ลิขิตฝันชะตารัก

บทย่อ

ปี 2023 ช่วงพักกลางวันของนักเรียน ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในช่วงฤดูหนาวที่ด้านนอกหน้าต่างห้องเรียนมีหิมะโปรยปรายลงมาอย่างสวยงาม อากาศเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ นักเรียนชั้นมอปลายทุกคนอยู่ในเครื่องแบบฤดูหนาวสีกรมท่า รวมไปถึงจินเยว่ เธอแต่งกายเหมือนกับคนอื่น ๆ แต่ด้วยความที่เสื้อผ้าของเธอมีรอยปะชุนหลายตำแหน่งจนเห็นได้ชัดจึงทำให้เธอโดดเด่นออกมาจากทุกคนที่ตอนนี้มายืนดูหิมะแรกของปีกันอย่างตื่นเต้น จินเยว่ เดินกะเผลกเพื่อกลับไปที่ห้องเรียน เธอไม่รู้สึกเจ็บอะไรทั้งนั้นแม้ว่าตอนนี้หน้าตาของเธอจะมีรอยฝ่ามือของใครสักคนประทับอยู่ที่แก้มซ้ายอย่างเห็นได้ชัด มีเลือดซึมออกมาจากริมฝีปากบางเล็กน้อยซึ่งเธอยังรับรู้กลิ่นคาวของมันได้อย่างดี  "ฉันจะอธิษฐานละนะ ขอให้ปีนี้ฉันสอบวัดระดับได้คะแนนมากขึ้นด้วยเถอะ" "ฉันขอให้ได้เดตกับพี่จิ๋นอวี๋ด้วยเถอะ เพี้ยง" "ฉันขอให้ได้ชิมเค้กรสช็อกโกแลต,ช็อกโกเลต ของร้านคุณหวังด้วยเถอะ" . . . "ฉัน ... ขอหายไปจากโลกนี้ ... ได้มั้ย" จินเยว่ อธิษฐานในใจเมื่อได้ยินเสียงใครต่อใครรอบ ๆ ตัว กำลังอธิษฐานกับหิมะแรกของปี ร่างบางที่ตอนนี้ไหล่ห่องุ้มหันมองออกไปด้านนอกหน้าต่างขอพรกับหิมะแรกบ้าง ก่อนจะหลับตาลงแล้วอธิษฐานในใจ สาวน้อย นาม จินเยว่ เป็นเด็กนักเรียนที่ได้ทุนเรียนดีแต่ยากจนของโรงเรียน ด้วยใบหน้าที่สะสวย ตากลมโต ผมสีดำยาวถึงกลางหลังทำให้เธอค่อนข้างจะโดดเด่นไม่ว่าจะเป็นผลการเรียนที่เป็นที่หนึ่งเสมอมา ใครก็คงคิดว่าชีวิตในโรงเรียนของเธอมีความสุข แต่ไม่เลย นับตั้งแต่เธอได้ทุนย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้ตั้งแต่เข้ามอปลาย ชีวิตที่เคยคิดว่าแย่แล้วยังแย่กว่าเดิมได้อีก   ความโดดเด่นของเธอทำให้กลายเป็นเหยื่อของบรรดาลูกคนรวยในโรงเรียนที่ตั้งตัวเป็นหัวโจกรุมรังแกเธอเรื่อยมา นับตั้งแต่เขียนโต๊ะของเธอจนเต็มไปด้วยน้ำยาลบคำผิด สวะ...ยัยกาฝาก...ลูกไม่มีแม่...ยัยหัวเน่า...ไปตายซะ ถ้อยคำโหดร้ายที่แม้จะไม่ได้มีใครมาตะโกนใส่หน้าเธอตรง ๆ มันก็สร้างบาดแผลให้จิตใจดวงน้อยได้เป็นอย่างดี ทุกครั้งที่โดนเขียนโต๊ะด้วยถ้อยคำใด ๆ จินเยว่ ก็จะนั่งลบโต๊ะจนกว่าจะสะอาดก่อนเริ่มเรียนทุกครั้ง  ด้วยความที่เธอเรียนอยู่ในห้องเรียนที่มีแต่เด็กหัวกะทิทุกคนจะต้องแข่งขันกันเพื่อรักษาระดับของตัวเอง ทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาช่วยเหลือหรือห้ามปรามเด็กเกเรที่รุมรังแกเธอได้เลย ซึ่งเธอเองก็ไม่กล้าจะบอกครูเพราะกลัวครูจะเดือดร้อนไปด้วยเนื่องจากเด็กเหล่านี้เป็นลูกของผู้มีอิทธิพล จินเยว่ เติบโตในบ้านที่ไม่อาจเรียกได้ว่าครอบครัว แม่ตายเพราะคลอดเธอออกมา ทำให้พ่อไม่อยากอยู่ใกล้เธอนัก เธอเคยเห็นรูปแม่แล้วเหมือนเธอมาก ๆ ซึ่งพ่อก็คงคิดถึงแม่มากหากต้องมองหน้าเธอนาน ๆ และด้วยหน้าที่การงานทำให้พ่อต้องไปทำงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นถึงสองปี เธอจึงต้องอยู่กับแม่เลี้ยงที่มีพี่สาวต่างมารดาอยู่ด้วยกันอีกหนึ่งคน บ้านที่เธออยู่ก็เหมือนที่ทำงาน แม่เลี้ยงบอกกับเธอแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่พ่อไปญี่ปุ่นเมื่อเธอเลิกจากโรงเรียน จะต้องทำความสะอาดบ้านทุกห้องไม่เว้นแม้แต่ห้องของพี่สาวต่างแม่ซึ่งก็ไม่ได้ใจดีกับเธอพอกันกับผู้เป็นแม่ จินเยว่มีหน้าที่เตรียมอาหารเย็นให้ทั้งสองคนและไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมโต๊ะอาหารหากไม่มีพ่ออยู่ด้วย  สาวน้อยจึงไม่อยากจะกลับไปที่บ้านมากนัก ชีวิตของเธอโดดเดี่ยวเหลือเกิน ไม่มีใครที่เธอจะสามารถพูดคุยได้เลยซึ่งเธอทำได้เพียงส่งอีเมลจากคอมพิวเตอร์ของโรงเรียนในช่วงพักเที่ยงไปหาอีเมลของแม่เท่านั้น . . . หลังจากเดินมาเก็บข้าวของที่ห้องเสร็จแล้ว จินเยว่ตัดสินใจไปบอกหัวหน้าห้องว่าตนปวดท้องขอกลับบ้านก่อนเลิกเรียน ซึ่งเขาก็ทำเพียงแค่มองแผลหน้าเธอเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้า เธอกระชับเสื้อโค้ตก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายมาไม่หยุดหย่อน เด็กสาวคิดถึงเรื่องที่เธอพึ่งประสบพบเจอมาเมื่อตอนพักเที่ยง ปกติที่เธอจำได้เด็กพวกนั้นจะแกล้งเธอเดือนละครั้ง หลัง ๆ มาจะอาทิตย์ละครั้งโดยทุกครั้งจะมีการถ่ายคลิปไปด้วย แต่ตั้งแต่เริ่มเข้าฤดูหนาวพวกนั้นก็เริ่มแกล้งเธอถี่ขึ้นแทบจะวันเว้นวันเลยก็ว่าได้  จินเยว่ เดินกะเผลกอย่างช้า ๆ เมื่อก้าวจากออกมาจากโรงเรียน พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เธอรู้สึกเย็นไปทั้งตัวจนต้องยกมือขึ้นมากอดอกทันทีเมื่อนึกถึงมัน วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพยายามรุมถอดเสื้อผ้าเธอ แค่คิดเธอก็หนาวเยือกเข้ามาในหัวใจ เธอกลัวมากเพราะพวกเขามีทั้งชายและหญิง แต่เธอก็ดิ้นหนีออกมาจนพลาดตกบันไดจนเจ็บขาแบบนี้พวกนั้นจึงยอมเลิกราไป โดยพวกเขาทิ้งท้ายกับเธอว่าพรุ่งนี้เช้าจะรอเธอ สาวน้อยตัวสั่นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ไม่ใช่เพราะความหนาวกายแต่เป็นความหนาวเหน็บในหัวใจ ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกที่คอ เธอพยายามกลั้นมันไว้ ไม่ให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลออกมา ก่อนจะค่อย ๆ เดินกลับไปที่บ้านฝ่าหิมะที่เริ่มโปรยปรายลงมาหนาตาขึ้นด้วยความยากลำบากแม้แต่จะขึ้นรถเมล์กลับเธอก็ไม่กล้าเกรงว่าจะทำให้คนอื่นตกใจกับสภาพที่ดูไม่ได้ของเธอ เด็กสาวในสภาพผมเผ้ารุงรัง ใบหน้ามีรอยนิ้วมือประทับอยู่ที่แก้ม แถมยังมีรอยช้ำที่เรียวขาขาวจนเห็นได้ชัด หากมีใครเห็นคงลากเธอไปที่โรงพยาบาลแน่ ๆ สาวน้อยค่อย ๆ พยุงร่างของตัวเองเดินกลับไปที่บ้าน ที่ซึ่งอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้กลับไป ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ...ฝากนิยายจีนเรื่องแรกด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ :)