๓ วันฝนพรำ (๒)

“ฝนตกแบบนี้พี่สงครามจะกลับได้เหรอคะ” ห่วงเขาว่าจะเกิดอันตรายขึ้นระหว่างทางจนต้องถามอย่างเป็นกังวล

“ผมคงต้องรอให้ฝนหยุดก่อน ถ้าผมจะขอหลบฝน..น้ำโอเคไหม” เห็นท่าทีเกรงใจของเขาก็รีบพยักหน้าทันทีไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดมาก

“โอเคสิคะ พี่อยู่นานเท่าไหร่ก็ได้” ร่างสูงค่อยคลายกังวล

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเอารถเข้ามาหลบในบ้านได้ไหม กลัวว่าไม้จะตกใส่” นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลยสักนิด

“ได้ค่ะ เดี๋ยวน้ำเอาร่มมาให้” กำลังจะหันหลังเดินไปเอาร่มบนห้องแต่เขาก็รั้งไว้เสียก่อน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมวิ่งไปก็ได้” ว่าจบร่างหนาก็รีบวิ่งฝ่าฝนไปที่รถยนต์ซึ่งจอดอยู่นอกรั้วทันทีปล่อยให้คนในบ้านมองตามด้วยความเป็นห่วง ทว่าไม่นานเขาก็กลับเข้ามาพร้อมเนื้อตัวที่เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ต้องรีบวิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวมาห่มให้

“เปียกหมดเลย น้ำบอกแล้วว่าให้เอาร่มไปด้วย” เอ็ดเขาเสียงเขียวแต่ก็ยังกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเปียกขนาดนี้ กังวลว่าจะไม่สบายเจ็บป่วยได้ไข้

“แค่นี้เอง” ดูเหมือนว่าคนโดนฝนจะไม่รู้สึกอะไรเลยจนเธอต้องมองร่างสูงตาเขียว

“ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาล่ะคะ รอตรงนี้นะเดี๋ยวน้ำไปหาชุดให้เปลี่ยน” เมื่อเห็นว่าขัดไม่ได้จึงพยักหน้ารับทันทีปล่อยร่างบางเดินขึ้นบนบ้านเพื่อไปหาเสื้อผ้ามาให้สงครามเปลี่ยน ใบหน้าคมที่เคยยกยิ้มกลับเรียบนิ่งแล้วกวาดตามองไปทั่วบ้านอย่างค้นหา

ฟ้าฝนช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน

“ไม่รู้ว่าพี่จะใส่ได้หรือเปล่า เสื้อผ้าของพ่อน้ำเองค่ะ เพิ่งเอาออกมาซักวันก่อนเอง น้ำกะว่าจะเอาไปบริจาค” บิดาของเธอเสียไปนานแล้วแต่ก็ยังมีของเก็บไว้ในตู้ เมื่อวันก่อนเธอจึงเข้าไปเก็บแล้วนำมาซักทำความสะอาด บางส่วนจะเอาไปบริจาคเพราะเห็นว่าสภาพยังดี เก็บไว้ก็รกเปล่าๆ เอาให้คนที่เขาต้องการดีกว่า

“ขอบคุณครับ” เขารับเสื้อยืดสีขาวและกางเกงผ้าสามส่วนมาถือเอาไว้

“ห้องน้ำอยู่ชั้นสองค่ะ เดี๋ยวน้ำพาไป” เดินนำเขาขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งมีห้องนอนอยู่สองห้อง ด้านซ้ายจะเป็นห้องพ่อและแม่ซึ่งตอนนี้ปิดตายไปแล้ว ส่วนด้านขวาจะเป็นห้องของเธอโดยอยู่ใกล้กับห้องน้ำที่สุด

“ขอบคุณครับ” ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำในขณะที่เนตรนภาลงไปข้างล่างเพื่อปิดประตูหน้าต่างไม่ให้ฝนสาดเข้ามาได้ ยิ่งดึกก็เหมือนว่าจะตกหนักกว่าเก่าจนกลัวพรุ่งนี้น้ำจะท่วมจนการสัญญาติดขัด ภาวนาให้หยุดฝนหยุดตกเสียที

ฟ้าร้องดังจนต้องยกมือขึ้นปิดหูจนกระทั่งไฟที่เคยสว่างดับลงมีเพียงความมืดที่กำลังกลืนกินพื้นที่ เธอรีบตรงไปยังห้องครัวหยิบเทียนพร้อมไม้ขีดไฟมาจุดตามที่ต่างๆ เพื่อเพิ่มความสว่างก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าสงครามอยู่ในห้องน้ำจึงเดินขึ้นไปชั้นสอง

“อ้าว นึกว่าอยู่ในห้องน้ำซะอีก” พบว่าเขาเดินออกมาจากห้องน้ำกำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่

“เสร็จพอดีกับไฟดับเลย” ดูท่าชายหนุ่มคงไม่ได้กลัวความมืดจึงได้เบาใจ เธอวางเทียนที่อยู่บนถ้วยเล็กไว้ที่พื้นบ้าน

“ดูท่าฝนคงไม่หยุดตกง่าย ถ้ายังไงนอนที่นี่ได้ไหมคะ” เธอถามเขาด้วยความหวังดี หากให้กลับตอนนี้ก็กลัวเกิดอุบัติเหตุทั้งยังดึกแล้วด้วย

“ได้ครับ” รับคำทันทีหญิงสาวจึงเดินไปห้องตัวเองแต่ด้วยความทันระวังทำให้ไปเตะเทียนเข้าให้เกือบล้มที่ดีร่างสูงรับไว้ได้ก่อนจึงไม่ได้สัมผัสพื้นอย่างที่นึกกลัวอีกทั้งเทียนก็ยังตั้งตรงเหมือนเดิมจนต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้หล่อนตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมที่เหมือนมีมนต์สะกดไม่สามารถละสายตาได้และยิ่งเขาโน้มใบหน้ามากลับไม่มีการผลักไสเหมือนอย่างที่ใจนึกราวกับว่ายินยอมพร้อมใจ

ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาแผ่วเบาราวต้องการหยั่งเชิงและเมื่อเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธเขาจึงแนบจูบมากกว่าเดิม รุกหนักจนร่างบางแทบตั้งรับไม่ไหวก่อนเขาจะใช้ลิ้นเกี้ยวกระหวัดอย่างชำนาญจนหล่อนมัวเมากับรสแปลกใหม่ที่ชายหนุ่มมอบให้

“อย่าค่ะ” มือหนาค่อยเลื่อนมากอบกุมทรวงอกนุ่มหยุ่นทั้งเคล้นคลึงจากภายนอกจนหล่อนต้องห้ามเสียงสั่นแทบไม่ได้ยิน

“ผมต้องการน้ำ” ว่าเสียงแหบพร่าทั้งจุมพิตที่ปากจิ้มลิ้มอีกครั้งจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่

“แต่ว่า” จะขัดเขาเพราะสถานะที่ไม่แน่ชัดทำให้เธอไม่แน่ใจกับสิ่งทีก่ำลังจะเกิดขึ้น บรรยากาศก็ช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน

“ผมต้องการน้ำจริงๆ น้ำคือผู้หญิงคนเดียวของผม” คำหวานนั้นใช้หว่านล้อมคนอ่อนประสบการณ์ได้เป็นอย่างดีจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาเปิดประตูห้องเธอแล้วพามายังเตียงกว้างซึ่งมีตุ๊กตาตัวนิ่มอยู่โดยรอบเต็มไปหมด

ใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อคิดว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จากที่เคยปากจัดกล้าได้กล้าเสียตอนนี้กลายเป็นหนูน้อยหัดรักที่ไม่ประสีประสา ตั้งแต่เล็กจนโตเธอช่วยพ่อแม่ทำงานจนแทบไม่มีเวลาให้ความรัก ไปเรียนแล้วก็หาเงินจนไม่ค่อยมีผู้ชายผ่านเข้ามาในชีวิต เลิกรากันไปก็เพราะไม่มีเวลาให้เขาจึงไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลย

จะว่าสงครามเป็นคนแรกก็ไม่ผิดนัก

“ผมจะไม่ทำให้น้ำเสียใจ” เขาให้คำมั่นสัญญาด้วยแววตาที่แสนจริงจัง หญิงสาวนั่งลงบนเตียงของตัวเองแล้วค่อยไถตัวไปอยู่ตรงกลางมองใบหน้าคมภายใต้ความมืดที่แม้แต่แสงจันทร์ยังไม่ส่องให้ความสว่าง

แต่ไม่รู้ทำไมถึงเห็นหน้าเขาเด่นชัดนัก

“พี่แน่ใจใช่ไหมคะ” ถามเขาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมถามใจของตัวเองด้วยเช่นกัน

เพราะนี่เป็นครั้งแรกของเธอ

“แน่ใจ แล้วน้ำล่ะ แน่ใจไหม” มองดวงตากลมโตที่สั่นไหวก่อนจะสบตาเขาพร้อมความปรานรถนาที่แรงกล้า

“ค่ะ” เพียงเท่านั้นร่างสูงก็ขึ้นไปบนเตียงแล้วตรงเข้าจับใบหน้าหวานจุมพิตอย่างดุเดือดจนคนตัวเล็กตั้งรับแทบไม่ทัน เสื้อเชิ้ตถูกปลดอกเพียงครึ่งเดียวเผยให้เห็นชั้นในสีขาวลายลูกไม้ที่หล่อนสวมใส่โดยไร้ซึ่งเสื้อซับใน

มือหนาเลิกชั้นในสีหวานขึ้นพร้อมกับดันคนตัวเล็กให้นอนลงก่อนจะขึ้นคร่อม เขาโน้มตัวลงไปเคล้าคลอยังทรวงอกอวบอิ่มอย่างหลงใหลในขนาดที่เกินตัว ยอดสีหวานทำเอาเขามัวเมาดูดกลืนจนแทบติดริมฝีปากออกมา ก่อนจะหันไปสนใจอีกข้างหลังจากใช้มือสะกิดจนมันชูชันขึ้นเป็นตุ่มไต

เขาไม่ปล่อยมือข้างที่ว่างเฉยๆ ค่อยเลื่อนลงมายังดอกไม้งามซึ่งไม่เคยต้องมือชายแล้วเลิกกระโปรงสีเข้มขึ้นมากองไว้ที่สะโพก ล่วงเข้าไปข้างในลูบช้าๆ เพื่อปลุกอารมณ์หวามไหวซึ่งเนตรนภาแทบคลั่งจนต้องส่งเสียร้องออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้

เพราะฝนที่ตกแรงและฟ้าร้องเสียงดังทำให้ไม่ต้องกลัวว่าข้างบ้านจะได้ยินกิจกรรมที่กำลังดำเนินจึงปลดปล่อยอย่างไม่นึกอาย

“อ่ะ พี่คราม” เอ่ยเรียกเขาเมื่อโดนสะกิดตรงจุดที่ทำให้รู้สึกว่าตัวลอยจากเตียงพร้อมแอ่นกายเข้าหาร่างหนามากกว่าเดิม

“อย่าเกร็งคนสวย” ยิ่งเขากระดกนิ้วหล่อนก็ผวาพร้อมกับเกร็งมากเท่านั้นจนต้องเอ่ยบอกเสียงทุ้มแล้วเคล้นคลึงดอกบัวคู่งามให้ร่างบางผ่อนคลายมากกว่าเดิม

ใบหน้าหวานเหยเกไม่เคยพานพบกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ จะถอยก็คงไม่ทันเสียแล้วมีแต่จะต้องเดินหน้าแต่ดูเหมือนว่าร่างสูงลีลาเสียเหลือเกิน ทำราวต้องการทรมานหล่อนให้ตายเสียตรงนี้กับความรู้สึกมวนท้องแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เท้าเกร็งพร้อมมือที่จิกผ้าปูที่นอนหวังลดอาการเสียวลงแต่ก็ไม่เป็นผลยิ่งเขาเพิ่มความเร็วมากเท่าไหร่หล่อนก็ครางออกมากเท่านั้นก่อนที่ชายหนุ่มจะละมือออกมาแล้วลุกขึ้นคร่อมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนหมดแล้วถอดออกทั้งปลดตะขอชั้นในโยนทิ้งลงเตียง

“สวยมากเลย” เขาค่อยไล้นิ้วไปที่ทรวงอกนุ่มลงมายังหน้าท้องแบนราบหลังจากนั้นจึงลุกขึ้นถอดกระโปรงและกางเกงชั้นในออกจากร่างบางจนตอนนี้หล่อนเหลือเพียงตัวเปล่าในขณะที่เขายังใส่ทั้งเสื้อและกางเกง

“อย่าโกงสิคะ” ดวงตากลมโตมองมาจนเขาต้องยกยิ้มมุมปากแล้วถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งกางเกงที่ขว้างกั้นซึ่งหล่อนเพิ่งรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่ชั้นในด้วย

“พอดีชุดผมเปียกไปหมด” พอจะเข้าใจจึงไม่ได้ท้วงติงแต่สิ่งที่ผงาดตรงหน้าทำเอาหล่อนรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เสียแล้ว เคยเห็นตามเว็บหรือคนพูดกันว่าขนาดของชายไทยค่อนข้างเล็กแต่ดูเหมือนคำกล่าวนั้นจะใช้ไม่ได้กับสงคราม

“สดได้ไหม ไซส์ผมมันไม่มีถุงยางตามเซเว่น” ความต้องการเข้าครอบงำจนลืมเรื่องความปลอดภัยเพราะเนตรนภากลับพยักหนาให้อย่างง่ายดายจนริมฝีปากหนายกยิ้มราวสมเพชก่อนจะรีบก้มลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากเล็กอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจ

เขาขึ้นคร่อมคนที่นอนอยู่ก่อนจะค่อยเข้าไปภายในกลีบดอกไม้สีสวยซึ่งไม่เคยมีผู้ใดรุกล้ำเข้าไป คราแรกมันค่อนข้างยากหน่อยแต่ดีที่ก่อนหน้านั้นมีน้ำล่อลื่นที่ชายหนุ่มได้ทำไว้ก่อนแล้วไม่นานสองร่างก็เชื่อมเข้าหากัน

“อือ พะ พี่คราม” เมื่อเขาเริ่มขยับหล่อนก็ครางเสียงดังทั้งแอ่นตัวเข้าหาเรียกร้องให้อีกฝ่ายจับต้องร่างกายของตนเอง และเหมือนว่าร่างหนาจะรู้จึงกอบกุมทรวงอกนุ่มเอาไว้ทั้งสองข้างพร้อมนวดเฟ้นอย่างมันมือ

เสียงฟ้าร้องกลบเสียงเนื้อกระทบกันจนนึกขอบคุณฟ้าฝนที่เป็นใจเสียเหลือเกิน เขายกร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมเพื่อที่ว่าจะได้เข้าไปลึกมากกว่านี้

“มันเสียว” กระซิบข้างหูเขาเมื่ออีกฝ่ายยกหล่อนขึ้นมากอดจนแนบชิดกัน

“น้ำเซ็กซี่ที่สุดเลย” เร่งความเร็วมากกว่าเดิมก่อนที่เขาจะค่อยๆ นอนลงปล่อยให้ปล่อยเป็นคนควบคุมเกมครั้งนี้ทั้งที่เพิ่งเริ่มครั้งแรก ร่างบางแทบทำอะไรไม่ถูกจนเขาต้องแยกเรียวขาเล็กให้กว้างกว่าเดิมแล้วเป็นคนนำเกมทั้งที่ตอนแรกจะให้เธอคุมแท้ๆ

“ลองดูคนสวย” ตะล่อมเสียงทุ่มพร้อมทั้งจับมือเล็กให้มายันหน้าท้องตัวเองไว้ คราวนี้เนตรนภาจึงขยับกายประสานกับเขาพร้อมร้องครางเสียงดังไม่อายฟ้าดินนึกถึงเพียงความวาบหวามที่เกิดขึ้นเท่านั้น และเมื่อกิจกรรมดำเนินไปเรื่อยๆ หล่อนก็รู้สึกเหมือนว่าร่างกายลอยอยู่เหนืออากาศก่อนจะตกลงพื้นพร้อมเสียงครางที่หายไปแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจของตัวเอง

ร่างบางค่อยเอนลงซบที่แผงอกหนาโดยลืมความอายไปจนสิ้น อารมณ์ปรารถนามอดดับไปแต่ส่วนกลางของทั้งสองยังเชื่อมกันอยู่และก่อนที่เธอจะได้เอ่ยอะไรคนตัวสูงกลับดันเธอให้นอนราบแทนแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้งโดยไม่ปล่อยให้หล่อนได้ห่างกายเลยสักนิด

ฝนเทกระหน่ำลงมาไม่หยุดราวเป็นใจให้สองหนุ่มสาวได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งคืนจนกระทั่งเช้าวันใหม่ที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง

ทั้งสองก็ยังคงนอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา..