บทนำ…

บทนำ…

ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างซึ่งประดับด้วยเครื่องเรือนชิ้นใหญ่เทอะทะ

แต่ทว่าล้วนมีสีทองเป็นเอกลักษณ์ ช่วยเสริมความสดสว่างให้แก่ห้องอัน

เป็นที่พำนักของบุรุษร่างสูงซึ่งกำลังประทับยืนพิงผนังเย็นเฉียบ

เบื้องพระพักตร์คือหญิงสาวร่างบอบบาง ซึ่งอยู่ในอาภรณ์แปลกตา

น่าเสียดายที่พระองค์มองเห็นหน้าเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนตาไม่ถนัด เพราะช่างพร่าเบลอจนเห็นไม่ชัด

แต่กระนั้น…เรือนผมสีน้ำตาลแดงเป็นลอนที่ยาวสยายระบั้นเอวเล็ก

ก็มีเสน่ห์จนพระองค์แทบลืมหายใจ

“พระองค์สมชายชาตินักรบ” เสียงหวานเอ่ย พร้อมเล็บยาวที่กรีด

ไปตามแผงอุระกว้าง

“ถึงจะเป็นนักรบ ข้าก็ต้องการอิสตรีอยู่เคียงข้าง” สุรเสียงทุ้มตรัสราว

กระซิบ จับมือเล็กขึ้นจูบเบาๆ ซึ่งเธอก็ยิ้มที่มุมปาก ก่อนเป็นฝ่ายเขย่งปลายเท้า

จูบคางสาก หัตถ์หนาไวทายาด…คว้าหมับที่เอวบาง ฉกฉวยโอกาสจุมพิต

เรียวปากอิ่ม บดขยี้จนเธอเผยอริมฝีปากออก ยอมให้เจ้าชายแทรกลิ้นร้อน

เข้าเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อลิ้นอ่อนสมดังใจ

สองร่างเบียดชิดแนบสนิทแทบเป็นส่วนเดียวกัน ความเป็นชาายผงาดล้ำดุนดันเนื้อผ้าออกมากดหน้าท้องแบนราบของหญิงสาว ฝ่ามือหนาลูบไล้บั้นท้ายกลมกลึง เก็บเกี่ยวความหวานจากโพรงปากบางที่พระองค์ไม่เคยพานพบในผู้หญิงคนไหน

ไฟปรารถนาลุกโชน เนตรคมฉ่ำเยิ้มด้วยประกายพิศวาสเมื่อถอนจูบออกแล้วร่างบางนั่งคุกเข่าเบื้องพักตร์พระองค์

“เจ้านั่งทำไมกัน” ตั้งท่าจะประคองเนื้อนวลให้ลุกขึ้นยืน หวังพาเธอไปที่เตียง ทว่าเธอกลับขัดขืน เสียงหวานเอ่ยยั่วเย้าจนคนฟังแทบคลั่ง

“ไม่…หม่อมฉันจะทำให้พระองค์ลืมหม่อมฉันไม่ลง”

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไร” ถามสุรเสียงนุ่ม ซึ่งหญิงสาวก็บอกด้วยท่าทางเป็นต่อ

“ก็…ทำ…แบบนี้ไงเพคะ”

เข็มขัดทองคำสุกปลั่งถูกปลดออกด้วยมือนุ่มๆ พร้อมผ้าผืนใหญ่ซึ่งพันรอบพระโสณีของรามิเลสค่อยๆร่วงหล่นลงกองแทบพระบาทเผยให้เห็นแกนกลางเด่นสะดุดตา มือเรียวไม่รีรอที่จะจับมันลูบเบาๆ

“เจ้า…” ตรัสออกมาเพียงคำเดียวอย่างขัดเขิน โหนกปรางค์เป็นสีระเรื่อเมื่อต้องยืนเปลื้องผ้าต่อหน้าเจ้าหล่อน ก่อนจะครางเสียงพร่าในลำคอ

“เจ้า…อา…” สุรเสียงกระเส่าดังอย่างแหบโหย แทบไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืน เมื่อส่วนแกร่งแห่งบุรุษถูกครอบครองด้วยริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ค่อยๆไล้ลิ้นอย่างใจเย็น

เจ้าชายหนุ่มหรี่เนตรมองศีรษะทุยสวยของคนซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องพระบาท พักตร์คมสันแดงก่ำด้วยความต้องการของอารมณ์หวามที่ปะทุขึ้นมาจนสุดจะห้ามได้

ปรารถนาอยากกอดเจ้าร่างบางแนบแน่นอีกครั้ง

ปรารถนาอยากแทรกกายเป็นหนึ่งเดียวกับนางผู้นี้

“เป็นอย่างไรบ้างเพคะ…ทุกส่วน…ของพระองค์ต้องเป็นของหม่อมฉันเท่านั้น” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพูด มือเล็กจับส่วนสำคัญของพระองค์ไว้มั่น

“อา..เจ้าอย่าทรมานข้าอีกเลย ข้าทนไม่ไหวแล้ว” องค์รามีเลสกระซิบเสียงพร่า ย่อกายลงช้อนร่างนิ่มขึ้นอุ้ม แล้วพาไปที่เตียงกว้างซึ่งตั้งตระหง่านรออยู่

ทันทีที่วางร่างแม่สาวจอมยั่วสวาทลงบนเตียงแล้ว เจ้าชายหนุ่มก็รีบตามมาทาบทับกายหอมกรุ่นอย่างรวดเร็ว

“ใจร้อนจัง” เธอว่า…ก่อนผลักอุระหนั่นแน่นให้เป็นฝ่ายลงไปนอนบนเตียงนุ่ม แล้วขึ้นนั่งทับหน้าท้องที่ไร้ไขมันส่วนเกินของบุรุษสูงศักดิ์

“ข้าใจร้อน…แต่เจ้าร้อนแรง อย่าทรมานข้าอีกเลย” พระองค์วอนขอ เนตรคมเบิกกว้างเมื่อเรียวปากอิ่มแนบลงที่โอษฐ์อุ่นจัดอย่างแผ่วเบาราวปีกผีเสื้อโบกปีกมาสัมผัส

“ปากของพระองค์เป็นของหม่อมฉัน”

จูบที่ลำพระศอหนักๆพลางบอกเสียงอู้อี้

“ผิวกายของพระองค์เป็นของหม่อมฉัน”

แก้มนิ่มคลึงเคล้าแผงอุระกว้าง ลูบไล้กล้ามเนื้อช่วงหน้าท้องของพระองค์ไปมา

“อกของพระองค์เป็นของหม่อมฉัน”

รามีเลสนอนนิ่งอึ้ง เอื้อมหัตถ์ขึ้นมาหวังจะจับหน้าเรียว แต่กลับถูกคว้าหัตถ์ไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะจูบเบาๆที่หลังพระกรอย่างแสนสิเน่หา

“มือของพระองค์เป็นของหม่อมฉัน”

“ขอข้าตีตราจองเจ้าบ้างสิ” เจ้าชายหนุ่มตรัสด้วยท่าทางกริ่มๆ นัยเนตรสีดำขลับวิบวับเป็นประกาย จับร่างบอบบางลงนอนบ้างก่อนเป็นฝ่ายพลิกบทบาทขึ้นมาคร่อมทับเธอ

“จะเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของเจ้าจากส่วนไหนก่อนดี” ถามด้วยท่าทางมีเลศนัย และคำตอบที่ได้รับกลับมาก็เล่นเอาดวงเนตรคมดุถึงกับลุกวาวอย่างไม่พอพระทัย

“ไม่ได้เพคะ”

“ทำไม ?” ถามสั้นๆห้วนๆ

“หม่อมฉันจะเป็นของพระองค์ได้ก็ต่อเมื่อพระองค์มีใจยึดมั่นไม่เสื่อมคลาย”

“แล้วข้าต้องทำอย่างไร เจ้าจึงจะคิดว่าข้ามีใจมั่นเพียงพอ” ขนงเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด

“รอสิเพคะ…รอหม่อมฉันนะ อย่ายกผู้หญิงอื่นขึ้นเคียง โปรดรอหม่อมฉันก่อน”

“ทำไมต้องรอ ในเมื่อข้าต้องการเจ้าในเวลานี้ !” องค์รามีเลสตวาดก้อง สองหูยังได้ยินเสียงหวานใสบอกให้รอครั้งแล้วครั้งเล่า

“รอนะเพคะ…รอหม่อมฉัน…รอเวลา”

ร่างกลมกลึงสมส่วนค่อยๆจางลงอย่างช้าๆท่ามกลางความตกตะลึงของเจ้าชายแห่งอียิปต์ สองหัตถ์พยายามคว้ากอดเธอไว้ แต่ท้ายที่สุด…สิ่งที่พระองค์สัมผัสได้ก็มีเพียงลมและอากาศ

“เจ้าหายไปไหน กลับมาเดี๋ยวนี้ ข้าสั่งให้กลับมา !” ตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมลืมเนตรขึ้นตื่นจากฝันพิศวาส หทัยยังคงเต้นระรัวราวจะปะทุออกมานอกอุระ

อีกแล้ว…ฝันอีกแล้ว ตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม พระองค์ก็ทรงฝันถึงผู้หญิงปริศนาคนนี้นับสิบครั้ง

และทุกครั้งที่ฝัน… เจ้าของน้ำเสียงหวานๆจะบอกให้เขารออยู่ร่ำไป

องค์รามีเลสคลึงขมับทั้งสองข้าง พลางหลับเนตรลง…ชีวิตนี้ บุคคลที่พระองค์ต้องการพบมี 2 คนเท่านั้น คือเด็กหญิงวัย 5 ขวบ ผู้ที่มีเรือนผมสีน้ำตาลแดง ร่างอวบ ดวงตาใสแจ๋วที่พระองค์เคยเจอเมื่อครั้งเยาว์วัย ส่วนอีกคนคือผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลแดงหยักศกเช่นกัน แต่กลับมองเห็นหน้าได้ไม่ชัด ผู้ที่มีเรือนร่างน่าปรารถนาเป็นที่สุด

คนแรก…พอจะรู้อยู่บ้างว่าคงมีตัวตนจริงๆ เพราะพระองค์เคยพบเจอตัวจริงมาแล้ว

ส่วนคนที่สอง…ต่อให้ค้นหาทั้งชีวิตก็คงไม่มีวันได้เจอ เพราะเธอเป็นเพียงนางในฝัน !!!