ตอนที่ 11 ขอร่ำเรียนและฝึกฝนพลังวิญญาณ

ณ เรือนมณีเมฆา

หนิงเฟิ่งวางหญิงสาวให้นอนราบไปกับเตียงนุ่ม และจัดแจงท่าทางให้นางอย่างเบามือ มือหนาล้วงเข้าไปในแขนเสื้อหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนออกมา จากนั้นเช็ดคราบเลือดที่ริมฝีปากให้นาง ดวงตาเข้มมองใบหน้าที่ขาวซีดไร้เลือดฝาดของนาง จู่ๆ ก็ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนที่ทั้งคู่พึ่งได้รู้จักกัน

.

เมื่อ 15 ปีที่แล้ว

"ท่านพี่หนิงเฟิ่ง รอฟางเหนียงด้วยเจ้าค่ะ"

เสียงเล็กเอ่ยร้องพร้อมทั้งพยายามปีนโขดหินขนาดใหญ่ เพื่อไปให้ทันเด็กชายที่ตนเองเรียก

"ฟางเหนียงเจ้าไม่ต้องตามข้ามา ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามิชอบคนโง่เง่าเช่นเจ้า ไปให้พ้นหน้าข้าซะ"

เสียงของเด็กชายเอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ เขาโกรธที่นางนำเรื่องที่ตนทำผิดไปบอกเจ้าสำนักบิดาของตน ทุกครั้งที่บิดาของนางมาหาบิดาของเขา นางก็จะมาด้วยเสมอและยังตามติดเขาเป็นหมีหิวน้ำผึ้งเช่นนี้ คราใดที่นางอยู่ใกล้เขาก็มักจะทำให้เขาโชคไม่ดีครานั้น หากยิงนกก็จะยิงไม่โดน หากตกปลาก็จะไม่มีปลากินเบ็ด ตอนนั้นเขาถึงขนาดที่ตั้งฉายาให้นางคือตัวอับโชค

.

ปัจจุบัน

ดวงตาคมเก็บผ้าที่เช็ดเลือดนาง และมองใบหน้านางที่ยังคงไม่ได้สติ ตัวอับโชคในครานั้นกลับกลายมาเป็นคนที่เขาเกลียดและไม่อยากที่จะอยู่ใกล้นางแม้เพียงก้าว แต่กลับต้องดูแลนางเหมือนอย่างคนในครอบครัวคนหนึ่ง

หนิงเฟิ่งนั่งลงที่ข้างเตียงหญิงสาวจากนั้นถ่ายทอดพลังวิญญาณของตนเอง โดยการวางมือไว้ที่หลังของนาง เกิดแสงสีขาวเข้าไปที่ตัวของฟางเหนียง ทางด้านหยงอี๋ตอนนี้เม็ดเหงื่อก่อตัวที่หน้าผากของเขา จนแทบจะไม่สามารถทนต่อไปได้ พลังของเขาไม่ใช่พลังวิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุด ฉะนั้นเวลาถ่ายทอดพลังให้ผู้ที่มีพลังของสัตว์วิญญาณมากกว่าตนจะทำให้พลังของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว

"เจ้าพักเถอะ"

หนิงเฟิ่งหันมาเอ่ยกับหยงอี๋ ส่วนตนเองนั้นยังคงส่งพลังไปให้หญิงสาวต่อ เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ฟางเหนียงตอนนี้ใบหน้าที่ซีดเซียว ผ่านชั่วครู่เริ่มมีเลือดฝาดปรากฏให้เห็น เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับอีกครั้งจึงทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่อยู่ในห้องมีสีหน้าที่ดีขึ้น

"เจ้าสำนัก"

เสียงแหบเอ่ยเรียกชายหนุ่มทันทีที่ลืมตาขึ้น หนิงเฟิ่งไม่ได้เอ่ยอันใดเพียงแค่พยักหน้าให้นางเท่านั้น 'ทำไมเขามีท่าทางแปลกไป' หญิงสาวเอ่ยกับตนเองในใจ กลิ่นหอมสะอาดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

เมื่อเห็นว่านางไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เขาจึงลุกยืนออกห่างจากนางพอสมควรและตีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม หยงอี๋ที่เห็นสถานการณ์เงียบไป จึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เตียงนอนของตน แต่ตอนนี้กลับมีหญิงสาวยึดครองไว้แล้ว

"เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ก่อนหน้านี้เจ้าระเบิดพลังวิญญาณออกมามากจนเกินไปทำให้ร่างกายเจ้าแบกรับมันไม่ไหว"

"ขอบคุณท่านทั้งสองที่ช่วยข้าไว้"

หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและโค้งตัวเล็กน้อย แต่ขณะนั้นเองกลับได้ยินเสียงของผู้มาใหม่เดินเข้ามาขัดจังหวะทุกคน

"มีอะไร"

หนิงเฟิ่งเอ่ยถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าลูกน้องของตนไม่ได้เอ่ยขออนุญาตก่อนที่จะเข้ามา

"ขออภัยเจ้าสำนัก ข้ารีบจนลืมตัว"

อาเหยาเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

"อืม"

"เรียนเจ้าสำนัก แม่นางเหลียนฮวามาพบท่านที่ตำหนักหลิวรุ่ยขอรับ"

ทันทีที่ได้ยินหนิงเฟิ่งมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย และใช้หางตามองมาทางหญิงสาวก่อนทีจะสะบัดแขนเสื้อและเดินออกไปจากเรือน ฟางเหนียงเบ้ปากเล็กน้อยอย่างมั่นไส้ 'มองข้าด้วยสายตาเช่นนั้น กลัวว่าข้าจะไปทำร้ายนางอีกหรือไง ชิ!!' หญิงสาวได้แต่เอ่ยเหน็บแนมเขาตามหลังในใจ

"ข้ามีเรื่องอยากที่จะคุยกับท่านเจ้าค่ะ"

ฟางเหนียงเอ่ยออกไปด้วยความประหม่าเล็กน้อย เมื่ออยู่ด้วยกันเพียงสองคน

"เรื่องเหรียญเงิน หรือคนรับใช้ล่ะเจ้าพูดมาเถอะ"

หยงอี๋เอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ จากนั้นรินชาขึ้นดื่มเพราะเมื่อสักครู่เขาใช้พลังวิญญาณไปมากเช่นกัน ทุกครั้งที่นางเอ่ยปากเช่นนี้คงไม่พ้น 2 เรื่องนี้ทำให้เขาคาดเดาได้ไม่ยาก

"ไม่ใช่ทั้ง 2 เรื่องเจ้าค่ะ"

"หื้อ?"

หยงอี๋รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยิน

"ท่านก็รู้ว่าตอนนี้ข้ามีพลังวิญญาณ อีกทั้งเป็นสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งสูงสุด จากที่ข้าฟังพวกท่านพูดเกรงว่าคงจะมีเพียงไม่กี่คนบนแผ่นดิน ท่านจะยอมให้สัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งเช่นนี้ไม่ได้รับการฝึกฝนหรือถูกเก็บงำเอาไว้หรือเจ้าคะ"

ฟางเหนียงอธิบายอย่างหว่านล้อมให้รองเจ้าสำนักหยงอี๋คิดตาม

"เช่นนั้นเจ้าหมายถึง เจ้าจะขอร่ำเรียนและฝึกฝนพลังวิญญาณหรือ"

"เจ้าค่ะๆ จะมีทางเป็นไปได้หรือไม่เจ้าคะ"

ฟางเหนียงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมทำตาโตอย่างเด็กน้อยที่เห็นของที่ชอบ

"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่ข้าตัดสินใจได้"

"ท่านรองเจ้าสำนัก...."

หญิงสาวเอ่ยพร้อมทำท่าทางออดอ้อน

"เฮ้อ~~~ เช่นนั้นข้าจะลองหารือกับเจ้าสำนักให้เจ้าก็แล้วกัน"

"ขอบคุณรองเจ้าสำนักเจ้าค่ะ"

"เอาเถอะ เจ้าพักผ่อนที่นี่ก่อน หากเรือนเจ้าซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยย้ายไป"

"ขอบคุณท่านอีกครั้งเจ้าค่ะ"

หยงอี๋เพียงพยักหน้าและเดินออกไป