ร้านหนังสือแปลงร่าง

ช่วงดึกในคืนเดียวกัน..

ห้องนอนขนาดใหญ่ ถูกจัดแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ และเครื่องอำนวยความสะดวกระรานตา ประหนึ่งห้องนี้เป็นบ้านเล็กๆอีกหลัง ขาดก็แต่ห้องครัวเท่านั้นที่ไม่มีอยู่ ดุจแผนการสร้างเจตนาจะจ้างแม่บ้านคอยปรนนิบัติ เพื่อความสะดวกสบายยิ่งกว่า

ในขณะนั้น มีเจ้าของห้องนอนเกือกกลิ้งบนกลางเตียง โดยเสี้ยวหน้าข้างขวาแนบไปด้วยโทรศัพท์ แน่นอน ดึกป่านนี้ระหว่างหล่อนกับปลายสายคงจะต้องสนิทกันสุดๆ ถึงจะยกเรื่องไร้สาระมาสนทนากันได้

(เทพบุตร? เทพบุตรอะไรยะ)

อัญชัน ตะโกนลอดลำโพงออกมา เสียงดังฟังชัด ชนิดไม่ต้องเปิดเสียงเพิ่ม ยืนห่างตั้งไกลก็ยังได้ยิน หล่อนตื่นเต้นแต่คงไม่เท่าคนโทรไป นาทีนี้มดตะนอยคือคนที่ยิ้มกว้างไม่หุบ

“เขาหล่อมาก หล่อแบบ.. อร๊ายยย แกต้องมาเห็นเอง”

(เหรอ? ฉันต้องไปเห็นที่ไหนคะ ได้ข่าวว่าโลกไม่ได้เหวี่ยง..เขาแค่เดินผ่าน)

ก่อนจะกลอกตา ก็ตอนปลายสายล้อเลียน กดปุ่มเปิดกล้องทันทีโดยไม่บอกล่วงหน้า

(โหนี่ ใจคอ กะจะไม่ให้ฉันเป็นส่วนตัวเลยรึไง มันดึกแล้วนะโว้ย! แล้วดูสภาพฉันสิ!)

ความตื่นเต้นไม่สนแม้แต่การถูกเหวใส่ ขนาดประโยคหลังทำสาวยิ้มเจื่อน ด้วยคนบนจอภาพแต่งตัวไม่เรียบร้อย และรู้ดีการโทรแบบแนบหูหรือใส่หูฟัง อาจสะดวกและปลอดภัย อย่างน้อยเสียงตื่นเต้นของเธอจะไม่เล็ดลอดออกจากประตูห้องไปเข้าหูป้าอัญชันแน่ๆ ทว่าใครจะทนได้ เธอคันปากยิบๆอยากจะเล่าเต็มที

“นาทีนี้ ไม่เห็นหน้าไม่ได้อรรถรส เอาน่า ฉันเบาเสียงแกแล้ว และแกก็ควรใช้หูฟัง”

(จ้าศรี~ ลงทุนสุด)

แต่แล้ว..

พวกเธอคุยกันได้ไม่ทันไร ความสนุกสนานก็ต้องมีอุปสรรค เมื่ออยู่ๆ เสียงคนคุยกันดังอยู่หลังบานประตู

“แก แค่นี้ก่อนนะ ฉันว่าคุณพ่อน่าจะกลับมาแล้ว”

คาดเดาไม่ยากว่า บุคคลคู่นั้นคือป้ามาลัยแม่บ้านของเธอ กับคุณพ่อที่เพิ่งมาถึงมาหมาดๆ กะจะห้องหล่อนก่อน แต่คงเจอกันพอดี

(เหรอ? โห..กำลังสนุก ว่าแต่พรุ่งนี้จะมามหาลัยไหม)

“แวะเอาหนังสือก่อนแล้วจะทักไปบอก แค่นี้แหละ”

เธอตัดสายทันทีที่พูดจบ ก่อนจะพลิกตัวตะแคงโดยไม่ลืมดึงผ้านวมไปคลุมโปง ถึงจะรู้ดึกดื่นขนาดนี้พ่อของเธอไม่เข้ามาหรอก แต่การนอนหันหลัง ปิดหูปิดตาไม่สนใจ นั้นเป็นวิธีหนึ่งที่ทำให้เธออุ่นใจ และไม่ต้องเสี่ยงเผชิญหน้ากับเขา อย่างน้อยก็บรรเทาความน้อยใจไปได้เปราะหนึ่ง จนกระทั่งผล็อยหลับ

ช่วงสายของอีกวัน..

ร่างบางเดินเชื่องช้าลงมาจากชั้นบน มือขวาวางทาบบนราวไม้เคลือบเงา พลางลากเบาลงมา ตามระดับขั้นบันไดในแต่ละขั้นที่เท้าเธอสัมผัส จนถึงขั้นสุดท้าย เท้าเหยียบพื้นเย็นเฉียบเต็มฝ่าเท้า เนื่องจากเธอไม่ได้สวมสลิปเปอร์คู่ประจำ

“คุณพ่อละคะ”

มาถึงห้องรับประทานอาหารเธอก็ถาม ขณะเหลือบไปเห็นแก้วกาแฟวางอยู่ พร้อมกับจานอาหารเช้าที่ถูกตักกินไม่กี่คำ วินาทีนั้นแทบไม่ต้องรอคำตอบ สาวเจ้ากลอกตามองบน ถอนหายใจรอ

“ออกไปแล้วค่ะ คลาดกับคุณนอยนิดเดียว”

“อีกแล้วเหรอ..”

ก่อนเสียงพึมพำจะดังขึ้น ทำป้ามาลัยที่มองอยู่หย่อนหัวคิ้วด้วยความเห็นใจ หล่อนนั้นเข้าใจเธอ เพียงแต่ช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้แต่เพียงตอบคำถามยามพ่อลูกถามหากันก็เท่านั้น

“ท่านคงมีงานด่วนค่ะ เห็นเปรยๆว่ามีประชุม และเหมือนจะสายแล้วด้วย” ป้ามาลัยตอบแทน ขณะจับพนักเก้าอี้เตรียมดึงให้ “ว่าแต่คุณนอย จะรับน้ำส้มหรือนมดีคะ”

ทว่ากลับต้องถอนหายใจพรืดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เมื่อคนเป็นนายเมินอาหารบนโต๊ะ ซึ่งอุตส่าห์เตรียมเอาไว้ให้อีกชุด แถมลุกพรวดพราดออกไป ไม่สนใจคำถามของหล่อนซะงั้น

“ไม่เป็นไรค่ะป้า นอยไม่ค่อยหิว”

“เดี๋ยวค่ะ แล้วนั่นคุณนอยจะไปไหน”

“ไปเอาหนังสือ แล้วจะเลยไปหาเพื่อน เย็นๆจะกลับมานะค้าาา~”

และนั่นทำให้หล่อนส่ายหน้า เอือมระอาในความดื้อรั้นของเธอตามหลัง

แต่พอมาถึง ความแปลกใจกลับกัดกินสมองเธอ ความหงุดหงิดที่ขนมาเต็มพิกัด หลังฝ่าความวุ่นวายในเรื่องของรถติด และเสียงแตรผสานลั่นเพราะไม่มีใครยอมใคร กลับมลายหายไปหมดสิ้น เมื่อพบว่าป้ายชื่อร้านหนังสือตรงหน้าเปลี่ยนไป กลายเป็นชื่ออื่น ทั้งที่เมื่อวานตอนเย็นยังมีให้เห็นอยู่เลย

“หืม..”

เธอก้าวเท้าถอยห่างจากประตูทางเขาอย่างใบ้กิน ก่อนจะอ้าปากเหวอ ก็ตอนหันซ้ายหันขวาแล้วพบว่าจุดที่เธอยืนอยู่นั้นคือร้านหนังสือร้านเดิมที่เคยมาประจำไม่ผิดเพี้ยน

“แล้ว??”

สาวเจ้าเลิกคิ้วสูง เอี่ยวตัวมองข้ามไหล่ไปยังฝั่งตรงข้าม เพื่อให้แน่ใจอีกรอบ เผื่อการไม่ทานมื้อเช้าของเธอจะส่งผลทำให้ดวงตาฝ้าฟาง หรือไม่สมองเธอเบลอ แต่เมื่อเห็นป้ายชื่อขนาดมองเห็นด้วยสายตาเปล่ายังเห็นเป็นคาเฟ่สัตว์เลี้ยง ถัดมามีป้ายประกาศรับสมัครผู้ช่วยอาบน้ำน้องหมาและแมวติดหราอยู่ตรงกระจก โดยรอบบริเวณไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใด ยืนยันเป็นอีกเสียงเธอมาไม่ผิดซอย คิ้วคู่สวยจึงขมวดเข้าหากันเป็นประการถัดมา

“อะไรกันครับเนี่ย?!”

แล้วมาขึงตาโตสุดขอบเขต ก็ตอน..

ผ่าง!

“จะยืนจ้องประตูอีกนานไหมครับ”

ประตูร้านข้างหลังเธอถูกกระชากออก