บทที่ 5

ชารีณเดินกลับมาที่บ้านพักด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เนื่องจากมาคิดดูแล้ว เธอเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายผิดซะทีเดียวสักหน่อย ทำไมเขาต้องทำท่าทางดุดันขึงขังเป็นยักษ์ขมูขีขนาดนั้นด้วย ก็แค่เดินเข้าไปในเขตบ้านพักของอาจารย์รณกรเท่านั้นเอง ทำอย่างกับที่ตรงนั้นมีไหทองคำฝังอยู่ไปได้

เหอะ!

หญิงสาวยกมือเล็กขึ้นมาเคาะประตูห้อง ก่อนที่คนข้างในจะเปิดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าสาเหตุของรอยยิ้มนั้นไม่ได้มาจากเธอหรอกนะ มาจากเจ้าของสายในโทรศัพท์มือถือของเพื่อนรักต่างหาก

"เป็นยังไงบ้างแก" เมราถาม เมื่อเพื่อนเดินเข้ามาในห้อง

"ไร่สวยดี"

"แค่เนี่ย!? "

คนตัวเล็กกว่าย่นจมูกให้เพื่อน และพยักหน้ารับแบบขอไปที เพราะเธอไม่อยากเล่าถึงคนหน้าดุที่พึ่งเจอกันเมื่อสักครู่

"ถ้าแกไม่เจออะไร แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย"

"แบบไหน" ชารีณย่นคิ้วถาม

"ก็หน้าแบบ... เซ็งจิต หมดอารมณ์จะส่งงานเหมือนตอนที่โดนอาจารย์สั่งให้แกแก้รายงาน ทั้งที่แกพยายามนั่งทำมาทั้งคืนนี่ไง"

ไม่ว่าเปล่า แต่คนพูดกำลังยกกระจกบานจิ๋วที่อยู่ในตลับกลมกลึงเท่าฝ่ามือขึ้นมาให้เพื่อนส่องประกอบคำอธิบายไปด้วย

"ก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย" ชารีณเถียง

"แล้วสรุปว่าแกเจออะไรหรือเปล่า"

"เจอคน" คนที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของตนเองตอบ

"คน? "

"ฉันขอนอนพักสักงีบนะแก เดี๋ยวอีกสักพักคงมีคนมาตามเราไปกินข้าวที่แคนทีนของคนงานตามที่พี่ทิพย์บอกล่ะมั้ง ถ้ามาแล้วแกปลุกฉันด้วยนะ" คนตัวเล็กกว่าบอกและนอนราบไปกับเตียงขนาดสามฟุตครึ่งแบบไม่สนโลก ก่อนจะปิดเปลือกตาลงเพื่อหลีกเลี่ยงคำถามอื่นๆ ที่กำลังจะตามมา

"เดี๋ยว ไอ้..."

ชารีณกดยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาทางปากของเพื่อนรัก ก่อนที่เธอจะปิดหูปิดตาเข้าสู่ห้วงนิทราแบบจริงๆ จังๆ สักที

พอใกล้เวลามื้อเที่ยงของวัน พนักงานของไร่คนหนึ่งก็เข้ามาเคาะประตูเรียกสองนักศึกษาหน้าห้องพักเพื่อเรียกออกไปรับประทานอาหารกลางวันพร้อมกับอาจารย์รณกรที่พึ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย ทำเอาคนที่พึ่งตื่นอย่างชารีณถึงกับเกิดอาการเกเรจะไม่ไปให้ได้ จนเพื่อนรักต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมเช่นตอนนี้

"แกต้องไปกินข้าวกับอาจารย์นะ ถึงจะกินไปบ้างแล้วก็ต้องไป มันเป็นมารยาทนะเว้ยไอ้ชา"

เสียงของคนที่กำลังฉุดกระชากลากถูเพื่อนออกจากเตียงดังขึ้นเป็นระยะๆ

"ก็ฉันง่วงนี่หว่า"

"ง่วงก็ต้องไปแนะนำตัวกับเจ้าถิ่น จำไม่ได้หรอที่พี่ชลกำชับว่าให้ทำตัวดีๆ น่ะ ถึงอาจารย์กรจะเป็นเพื่อนกับพี่ชล แต่เขาก็เป็นอาจารย์ที่เรามาขอฝึกงานด้วยนะเว้ย"

ชารีณพยักหน้ารับคำเพื่อนแบบขอไปที ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากหาวหวอดๆ

"ไป ไปกันได้แล้ว"

"รู้แล้วน่า แกนี่ขี้บ่นยิ่งกว่าแม่ฉันอีกนะเนี่ย" คนโดนเพื่อนบ่นว่าคืนไปบ้าง

"ฉันจะฟ้องแม่แก"

ชารีณเบะปากใส่คู่สนทนาและไว้ไหล่ด้วยท่าทางไม่ยี่หระต่อคำขู่นั้น "เอาเลย แต่บอกไว้ก่อนนะว่าช่วงนี้คงโทรไม่ติด เพราะพ่อกับแม่ฉันบินไปดูงานที่ญี่ปุ่น"

"โอ๊ยย! ถึงแคนทีนแล้ว ฉันไม่เถียงกับแกแล้ว" เมรายอมจำนนให้กับความยียวนของเพื่อนรัก แล้วเดินนำเข้าไปภายในบริเวณแคนทีนของไร่ชิดตะวันก่อนเป็นคนแรก