บทที่ 3 เหตุผลที่ต้องไป

“ส่วนแกอีน้องชั่ว…แกทำเรื่องน่าอายขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะสำนึกเลยหรือไง…แกควรจะละอายใจบ้างนะที่แกแอบมามีอะไรกับแฟนพี่สาวตัวเองน่ะมุก…หรือว่าแกมันหน้าด้านจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว…” มารียาถามออกไปด้วยสีหน้าผิดหวัง เมื่อน้องสาวของเธอพูดออกมาอย่างนั้น จนเธอถามกลับออกไปด้วยใจที่เจ็บปวดที่น้องสาวของตัวเองทำกับเธออย่างนี้

“พี่มีนอย่ามาด่ามุกแบบนี้นะคะ” มุกดาได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับสะอึกทันที ก่อนจะเอ่ยตอบไปแบบเสียงดังที่ถูกพี่สาวต่อว่ามา

“ทำไมฉันจะด่าแกไม่ได้ห้ะ ในเมื่อแกเป็นน้องสาวของฉัน และแกก็กำลังทำในสิ่งที่ผิดจนไม่น่าให้อภัยได้แบบนี้…ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบฉันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดว่าแกจะกล้าทำกับฉันแบบนี้เลย…” มารียาพูดออกไปเพราะมุกดานั้นไม่ถูกกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้สนใจเพราะยังไงมุกดาก็คือน้องสาวของเธอ แต่เธอคิดว่าสำหรับมุกดาคงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นพี่ของมันหรอก ไม่งั้นมันคงไม่ทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับเธอได้ลงคอ

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่มุกจะชอบหรือไม่ชอบพี่มีนนิคะ เพราะเรื่องระหว่างมุกกับพี่ปาล์มมันก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความต้องการของเราสองคนที่อยากจะมีความสุขด้วยกันเท่านั้น ในเมื่อพี่มีนไม่ได้ทำหน้าที่แฟนที่ดีของพี่ปาล์มเขา มุกในฐานะน้องสาวก็ช่วยเบ่งเบาให้พี่มีนแล้วไงคะ พี่มีนจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” มุกดาพูดออกไปด้วยสีหน้ายิ้มมุมปาก เพราะเธอได้เห็นมารียาทำหน้าแบบนี้แล้วเธอก็รู้สึกสะใจมาก

“มุก…พอได้แล้ว อย่าพูดให้เรื่องมันแย่ลงไปกว่านี้เลย เรื่องของเรามันไม่ควรจะเกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้ว…มุกควรจะขอโทษมีนเขา…ไม่ใช่มาพูดจาแบบนี้…” ปรมินทร์พูดออกไปด้วยเสียงที่รู้สึกผิด ก่อนจะเตือนมุกดาให้ขอโทษพี่สาวของเธอ

“ทำไมมุกจะพูดแบบนี้ไม่ได้คะ ในเมื่อพี่ปาล์มกับพี่มีนก็มีสถานะแค่แฟนกันเท่านั้น ไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันสักหน่อย คนที่พี่ควรจะเข้าข้างน่ะคือมุก ที่เป็นเมียของพี่ ไม่ใช่พี่มีน…” มุกดาพูดออกไป เพราะที่ผ่านมามารียาและปรมินทร์เพียงแค่คบหาดูใจกันเท่านั้น ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันชู้สาวเกิดขึ้นเลยสักนิด ดังนั้นเธอก็ไม่ผิด

มารียาได้ยินน้องสาวพูดอย่างนั้นแล้วก็อึ้งจนพูดไม่ออก ไม่คิดว่ามุกดาจะนิสัยแย่ถึงขนาดนี้เลย ทำไมนะ ทำไมเธอต้องมีน้องสาวเลวๆแบบนี้ด้วย ทำไมกัน…

ส่วนปรมินทร์เองก็มองมุกดาแบบผิดหวัง เพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายกับพี่สาวของตัวเองแบบนี้ เขาไม่น่าถลำตัวเข้าไปยุ่งกับเธอเลย

“ในเมื่อแกอยากจะได้แฟนของฉันนักก็เอาไปเลย ผู้ชายเลวๆแบบนี้ฉันก็ไม่ต้องการเหมือนกัน เลวกับเลวอยู่ด้วยกันก็ดูเหมาะสมกันดี ส่วนห้องนี้ฉันก็จะไม่อยู่ให้เป็นเสนียดอีกต่อไป….” มารียาพูดออกไปอย่างสุดจะทน เพราะก่อนจะมองน้องสาวอย่างแค้นใจเหลือเกิน

“ดีค่ะ เพราะห้องนี้มันควรจะเป็นห้องของมุกคนเดียวมาตั้งแต่แรก เพราะพี่กวางเป็นคนซื้อเอาไว้ พี่มีนน่ะควรจะออกไปตั้งนานแล้ว” มุกดาพูดออกไปแล้วยิ้มอย่างสะใจ เพราะห้องนี้พี่สาวคนโตเป็นคนซื้อไว้ มันก็ควรจะเป็นของเธอ

“แกนี่มันเลวจนเกินเยียวยาจริงๆมุก…” มารียาพูดไปก็น้ำตาไหลออกมาอย่างทนไม่ไหว เธอก็รีบเอามือปาดน้ำตาอย่างพยายามจะเข้มแข็งเอาไว้ ก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไปอย่างไม่อยากจะอยู่มองหน้าน้องสาวหรือแฟนหนุ่มของเธอต่อ เพราะทั้งสองทำกับเธออย่างไม่น่าให้อภัยเลย

“มีนเดี๋ยวก่อนมีน….มีนอย่าพึ่งไป…” ปรมินทร์พูดออกไปก็รีบใส่กางเกงแบบลวกๆเพื่อจะตามมารียาไปทันที

“พี่ปาล์มจะตามไปทำไมคะ ไม่ได้ยินเหรอคะว่าพี่มีนเขายกพี่ปาล์มให้มุกแล้ว…มุกไม่ยอมให้พี่ปาล์มตามพี่มีนไปหรอก…พี่ปาล์มต้องอยู่กับมุก…” มุกดาพูดออกไปก็เข้าไปโอบกอดปรมินทร์ไว้อย่างไม่ยอมให้เขาตามพี่สาวของเธอไป

“พี่ไม่ใช่สิ่งของที่จะยกให้ใครก็ได้นะมุก พี่ก็มีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน และพี่ก็รักมีนไม่ได้รักมุก ปล่อยพี่ พี่จะไปหามีน…” ปรมินทร์พูดออกไปก็มองมุกดาด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะสะบัดมือของมุกดาออก แล้วเขาก็ตามมารียาออกไป

“โธ่เอ้ย…ยังจะโง่ตามมันไปอีกทำไม” มุกดาพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะรีบใส่เสื้อเพื่อจะตามทั้งสองออกไป เพราะตอนนี้เธอยังโป๊อยู่

ด้านมารียาที่มายืนรอลิฟต์พอเห็นว่าปรมินทร์ตามออกมาก็เห็นเบือนหน้าหนีแล้วเช็ดน้ำตาของตัวเองทันที

“มีน มีนคุยกับพี่ก่อนนะ พี่ขอโทษจริงๆ มีน…” ปรมินทร์พูดไปก็เข้าไปจับมือของมารียาไว้อย่างข้อร้องเธอ

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วค่ะพี่ปาล์ม ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ ยังไงพี่ก็ดูแลน้องสาวของมีนด้วย…อย่านอกใจเขาเหมือนที่พี่ทำกับมีนแบบนี้…” มารียาพูดไปโดยไม่หันมามองหน้าของปรมินทร์ พอประตูลิฟต์เปิดออกเธอก็ลากกระเป๋าเข้าไปทันที ก่อนจะกดปิดประตูลิฟต์แล้วหันมามองหน้าของปรมินทร์ด้วยใบหน้าที่เลอะไปด้วยน้ำตา

“ปึก ปึก ทำไมวะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ปึก ปึก…” ปรมินทร์ก็มองอย่างเสียใจที่ความสัมพันธ์ของเขาและเธอจะต้องมาจบลงเพราะความมักมากในกามของเขา ปรมินทร์คิดไปก็ยืนทำหน้าเศร้าออกไป ก่อนจะเอามือตีกำแพงหน้าลิฟต์ย่างระบายอารมณ์

“พี่ปาล์มหยุดนะคะ พี่จะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ ในเมื่อมันไม่ได้ช่วยให้พี่มีนเขากลับมาหาพี่” มุกดาเข้ามาห้ามแล้วเอ่ยพูดออกไป

“ใช่ มันไม่ได้ทำให้มีนกลับมาหาพี่ มันทำให้พี่ได้จำว่าพี่ทำเลวอะไรเอาไว้ต่างหาก….พี่ว่าเราจบกันเถอะ พี่ไม่อยากทำให้พี่น้องต้องทะเลาะกันเพราะพี่…เราอย่ายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย….” ปรมินทร์พูดออกไปแบบจริงจัง

“ไม่ค่ะ มุกไม่เลิก ถ้าพี่เลิกกับมุก มุกจะเอาเด็กในท้องออก…เอาสิคะ พี่จะฆ่าลูกตัวเองก็เลิกกับมุกเลย…” มุกดาพูดออกไปแล้วมองเขาแบบจดจ้อง

“อะไรนะ…นี่มุกท้องเหรอ…” ปรมินทร์ได้ยินแบบนั้นก็เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเลย เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วแบบนี้

“ใช่ค่ะ…มุกท้องได้เดือนกว่าๆแล้ว ถ้าพี่ปาล์มเลิกกับมุก…มุกก็จะไม่เก็บเด็กคนนี้ไว้ให้อายคนอื่นหรอกค่ะ…” มุกดาพูดออกไปแบบขู่ๆ ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้ท้องหรอก เธอแค่จะรั้งเขาให้คบกับเธอต่อเท่านั้น เพราะถ้ามารียาเห็นเธอคบกับปรมินทร์อย่างเปิดเผยแล้ว มันคงจะสะใจน่าดูเลย

ปรมินทร์ได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปเลย เพราะเขาจะไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทำผิดพลาดได้ยังไงล่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจจะมี แต่ในเมื่อมันมีขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาก็ต้องรับผิดชอบลูกของเขา

“โอเคมุก…พี่จะรับผิดชอบลูกในท้องเอง...แต่พี่ขอเวลาหน่อยนะ..ตอนนี้พี่อยากอยู่คนเดียว…” ปรมินทร์พูดออกไปก็เดินกลับเข้าไปในห้องพักของมุกดาทันที จนมุกดามองตามแบบงงๆแล้วสักพักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับใส่เสื้ออย่างเรียบร้อย

“พี่ปาล์มจะไปไหนคะ…มุกอยากให้พี่ปาล์มอยู่กับมุกที่นี่” มุกดาเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้ากังวลว่าเขาจะทิ้งเธอไป

“พี่แค่อยากจะกลับไปคิดทบกวนตัวเอง พี่ขออยู่คนเดียวก่อนนะมุก ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ทิ้งลูกของตัวเองให้มุกรับผิดชอบคนเดียวหรอก พี่ไม่ได้เลวถึงขนาดนั้น…” ปรมินทร์พูดไปก็เดินไปกดลิฟต์ทันที

“พี่ปาล์มคะ พี่ปาล์ม…” มุกดาเดินตามมาแล้วก็มองเขาลงลิฟต์ไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ พอประตูลิฟต์ปิดเธอก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ

“หึๆ…พี่ปาล์มจะต้องคบกับมุกต่อไป มุกจะทำให้มันได้เห็นเราสองคนจนช้ำใจตายไปเลย ดูสิว่าถ้าไม่มีมันแล้วสักคน แม่กับพี่กวางจะเอาใครมาเปรียบเทียบกับมุกอีก…” มุกดาพูดออกไปด้วยรอยยิ้มร้ายๆ เพราะตั้งแต่เด็กจนโต แม่ของเธอนั้นไม่เคยแสดงความรักกับเธอที่เป็นลูกสาวแท้ๆแบบที่มีต่อมารียาเลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ล้วนแต่ถูกมารียาแย่งไปทั้งหมด ทั้งความรักความเอ็นดูจากแม่และพี่สาวคนล่ะพ่อของเธอ

ด้านมารียาก็เดินร้องไห้ออกมาจากคอนโดแล้วเธอก็มายืนเรียกแท็กซี่ด้วยน้ำตานองหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ สำหรับเธอการที่แฟนหนุ่มนั้นนอกใจ มันยังไม่เจ็บเท่าน้องสาวของเธอเป็นคนแทงข้างหลังเธอแบบนี้เลย…จากนั้นเธอก็ขึ้นแท็กซี่ไปยังบ้านของเพื่อนสนิทของเธอนั่นก็คือโอปอทันที

“มีน…แกเป็นอะไรอ่ะ ทำไมแกร้องไห้แบบนี้หึ…” โอปอที่มาเปิดประตูบ้านพอเห็นเพื่อนสาวยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านก็รีบเข้าไปปลอบใจอย่างเป็นห่วง

“ฮือๆ…โอปอ…พี่ปาล์มกับมุกเขาแอบมีอะไรกันอ่ะแก ฮือๆ” มารียาพูดออกไปก็เข้าไปกอดเพื่อนสาวแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

“อ่อ…ใจเย็นๆนะแก เข้าไปคุยกันในบ้านก่อนดีกว่าไป มายยืนร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวเพื่อนบ้านฉันเขาแตกตื่นกันหมด มาๆ เข้ามาก่อนแก…” โอปอได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาทันที ก่อนจะเอามือโอบกอดเพื่อปลอบใจเพื่อนสาว ก่อนจะเอ่ยชวนเพื่อนสาวให้เขาไปในบ้านของเธอ เพราะมายืนร้องไห้เสียงดังแบบนี้เธอกลัวว่าเพื่อนบ้านจะออกมาด่าเข้าให้

จากนั้นโอปอก็พาเพื่อนสาวเดินเข้าไปในบ้าน แล้วมารียาก็ร้องไห้ฟูมฟายยกใหญ่เลย พร้อมกับเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไร จนโอปอไม่รู้จะปลอบยังไง เพราะยิ่งปลอบเพื่อนสาวก็ยิ่งร้องไห้ออกมา เธอจึงปล่อยให้เพื่อนสาวร้องไห้ต่อไปอย่างเต็มที่ เพื่อจะระบายความเสียใจออกมา โดยมีเธอนั่งมองอย่างสงสาร จนผ่านไปเกือบชั่วโมงมารียาก็ร้องไห้จนเผลอหลับไปคาโซฟาเลย

“ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ๆเลย ต้องให้พี่กวางไปจัดการยัยมุกแล้วล่ะ…” โอปอพูดออกไปขณะมองเพื่อนสาวนอนหลับไปพร้อมคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

จากนั้นเธอก็เดินออกมาแล้วตัดสินใจที่จะโทรไปฟ้องกวินตาลูกพี่ลูกน้องของมารียา ซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกสาวติดของแม่เลี้ยงที่เป็นน้าแท้ๆของมารียาอีกด้วย

“ฮัลโหลพี่กวาง…ว่างคุยไหมคะ พอดีโอปอมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่กวางน่ะค่ะ” โอปอพูดออกไปเมื่อกวินตารับสายของเธอแล้ว แล้วเธอก็ได้เห็นหน้าสวยๆของพี่สาวเพื่อนในวีดิโอคลอ

“ว่างสิ โอปอมีอะไรจะคุยกับพี่ก็พูดมาเลยจ้า…” เสียงหวานๆของกวินตาพูดตอบมาอย่างไพเราะ พร้อมกับยิ้มให้โอปอผ่านวีดิโอคลอไป เพราะก่อนที่เธอจะมาทำงานดูไบ เธอก็รู้จักเพื่อนสนิทของมารียาคนนี้มาก่อนแล้ว

“พี่กวางคะ รู้ไหมคะว่าตอนนี้ยัยมุกก่อเรื่องอีกแล้วนะคะ แล้วก็เรื่องใหญ่มากด้วย…” โอปอพูดออกไปทันที ก่อนจะแลสายตาไปมองมารียาที่นอนหลับอยู่

“คราวนี้ยัยมุกก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ โอปอบอกพี่มาเลยนะ……” กวินตาเอ่ยถามออกไปทันที เพราะปกติเวลาที่มุกดาก่อเรื่อง มารียามักจะไปแอบจัดการด้วยตัวเองแล้วไม่บอกให้เธอรู้เลย ทำให้มุกดานั้นทำผิดจนเคยตัว ทำให้เธอต้องให้โอปอนั้นคอยบอกตลอดหากมุกดามาสร้างปัญหาอะไรให้มารียาอีก

“เมื่อกี้ตอนที่มีนมันกลับคอนโด ยัยมีนมันไปเจอยัยมุกมีอะไรกับพี่ปาล์มน่ะค่ะพี่กวาง แล้วก็ทะเลาะกันใหญ่เลย แล้วที่สำคัญเรื่องนี้มุกก็ตั้งใจทำด้วย ทำให้ยัยมีนมันเสียใจมากที่มุกมันตั้งใจเป็นชู้กับกับแฟนพี่สาวตัวเองน่ะค่ะ..” โอปอเล่าไปก็แลมองไปทางเพื่อนสาวเป็นครั้งคราวอย่างสงสารที่ต้องมาเจอเรื่องเศร้าแบบนี้

“อะไรนะ! ยัยมุกมันแอบมีอะไรกับแฟนมีนงั้นเหรอ…ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย…มีนเล่าอะไรให้เราฟังบ้างโอปอ เล่ามาให้ละเอียดเลย…” กวินตาได้ยินแบบนั้นถึงกับทำหน้าดุๆอย่างไม่พอใจขึ้นมาทันทีเลย เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยสักนิด นี่น้องสาวของเธอมันชักจะทำเกินไปแล้ว

จากนั้นโอปอก็เล่นเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับกินตาฟังแบบละเอียดตามที่เพื่อนสาวได้ระบายให้เธอฟังก่อนหน้านี้ไปทั้งหมด เพราะเธอคิดว่าคนอย่างมุกดาควรจะได้รับการสั่งสอนซะบ้าง ไม่ใช่ถูกตามใจจนเสียคนแบบนี้ ดูสิ ขนาดแฟนพี่สาวของตัวเอง มันก็ยังเอาเลย มันกล้าทำกับพี่สาวที่รักมันลงได้ยังไงกัน ยิ่งเล่าให้กวินตาฟังเธอก็ยิ่งโมโหแทนเพื่อนสาวจริงๆ

“โอเคโอปอ เดี๋ยวพี่จะไปจัดการน้องไม่รักดีคนนี้เอง พี่ฝากโอปอดูแลมีนหน่อยนะช่วงนี้ ไว้พี่จะโทรหามีนเย็นๆละกัน ตอนนี้ให้มีนพักผ่อนไปก่อน” กวินตาพูดบอกไป เพราะโอปอให้เธอดูภาพของน้องสาวผ่านวิดีโอคลอที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ เธอจึงบอกไปแบบนั้น

“ค่ะพี่กวาง…สวัสดีค่ะ…” โอปอพูดไปก็วางสายไปทันที ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสาวด้วยสีหน้าเศร้าๆอย่างเป็นห่วง

“เรื่องนี้ฉันปล่อยผ่านไม่ได้จริงๆนะมีน น้องแกมันสมควรจะโดนซะบ้าง…”โอปอพูดไปด้วยเสียงอ่อน เพราะปกติเวลาที่มีเรื่องมารียาจะบอกพี่สาวหรือแม่เลี้ยงของตัวเอง เธอมักจะจัดการคนเดียวตลอด แต่เรื่องนี้เธอปล่อยผ่านไม่ได้ ยังไงที่บ้านของเธอก็ควรจะรับรู้ในสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กทำกับพี่สาวของตัวเอง

ด้านกวินตาก็โทรไปหามุกดาแต่มุกดาก็ไม่รับสายของเธอ ทำให้เธอโทรไปหาแม่เพื่อบอกให้แม่นั้นช่วยจัดการน้องสาว ที่ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนั้นกับคนในครอบครัวของตัวเอง

จนเพ็ญพักตร์แม่ของกวินตาและมุกดานั้นถึงกับอึ้งกับสิ่งที่ลูกสาวของตัวเองทำ ก่อนจะเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อไปหาลูกสาวคนเล็กทันที

สองชั่วโมงต่อมา

เพ็ญพักตร์ก็มาถึงคอนโดของลูกสาวคนโตที่ซื้อไว้ให้น้องๆได้อาศัยอยู่ในกรุงเทพแบบสบายๆ และเธอนั้นก็หนักใจมากกับสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กทำกับมารียาน่ะ มันเกินที่เธอจะรับได้จริงๆ

“ไหน…ยัยมุก แกอยู่ไหน ออกมาคุยกับแม่เดี๋ยวนี้นะ แกมันชอบทำแต่เรื่องงามหน้าจริงๆ…ยัยมุก…แกยังมีหน้ามานอนหลับสบายใจอีกเหรอห้ะ…ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้…ยัยมุก…” เพ็ญพักตร์เดินเข้ามานห้องแล้วร้องเรียกลูกสาวไป ก่อนจะเดินเข้าไปทางห้องนอนของลูกสาวคนเล็ก พร้อมกับเข้าไปเรียกมุกดาให้ตื่นขึ้นมาทันที

“อื้อ…แม่…อะไรของแม่เนี่ย เข้ามาแล้วก็เอะอะโวยวายทำไมเนี่ย…อย่าบอกนะว่าพี่มีนมันโทรไปฟ้องแม่แล้วน่ะ” มุกดาลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าบึ้งตึง ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปเมื่อเห็นท่าทีของแม่ของเธอแล้ว เธอก็เดาได้เลยว่าพี่สาวตัวดีของเธอต้องรีบแจ้นไปฟ้องแม่แน่ๆ ไม่งั้นแม่ของเธอคงไม่ถ่อสังขารมาจากนนทบุรีหรอก

“ยัยมุก…แกนี่มันไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยใช่ไหมว่ามันผิดน่ะ…แกนอนกับแฟนพี่สาวของตัวเองได้ยังไงห้ะ แกทำลงไปได้ยังไง…” เพ็ญพักตร์พูดออกไปก็เอามือจิ้มที่หัวของลูกสาวอย่างเหลืออด

“ก็คงจะเชื้อแรงแบบแม่มั้งคะ เพราะแม่เองก็นอนกับพี่เขยตัวเองเหมือนกันนิคะ แม่ถึงได้พ่อมาเป็นสามี ทั้งๆที่พ่อก็เป็นผัวของพี่สาวของแม่เองแท้ๆ…หนูจะทำบ้างแล้วมันผิดตรงไหนล่ะคะ…” มุกดาพูดตอบไปด้วยสีหน้าที่มองผู้เป็นแม่แบบจดจ้อง เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือความจริงทุกอย่าง

“เพี๊ยะ! ยัยมุก แกพูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไงห้ะ…นี่ฉันเป็นแม่ของแกนะ…” เพ็ญพักตร์ตบหน้าของลูกสาวคนเล็กของเธออย่างทนไม่ไหวกับคำพูดคำจาที่ไม่น่ารักเอาซะเลย

“ก็มันจริงนิคะ…แม่เองก็ทำแบบนี้กับพี่สาวตัวเองเหมือนกัน แล้วทำไมแม่ไม่รู้สึกผิดกับพี่สาวตัวเองบ้างล่ะคะ หนูก็เห็นแม่ใช้ชีวิตอยู่กินกับพ่อมาจนมีลูกอย่างหนูขึ้นมานี่ไง…” มุกดาพูดออกไปแล้วมองแม่ของเธออย่างก้าวร้าว

“เพี๊ยะ! แม่ไม่เคยแย่งสามีของพี่สาวของตัวเองแบบที่ลูกทำ ที่แม่ยอมแต่งงานอยู่กินกับพ่อของลูกก็เพราะว่าแม่ไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่เลี้ยงของมีน…แม่ทำตามคำขอครั้งสุดท้ายของพี่สาวของแม่…แม่ได้ทำผิด แต่แม่กำลังทำในสิ่งที่พี่สาวของแม่ฝากฝังเอาไว้ต่างหาก แม่ไม่ได้เลวเหมือนลูก…ที่จงใจแย่งแฟนของพี่สาวตัวเอง…และแม่ก็ไม่เคยสั่งสอนให้ลูกทำเรื่องเลวๆแบบนี้ด้วย…” เพ็ญพักตร์พูดออกไปอย่างอธิบายให้ลูกสาวเข้าใจ

“อ่อ งั้นหนูก็ไม่ได้เกิดมาจากความรักของแม่กับพ่อสินะคะ แม่ถึงได้รักพี่มีนมากกว่าหนูที่เป็นลูกสาวแท้ๆของแม่…ตั้งแต่เด็กจนโต อะไรๆแม่ก็เอาแต่ตามใจพี่มีนพี่กวาง แต่กับหนู ไม่ว่าจะทำอะไรแม่ก็ด่าก็ว่าตลอด เพราะแบบนี้เองสินะคะ แม่ไม่ควรจะเกิดลูกเลวๆแบบหนูมาเลย แม่จะได้ไม่ต้องเสียใจแบบตอนนี้…” มุกดาพูดออกไปอย่างเสียใจ เพราะคำตอบของแม่มันยิ่งทิ่มแทงบาดแผลในใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หยุดพูดประชดแม่นะมุก…ลูกเอาแต่พูดว่าแม่รักแต่พี่มีนพี่กวาง งั้นลูกก็คิดเอาละกันว่าตั้งแต่เด็กจนโตมีอะไรที่ลูกอย่างได้แล้วแม่ไม่หามาให้บ้าง ที่แม่ดุแม่ว่าลูกน่ะก็เพราะลูกทำตัวไม่น่ารัก แม่ก็สั่งสอนเพื่อที่ลูกจะได้ไม่ทำอีก แม่ไม่คิดว่าสิ่งที่แม่ทำเพราะห่วงใยลูก จะทำให้ลูกคิดแบบนี้…” เพ็ญพักตร์พูดตอบไปด้วยเสียงสั่นเครืออย่างเหนื่อยใจ

“ห่วงใยเหรอคะ การที่แม่มาด่ามุกแบบนี้เขาเรียกว่าห่วงใยเหรอคะ…หึ…ยังไงแม่ก็เห็นพี่มีนเขาดีกว่ามุกอยู่ดี” มุกดาพูดออกไปแบบไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นแม่

“งั้นลูกก็คิดดูเอาเองก็แล้วกันว่าที่ลูกอยู่สุขสบายมีกินมีใช้เงินไม่ขาดมือแบบนี้มันมาจากใคร ถ้าไม่ใช่จากพี่กวางแล้วก็พี่มีนที่เขาพยายามส่งเสียให้ลูกเรียน เพื่อหวังให้ลูกได้ดิบได้ดีในวันหน้าน่ะ ถ้าพวกเราทุกคนไม่รักมุก แล้วพวกเราจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน ” เพ็ญพักตร์พูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วเธอก็เห็นว่าลูกสาวทำหน้าสลดลง

“ไปขอโทษพี่มีนเขาซะ ยังไงเราก็ทำผิดกับพี่เขา…ส่วนกับปาล์มเราก็เลิกซะ อย่าทำให้พี่สาวของลูกต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย” เพ็ญพักตร์พูดบอกไปอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้ลูกสาวมีปัญหากัน

“ไม่ค่ะ…มุกไม่ขอโทษ…แล้วมุกก็ไม่เลิกกับพี่ปาล์มเขาด้วย เพราะตอนนี้มุกท้อง…ถ้าแม่จะให้มุกเลิกกับพี่ปาล์ม มุกก็จะเอาเด็กออก” มุกดาพูดบอกไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้แม่ของเธอมาบีบบังคับเธอ

เพ็ญพักตร์ได้ยินแบบนั้นถึงกับเข่าอ่อนเลยทันที เพราะตอนนี้ลูกสาวของเธอยังเรียนไม่จบเลย แล้วยังมาท้องกับแฟนของมารียาอีก ทำให้เธอนั้นพูดไม่ออกเลย ก่อนจะเป็นลมล้มพับลงไปอย่างรับไม่ได้