7.โลกกลม

ลิขิตรักสามีเถื่อน/07.โลกกลม

"มาเเล้วหรอ ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจัง ไม่สบายหรือเปล่า แล้วนั่นทำไมสภาพเป็นแบบนั้น"

คนนั่งรอขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยกับผมเผ้าที่รุงรังราวกับไปฟัดกับใครมาของชญาพัตร

"ฉันไปมีเรื่องกับหมามา!''

คนตัวเล็กสบถออกมาอย่างหัวเสียนี่อย่าบอกน่ะว่าอิตานี่นัดยัยวิลล่าอะไรนั่นมาด้วย

"ห๊ะ หมา! ในห้างมีหมาด้วยเรอะคุณ"

ชายหนุ่มงงงันเป็นไก่ดีดกระโหลก

"วิวล์คะ คุณจริงๆด้วย"

วิลล่าที่เดินโถงๆเข้ามาในร้านอาหารไทยหายอารมณ์เสียเป็นปลิดทิ้งเมื่อเดินเข้ามาเจอคนที่ตนรัก เช่นเดียวกับคาวิวล์ที่ตอนนี้หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เขายังไม่ได้บอกเรื่องของชญาพัตรให้วิลล่าฟังถ้าเจอกันแบบนี้เขาก็ตายสิ

"อ๊ะ หล่อน! นังบ้า"

ไวทันตาเห็นเมื่อวิลล่าหันไปเจอชญาพัตรนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับคาวิวล์เธอก็กรีดร้องออกมาทันที

"ใครกันแน่ที่บ้า"

ชญาพัตรเถียงคนที่ยืนใช้นิ้วชี้หน้าเธออย่างไม่ลดละ

"วิลล่าใจเย็นๆก่อน นี่มันเรื่องอะไรกันครับ"

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นไปห้ามคู่ควงของตน

"วิลล่าต้องถามวิวล์มากว่าว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมวิวล์ถึงมาอยู่กับยัยเอเชียนี่ได้"

วิลล่าปรี๊ดแตกใส่คาวิวล์จนคนในร้านเริ่มหันมาจ้องกันตาเดียว

"เป็นอะไรกันตาวิวล์ เสียงดังไปถึงด้านในอย่ามาเสียมารยาทในร้านแม่  หนูพัตรเข้าไปด้านในกับน้า ส่วนแกตาวิวล์จะไปไหนก็เชิญ"

มะลิแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด คาวิวล์เองก็น่าจะทราบอยู่แล้วว่ามารดาไม่ชอบคู่ควงของเขาสักเท่าไร

ชญาพัตรเดินตามมะลิเข้ามาด้านในครัวอย่างเงียบๆ เชฟหลายคนกำลังวุ่นกับการทำอาหารอยู่ กลิ่นอาหารที่หอมฟุ้งทำให้เธอคิดถึงมารดาสุดหัวใจ

"เอาล่ะจ้ะ เอาเป็นว่าน้ารับหนูพัตรเข้ามาทำงานด้วยตกลงตามนี้น่ะจ้ะ"

มะลิยื่นผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มให้เธอ

"ขอบคุณมากค่ะคุณน้า"

ชญาพัตรไหว้ขอบคุณ

"วันนี้หนูพัตรอยากทำอาหารแนวไหนก่อนดีล่ะ ที่ร้านมีอาหารไทย ขนมไทย"

"ตามใจคุณน้าดีกว่าค่ะ"

ชญาพัตรยิ้มเหยๆให้

"งั้นวันนี้เรามาทำบัวลอยกันดีกว่า"

พูดจบมะลิก็เดินไปหยิบอุปกรณ์การทำบัวลอยมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ ที่ร้านนี้ขนมไทยจะมีไม่เหมือนกันทุกวัน อยู่ที่เจ้าของร้านจะเลือกทำแต่ก็ถือว่าที่นี่เป็นทำเลเหมาะมาก ชาวต่างชาติจึงหลั่งไหลเข้าร้านมาทุกวันไม่ขาดสาย

"วิวล์อธิบายมาเดี๋ยวนี้ วิวล์กับแม่นั่นเป็นอะไรกัน"

เมื่อเดินออกมาถึงนอกร้านวิลล่าก็ตะโกนถามทันที  เมื่อเพื่อนสาวของเธอนั้นขอตัวกลับบ้านไปก่อน

"เอ่อคือ คุณหมายถึงพัตรนะหรอ"

ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์นับวันวิลล่ายิ่งงี่เง่า ให้ตายสิ น่าเบื่อชะมัด

"อย่าอ้อมค้อมตอบมาวิวล์รู้จักแม่นั่นได้ยังไง"

วิลล่าโวยวายเสียงดังทำให้คนรอบข้างเริ่มหันมามอง

"ใจเย็นๆก่อนวิลล่า พัตรเขาเป็นคนรู้จักผมตอนนี้เธอกำลังลำบาก ผมก็เลยช่วยเหลือ"

ชายหนุ่มพยายามใจเย็น เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ

"อย่าบอกนะคะว่าวิวล์ให้ยัยนั่นอยู่ที่คอนโดด้วย"

หญิงสาวแทบจะปรี๊ดแตกเมื่อแฟนหนุ่มพยักหน้ายอมรับความจริง

"วิวล์ทำแบบนี้กับวิลล่าได้ยังไง ไม่รู้แหละยังไงวิลล่าก็ไม่ยอม  ต่อไปนี้วิลล่าจะไปอยู่ที่คอนโดกับวิวล์ด้วย"

คาวิวล์มิอาจปฎิเสธความเอาแต่ใจของแฟนสาวได้ เขาแทบไม่ได้มีเวลาพักหายใจเลยเมื่อหลังจากที่ตกลงให้วิลล่าไปอยู่ที่คอนโดด้วยเธอก็พาเขาเดินช็อปปิ้งจนล้าขาไปหมด

"กลับคอนโดกันดีกว่าค่ะวิวล์วิลล่าอยากอาบน้ำแล้ว"

"ไม่ได้วิลล่า ผมต้องพาพัตรกลับด้วย"

เขานึกขึ้นมาได้ว่าปล่อยให้ชญาพัตรอยู่กับแม่เขานานแล้ว

"ไม่ค่ะ ให้แม่นั่นกลับเอง"

"วิลล่า"

"ระหว่างวิลล่ากับยัยเอเชียนั่นวิวล์จะเลือกใครคะ"

คาวิวล์จำต้องยอมๆไปก่อนเขาขี้เกียจแก้ปัญหาในตอนนี้

"หนูพัตรอยากกลับคอนโดหรือยังจ๊ะ น้าจะได้ให้คนขับรถไปส่ง"

มะลิเดินมาถามคนที่กำลังตักบัวลอยหม้อแรกในชีวิตใส่ถุงกลับบ้านไปให้เจ้าของห้อง

"อยากค่ะ แต่พัตรต้องรอคุณวิวล์มารับ"

ชญาพัตรยิ้มอย่างภูมิใจ

"ตาวิวล์กลับไปแล้วจ๊ะโทรมาบอกให้น้าไปส่งหนูเมื่อกี้"

มะลิบอกตามความจริง ถ้าเดาไว้ไม่ผิดลูกชายจอมเจ้าชู้คงกระเตงแม่นางแบบดังนั่นไปด้วยแน่

"หรอคะ ค่ะ งั้นพัตรกลับเลย"

ชญาพัตรแอบผิดหวังอยู่ลึกๆที่ชายหนุ่มกลับก่อน เธออยากเอาบัวลอยไปอวดเขาแทบแย่ แต่ก็ไม่เป็นไรเอาไว้กลับไปค่อยให้เขาชิมก็ได้

คาวิวล์คิดไม่ตกถ้าวิลล่ามานอนที่นี่แล้วชญาพัตรจะไปนอนที่ไหน เพราะห้องนอนก็มีห้องเดียวเนื่องจากว่าเขาไม่เคยคิดที่จะรับแขก   ในขณะที่คิดอยู่นั้นร่างเซ็กส์ซี่ของวิลล่าก็ลอยออกมากวนใจเขาเหลือเกิน

"วิวล์ขาวิลล่าคิดถึงคุณจังเลยค่ะ"

วิลล่ากัดปากเซ็กซี่เดินมากอดคอชายหนุ่มไว้ด้วยความคิดถึง  ไม่มีเสียงคำพูดใดๆออกมาเพราะตอนนี้ปากของทั้งคู่ได้ประกบกันเรียบร้อยแล้ว สมองส่วนดีของชายหนุ่มที่มีแต่ชญาพัตรได้เลือนหายไปหมดสิ้น

"ฉันกลับมาแล้ว"

ชญาพัตรที่เปิดประตูเข้ามายืนอึ้งตาไม่กระพริบ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเธอหล่นไปอยู่บนพื้น สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้มันทำให้เธออยากร้องไห้ออกมาดังๆ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทำไมต้องรู้สึกเจ็บด้วยล่ะ

"พัตร!"

คาวิวล์ตกใจเป็นอย่างมากผิดกับวิลล่าที่แสยะยิ้มอย่างสะใจ ชายหนุ่มยังคงทำอะไรไม่ถูกเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอึดอัดใจกับเรื่องพรรค์นี้

"ฉันขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ"

พูดได้เท่านั้นก็เหมือนสมองไม่รับรู้อะไรอีกเลย เธอเพียงแค่อยากวิ่ง  วิ่งหนีไปให้ไกลจากที่นี่ที่สุด

"พัตร! คุณจะไปไหน พัตร!"

ชายหนุ่มกำลังจะวิ่งตามเธอออกไปแต่ทว่ามือเหนียวๆของวิลล่ากลับดึงแขนเขาไว้เสียก่อน

"วิวล์ขา เรามาต่อกันดีกว่าค่ะ อย่าไปสนใจเธอเลย"

วิลล่าอ้อนเสียงหวาน ในใจนึกสมน้ำหน้าชญาพัตรอยู่ไม่น้อยที่โง่มาเจอฉากเด็ดเสียก่อน

ร่างบางวิ่งลงมาถึงชั้นจอดรถ จากนั้นร่างแน่งน้อยก็ทรุดลงหลังเสาสี่ขาวที่กั้นเป็นแนวทางจอดรถ ชญาพัตรร้องไห้โฮออกมาเธอรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น  และขณะเดียวกันเดวิดกำลังเดินมาทางนี้อย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อมาเห็นสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้สุภาพบุรุษอย่างเขาก็พร้อมที่จะเข้าไปช่วย

"คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

เดวิดโน้มตัวลงไปหาหญิงสาวที่กำลังนั่งชันเข่าร้องไห้อยู่  แต่เมื่อชญาพัตรเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ไถ่ถาม เดวิดถึงกับอึ้งนี่มันชญาพัตรนี่นาแล้วเธอเป็นอะไรเธอถึงร้องไห้ ไม่ทันที่จะได้ถามร่างบางก็โผเข้ากอดเขาเสียก่อน

"คุณพัตรเป็นอะไรครับ"

เดวิดถามเสียงตื่นตูม ทำไมชญาพัตรถึงมาอยู่ตรงนี้แล้วเจ้านายเขาหายไปไหน

"พาพัตรออกไปทางที่นี่ที ได้โปรด"

หญิงสาวขอร้องเขาทั้งน้ำตา เดวิดจึงมิอาจปฎิเสธได้

"อะไรนะคะคุณพ่อ!"

วิลล่าเอ่ยกับปลายสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

'ลูกต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้ อีกไม่กี่ชั่วโมงงานเปิดตัวสินค้าล็อตใหม่ก็จะเริ่ม ลูกต้องมาเดินแบบ ให้เร็วเลยวิลล่า'

เสียงบิดาบังคับมาอย่างเร็วรี่ เธอจึงมิอาจขัดคำสั่งได้  ทำได้เพียงแต่ส่งสายตาละห้อยอย่างผิดหวังไปให้แฟนหนุ่มอย่างขัดใจ อุส่าห์กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว

"วิวล์ขาาวันนี้วิลล่าคงไม่ได้ค้างกับคุณแล้วล่ะค่ะ"

หญิงสาวแสร้งทำเสียงน้อยใจส่งไปให้คนที่ยืนกอดอก  เขาเกือบจะกระโดดโลดเต้นไปแล้วถ้าตอนนี้ไม่มีวิลล่าอยู่ ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเธอกลับบ้านไปเพราะตอนนี้เขาต้องรีบไปตามหายัยสมองใสโดยด่วน เขาเป็นห่วงเธอมากไม่รู้ว่าวิ่งหนีไปถึงไหนแล้ว ยิ่งคิดคาวิวล์ก็ถอนหายใจอย่างแรง วิลล่าจึงแอบยิ้มดีใจนึกว่าชายหนุ่มเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับตน

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง"

ว่าแล้วคาวิวล์ก็รีบพาวิลล่าขับรถบึ่งออกไปจากคอนโดทันที

เสียงเพลงในร้านกาแฟแถวๆคอนโดคลอไปมาอย่างเหงาหงอย แต่วินาทีนี้คงไม่มีใครเศร้าเกินกว่าสาวเอเชียที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในตอนนี้

"สรุปคุณพัตรรับไม่ได้ที่เห็นเจ้านายจูบกับคุณวิลล่าหรือครับ"

เดวิดถามหาข้อสรุปเรื่องทั้งหมดจากที่ชญาพัตรเล่ามา

"พัตรก็ไม่รู้สิคะ พัตรไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเวลานึกถึงมันถึงเจ็บตรงหัวใจ"

ชญาพัตรตอบไปตามตรง เธอยังไม่อยากฟันธงว่านี่คือความรัก

"ผมว่าอาการแบบนี้คุณพัตรคงหลงรักเจ้านายผมชัวร์ครับ"

ชญาพัตรหันมาสบตากับเดวิด หลงรักจริงๆหรือ คำถามถามซ้ำไปมาในสมอง

"พัตรจะทำไงดีคะคุณเดวิดพัตรไม่อยากรักคุณวิวล์เลย"

ชญาพัตรน้ำตาคลอเบ้า เธอกลัวเหลือเกินกลัวสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น และที่สำคัญเธอกลัวหัวใจตัวเอง

"ง่ายมากครับ คุณพัตรต้องมีแฟนถึงจะลืมเจ้านายได้"

เดวิดตอบได้ตามสิ่งที่เป็นไปได้ เพราะถ้าเรารักใครเพื่อลืมอีกคนนึง คนสมัยนี้ก็ทำกันออกจะเยอะ

"แบบพัตรคงหาแฟนไม่ได้หรอกค่ะ"

หญิงสาวยิ้มเจือนๆ เธอจะมีแฟนได้ยังไงในเมื่อตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายเลยด้วยซ้ำ จะมีก็แต่คาวิวล์ที่เป็นคนแรก เธอจะรักเขามันก็ไม่แปลก

"ใครว่าละครับ แบบคุณพัตรเนี่ยสเป๊คของผู้ชายหลายๆคนเลยนะครับ"

ชายหนุ่มเอ่ยชมจากใจจริง เพราะถ้าไม่ติดว่าเขาดูออกว่าเจ้านายมีใจให้ชญาพัตรเขาคงชิงจีบไปนานแล้ว

"คุณเดวิดก็ว่าไปค่ะ พัตรเขินนะคะ"

ไม่ทันที่จะได้คุยกันให้นานกว่านี้ร่างเล็กของชญาพัตรก็ถูกกระชากให้ลุกขึ้นอย่างแรงตามอารมณ์โมโหของใครบางคน

"กลับคอนโด!!"

*** สมน้ำหน้าพระเอกอ่ะ55555 มีความสะใจ***

รออ่านเม้นต์