ตอนที่ 17 เช่นไรเจ้าก็ไม่มีทางฝึกมันสำเร็จ

"โอ๊ย~~~เบาสิเบา~~"

เสียงร้องของฟางเหนียงดังออกมาจากในห้องที่ถูกปิด เสียงร้องดังจนคนเดินผ่านไปมาที่ได้ยินต้องหน้าเสีย เพราะเรื่องที่หญิงสาวได้รับบาดเจ็บจากการฝึกรับรู้กันไปทั่วสำนักอย่างรวดเร็ว และสภาพของหญิงสาวเมื่อครั้งเดินกลับที่พักก็ดูไม่ได้ ผู้คนจึงเดาได้ไม่ยากว่านางร้องออกมาด้วยความทรมานนั่นเกิดจากสิ่งใด

"ข้าเบาแล้ว แต่แผลของเจ้าถึงจะไม่ลึกหรือรุนแรงแต่ก็เต็มไปหมด จะเสร็จแล้วเจ้าทนหน่อยแล้วกัน"

จ้าวเย่วเอ่ยบอกร่างเล็กที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง ปากคาบผ้าเพื่อข่มความเจ็บปวด ใบหน้าเรียวแดงก่ำเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้หญิงสาวในห้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะสภาพของฟางเหนียงไม่พร้อมรับผู้มาเยือนใหม่สักเท่าไหร่ หญิงสาวรีบลุกขึ้นมาผ้าปกปิดร่างกายเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว

"ผู้ใดกัน"

ฟางเหนียงเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเล็กน้อย

"เจ้าสำนักให้ข้านำยามาให้"

เสียงของชายด้านนอกมิได้เอ่ยชื่อตนเองอย่างที่หญิงสาวถาม แต่คำตอบของเขาก็พอเดาได้ว่าเป็นผู้ใด

"เช่นนั้นฝากท่านขอบคุณเจ้าสำนักด้วยเจ้าค่ะ"

ฟางเหนียงตะโกนออกมาเสียงดัง และเป็นจ้าวเย่วที่เดินไปรับยามา ภายในถาดยามียาสมุนไพรที่คาดว่าใช่ทาบาดแผลถูกบดมาเรียบร้อยแล้ว และยังมียาต้มที่ยังคงมีควันลอยออกมาเพราะความร้อน กลิ่นของมันลอยมาปะทะจมูกจนหญิงสาวต้องเบนหน้าหนี จ้าวเย่ววางถาดที่โต๊ะหัวเตียง จากนั้นหยิบยาที่ถูกบดมาจะทาให้หญิงสาวแต่ก็ต้องถูกห้ามเอาไว้ก่อน

"เดี๋ยว นั้นเจ้าจะทำอันใด"

"ก็ทายาที่เจ้าสำนักนำมาให้เจ้าอย่างไร"

"หยุดเลย ทาแค่ยาที่เจ้าทำให้ข้าก็พอ"

"เช่นนั้นเจ้าก็ทานยาต้มเถอะ มันช่วยลดการปวดได้"

จ้าวเย่วเอ่ยพลางหยิบยาขึ้นมายื่นไปที่ปากของหญิงสาว อย่างไม่ให้นางปฏิเสธ

"นี่มันยารักษาหรือยาพิษกันแน่ ดำขนาดนี้"

เอ่ยจบก็จรดถ้วยยาที่ริมฝีปาก แต่เพียงแค่จิบได้นิดเดียวก็ต้องกระวนกระวายในทันที

เหวะ!

"ข้ากินไม่ได้ ข้าฝืนกินมันไม่ได้"

"แล้วแบบนี้เมื่อใดเจ้าจะหายกัน อีกนิดหนึ่งเถอะ"

สีหน้าของจ้าวเย่วทำให้ฟางเหนียงก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะรู้ดีว่าสหายของตนนั้นเป็นห่วงมากเพียงใด จึงจำใจต้องทนฝืนยกถ้วยยากินอีกจิบหนึ่ง

"พอใจเจ้าหรือยัง"

"กินเสร็จแล้วก็พักเถอะ ข้าขอตัวก่อนข้ามีนัดกับเมาเม่า"

จ้าวเย่วเอ่ยถึงสหายอีกคนที่พึ่งมาสนิทกันได้ไม่นาน

"เจ้าไปเถอะ"

หลังจ้าวเย่วออกไป ฟางเหนียงจึงดึงเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อย แต่สายตาของนางกลับเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษสีหน้าตาลเล็กๆ ที่ถูกทับด้วยถ้วยยาที่ใช้ทาที่แผลเสียก่อน จึงเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาพลิกดูด้วยความทุลักทุเล คิ้วทั้งสองข้างของนางขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ก่อนที่จะเปิดอ่านข้อความข้างใน ตัวหนังสือสีทองลอยขึ้นเหนืออากาศหลังหญิงสาวเปิดมันอ่าน

"ยอมแพ้และแต่งออกไปเสีย อย่าทำให้เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวายเช่นไรเจ้าก็ไม่มีทางฝึกมันสำเร็จ"

เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากตัวหนังสือสีทองนั้นก่อนที่จะจางหายไปในอากาศ ในกระดาษแผ่นสีน้ำตาลที่หญิงสาวถืออยู่ก็ไม่มีตัวหนังสือนั้นอยู่แล้ว เสียงคุ้นหนูนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเสียงของเจ้าของที่ส่งยามาให้นางนั้นเอง

"หน่อยแหนะ ไอเจ้าหน้ายักษ์ ข้าเจ็บถึงเพียงนี้แล้วยังดูถูกข้าอีก คอยดูเถอะท่านหรือข้ากันแน่ที่จะยอมแพ้มันก่อน"

ปัง!

"โอ๊ย~~~"

เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น พร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บดังตามมา หญิงสาวโมโหจนเผลอทุบที่โต๊ะหน้าเตียงนอนทำให้บาดแผลที่ฝ่ามือได้รับบาดเจ็บเพิ่มไปด้วย จากนั้นล้มตัวนอนไปกับเตียงนุ่ม หญิงสาวพาดมือที่หน้าผากอย่างใช้ความคิด

"นิยายที่จู่ๆ เข้ามาอยู่ในร่างนางร้ายเช่นตอนนี้ เขาทำตัวอย่างไรบ้างน๊า เมินพระเอกแล้ว ทำตัวเก่งขึ้น ต่างคนต่างอยู่ หรือ.....คิดมาออกแล้วอ่ะ"

หญิงสาวเอ่ยพลางกระดิกเท้าด้วยความสบายใจ ก่อนที่จะดีดตัวขึ้นด้วยความรวดเร็วอย่างลืมตัวจนทำให้หญิงสาวหน้าบู่บี่เพราะความเจ็บและคล่ำที่หลัง

"ข้ารู้แล้ว ข้าจะรุกจีบจนหงายหลังให้ไปไม่เป็น ให้เสียความขี้เก๊ก ฮ่าๆๆๆ"

.

ในความคิด

"ฟางเหนียงนี่ขนมที่เจ้าชอบ ข้าไปต่อแถวหลายชั่วยามกว่าจะได้มา"

หนิงเฟิ่งเอ่ยพลางวิ่งตามฟางเหนียงที่กำลังเดินพัดใบพัดในมือด้วยความอารมณ์ดี

"ข้าพึ่งกินข้าวเสร็จ ยังไม่อยากทานขนมหวานนี่สักเท่าไหร่"

"ไม่เป็นไรๆ เช่นนั้นเจ้าชอบเครื่องประดับนี้หรือไม่"

"นี่เจ้าสำนัก น้ำใจท่านข้ารับไว้แต่ข้าขอร้องท่านช่วยอย่ามารบกวนข้าได้หรือไม่"

"เดี๋ยวสิ ฟางเหนียง ฟางเหนียง~~~"

....

.

"ฮ่าๆๆๆๆ ท่านเจ้าสำนักสภาพท่านอย่างที่ข้าคิดก็ดูไม่จืดเลยทีเดียว ให้มันรู้ว่าความสามารถจีบหนุ่มของหญิงสาวแห่งยุค 2023 นั้นเขาจีบกันเช่นไร พอถึงเวลานั้นข้าจะแต่งงานกับชายอื่นให้ท่านอกแตกตายเลยคอยดู มารยาของคุณหนูอะไรนั้นค่อยดูเถอะว่าจะสู้ข้าได้หรือเปล่า"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าอย่างมีความสุขกับความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย