บทที่ 4 เหตุผลที่ต้องไป..

หลายวันต่อมา ณ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ รัฐดูไบ…

ร่างสูงใหญ่ของฮัสลานทายาทคนเดียวของนายบิลลาและนางอามูนีก็ได้เดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านของตระกูลบรูฮัมนีที่อยู่ในย่านของบ้านมหาเศรษฐีที่รวยติดอันดับต้นๆในนครดูไบ ก็กำลังเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็พบกับผู้หญิงที่ยืนเรียงหน้ากระดานยิ้มให้เขาอยู่ด้วยสีหน้าแปลกใจ

“นี่มันอะไรกัน ทำไมผู้หญิงพวกนี้ถึงเขามายืนอยู่ในบ้านฉันแบบนี้ห้ะอาลี…” ฮัสลานหันไปถามลูกน้องคนสนิทของตัวเองแบบงงๆ เพราะถ้าเป็นสาวใช้ก็คงไม่สวยกันขนาดนี้มั้ง แล้วดูสายตาของแต่ล่ะคนสิ มองเขามาเหมือนอ่อยเหมือนยั่วยวนแบบสุดๆ จนเขานั้นทำหน้ายิ้มแบบกลัวๆออกไปเลยทีเดียว

“ไม่รู้เหมือนกันครับนาย หรือว่านายหญิงท่านจะรับสมัครคนใช้เพิ่ม” อาลีเอ่ยตอบไปแบบไม่รู้เพราะเขาก็กลับมาพร้อมกับฮัสลานแล้วเขาจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าผู้หญิงที่มายืนเรียงกันตรงนี้เป็นใครกัน

“คนใช้อะไรจะสวยกันขนาดนี้วะ…ดูจากการแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้แล้วฉันว่าไม่น่าใช่ว่ะ” ฮัสลานพูดไปแบบพิจารณาก่อนจะมองทำหน้าเกร็งๆเมื่อถูกผู้หญิงพวกนี้มองอย่างหิวกระหายแบบนี้แบบนี้ไม่น่าจะมาสมัครเป็นคนใช้แล้วล่ะ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้ะลูกรักของแม่….จุ๊บ…จุ๊บ…” อามูนีเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วก็เอ่ยพูดกับลูกชายไปอย่างดีใจที่ลูกชายนั้นกลับบ้านแล้ว หลังจากที่ไปตระเวนทำงานไปทั่วเอเชียมาเกือบเดือน เธอก็เข้าไปกอดแล้วหอมแก้มลูกชายอย่างคิดถึงทันที

“ครับแม่…ว่าแต่ผู้หญิงพวกนี้ใครครับ ทำไมมายืนเรียงกันตรงนี้ล่ะครับ…คนใช้ใหม่ของแม่หรือครับ…” ฮัสลานเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

“ฮ่าๆ คนใช้อะไรกันล่ะลูก นี่น่ะคือสาวๆที่แม่หามาให้ลูกโดยเฉพาะเลยนะฮัสลาน ลูกชอบคนไหนเลือกมาเลยลูก จะเอาหลายๆคนก็ได้นะแม่ไม่ว่า..เพราะแม่ตั้งใจพาพวกเขามาให้ลูกเลือกโดยเฉพาะเลย…” อามูนีพูดออกไปแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกไป เพราะลูกชายของเธอไม่ยอมแต่งงานสักที ทำให้เธอที่อยากจะมีหลานนั้นต้องหาผู้หญิงมาให้ลูกชายทำลูกเองซะเอง

“แม่ครับ ผมไม่ได้ต้องการเรื่องพวกนี้สักหน่อย แม่ให้ผู้หญิงพวกนี้กลับไปเถอะครับ ผมไม่ชอบแล้วก็ไม่ถูกใจใครเลยสักคน…” อัสลานพูดตอบไปแบบไม่สนใจ เพราะเขาไม่ได้ฝักใฝ่เรื่องพวกนี้ ทำไมแม่ของเขาต้องทำแบบนี้ด้วยนะ

“ไอช่า พาผู้หญิงพวกนี้ออกไปก่อน ฉันจะคุยกับลูกชายของฉันเป็นการส่วนตัว” เสียงเข้มๆของอามูนีพูดออกไปพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเมื่อกี้มาทำหน้าดุๆทันที

“ค่ะนายหญิง…พวกเธอ ตามฉันมาเดี๋ยวนี้… อาลี แกก็อีกคน ตามแม่มา…” ไอช่าแม่บ้านคนสนิทของอามูนีพูดออกไปด้วยสีหน้าดุๆ แล้วก็เดินนำทุกคนอีกฝั่งของคฤหาสน์หลังนี้ เพื่อให้นายหญิงของเธอได้คุยกับลูกชายเป็นการส่วนตัว

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับนาย โชคดีนะครับ” อาลีพูดไปก็ยิ้มแห้งให้เจ้านายของเขาไปอย่างรู้เลยว่าเจ้านายของเขาโดนแน่ๆวันนี้ จากนั้นเขาก็เดินตามแม่และผู้หญิงพวกนั้นออกไป

“ไหนบอกแม่มาสิว่าทำไมเราถึงไม่เลือกผู้หญิงพวกนั้น สวยๆกันทั้งนั้นเลย ไม่มีใครที่ลูกสนใจบ้างเลยเหรอฮัสลาน ” อามูนีเอ่ยถามลูกชายออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะผู้หญิงที่เธอหามาน่ะก็ออกจะสวยกันทั้งนั้น

“แล้วทำไมแม่ต้องมาผู้หญิงพวกนี้มาให้ผมด้วยล่ะครับ” ฮัสลานถามกลับไปอย่างอยากรู้เช่นกัน เพราะปกติแม่ของเขาไม่ใช่คนที่จะมาหาผู้หญิงให้เขาแบบนี้เลย กลับกัน ท่านออกจะหวงเขามากเลยด้วยซ้ำ

“ในเมื่อลูกไม่คิดจะแต่งงาน ลูกก็ต้องมีลูกเพื่อสืบทายาทให้กับตระกูลของเรา…ตอนนี้มันถึงเวลาที่ลูกจะทำเพื่อครอบครัวของเราแล้วฮัสลาน…ลูกจำสัญญาที่ลูกให้พ่อกับแม่ตอนที่ลูกไม่ยอมแต่งงานกับเรติยาได้ไหม” อามูนีพูดออกไปด้วยสายตาที่มองลูกชายแบบจดจ้อง เพราะเธอจะไม่ยอมใจอ่อนให้ลูกชายอีกแล้ว ในเมื่อไม่อยากจะแต่งงานก็ต้องมีทายาทให้กับตระกูลตามที่เคยสัญญาเอาไว้

“ผมเข้าใจแล้วครับ….แต่ผมจะหาผู้หญิงมาเป็นแม่ของลูกของผมเอง…แม่หยุดหาผู้หญิงมาให้ผมเลือกเถอะครับ…” ฮัสลานพูดบอกไปอย่างเข้าใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่เขาจะต้องทำ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้น

“อืม…ถ้าลูกเข้าใจและยอมทำตามสัญญา แม่ก็จะไม่วอแวหรือวุ่นวาย แต่ภายในสองปีนี้ลูกจะต้องมีทายาทสืบตระกูลของเราให้ได้ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ก็คงจะต้องหาภรรยาสักคนให้กับลูก และครั้งนี้เราจะไม่ตามใจลูกอีก เข้าใจไหมฮัสลาน” อามูนีพูดบอกไปแบบจริงจัง เพราะมันถึงเวลาที่ลูกชายของเธอจะต้องมีทายาทแล้ว

“ครับแม่…ผมเข้าใจแล้วครับ…งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ฮัสลานพูดบอกไปเสียงอ่อน ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป เพราะการมีทายาทมันคือสิ่งที่เขาจะต้องทำเพื่อครอบครัว

“เฮ้อ…นี่ถ้าเป็นลูกชายบ้านอื่นก็คงจะมีลูกเป็นโขยงแล้วล่ะมั้ง…” อามูนีก็มองตามลูกชายไปแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เพราะที่ผ่านมาลูกชายของเธอก็มีผู้หญิงเข้ามาพัวพันอยู่ตลอด แต่ทำไมไม่มีใครที่จะเอาชนะใจลูกชายของเธอได้เลยสักคน จะพลาดท้องสักคนเลยก็ไม่มี ไม่รู้ว่าลูกชายของเธอจะเซฟตัวเองอะไรนักหนา อามูนีคิดไปแบบอดไม่ได้

เพราะด้วยความที่เธอมีลูกชายกับสามีแค่คนเดียวทำให้เธอนั้นตามใจลูกชายมาก แม้กระทั่งเรื่องแต่งงานเธอก็ไม่เคยบังคับฝืนใจให้ลูกแต่งงานกับคนที่ไม่รัก ทำให้ฮัสลานนั้นครองตัวเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมอยู่จนอายุป่านนี้

“เป็นยังไงบ้างครับนาย นายหญิงท่านว่ายังไงบ้าง…”อาลีที่เห็นเจ้านายเดินมาที่ห้องทำงานแล้วก็เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าอยากรู้ เพราะเขาไม่ได้อยู่ฟังด้วย

“จะว่ายังไงล่ะวะ ก็บอกให้ฉันมีลูกน่ะสิ…แม่ง…ฉันนึกภาพตัวเองมีลูกไม่ออกเลยว่ะ” ฮัสลานพูดออกไปแล้วทำหน้าครุ่นคิดแบบอดไม่ได้ว่าถ้าเขามีลูกแล้วมันจะเป็นยังไง เพราะขนาดอุ้มเด็กเขาก็ยังอุ้มเด็กไม่เป็นเลยซ้ำ

“นึกออกไม่ออกแต่นายก็ต้องรีบหาผู้หญิงมาเป็นแม่ของลูกแล้วล่ะครับ…เพราะกว่าจะท้องมันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะครับ” อาลีพูดออกไปตามความคิดของเขา

“จะไปยากอะไรล่ะก็ใช้วิธีทางการแพทย์สิ…ฉันไม่มานอนมีอะไรกับใครจนท้องได้ขนาดนั้นหรอก แกไปหาผู้หญิงมารับหน้าที่แม่ของลูกฉันละกัน…และจะต้องเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม…สวย…ฉลาด…รูปร่างดี…และไม่มีพันธะผูกพันกับเด็ก หากเด็กคลอดแล้ว” ฮัสลานพูดบอกไปเพราะเขาต้องการแค่ลูก ไม่ได้ต้องการแม่ของลูกมาด้วย

“อ่าว..นี่นายจะเอาแค่ลูกไม่เอาเมียด้วยหรอกเหรอครับ…โอเคครับ เดี๋ยวผมจะหาผู้หญิงมาให้” อาลีถามออกไปด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ไม่ดีกว่า ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไหนๆเขาก็ต้องมาอุ้มท้องลูกของฉัน งั้นฉันจะพิจารณาแม่ของลูกฉันเอง นายไปประกาศรับสมัครก็พอ แล้วฉันจะเป็นคนสัมภาษณ์เอง…” ฮัสลานพูดบอกไปเพราะเขาควรจะเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้ลูกน้องหาใครก็ได้มา

“ครับนาย ผมจะจัดการให้รวดเร็วที่สุดครับ…” อาลีพูดตอบไปอย่างเข้าใจ คราวนี้คงต้องเกิดเรื่องป่วนๆขึ้นแน่ๆ เพราะเจ้านายเขามาตรฐานสูงลิ่วแบบนี้แล้วเขาล่ะนึกภาพตอนที่เจ้านายเขาไปสัมภาษณ์หาผู้หญิงมาอุ้มท้องให้ไม่ได้เลยว่ามันจะเป็นยังไงน่ะ

ณ ประเทศไทย สนามบินสุวรรณภูมิ

พอมารียารู้ว่าน้องสาวของเธอนั้นท้องกับปรมินทร์แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไปอยู่ดูไบกับกวินตา

“มีน หนูแน่ใจนะว่าจะไปอยู่กับยัยกวางที่ดูไบจริงๆน่ะ…” เพ็ญพักตร์เอ่ยถามหลานสาวออกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ เพราะถ้าลูกสาวตัวดีของเธอไม่ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนั้น มารียาก็คงไม่ตัดสินใจไปดูไบกะทันหันแบบนี้

“ค่ะน้าเพ็ญ…มีนไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว…มีนอยากจะไปเปิดหูเปิดตาทำงานในที่ใหม่ๆบ้าง เพราะมีนก็คงทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ถ้าต้องเจอสองคนนั้น…” มารียาพูดออกไป เพราะถ้าเธออยู่เธอก็จะได้เห็นปรมินทร์และมุกดาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ และมันก็คงทำให้เธอทำใจไม่ได้ง่ายๆ เธอจึงเอาตัวเองหลีกหนีสองคนนี้ไปอยู่ที่ที่สบายใจจะดีซะกว่า

“น้าขอโทษนะมีน น้าเลี้ยงลูกไม่ดีเองมันถึงได้ไม่รักดีแบบนี้…ถ้าหนูตัดสินใจแล้วน้าก็จะไม่ห้าม ตามใจเราก็แล้วกันว่าจะอยู่ที่ไหน..” เพ็ญพักตร์ลูบผมของมารียาอย่างเอ็นดู เพราะมารียาน่ะน่าสงสารมาก แม่ก็ตายตั้งแต่เธอเกิด ส่วนพ่อก็พึ่งจะเสียไปเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แล้วตอนนี้ยังมาเจอมุกดาทำแบบนี้อีก มันจึงทำให้เธอนั้นยิ่งเอ็นดูหลานสาวคนนี้มากขึ้นไปอีก

“น้าเพ็ญไม่ต้องขอโทษมีนหรอกค่ะ เรื่องนี้น้าเพ็ญไม่ผิด คนที่ผิดคือยัยมุกกับพี่ปาล์มเขาต่างหาก ในเมื่อเขาสองคนมีลูกด้วยกันแล้ว ก็ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปเถอะค่ะ มีนไปอยู่ดูไบมันก็คงจะทำให้ชีวิตของเขาสองคนราบรื่นมากกว่านี้” มารียาพูดบอกไป เพราะถ้าเธอยังอยู่มันก็คงมีเรื่องคาราคาซังไม่จบ

“น้าอยากให้ยัยมุกมันรู้จริงๆว่ามีนน่ะห่วงมันแค่ไหน ขนาดยัยมุกทำกับเราแบบนี้แล้วเราก็ยังจะไปห่วงมันอีก เฮ้อ…ยังไงน้าขอให้หนูโชคดีนะลูก อยู่ที่นู้นมียัยกวางดูแลเราอยู่น้าก็สบายใจแล้ว มีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่เขานะ เข้าใจไหมมีน…” เพ็ญพักตร์พูดบอกไปด้วยเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ เมื่อต้องจากกับหลานสาวจริงๆ

“ค่ะน้าเพ็ญ…น้าเพ็ญก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ แล้วหนูจะโทรหาบ่อยๆค่ะ หนูไปก่อนนะคะ…” มารียาพูดบอกไปก็เข้าไปโอบกอดผู้เป็นน้าอย่างรักใคร่ ก่อนจะถอนกอดออกมาแล้วบอกลาน้าของเธอไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“จ้ะ โชคดีนะลูก…” เพ็ญพักตร์พูดไปก็มองหลานสาวค่อยๆเดินจากไปทีละนิดทีละนิดจนลับตา เธอก็น้ำตาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ เพราะการไปของมารียาครั้งนี้มาจากการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของมุกดาลูกสาวตัวดีของเธอ

จากนั้นไม่นานมารียาก็ขึ้นเครื่องบินเดินทางไปยังดูไบด้วยสีหน้าเหม่อลอย เพราะเรื่องที่เธอเจอนั้นมันสาหัสจนเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองนั้นจะโชคร้ายได้ถึงขนาดนี้ ยิ่งการกระทำของมุกดาที่ไม่มีสำนึก มันก็ยิ่งทำให้เธอเสียใจ และเธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาตัวเองออกมาให้ห่างจากคนพวกนี้ และเธอก็หวังว่าตัวเองจะได้เจอสิ่งที่ดีรออยู่

ด้านมุกดาที่บอกว่าตัวเองท้องกับปรมินทร์นั้น เธอก็บีบบังคับให้ปรมินทร์รับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงานเพื่อจะเย้ยมารียา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้มารียานั้นไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเธอก็ไม่เจอหน้ามารียาอีกเลย แม่ของเธอเองก็เช่นกัน หายเงียบไปตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เลย มันจึงทำให้เธอนั้นโคตรหงุดหงิดเลย

“ติ่งต่อง…โอ๊ย…ใครมาอีกล่ะเนี่ย” มุกดาพูดออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะลุกไปเปิดตูแล้วเธอก็เห็นฝ่านนิติบุคคลยืนยิ้มให้เธออยู่

“สวัสดีครับ พอดีผมจะเอาเอกสารมาให้คุณมารียาเซ็นต์น่ะครับ เพราะผมรอให้คุณมารียาไปเซ็นต์รับโอนห้องนี้แล้ว แต่คุณมารียาไม่ได้ไปน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณมารียาเขาอยู่หรือเปล่าครับ” ฝ่ายบุคคลเอ่ยถามออกไป

“เซ็นต์รับโอนห้องนี้เหรอคะ ไหนฉันขอดูหน่อยสิคะ” มุกดาได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยถามออกไป พร้อมกับเอาเอกสารมาเปิดดูด้วยความอยากรู้ เพราะห้องนี้เป็นห้องของพี่สาวคนโตของเธอ แต่ทำไมต้องให้มารียาเซ็นต์ด้วย

“ทำไมโอนเป็นชื่อของมารียาล่ะคะ นี่มันมันห้องที่พี่สาวอีกคนของฉันซื้อนะคะ” มุกดาเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าแปลกใจ หรือว่ามารียาจะหุบเอาห้องนี้เป็นของตัวเองคนเดียว

“อ่อ คุณกวินตาเขาให้ผมโอนเป็นชื่อของคุณมารียาน่ะครับ…ถ้าคุณมารียาไม่อยู่งั้นผมขอเอกสารคืนด้วยครับ” ฝ่ายบุคคลพูดบอกไปแล้วก็จะเอาเอกสารกลับมา

“ฉันไม่คืน คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะคุยกับพี่สาวของฉันเอง ไปสิคะ…” มุกดาพูดบอกไปก็รีบไล่ฝ่ายบุคคลไปทันที ก่อนจะปิดประตูใส่จนฝ่ายบุคคลนั้นอึ้งไปเลย

“แค่แม่คนเดียวไม่พอ นี่พี่กวางยังจะไปรักไปเอ็นดูมันจนยอมยกห้องนี้ให้มันเลยเหรอ มุกไม่ยอมง่ายๆหรอก ห้องนี้มันจะต้องเป็นของมุก…” มุกดาพูดไปก็ฉีกเอกสารทิ้งไปอย่างโมโห ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเธอมา แล้วเธอก็กดโทรไปหาพี่สาวที่อยู่ต่างประเทศทันที

ด้านกวินตาพอเห็นว่าน้องสาวคนเล็กโทรมาก็ถอนหายใจออกมาเลยทันที เพราะเธอล่ะเหนื่อยใจกับน้องสาวคนนี้เหลือเกิน นี่เธอโทรหามาหลายวันแล้วไม่เคยโทรกลับมาหา แล้วนี่อยู่ๆทำไมถึงโทรมากนะ กวินตาคิดไปแบบแปลกใจก่อนจะกดรับสายของน้องสาว

“พี่กวางคะ พี่กวางยกห้องนี้ให้เป็นชื่อของพี่มีนทำไมคะ พี่มีนเขาไม่ใช่น้องแท้ๆของพี่กวางสักหน่อย คนที่พี่กวางควรจะยกให้ก็คือมุก ไม่ใช่พี่มีน…” มุกดาพูดออกไปแบบอารมณ์เสียอย่างไม่ยอมให้พี่สาวยกห้องที่เธออยู่ให้มารียา

“ถึงยัยมีนมันจะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของฉัน แต่มันก็โตมากับฉันตั้งแต่เด็ก มีความรักความผูกพันธ์กันมากกว่าน้องสาวแท้ๆอย่างแกซะอีกยัยมุก…แกเคยโทรมาถามฉันไหมว่าฉันอยู่ดีสบายหรือเปล่า แกเคยรู้ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วฉันต้องลำบากอะไรบ้าง…แกเคยรักเคยห่วงฉันบ้างไหมยัยมุก…” กวินตาพูดตอกกลับไปด้วยเสียงเข้ม เพราะตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่เธอไม่เคยได้รับความถามอย่างห่วงใยจากมุกดาเลย มีก็แต่มารียาที่โทรหาและถามไถ่เธออยู่ตลอด และก็ไม่เคยหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เธอ

“ทำไมมุกจะต้องห่วงพี่กวางด้วยล่ะคะ ในเมื่อพี่กวางก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นแบบสุขสบายกว่าพวกเราซะอีก มีผู้ชายเลี้ยงแล้วมันน่าทุกข์ใจตรงไหนคะ…แล้วนี่มุกมาคุยเรื่องโอนห้อง พี่กวางจะพูดดราม่าทำไมคะ ” มุกดาพูดออกไปแบบไม่เข้าใจว่าพี่สาวของเธอจะเดือดร้อนตรงไหนเลย ก็มีผู้ชายเลี้ยงซะดิบดีขนาดนั้น

“แกน่ะมันรักแต่ตัวเองไม่เคยรักคนอื่นที่รักและหวังดีกับแกเลยยัยมุก ฉันล่ะไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกเลยจริงๆ…เรื่องห้องที่ฉันจะโอนเป็นชื่อของยัยมีนน่ะ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันขายห้องนั้นทิ้งไปซะ…” กวินตาพูดออกไปแบบจริงจัง ในเมื่อมุกดาไม่คิดจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป งั้นเธอเธอจะสั่งสอนน้องสาวของเธอเอง

“ขายห้องนี้ไม่ได้นะคะ ถ้าพี่กวางขายแล้วมุกจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ…” มุกดาเอ่ยพูดออกไปแบบไม่ยอม ถ้าขายห้องนี้แล้วเธอจะไปอยู่ไหนล่ะ

“ก็ไปอยู่หอพักศึกษาไง หรือแกจะไปอยู่กับแฟนยัยมีนที่แกไม่แย่งมาก็ได้ ในเมื่อแกบอกว่าผู้ชายเลี้ยงแล้วมันสบาย แกก็ให้เขาเลี้ยงแกก็แล้วกันยัยมุก ฉันจะไม่ส่งเสียเงินอะไรให้แกอีกต่อไปแล้ว” กวินตาพูดบอกไปแบบเด็ดขาด เพราะนี่คือการลงโทษน้องสาวไม่รักดีของเธอ ที่ทำผิดขนาดนี้แล้วยังไม่สำนึก ก็ต้องโดนดัดนิสัยแรงๆแบบนี้แหละ

“พี่กวาง…ทำไมพี่กวางต้องใจร้ายกับมุกแบบนี้คะ…นี่มุกเป็นน้องสาวของพี่นะคะ..” มุกดาพูดออกไปแบบเสียใจที่พี่สาวของเธอทำอย่างนี้กับเธอ แบบนี้มันไม่รักไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย

“ก็เพราะแกเป็นน้องสาวของฉันนี่ไง ฉันถึงได้ดัดนิสัยของแกแบบนี้ ในเมื่อแกไม่สำนึกกับสิ่งที่ทำลงไป แกก็ลองเรียนรู้รสชาติชีวิตเอาเองก็แล้วกัน เผื่อมันจะทำให้แกมีสำนึกบ้าง…” กวินตาพูดไปแบบใจแข็งกับน้องสาวของเธอ

“แต่ตอนนี้มุกท้องนะคะ พี่กวางไม่สงสารหลานตัวเองเหรอคะที่จะต้องไประหกระเหินเร่รอนอยู่ข้างนอกน่ะ” มุกดาพยายามหาสิ่งที่จะทำให้พี่สาวเปลี่ยนมา

“แกท้องกับใครแกก็ให้คนนั้นรับผิดชอบดูแลแกไปสิยัยมุก ในเมื่อแกมีปัญหาแย่งเขามาจากพี่สาวของตัวเองได้ แกก็น่าจะมีปัญญาดูแลลูกของตัวเองได้เหมือนกัน แค่นี้นะ ฉันไม่อยากจะคุยกับแกแล้ว ฉันเหนื่อย…” กวินตาพูดไปอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะกดวางสายใส่น้องสาวไปอย่างโมโห เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งจะทะปวดหัวกับคนอย่างน้องสาวของเธอจริงๆ

ด้านมุกดาพอโดนพี่สาวพูดแบบตัดเยื้อใยอย่างนั้นก็โกรธจัด เพราะไม่ใครเข้าข้างเธอเลยสักคนทั้งแม่แล้วก็พี่สาวต่างก็พากันด่าและต่อว่าเธอ แล้วตอนนี้ยังจะมาขายห้องที่เธออยู่อีก สงสัยว่าเธอจะต้องใช้เรื่องที่เธอท้องนั้นพึ่งพาปรมินทร์จริงๆซะแล้ว และจากที่เธอท้องปลอมๆเธอก็ต้องหาโอกาสที่จะท้องขึ้นมาจริงๆเพื่อจะจับเขาให้ได้