ตอนที่6 ตกลงฉันจะเป็นแฟนคุณ

หลังกลับมาจาดวัดวาวากับพ่อและแม่ก็รีบมาหาไป่เซทันที 

" เป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นบ้างมั้ย " แม่ถามอย่างเป็นห่วง 

หลังจากไป่เซออกมา วาวาได้เล่าให้แม่ฟังตอนเจอไป่เซตอนเช้าว่าเขาไม่สบาย

" ดีขึ้นแล้วค่ะ "

" เอ่อ พ่อไปต้มน้ำสมุนไพรมาให้นะ "

ไป่เซพยักหน้าเบาๆ

" วาวาลูกดูแลพี่ อยู่เป็นเพื่อนพี่นะแม่จะลงไปต้มซุป ทำข้าวต้ม "

" ค่ะแม่ หนูจะดูแลรับใช้พี่อย่างดี ฮี้ " วาวาฉีกยิ้ม

สักพักพ่อกับแม่ของเธอก็ยกข้าวต้มและยาสมุนไพรมาไป่เซเริ่มทาน

" คืนนี้พวกเราจะนอนเป็นเพื่อนลูก ลูกมีอะไรก็เรียกพ่อกับแม่นะ อ่อวาวานอนกับพี่ในห้องพี่นี่แหละจะได้ดูแลพี่กลางดึกมีอะไรก็เรียกพ่อกับแม่นะ " นายเส่อกล่าว

" ค่ะพ่อ ไป่เซยิ้มอ่อนๆ "

" ทราบค่ะพ่อ พ่อกับแม่ไปพักผ่อนเหอะไม่ต้องห่วง " 

หลังจากทั้งสองออกจากห้องไปไปเซก็เอ็นตัวนอนลงแล้วก็หลับไป 

เช้ามืดนายเส่อและป้าแป้ะก็ตื่นขึ้นมาเตรียมอาการวาวาคอยเป็นลูกมือแม่หยิบจับของให้พ่อกับแม่ล้างผักเอย เด็ดผักหั่นผักเอย  ใกล้สว่างวาวาก็ตื่น ลงมาในครัวข้าวปลาอาหารเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมแม้จะไม่อยากอาหารแต่กลิ่นหอมของอาหารโชยมาอดที่จะชิมไม่ได้ ไป่เซหยิบช้อนขึ้นมาจะตักชิม ได้ยินเสียงแม่ซะก่อนเลยหยุดการกระทำอย่างเก้อเขิน

" อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ไหนดูซิดีขึ้นบ้างมั้ย " ป้าแป้ะพูดพร้อมกับเดินมาทางไป่เซเอามือแตะหน้าผาก 

" อ่ะ ก็ไม่ร้อนแล้วแต่หน้าซีดอยู่ มากินข้าวก่อนกินเยอะๆจะได้หายไวๆ "

" อื้ม " ไป่เซพยักหน้า

นายเส่อถือถ้วยซุปไก่ออกมาด้วยมือสองข้าง

" อ่านี่ พ่อทำต้มส้มไก่สมุนไพรให้ จะได้หายเร็วๆ "

" ขอบคุณค่ะพ่อ " ไป่เซกล่าว

" พ่อแล้วแขกที่มาจากในเมืองล่ะ พ่อจะเชิญพวกเขามาทานข้าวที่นี่มั้ย " วาวาถาม

นายเส่อหันไปมองหน้าภรรยาราวกับถามความเห็นภรรยา ไป่เซเป็นพวกไม่ชอบพบปะกับคนแปลกหน้าถ้าไม่จำเป็นได้ยินวาวาพูดจึงไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าทานข้าวของเธออย่างเงียบๆสีหน้าเรียบเฉย แม่ของเธอหันมามองเธอเห็นการกระทำของลูกสาวเช่นนี้ก็เข้าใจทันทีจึงพูดว่า

" ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแม่ใส่ปิ่นโตไว้ให้พวกเขาแล้วกัน เราทานข้าวเสร็จก็เอาไปให้เขา "

" มาๆ ทานข้าวๆ วันนี้มีแต่ของชอบของลูกทั้งสองเลยทานเยอะๆ "

ทั้งสี่คนลงมือทานข้าวกันอย่างอบอุ่น

นายเส่อถือปิ่นโตมาสองอันแล้วทักทายหนุ่มๆทั้งสี่คน 

" ตื่นเช้า อีกแล้วนะครับ ผมเอาข้าวมาให้วันนี้ขออภัยด้วยที่ไม่ได้เชิญไปทานข้าวที่บ้านครับ "

" ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรเลย " ไป๋เจิ้นหลงตอบ

จินฟากับจินซาไปรับเอาปิ่นโตจากนายเส่อแล้ววางลงบนโต๊ะไม้ไผ่

" วันนี้จะพาพวกคุณไปทอดแหจับปลากินข้าวทำอาหารในป่า " นายเส่อกล่าว

" ครับ " ทุกคนตอบสั้นๆ นั่งลงทานข้าว พอทานข้าวเสร็จก็ออกเดินทางแบกสัมภาระที่จำเป็น ข้าวสาร พริก เกลือ น้ำดื่มติดตัวระหว่างเดินทางขึ้นเขาลงดอยไปยังลำธารระยะทาง5 กิโลได้ใช้เวลาเดินทาง1ชั่วโมงกว่าๆ ถึงลำธารนายเส่อก็เริ่มทอดแสหนุ่มทั้งสี่คนก็ช่วยจับปลา เก็บผักกุดตามที่นายเส่อบอก เที่ยงนายเส่อไปตัดไม้ไผ่ลำใหญ่มา ป้าแป้ะก็เริ่มทำการหุงข้าวจินฟากับจินซาไปตัดใบตอง 

  ข้าวและแกงที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ส่งกลิ่นหอมอบอวลชวนหิวทุกคนเริ่มลงมือทานข้างอย่างเอร็ดอร่อย หนุ่มๆทั้งสี่คนรู้สึกว่าอร่อยมากไม่รู้ว่ารู้เพราะหิวหรือเพราะไม่เคยทานอะไรแบบนี้มาก่อนอาหารธรรมดาแปลกๆสำหรับพวกเขามันทั้งอร่อยทั้งสนุกและมีความสุข อาหารแพงหรูที่พวกเขาเคยทานไม่อาจสู้อาหารแบบนี้ได้เลย

ค่ำนายเส่อและภรรยามานอนที่บ้านเรือนไม้เหมือนเดิมเพราะเป็นห่วงลูกสาวที่ไม่สบาย

" แม่คะพ่อคะ พรุ่งนี้หนูต้องกลับไปที่มหาลัยแล้วนะคะ " 

ตั้งแต่ปะทะกับผู้ชายคนนั้น ไป่เซรู้สึกไม่ค่อยดี เธอมีความรู้สึกลึกๆเกลียดอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีบางสิ่งกำลังเข้าใกล้เธอจิตใต้สำนึกบอกให้หนีให้ห่าง

" พรุ่งนี้พ่อจะไปส่ง ส่วนแม่ต้องอยู่สอนพวกหนุ่มๆที่มาจากในเมืองทำอาหาร " นายเส่อกล่าว

" ค่ะพ่อ " 

" อ้อพี่ พวกเขาบอกว่าอยากให้พี่สอนทำขนม บัวลอยไข่หวาน สูตรพี่ด้วยนะพวกเขาขอให้มาขอร้องพี่ไปช่วยสอนเขาทำหน่อยพี่พอจะสอนพวกเขาก่อนไปได้มั้ย ไหนๆเขาก็จ่ายเงินค่ากิจกรรมครั้งนี้ตั้งเยอะแล้วอ่ะ คุณพวกนั้นนะหน้าตาดีกันทุกคนเลยนะ ดูเป็นคนรวยมากๆ โดยเฉพาะคนที่ชื่อ...."

พูดไม่ทันจบสายตาดุเยือกเย็นของไป่เซจ้องเขมงไปที่เขาสายตาโกรธเคืองอย่างไร้สาเหตุนั่นทำเอาวาวาตกใจนิ่งอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรผิด ความเยือกเย็นนี้พ่อแม่ของเธอก็ตกใจเช่นกัน ผู้เป็นแม่ดึงสติกลับมาได้ก่อนจึงพูดกลบเกลื่อนความตึงเครียดนี้ว่า

เอ่อ พรุ่งนี้ลูกเดินทางกี่โมงล่ะ แม่จะได้เตรียมของเตรียมอาหารไว้ให้ลูก ดีมั้ย " ยื่นมือไปกุมมือลูกสาวไว้

" สายๆค่ะแม่ แม่ไม่ต้องลำบากหรอก "

ไป่เซรับรู้ถึงความตกใจของพ่อแม่เธอจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าทางทางให้กลับมาปกติ ไป่เซเองก็ไม่รู้ว่าทำไมแค่ได้ยินที่น้องจะเอ่ยชื่อใครบางคนถึงได้รู้สึกโกรธเกลียดไม่อยากได้ยินได้ฟัง

" พี่ต้องโกรธขนาดนี้เหรอ หนูพํดอะไรผิดงั้นเหรอ ถึงพี่จะเย็นชายังไงก็ไม่ควรมาใช้สายตาแบบนี้มั้ย " 

วาวาโกรธกัดฟันพูดแม้จะกลัวแต่เธอก็อดไม่ได้เพราะเธองงมากกับสายตาของพี่สาวเธอ

" วาวา " 

น้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำของพ่อทำให้วาวายิ่งโกรธแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป

ตอนเช้าไปเซเตรียมกระเป๋าไว้ในรถ น้องสาวกับแม่ยืนรอส่งเทธขึ้นรถก่อนขึ้นรถไป่เซหันมาทางน้องสาวยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้น้อง วาวามองดูก้รู้ว่าเป็นสูตรวิธีการทำขนมบัวลอยไข่หวาน แล้วไป่เซก็หมุนตัวขึ้นรถไป ที่เธอเขียนสูตรและวิธีทำขนม บัวลอยไข่หวาน ทิ้งไว้ให้น้องสาวสอนคนอื่นนั้นเพราะเธอรู้สึกผิดต่อน้องสาวเมื่อวานหลังจากเธอคิดทบทวนน้องสาวไม่ได้ทำอะไรผิดและยังเป็นการช่วยพ่อแม่เธอหารายได้อีกด้วย  

วาวารู้สึกสำนึกผิดเช่นกันที่ต่อว่าพี่สาว

จังหวะที่ไป่เซขึ้นรถไปพอดีกับกลุ่มของไป๋เจิ้นหลงมาถึงบ้านเขาพอดีไป๋เจิ้นหลงเห็นแผ่นหลังของไป่เซเขารู้สึกไม่ดี เจ็บจี๊ดที่อก

" ดูแลตัวเองดีๆนะคะแม่ " ไป่เซกล่าว

ไป่เซหันหน้ามามองทางแม่เอ่ยด้วยความเป็นห่วงแล้วหันไปพูดกับน้อง

" รักษาตัวด้วย ต้องพึ่งเธอแล้ว "

" อื้ม "

วาวาพยักหน้า น้ำตาซึมออกมา

รถขับออกไปผ่านหน้าไป๋เจิ้นหลงไป ทำให้ไป๋เจิ้นหลงที่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเองนั้นยืนแข็งทื่อสายตาจ้องไปที่ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกผ่านไปอย่างไม่ละสายตาความรู้สึกเศร้าเข้ามาเกาะกลางอกเขา ใบหน้าเศร้าสิ้นหวังแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนคนรอบข้างสงสัย

" เจิ้นหลง นายเป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้น  " เจียผิงเหอถาม

สายตาทั้งสามคู่มองมาที่เขาอย่างงๆ ไป๋เจิ้นหลงดึงสติกลับมาปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว

" เปล่าไม่ได้เป็นอะไร สงสัยจะอยากกลับบ้านแล้ว "

" อ้อ แบบนี้นี่เอง ฮ่าๆๆๆ นึกว่าแอบตกหลุมรักสาวบ้านป่าจนลืมคุณหนูอันอันไปซะแล้ว ฉากเร่าร้อนคืนวันงานเลี้ยงนายนี่มันสุดยอดจริงๆ ฮ่าๆๆๆ " 

" หยุดหัวเราะเลยนะไม่งั้นฉันจะหักเงินเดือนนายให้เหลือแค่ครึ่งเดียวนายก็รู้นิสัยฉันดีนี่ "

เจียผิงเหอหยุดหัวเราทันที ไป๋เจิ้นหลงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินไปทางบ้านของวาวาพูดต่อว่า 

" พรุ่งนี้กลับ จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยพร้อมออกเดินทางแต่เช้ามืด แจ้งคนขับฮอร์มาเย็นนี้เลย "

" ครับท่านประธาน จัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ " เจียผิงเหอกล่าวพร้อมกับออกไปหยิบวิทยุสื่อสารทำงานอย่างรวดเร็ว

" ครับคุณชาย " จินฟากับจินซาหมุนตัวไปเตรียมเก็บสัมภาระ

ทุกอย่างเรียบร้อยก็มากันพร้อมหน้าที่บ้านของป้าแป้ะเตรียมทำขนมและทำอาหาร

มีป้าแป้ะเป็นคนสอนทำแกงเบือ และทำขนมข้าวแป้งทอด (โก๊ะ เฉะ โซ )( อาหารชนิดหนึ่งของชนเผ่ากะเหรี่ยงสามารถใส่ผักใส่เนื้อใส่หมูลงไปได้ตามใจชอบ )

( โก๊ะ เฉะ โซ นิยมทำในวันมงคล เช่นวันขึ้นบ้านใหม่ วันแต่งงาน )

 โก๊ะ : ขนม

 เฉะ : ทอด 

โซ : น้ำมันพืช 

วาวาสอนทำขนมบัวลอยไข่หวานสูตรพี่สาว ( ขนมบัวลอยเป็นขนมหนึ่งที่ชนเผ่ากะเหรี่ยงมักทำกันในวันสำคัญวันมงคงต่างๆ )

พวกเขาเริ่มลงมือทำกันอย่างสนุกสนานเสร็จจากการทำกิจกรรมวันนี้ ไป๋เจิ้นหลงเขียนเช็กเงินสดให้วาวากับแม่จำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้ แล้วพูดว่า

"  ขอบคุณครับพวกเราสนุกมากเลยครับ ขอตัวกลับก่อนนะครับ "

พูดจบไป๋เจิ้นหลงหมุนตัวเดินออกไป วาวาดูเช็กในมือเบิกตากว้าง พูดขึ้นว่า

" เดี๋ยวก่อนค่ะ ไหนๆพี่สาวฉันก็ไปแล้ว คุณอยากไปบ้านเรือนไม้บนเขาไม่ใช่เหรอ เมื่อคุณกลับพรุ่งนี้เช้าวันนี้แม่กับพ่ออนุญาตให้พวกคุณไปนอนบนเขาหนึ่งคืน ถ้าคุณต้องการอะไรหรือขาดเหลืออะไรขอให้บอกนะคะ )

เมื่อได้ยินดังนั้นไป๋เจิ้นหลงก็ดีใจเอามากๆแต่เก็บทุกอย่างไว้ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาพูดแค่ว่า

" ครับ พวกเราจะไปอยู่ที่นั้นหนึ่งคืน "

ทั้งสี่คนเริ่มกลับมาเป็นปกติ เจ้านาย ลูกน้อง ผู้ชายที่หล่อเย็นชา เย่อหยิ่ง มาดขรึม ก็เริ่มกลับมาทันที

บ้านเรือนไม้ 

ไป๋เจิ้นหลง เลือกนอนในห้องของไป่เซ เดินสำรวจดูภายในห้องตู้หนังสือ มีนิยายเล่มหนาหลายเล่ม นิยายจีน นิยายฝรั่งเศส ไป๋เจิ้นหลงหยิบหนังสือขึ้นมาดูขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนนี้อ่านออกเหรอ ถึงมีหนังสือที่ไม่มีคำแปลเช่นนี้ไป๋เจิ้นหลงยิ้มมุมปากอย่างอบอุ่นพึมพำว่า

 " ผู้หญิงคนนี้น่าคนหาจริงๆ " 

ไป๋หลงนอนลงบนเตียงนุ่มๆของไป่เซแล้วก็หลับไป ในฝันไป๋เจิ้นหลงฝันว่าตนเองมาหาไป่เซที่บ้านเรือนไม้ ไป่เซพยายามจะหลบเขาตนเองพยายามเข้าไปคุย สุดท้ายสายตาดุดันเยือกเย็นของไป่เซได้จ้องมาที่ตนอย่างโกรธเกลียดแค้นลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้นมีความผิดหวังความเศร้าเสียงใจซ่อนอยู่ เหมือนดวงตาน่ากลัวนั้นเป็นเกราะกำบังความรู้สึกที่แท้จริงในแววตา จากนั้นไป่เซวิ่งไปกระโดดหน้าผาไป๋เจิ้นหลงตกใจร้อง 

" อย่า! " แล้วสะดุ้งตื่นมากลางดึกเหงื่อไหลทั่วใบหน้าและลำตัว 

จินฟาและจินซารีบวิ่งมาเคาะประตู 

" คุณชายๆ คุณชายเป็นอะไรรึเปล่าครับ คุณชาย " 

ประตูห้องก็ถูกเปิดออก 

" ไม่เป็นไร แค่ฝันร้ายน่ะ  ฉันฉันจะไปอาบน้ำ " 

พระจันทร์เต็มดวงส่องลงมากระทบสายน้ำในสระว่ายน้ำระยิบระยับสวยงาม ไป๋เจิ้นหลงลงไปแช่น้ำในสระของไป่เซอย่างสบายใจ จินซาถือกาต้มน้ำมารินให้ไป๋เจิ้นหลงวางลงบนโขกหิน ไปเจิ้นหลงแช่น้ำไปดื่มขิงไปจนรู้สึกผ่อนคลายจึงเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วหลับต่อจนถึงเช้าก็ออกเดินทางกลับ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไป่เซมองดูโทรศัพท์เป็นชื่อที่คุ้นเคยก็กดรับสาย

" สวัสดีค่ะคุณปู่ "

" เป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย "

" สบายดีค่ะ คุณปู่ล่ะคะ "

" อืมคนแก่นะ มีทั้งดีบ้างไม่ดีบ้างเป็นธรรมดาตามประสาคนแก่ "

" หนูจะมาเยี่ยมปู่เมื่อไหร่ "

" หนูทำธุระเสร็จหนูจะรีบบินไปค่ะ "

" เอ่อ เฮ่อ ๆๆ ดีๆปู่จะรอ ปู่วางสายก่อนปู่จะออกกำลังกาย "

" ค่ะคุณปู่ "

วางสายเสร็จ ไป่เซก็จองตั๋วเครื่องบินทันที

ยังไม่ทันเก็บโทรศัพท์ข้อมีข้อความไลน์กลุ่มเด้งขึ้นมากมายจากกลุ่มเพื่อนสนิท

" Happy birthday  " 

" เพื่อนพวกนี้จะตื่นเต้นอะไรกับแค่วันเกิดเนี่ย "  ไป่เซพึมพำ

เปิดดูข้อความพิมคำว่าขอบคุณค่ะตอบกลับทุกคน

ข้อความเด้งขึ้นมาอีก " ป่ะฉลองวันเกิดเพื่อนพรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆนะไป่ " 

ไป่เซพิมตอบกลับไปว่า " ไม่สำคัญ "

ข้อความเด้งมาอีก " ไม่สำคัญได้ไงวันสำคัญของเพื่อนต้องจัดเต็ม พรุ่งนี้ฉันจัดการให้เธอเองทุ่มหนึ่งเจอกันที่งานนะทุกคน 

ในงานวันเกิดของไป่เซ ลียาเพื่อนสนิทของไป่เซทั้งสองเดินจูงมือกันเข้างาน

" นานๆทีวันนี้นะปลดปล่อยให้เต็มที่ไปเลย  เข้าใจนะไป่ " ลียาพูด

" จบไปทุกคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานยากที่จะหาโอกาสแบบนี้มารวมตัวกัน วันนี้ถือว่าฉลองวันเกิดให้ไป่เซพร้อมกับฉลองเรียนจบของพวกเรา วันนี้ต้องสนุกปล่อยวาง โอเคนะทุกคน " 

เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นทุกคนส่งเสียงตกลงทันที

" อื้ม โอเค " 

ทุกคนในงานกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน ไป่เซในชุดเดรสสีขาวชมพูกลีบบัว ยิ่งเมายิ่งน่ารักถึงเมาเธอก็ยังมีสติไม่ได้เมามากแค่แก้มแดงมึนๆหน่อยเธอก็หยุดดื่ม หันไปพูดกับเพื่อนว่า 

" ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ "

" อืมๆ ให้ไปเป็นเพื่อนมั่ย " เพื่อนถาม

" ไม่ต้อง ไปเองได้ "

ไป่เซเดินไปเข้าน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศพท์ดังขึ้นเธอกดรับทันที

" ฮัลโหล "

" คุณอยู่ไหนไป่ ผมเพิ่งมาถึงแต่หาคุณไม่เจอโทรหาลียาก็ไม่รับ " มู่มู่พูด

" ฉันมาเข้าห้องน้ำค่ะ คุณเข้าไปรอในงานก่อนเลย "

" ผมรอคุณหน้าประตูแล้วกัน "

" อืมได้ "

มู่มู่เป็นทายาทนักธุรกิจชื่อดังเมืองไทยหน้าตาหล่อเหลาสูง180 เป็นรุ่นพี่ของไป่เซ สายรหัสเดียวกันอายุ 27 ปี

ปัจจุบันมู่มู่รับตำแหน่งประธานบริษัทแทนพ่อของเขาแล้ว มู่มู่เป็นผู้ชายสูงหล่อหน้าตาดีสุภาพอบอุ่นสาวๆในแวกวงบันเทิงต่างก็หมายปองเขาแต่มู่มู่สนใจไป่เซคนเดียวและมั่นคงกับความรู้สึก

มู่มู่เจอกับไป่เซตอนรับน้อง ด้วยใบหน้าสวยสดขาวใสน่ารักของไป่เซทำให้เขาตะลึงและตกหลุมรักทันที

ตอนนั้นมู่เพิ่งจะเรียนจบเข่ามารับน้องในนามรุ่นพี่ที่คอยสนับสนุนรุ่นน้องในการจัดกิจกรรมและวันที่ได้เขาได้เจอกับไปเซคืองานเลี้ยงสายรหัส หลังจากนั้นมาเขาก็ทำหน้าที่รุ่นพี่ที่แสนอบอุ่นให้มาตลอด

เพื่อนๆรุ่นเดียวกันกับเธอต่างเชียร์ให้เธอคบกับมู่มู่ มู่มู่เองก็พยายามมาตลอดหลายปี

แต่ไป่เซเหมือนจิตใต้สำนึกบางอย่างของเธอบอกว่าเข็ดกับความรักและเธอเป็นชนเผ่าเธอยากจนถึงแม้ได้เเรียนในมหาลัยดังแต่นั่นไม่ใช่เงินเธอ มู่มู่เป็นคนรวยเป็นทายาทคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังเป็นถึงประธานบริษัทเธอรู้สึกว่าแม้มู่มู่จะดีแค่ไหนเธอก็ไม่อาจตกลงคบกับเขาได้

ขณะที่กำลังก้มกดวางสายไป่เซก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังควงผู้ชายร่างสูงใหญ่

" ขอโทษค่ะ ๆ " 

ไป่เซพูดขอโทษพร้อมรีบก้มเก็บโทรศัพท์ที่ตกพื้น

ผู้หญิงคนนี้ยืนมองไป่เซด้วยหางตา5วิได้ แล้วพูดเพียงแค่

" อืม ไม่เป็นไรค่ะ " 

แล้วหันไปพูดกับผู้ชายข้าง

" ไปเถอะค่ะคุณไป๋ "

ทั้งคู่กำลังก้าวเท้าออกไปไป่เซเก็บโทรศัพท์ก็เงยหน้าลุกขึ้นก้าวออกไปทันที

ไป๋เจิ้นหลงเมื่อกี้ไม่สนใจอะไร หางตาเหลือบไปเห็นใบหน้าด้านข้างของไป่เซเข้าก็หยุดชะงัดหัน

หลังมองแผ่นหลังที่ไกลออกไป และเห็นผู้ชายหน้าตาดีเดินเข้ามาหาไป่เซไป๋เจิ้นหลงก็ขมวดคิ้วทันที

อารมณ์หงุดหงิดปะทุขึ้น อันอันมองตามไป๋เจิ้นหลงไปเห็นเพียงแผ่นหลังของไป่เซจึงถามไป๋เจิ้นหลงว่า

" คุณรู้จักเขาเหรอคะ " 

" เปล่า แค่คุ้นๆ ไปเถอะ " 

ไป๋เจิ้นหลงพูดอย่างเย็นชาแล้วหมุนตัวเดินไป ส่วนอันอันเห็นสีหน้าโมโหของไป๋เจิ้นหลงก็นึกว่าเขาโมโหแทนเธอ

หลังจากงั้นเลี้ยงครั้งนั้นอันอันก็เข้าหาไป๋เจิ้นหลงตลอดไป๋เจิ้นหลงกลีบมาจากดอยอันอันก็วิ่งร่นไปหาทันที

" ไป่ นี่ของขวัญของคุณ " มู่มู่พูดยิ้มอ่อนโยน

" ขอบคุณค่ะ " ไป่เซยิ้ม

ทั้งสองเดินเข้าไปในงานปาร์ตี้จบลง ทุกคนเตรียมตัวกลับ มู่มู่พูดกับไป่เซว่า

" ไป่คุณไปที่ที่หนึ่งกับผมได้มั้ย " 

" ไปไหนคะ " ไป่เซถามน้ำเสียงราบเรียบ

" คุณรับปากผมก่อนว่าจะไป " 

ไป่เซเห็นว่ามู่มู่เป็นคนดีมาตลอดเลยไว้ใจตอบตกลง

" ค่ะไป "

" งั้นไปกันเถอะ "

" บอกก่อนว่าไปที่ไหน "

" บนดาดฟ้า คุณไม่ต้องกังวลหรอกผมไม่เคยคิดไม่ดีกับคุณ "

 มู่มู่ยิ้มอย่างอบอุ่น

ดาดฟ้าของโรงแรมตกแต่งสวยงามไฟระยิบระยับ ลมพัดผ่านไปมา อากาศเย็นสบาย

เมื่อขึ้นไปถึง  นักดนตรีบรรเลงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ขึ้นทันที เพื่อนๆของเธอถือเค้กออกมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้กับเธอทำเอาซาบซึ้งในน้ำใจของมู่มู่และเหล่าเพื่อนๆของเธอ เธอหลับตาอธิฐานมู่มู่เปลี่ยนมาถือเค้กแทนไป่เซค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเป่าเทียนไปที่อื่นมืดลงเหลือเพียงตรงกลางที่เธอยืนอยู่กับมู่มู่ เพื่อนคนหนึ่งมามารับเค้กที่มู่มู่ยื่นให้ จากนั้นมู่มู่เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงมาเปิดอกแล้วพูดว่า 

" หลังจากวันนี้ไป น้องไป่เป็นแฟนของพี่ ได้มั้ยคะ "มู่มู่พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

เพื่อนๆต่างส่งเสียงเชียร์คึกคักให้เธอตกลงเป็นแฟนกับมู่มู่ และในตอนนั้นเองอันอันชวนไป๋เจิ้นหลงก็ขึ้นมาบนดาดฟ้าแผนของอันอันไม่ต้องพูดถึงแต่เธอต้องผิดหวังเพราะดาดฟ้ามีคนขอเป็นแฟนกันอยู่ 

" อ้ะ! นั่นเด็กสาวที่เดินชนเราเมื่อกี้รึเปล่าคะ "

" เธอกำลังถูกขอเป็นแฟน โรอมนติกจังเลยนะคะ น่าอิจฉาจริงๆเลยค่ะ " อันอันพูดกอดแขนพิงไหล่

ไป๋เจิ้นหลงเมื่อเห็นภาพนั้นเขารู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนเข็มร้อยเล่มทิ่มแทงหัวใจเขาคิ้วขวดดวงตาดำขลับอารมณ์โกรธพร้อมที่จะปะทุออกมาทันที

ไป๋เจิ้นหลงก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องโกรธต้องโมโหเวลาเห็นผู้หญิงคนนี้อยู่กับคนอื่น

เขารู้สึกว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลยหมุนให้เขาต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้ 

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครคุยกันสักคำก็ไม่มีทำไมถึงมีอิธิพลต่อใจต่ออารมณ์เขาขนาดนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

ไปเจิ้นหลงยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธจึงแกะมือขิงอันอันออกแล้วอันหลังเดินออกไป

ส่วนทางด้านมู่มู่กับไป่เซ ไป่เซใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบไปว่า

" ตกลงค่ะ ฉันจะเป็นแฟนคุณ "

เพื่อนๆรอบๆต่างส่งเสียง " เฮ้! " แสดงความดีใจ

ไป๋เจิ้นหลงหรุดลงเจ็บที่กน้าอกเมื่อได้ยินเสียง ตอบตกลงเป็นแฟนกับผู้ชายคนอื่น ความจริงอันอันกับไป๋เจิ้นหลงขึ้นมาบนดาดฟ้าจุดประสงค์เพื่อระลึกความสัมพันธ์ครั้งก่อน แต่ดันผิดคาด อันอันรีบ้ข้ามาหาไป๋เจิ้นหลงแล้วถามอย่างเป็นห่วง

" คุณไป๋คุณเป็นอะไรคะ คุณไม่สบายหรือเปล่า " 

" ผมไม่เป็นไร คุณกลับไปก่อนเถอะ  "

" ให้ฉันไปส่งคุณมั้ยคะ จะได้ดูแลคุณ " 

" ไม่ต้อง " ไป๋เจิ้นหลงเริ่มขึ้นเสียงสอง

" ผมจะไปหาคุณวันหลัง " 

" ได้ค่ะ " อันอันเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ทางด้านไป่เซกับมู่มู่  มู่มู่ดีใจดึงไป่เซเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด เขาดีใจมากในที่สุดไป่เซก็ยอมใจอ่อนใก้ดับเขา

เขาสัญญากับตนเองว่าจะดูแลถนอมไป่เซอย่างดี ค่ำคืนแห่งความสุขจบลงมู่มู่ขับรถไปส่งไป่เซที่บ้าน คุณปู่ไปได้ซื้อบ้านให้ไป่เซใกล้ๆกับมหาลัยของเธอ

ทางด้านไป๋เจิ้นหลง เหมือนคนอกหักสิ้นหวังนั่งดื่มอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจผู้หญิงรอบๆกายแล้วแล้วจนเมามาก ก่อนหน้านี้เขาได้โทรหาเจียผิงเหอบอกพิกัดที่เขาอยู่ไปสักพักเจียผิงเหอกับจินฟาจินซาก็มาถึง

" เจิ้นหลงทำไมนายเมาเละแบบนี้ล่ะ "

" เกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะออกมาฉลองวันเกิดกับอันอันไม่ใช่เหรอ "

ไป๋เจิ้นหลงไม่ตอบ เจียผิงเหอและจินซาพยุงเขาไปที่รถ เลขาเจียหน้าอยู่ข้างๆ

" เธอตกลงเป็นแฟนกับเขาแล้ว "

" เธอเป็นใครทำไม่ ทำไมทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ "

" ฉันจูบเธอแล้วนะ "

" เธอจะให้คนอื่นจูบเธอไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด "

" แม่สาวป่าของฉัน " เธอมันคนใจร้าย "

ไป๋เจิ้นหลงเมาจึงพูดออกไปอย่าไม่รู้ตัว แต่คนที่อยู่ในรถตอนแรกก็เฉยๆนึกว่าไป๋เจิ้นหลงเมา

เพราะมีปัญหากับอันอัน พอได้ยินว่าคำ " แม่สาวป่าของฉัน " ทำเอาทุกคนตกตะลงอึ้งไปในทันที

พูดจบไป๋เจิ้นหลงก็หลับไป

" แม่สาวป่าของฉัน แม่สาวป่าของฉัน " 

เจียผิงเหอครุ่นคิดพึมพำกับคำพูดนี้ก็คิดไม่ตกจึงถามสองพี่น้องจินฟาจินซา

" จินฟาจินซา พวกนายคิดว่าแม่สาวป่าของฉันคนนั้นของท่านประธานคือใคร "

" ผมไม่แน่ใจครับถ้าใก้ผมเดา น่าจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ในป่า

 เพราะคุณชายเรียกเธอว่า " แม่สาวป่าของฉัน "  " จิฟาพูด

 " ถ้าเป็นเช่นนั้น หรือว่าจะเป็น วาวา " เพราะวาวาอยู่บนป่าบนดอย

" อืม น่าจะเป็นตัวเลือกหนึ่งได้ " เจียผิงเหอพูด

" แต่วาวาไม่น่าใช่สเป๊กท่านประธานนะครับ ดูจากในตอนที่อยู่บนดอยคุณชายไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด "

จินฟาพูด

" คุณชายไม่เคยเข้าป่าเลย อยู่ๆจะมามีแม่สาวป่าของฉันได้ยังไง 

หรือมันเป็นคำเปรียบเปรยของคุณชาย " จินซากล่าว

ทั้งสามคิดยังไงก็คิดไม่ออก จู่ๆจินซาเหมือนจะนึกอะไรออก

" พี่สาววาวา ที่เราเจอที่วัด หน้าตาสวยๆน่ารักมีเสน่ห์คนนั้นไง "

" เออ ใช่ แล้วท่านประธานได้ไปจูบกับเขาเมื่อำหร่เหรอ

 แค่เจอหน้ากันยังไม่เคยเจอหน้ากันเลยคราวนั้นแค่ผ่านเฉยๆช่างเหอะๆ "

เจียผิงเหอพูดทั้งสามต่างคิดเดาไปต่างๆนานาถ้าเป็นเรื่องงานของเจ้านายเขามันไม่ทำให้เขาต้องใช้สมองคิดเยอะเท่ากับเรื่อง แม่สาวป่าของฉัน ทั้งสี่คนกลับถึงคฤหาส์ถึง1 กว่าเจียผิงเหอก็ตื่นขึ้นมา

เดินไปอาบน้ำแล้วนอนหลับไป