บทที่ 4

พอนึกขึ้นได้แบบนั้น ชารีณก็ตัดสินใจสะบัดหน้าหนีและสั่นศีรษะรัวๆ เพื่อปฏิเสธคำสั่งเมื่อสักครู่ของอีกฝ่ายทันที

"ม่ายย...ย ผีโกหกได้ หนูไม่เชื่อ"

คิ้วหนาขมวดแน่นด้วยความรู้สึกขัดอกขัดใจเป็นที่สุด ก็ให้ตายเหอะ ตั้งแต่เกิดมาพึ่งเคยเจอคนมาพูดปาวๆ ใส่หน้าว่าเขาเป็น... ผี!

ใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาลมาตั้งเป็นสิบปี ก็ยังไม่เหนื่อยใจเท่ากับการเจอยัยตัวเปี๊ยกตรงหน้านี่แค่ครั้งเดียว

"ก็ผมบอกว่าผมไม่ใช่ผีไง" ชายหนุ่มย้ำ

"หนูมะ..." คนตัวเล็กพูดค้างไว้แค่นั้น แล้วกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ คล้ายกำลังทบทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง ก่อนจะถามขึ้น "อาจารย์รณกรเหรอคะ"

"อ่อ... เด็กของพี่กรสินะ"

"หือ? "

คิ้วเรียวสวยกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ร่างบางจะหรี่ตามองคนตรงหน้าที่ใช้มือหนาจับไหล่เล็กเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหนีไปยังไงอย่างนั้น

"คุณ..." ชารีณตั้งท่าจะถาม

"ผมไม่ใช่ผี"

"อ่อ"

คนตัวโตตีหน้าเคร่งขรึมพลางใช้ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งใส่คู่สนทนาที่ตัวเล็กกว่าเขาเกือบสามสิบเซนติเมตรอย่างเอาเรื่อง

"ใครใช้ให้คุณเดินทะเล่อทะล่าเข้ามาในนี้ ไม่รู้เหรอว่ามันเป็นเขตหวงห้าม ต่อให้พึ่งมาอยู่วันแรกก็น่าจะเห็นป้ายที่ติดอยู่หน้ารั้วตรงนั้นไม่ใช่เหรอ"

"เอ่อ น่ะ หนู... ไม่ได้มองค่ะ"

"ไม่ได้มอง? " ร่างสูงทวนคำเสียงเข้มพลางขมวดคิ้วมุ่นด้วยท่าทางคล้ายกำลังปรามเด็กไม่รู้ความ

"ขะ ขอโทษค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นพร้อมทั้งยกมือขึ้นมาประนมไหว้คู่สนทนาปลกๆ ก่อนจะก้าวถอยหลังให้ห่างจากอีกฝ่ายไปหนึ่งก้าว แล้วก้มหน้างุดอย่างยอมรับผิด

"คราวหน้าคราวหลังอย่าเดินไปทั่วแบบนี้อีกนะ หลังไร่นี่มีทะเลสาบ ผมไม่อยากได้ยินข่าวว่ามีคนตกน้ำตายในไร่ ส่วนรั้วลวดหนามที่คุณเห็นอยู่ไกลๆ นั่นก็เป็นอาณาเขตของไร่อื่น ถ้าคุณเผลอเข้าไปในไร่ของเขาล่ะก็... ไม่ว่าผมหรือพี่กรก็ช่วยอะไรไม่ได้"

เสียงดุแกมขู่ของคนตรงหน้า ทำเอาเจ้าของร่างบางที่รู้ตัวว่าตนเองทำผิดเผลอหดคอใส่เขาอย่างลืมตัว แล้วก้มหน้าลงต่ำยิ่งอีกกว่าเก่า ก่อนจะชะงักไปเมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแว่วมาจากทางด้านหลัง

'ช่วยด้วย~ ช่วยเอาฉันขึ้นไปที~'

ชารีณมีอาการหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันควัน เพราะน้ำเสียงเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจของบุคคลปริศนา ทำให้เธอรับรู้ได้ทันทีว่าคนที่กำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่นั้น...

ไม่ใช่คน!

ร่างบางเผลอหันไปทางด้านหลังอย่างลืมตัว เนื่องจากเสียงเรียกเมื่อสักครู่ยังคงดังขึ้นมาไม่ขาดสาย แถมยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนไรขนบริเวณลำคอของเธอตั้งชันไปหมด

'คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองไอ้ชาด้วยเถิดเจ้าค่ะ' หญิงสาวร้องขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจ

"นี่! "

"คะ คะ" คนตัวเล็กขานรับลนลาน

"เป็นอะไรไป"

"น่ะ หนู หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" ชารีณรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน เพราะไอเย็นที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาทางด้านหลังจนเธอรู้สึกได้ "หนูกลับที่พักก่อนนะคะ"

"หืม? "

"ลาล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ" ว่าจบนักศึกษาสาวก็ยกมือขึ้นมาไหว้เขาอีกหน ก่อนจะจ้ำพรวดๆ หายออกไปจากสนามหญ้าหน้าบ้านหลังใหญ่แบบไม่คิดชีวิตราวกับหนีผี

อืม... เธอก็หนีผีจริงๆ นั่นล่ะ