงสาวนั่งคิดไปมาจากนั้นก็ยิ้มออก

"งั้นแกชื่อวิววี่ดีกว่าเน้อะ"

หญิงสาวยิ้มชอบใจกับชื่อที่ตนชอบจากนั้นก็ดึงหูมันเล่นอย่างสนุกสนาน เธอชอบหมียิ่งกว่าอะไรดี เคยบอกไปแล้วว่าถ้าเจอหมีเมื่อไรแม่พร้อมจะกระโจนไปในกรงหมีได้ทุกเมื่อนาจา

19:20 น.  เวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนค่ำ ชายหนุ่มก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา คนตัวเล็กที่นั่งรอจนท้องร้องจ๊อกๆจำต้องแบกร่างกายอันหิวโซของตนเองไปในครัว แล้วชญาพัตรก็ค้นหาอาหารที่เธอสามารถทำกินเองได้ แต่เธอคงจะคิดผิดมหันต์นอกจากจะลืมว่าตัวเองทำอาหารไม่เป็นแล้ว ยังหุงข้าวไม่เป็นอีกด้วยซ้ำ ชญาพัตรจึงนึกหาอาหารที่มันสามารถทานแทนข้าวได้ แล้วก็แจ๋ว เมื่อสายตาแสนคมของเธอหันไปปะทะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  แต่แล้วความฝันอันงดงามก็ต้องทลายลงเมื่อต้มบะหมี่ใส่น้ำเรียบร้อยแล้วเธอซุ่มซ่ามหวังว่าจะไปหยิบน้ำแต่มือแสนสวยกลับไปปัดมาม่าที่หลงเหลืออยู่ถ้วยเดียวในครัวหกลงพื้นไปเสียหมด

"ม้ายยยยยยยยยย!"

เสียงโหยหวนของคนหิวข้าวราวจะขาดใจดังไปทั่วห้อง ทำให้คาวิวล์ที่เพิ่งกลับมาถึงต้องชะงัก ยัยตัวแสบนั่นเป็นอะไรอีกล่ะ หมีถูกขโมยหรือไง

"โอ้วว! ไม่น้าา มาม่าสุดที่รักของช้านน ฮืออ แล้วฉันจะกินอะไรล่ะทีนี้ อิตาคาวิวล์บ้า หายไปไหนกันตั้งนานสองนาน รู้มั้ยว่าฉันหิวข้าวมากแค่ไหน คอยดูน่ะถ้ากลับมาเมื่อไรแม่จะด่าให้ยับเลย งื้อออ"

หญิงสาวบ่นอุบออกไปตามประสาคนพาล แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ตนด่าฉอดๆๆเสียงดังฟังชัดแบบนั้นบัดนี้ได้มายืนอยู่ข้างหลังเธอแล้ว

"ได้ยินว่าจะด่าใครให้ยับหรอ?"

เสียงคมที่แสงราศีอำมหิตอยู่เอ่ยออกมาพร้อมกับร่างสง่าที่เดินตรงมาขางหลัง คนที่ถูกจับได้ว่าแอบนินทาเจ้าของห้อง เปลี่ยนสีหน้าเกือบไม่ทัน

"เปล๊า! เออคือฉันบอกว่า ถ้าคุณกลับมาเมื่อไรฉัน ฉันจะกระโดดกอดให้คอเสื้อยับเลยอะ แฮร่ๆ"

ชญาพัตรยิ้มเก้อๆ ตายยากจริงเชียวผู้ชายโรคจิต

"อื้มเหรอ! สงสัยเมื่อกี้ฉันคงหูฝาดไปเองสิน่ะว่าธอจะด่าฉันให้ยับไปเลย  แต่นี่ฉันก็กลับมาแล้วน่ะ ไหนอยากกระโดดกอดล่ะ มาสิ"

เขายิ้มเจ้าเล่ห์ทำเอาคนที่เผลอพูดสิ่งร้ายแรงออกไปกัดปากตนเองแน่น ไม่น่าหาเหาใส่หัวเลยพัตรเอ้ย จากนั้นหญิงสาวก็ต้องจำใจเดินไปกอดเขาอย่างที่พูดไว้  ร่างกำยำจงใจเบียดเสียดตัวให้ชิดกับเธอมากที่สุด แถมกว่าจะยอมปล่อยก็ต้องรอให้ท้องเธอร้องประท้วงเสียก่อน

"หิวข้าวหรอ!"

คาวิวล์เลิกคิ้วถาม พร้อมส่งสายตาไปมองเส้นมาม่าที่นอนอืดอยู่บนพื้น

"อื้อ มากก"

"แล้วทำไมไม่หุงข้าวทำอาหารกินล่ะ ของสดก็มีในตู้เย็น"

คาวิวล์ถามอย่างสงสัย และเขาก็ต้องเขกกระบานตัวเองเฉดใหญ่เมื่อแม่บ้านคนสวยของเขาบอกว่าทำอาหารไม่เป็น!

"ถามจริงเหอะ โตเป็นสาวแล้วยังทำอาหารไม่เป็นสักอย่างนี่หมายความว่าไง"

ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้เลยจริงๆ เพราะเจ้าหล่อนบอกว่าขนาดทอดไข่ยังทอดไม่เป็น

"ก็ฉันเคยพยายามแล้วแต่ฉันก็ไม่เคยซักครั้งที่จะทอดไข่ไม่ไหม้อ่ะ แม่ก็เลยสั่งห้ามฉันเขาครัว เพราะแม่เสียค่ากระทะไปหลายตังค์แล้ว แฮะๆ"

ชญาพัตรนั่งใช้มือเกยคางแล้วยิ้มอย่างชอบใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ผู้ชายตัวบึกบึนใส่ผ้ากับเปื้อนสีชมพู ฮิฮิ น่าชัง

"ก็มัวแต่ยึดติดกับอดีตอยู่แบบนั้นแล้วเมื่อไรจะทำเป็นล่ะ อยากลองทำมั้ยเดี๋ยวฉันสอนเอง"

เขาเลิกคิ้วถามเป็นเชิงชวน ก็ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดการทำอาหารหรอกน้า แต่คนมันไม่เคยก็เลยไม่รู้ว่าต้องเริ่มยังไง  เมื่อเจอสายตาเชิญชวนแบบยั่วยวนของชายหนุ่มหญิงสาวก็กระปรี้กระเปร่าอยากจับตะหลิวขึ้นมาทันควัน

"ใส่เสร็จหรือยัง อย่างแรกเราต้องมาแกะกุ้งกันก่อน"

ชายหนุ่มหันไปมองคนที่อยู่ในผ้ากันเปื้อนสีขาวแล้วก็บอกความคิดว่าวันนี้เชฟจำเป็นแบบเขาจะสอนให้เธอทำอะไร

"วันนี้คุณจะทำเมนูอะไรหรอ"

หญิงสาวเอ่ยถามแล้วเดินมาใกล้ๆชายหนุ่ม

"ข้าวผัดกุ้ง วันนี้ผมจะสอนทำเมนูง่ายๆก่อนแล้วกัน"

***ขอเม้นต์รัวๆ***