ตอนที่4 การปรากฏตัวของคนชุดดำ

บ้านเรือนไม้บนยอดเขาเป็นบ้านยกสูงทรงสวย เด่นสง่าสะอาดตาเรียงติดกันสามหลัง ถ้ายืนลานระเบียงบ้านจะมองเห็นทิวทัศน์อันสวยงาม มีลมพัดเย็นสบายทั้งวันกลางคืนจะให้ความรู้สึกหนาวเย็น

รอบบ้านจัดแปลงดอกไม้สวยงาม ต้นไม้ใหญ่บนยอดเขาให้ความร่มรื่นมีสวนผักปลอดสารพิษจัดแปลงเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงามฤดูร้อนนี่นี่ก็เย็นสบายลมพัดผ่านตลอดทั้งปี

ในสวนดอกไม้หลังบ้านบ้านมีน้ำตกที่สร้างขึ้นจากก้อนหินเล็กใหญ่ติดกับปูนขรุขระราบเรียบเป็นชั้นๆน้ำถูกปล่อยลงมาไหลลงสู่สระน้ำส่วนตัว ตกแต่งด้วยดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมสวยงามนานาพันธ์

รอบๆมีพืชพันธ์ผลไม้หลากหลายตามฤดูกาลมีให้กินตลอดปี ต้นไม้ใหญ่บังสวนนี้ไว้มองจากที่ไกลจะมองเห็นเพียงป่าไม้เท่านั้น

ความอุดมสมบูรณ์บนยอดเขาสูงโด่งลูกนี้ เป็นที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ดีมีคนมาเที่ยวชมตลอดทั้งปี

จุดเด่นคือ นานาพันธ์ดอกไม้ ผลไม้สดตามฤดู อากาศดี วิวทิวทัศน์สวยงาม

หลังจากวาวาลงจากเขาไป ไป่เซก็เดินไปยังสวนหลังบ้าน อาบน้ำแช่ตัวอยู่ในสระอย่างผ่อนคลายสบายใจ

เผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวใสเรียบเนียน ใบหน้าขาวนวลริมฝีปากอิ่มกระจับอมชมพู ดวงตาประกายอ่อนโยนขนตาดำเรียวยาว รูปคิ้วสวยงาม ใบหน้าเรียวเล็ก ผมยาวปล่อยสยายลงบนผืนน้ำ รูปงามดุจเทพธิดานางฟ้า กำลังแวกว่ายน้ำไปมา

ไป๋เจิ้นหลงกลับมาถึงที่พักอารมณ์หงุดหงิดโมโห สักพักเจียผิงเหอก็มาถึงเช่นกัน

ไป๋เจิ้นหลงรู้สึกว่าเขาอดทนไม่ไหวแล้วที่จะไปบ้านเรือนไม้บนเขาลูกนั้นเป้าหมายของเขาจริงๆคือผักผ่อนที่บ้านเรือนไม้นั่นต่างหาก เขาไม่อยากเสียเวลามาทำกิจกรรมอะไรนั่นแล้ว

" คืนนี้นายเราแอบไปที่นั่นกัน "

ไป๋เจิ้นหลงพูด

" เจิ้นหลงนายแน่ใจเหรอทำแบบนั้น มันไม่เป็นการรุกรานพื้นที่เขาไปหน่อยเหรอ เป็นการไม่ให้เกียรติเขาหรือเปล่า "

" นายจะไปไม่ไป "

" ฉันปฏิเสธได้ด้วยเหรอหลงลงเรือลำเดียวกันแล้วน่ะ "

พอค่ำทั้งสี่คนสวมชุดดำปิดหน้าไปทางบ้านรือนไม้จนถึงตีนเขา ค่อยๆขึ้นเขาไปอย่างเงียบๆจนถึงประตูรั้ว

พวกเขาต่างตะลึงในความสวยงามของสถานที่แห่งนี้ให้ความรู้สึกเหมือนหลุดมายังโลกอีกโลกหนึ่งเลย

" โหว...สวยจริงๆบรรยากาศก็ดี สวยกว่าในโปสเตอร์ 100เท่าเลย ไม่คิดว่าจะมีที่แบบนี้แบบนี้กลางป่ากลางเขา "

เจียผิงเหอพูดอย่างตื่นตะลึง

ทั้งสี่คนกวาดสายตามองทิวทัศน์รอบๆ จู่ๆจินฟากับจินซาท่าทางปิดปกติเตรียมป้องกันทันที

" ระวังปกป้องคุณชาย " จินฟาพูด

จินฟาเป็นผู้ผ่านการฝึกยุทธประสาทสัมผัสพิเศษของหูจะดีกว่าคนปกติสามารถได้ยินเสียงสิ่งที่เคลื่อนไหวไกลๆได้แม้เงียบสุดก็รับรู้ได้ว่องไว

" ยอดไม้มีการเคลื่อนไหวตรงมาทางพวกเรา " จินซาพูดขึ้นรีบไปยืนข้างข้างไป๋เจิ้นหลง ทั้งสีเข้ามาชิดกัน

จินซา มีการมองเห็นที่พิเศษในระยะไกลจับความเคลื่อนไหวได้รวดเร็ว

ไป๋เจิ้นหลงก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างแต่เขาไม่รู้ว่าคืออะไร

" เกิดอะไรขึ้น " เจียผิงเหอถามอย่างตื่นตระหนก

" ในความสวยงามมักมีสิ่งอันตรายซ่อนอยู่ " ไป๋เจิ้นหลงกล่าว

" นายหมายถึงอะไรเจิ้นหลงอย่าบอกนะว่ามีสัตว์ป่า " เจียผิงเหอหวาดกลัวน้ำเสียงสั่นติดๆขาดๆ

จู่ๆเงาสีดำพุ่งมาตรงหน้าทั้งสี่คนพลังลมปรานในตัวคนๆนั้นแข็งแกร่งแม้รูปร่างเล็กแต่พลังกำลังภายในที่แผ่ออกมานั้นเหนือกว่าจินฟาจินซา ดวงตาดำคมโตเฉียบแหลมดังมีดที่พร้อมจะกรีดคน จ้องมาทางพวกเขา

แสงจันทร์สาดส่องลอดผ่านต้นไม้ใบไม้กลิ่นหอมดอกไม้โชยมายังคำคืนทำให้ไป๋เจิ้นหลงจ้องสำรวจร่างเล็กที่ทรงพลังด้านหน้าอย่างละเอียดแต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าชายหรือหญิงสิ่งเดียวที่เขารู้คือ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

" พวกแกเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร "

คนชุดดำถามขึ้นน้ำเสียงดุดันและเด็ดขาดมีการดัดเสียงจึงจับน้ำเสียงไม่ได้ว่าหญิงหรือชาย

ไป๋เจิ้นหลงอยากจะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นเก่งขนาดไหนจะสู้จินฟากับจินซาได้หรือเปล่าจึงตอบอย่างยั่วโมโหไปว่า

" เป็นใครไม่สำคัญ มีจุดประสงค์อะไรเข้าไปข้างในก็รู้เอง "

ไป๋เจิ้นหลงพูดพร้อมหันตัวไปทางประตูรั้ว

มีดเล็กบางเฉียบพุ่งออกจากมือคนชุดดำรวดเร็วเฉียดคอไป๋เจิ้นหลงมีบาดแบลเล็กน้อยเลือดซึมออกมานิดหน่อยดีที่ไป๋เจิ้นหลงหลบอย่างรวดเร็ว ตัวชายชุดดำรีบพุ่งไปทางไป๋เจิ้นหลง

จินฟา จินซา พุ่งเข้าหาคนชุดดำทั้งสามต่อสู้กันอย่างดุเดือด จินฟาซัดฝ่ามือปล่อยพลังคนชุดดำหลบได้ลอยตัวหายแล้วแว่บพุ่งลงมาใช้ปลายนิ้วฟาดลงบนไหล่จินซาใช้พลังภายในดันออกไปไกล

จินฟาหมุนตัวพุ่งมาอย่างรวดเร็วคนชุดดำถอยเท้าหลบอาศัยจังหวะประชิดฝ่ายตรงข้ามไม่ทันตั้งตัวก็โจมตีด้วยหมัดใช้เท้าถีบพุ่งไปไกลทั้งสองกระอักเลือดออกมาเห็นได้ชัดว่าบาดเจ็บหนัก

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าบนโลกนี้ยังมีคนเป็นวรยุทธมีพลังภายในแข็งแกร่งอาศัยอยู่ในที่แบบนี้เกิดความอยากรู้ตัวตนของคนๆนี้

เจียผิงเหออึ้งกับการต่อสู้ของทั้งสามคน สายตาจ้องไปที่คนชุดดำอย่างตกตะลึง สองรุมหนึ่งร่างที่เล็กกว่ายังแพ้ ในใจเจียผิงเหอก็แอบชื่นชมเขาหน่อยๆ

จินฟา จินซายืนตรงหน้าไป๋เจินหลงมองกันแว่บหนึ่ง จินซาพูดขึ้นว่า

" คุณชาย เรากลับกันก่อนเถอะ คนผู้นี้ฝีมือเก่งกาจมากเกรงว่าจะรับมือไม่ไหวไม่ปลอดภัยครับ "

ไป๋เจิ้นหลงโมโหอย่างมากเลือดภายในกายปะทุเดือดกำมือแน่น สายตามองไปทางคนชุดดำเจียผิงเหอเห็นไป๋เจิ้นหลงยังคงยืนนิ่งจึงพูดขึ้นว่า

" ใช่เห็นด้วยเจิ้งหลงเรารีบกลับก่อนเหอะ ฉันไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งตรงนี้ " เจียผิงเหอไม่ใช่คนขี้ขลาดเพียงแต่การต่อสู้แปลกประหลาดแบบนี้เขาเพิ่งจะเคยเห็น

ไป๋เจิ้นหลงโกรธมากเริ่มเคร่งขรึมคิ้วขมวดมุมปากยกขึ้นส่งเสียง

" หึ! "

อย่างไม่พอใจก้าวไปทางคนชุดดำ

คนชุดดำตะลึงถึงความกล้าบ้าบิ่นไม่กลัวตายของไป๋เจิ้นหลง เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครสู้ได้ก็ยังจะมาอีก เธอเลยคิดว่าลองออมมือให้สักหน่อยเสร็จแล้วค่อยไล่ออกไปเพราะเธอไม่อยากฆ่าคนมันผิดกฏหมาย แค่อยากสั่งสอนคนรุกรานพื้นที่ส่วนตัวของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต

ยิ่งใกล้ไป๋เจิ้นหลงยิ่งรู้สึกแปลกๆรู้สึกดีตื่นเต้นหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยมีมาก่อนมันเกิดอะไรขึ้นไป๋เจิ้นหลงถามตัวเองในใจเกิดความมึนงง

ไป๋เจิ้นหลงเข้าโจมตีคนชุดดำก็หลบได้อย่างรวดเร็วต่อสู้กันสักพักไม่รู้ผลแพ้ชนะเพราะตู้สู้โดยปราศจากกำลังภายใน ความเร็วในการเคลื่อนไหว ออกหมัด กระบวนท่าที่ใช้ ไม่สามารถหาคนแพ้คนชนะได้จะยิ่งเสียเวลา คนชุดดำเริ่มโมโหที่ตนเองประเมินผู้ชายตรงหน้าต่ำไปจึงรวบรวมพลังลมปรานพุ่งซัดออกไปทางไป๋เจิ้นหลงอย่างรวดเร็ว

ไปเจิ้นหลงเองก็โกรธจนเส้นเลือดปูดที่ไม่สามารถชนะคนที่ตัวเล็กกว่าได้และคนนี้ทำให้บอดี้การ์ดเขาได้รับบาดเจ็บแถมยังขัดขวางทางเขาอีกต่างหากยิ่งคิดยิ่งโกรธร่างกายแผ่รังศีอำมหิตมีกลิ่นไอสังหารอย่างเลือดเย็น

ขณะที่คนชุดดำพุงเข้ามาทางไป๋เจิ้นหลงฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลังลมปรานนั้นกำลังจะซัดเข้าไปอย่างแรงที่ตัวไป๋เจิ้นหลงแล้ว

เจียผิงเหอตกใจอ้าปากค้างอย่างไม่มีสติ

จินฟากับจินซารีบพุ่งเข้ามาขัดขวางทันทีแต่ช้าไปสามวิ

" บึ้ม! " เสียงดังกังวานไปทั่วภูเขา

กำลังภายในของไป๋เจิ้นหลงและกำลังภายในของคนชุดดำตีกันเกิดแสงวับวับบนยอดเขา

คนชุดดำถูกกำลังภายในสะท้อนกลับร่างลอยออกไปไกล กระอักเลือดออกมา แล้วค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมือจับหน้าอกมองไปทางไป๋เจิ่นหลงอย่างโกรธแค้น ร่างกายที่อ่อนแอเหมือนมีภาพอะไรบางอย่างแว่บเข้ามาในความทรงจำ แต่แค่แว่บเดียวก็หายไป

ไป๋เจิ้นหลงเองก็ถูกกำลังภายในของตนเองสะท้อนกลับเช่นกันได้รับบาดเจ็บสาหัส สายตาพร่ามัวมองเห็นภาพเบลอจากไกลๆแล้วค่อยๆชัดขึ้น เขาเห็นผู้หญิงใส่ชุดจีนโบราณสีชมพูหน้าตาสะสวยดวงตางามคิ้วได้รูปปากอวบอิ่มกระจับใบหน้าเรียวเล็กผิวขาวดุจหิมะยื่นมือส่งยิ้มมาให้เขา เขารู้สึกมีความสุขมากจอจะยื่นมือไปจับมือหญิงสาว หญิงสาวคนนั้นก็ค่อยๆถอยห่างออกไปใบหน้ายิ้มแย้มค่อยๆเปลี่ยนเป็นเศร้าและเปลี่ยนเป็นสายตาโกรธแค้นหนีหายวับไป

เจียผิงเหอรีบไปพยุงร่างของไป๋เจิ้นหลงที่บาดเจ็บ จินฟาจับไปที่แขนของไป๋เจิ้นหลงประคองก้าวออกไปเท้าแตะพื้นลอยหายวับไป

เจียผิงเหอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนนิ่งแข็งทื่อกับที่ จินซาจับแขนของเขาวิ่งเท้าแตะพื้นลอยเหนือพื้นอย่างรวดเร็วเจียผิงเหอที่ยังไม่ได้สติรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่ในอากาศ รู้สึกตัวอีกทีก็ถึงที่พักแล้ว

" โอ้ว! มันสุดยอดมาก พวกนายทำได้ไง "

เจียผิงเหอพูดอย่างตื่นเต้นจนลืมไปว่ามีคนบาดเจ็บอยู่ ไป๋เจิ้นหลงที่อยู่ในอาการบาดเจ็บรู้สึกรำคาญเจียผิงเหอจึงพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

" นายจะตื่นเต้นอีกนานมั้ย! "

" อ่อ ขอโทษๆฉันจะไปเตรียมน้ำอุ่นให้พวกน้ำมาทำความสะอาดร่างกาย " เจียผิงเหอพูดแล้วหันหลังไป

" หยุดก่อน "

จินฟาหน้าซีดเซียวหยิบสมุนไพรแห้งที่แพ็คใส่ถุงอย่างดีสองถุงยื่นให้เจียผิงเหอ

" เอาถุงเล็กไปต้มก่อน เป็นสมุนไพรบำรุงรักษากำลังภายใน ฟื้นฟูร่างกายช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดีขึ้น ปกปิดรอยฟกช้ำได้ดี "

" คุณนี่เตรียมครบะร้อมทุกอย่างจริงๆสมกับเป็นคนของตระกูลไป๋ " เจียผิงเหอพูด

เจียผิงเหอรีบไปต้มสมุนไพรสักพักก็ยกออกมา รินไป๋เจิ้นหลง ไป๋เจิ้นหลงรีบหยิบมาดื่มทันที

จากนั้นก็รินให้จินฟากับจินซาคนละถ้วย

ดื่มยาเสร็จจินฟายื่นสมุนไพรถุงใหญ่ให้เจียผิงเหออีกถุง

" รบกวนคุณอีกแล้ว นี้เป็นสมุนไพรใช้อาบ ต้มเสร็จแบ่งเป็นสามส่วนนะครับ "

" ไม่รบกวนเลยครับ (เจียผิงเหอบ่นในใจถ้าให้ตั้งแต่เมื่อกี้ตอนนี้คงเลือดแล้วละมั้ง) ผมจะรีบไปต้มให้พวกคุณเดี่ยวนี้เลย "

ทั้งสามอาบน้ำสมุนไพรเสร็จจินฟาและจินซาใช้กำลังภายในรักษาไป๋เจิ้นหลงจากนั้นให้ทานยาก็เข้านอน