๑ ฉันทำได้ (๑)

๑

ฉันทำได้

ร่างโปร่งบางถอดหมวกกันน็อคสีเข้มส่งให้วินมอเตอร์ไซค์ก่อนจะยื่นเงินใบสีแดงพร้อมบอกไม่ต้องทอนด้วยความเร่งรีบ วันนี้เธอตื่นสายกว่าปกติทั้งยังต้องให้อาหารสุนัขที่เลี้ยงเอาไว้ด้วยความสงสารก็ยิ่งช้ากว่าเดิม ดีที่รถจักรยานยนต์ซึ่งโดยสารมาสามารถซอกแซกได้จึงเหลือเวลาอีกสิบนาทีในการวิ่งเข้าบริษัทเพื่อแสกนนิ้วมือให้ทันเข้างาน

สมุทรธารา ดีไซน์ถือเป็นบริษัทออกแบบชื่อดังสร้างมากว่า 70 ปี สั่งสมชื่อเสียงมานานจนเลื่องชื่อในสายงานออกแบบทั้งยังมีสถาปนิกกว่าสามสิบคน ฝีมือดีจนได้รับรางวัลสะสมมากมาย ถูกขนานนามว่าเป็นขุมทรัพย์แห่งนักออกแบบบ้าน

“เยส! ทันเวลา” และเมื่อมองเวลาที่แสกนนิ้วหล่อนก็ต้องชูสองมือขึ้นเหนือศีรษะพลางร้องด้วยความดีใจก่อนจะจัดผมให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์

อันที่จริงหากไม่ทำงานถึงดึกดื่นก็คงไม่ตื่นสายจนเกือบมาทำงานไม่ทันหรอก เป็นเพราะความโลภของตัวเองโดยแท้ที่คิดจะหาเงินหลายทางจึงรับงานแบบไม่คิดหน้าคิดหลังสุดท้ายก็พอกเอาไว้จนต้องมานั่งทำหลังขดหลังแข็ง

อาคารแห่งนี้มีทั้งหมด 6 ชั้นด้วยกันโดยชั้นหนึ่งและสองเอาไว้สำหรับรับรองลูกค้า ห้องประชุมใหญ่และแผนกทั่วไป ชั้นสามถือเป็นโซนพักผ่อนพร้อมทั้งมีห้องนันทนาการไว้เพื่อคลายเครียดจากงาน ส่วนชั้นสี่ถึงชั้นหกเป็นของสถาปนิก

ไม่ใช่เพียงแค่รับออกแบบในประเทศทว่าต่างประเทศก็ยังเชื่อในฝีมือของบริษัทและจ้างด้วยราคาที่สูงลิ่วเทียบเท่ากับบริษัทชั้นนำของทางอเมริกาด้วยซ้ำ ผลงานที่ได้ก็น่าพึงพอใจจนกลายเป็นลูกค้าประจำทำให้ฐานของสมุทรธารา ดีไซน์ค่อนข้างแข็งแรง

“โอ๊ย เห็นไหมว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไม่รู้จักมาให้ตรงเวลา ไม่ไหวเลยนะแกเนี่ย” เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องเสียงแหลมเล็กน่ารำคาญหูก็ดังขึ้นทันทีจนร่างบางต้องหันไปมองคนพูดที่ทำทีเป็นมองนกมองไม้ไปเรื่อย

“แหม่ ก็บ้านไกล จะมาทำงานสายก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงซะผลงานก็ออกมาดีแทบทุกงานอาศัยเลียแข้งเลียขาหัวหน้าก็สบายแล้ว” มือหนากำหมัดแน่นพยายามระงับอารมณ์เอาไว้เพราะเดือนนี้เธอมีเรื่องกับคนในแผนกไปเกือบจะครบสามครั้งที่หัวหน้ากำหนดไว้แล้ว

เนตรนภาไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาดูถูกหรือเอาเปรียบ แถมยังโดนยั่วยุอารมณ์ให้ขึ้นได้ง่ายอีกด้วย ในเมื่ออยากมีเรื่องนักเธอก็จัดให้แต่คงไม่ใช่ตอนนี้เพราะต้องเอาภาพสเก็ตงานไปส่งให้หัวหน้าดูเสียก่อน

“ภพ ฉันฝากตะกร้อไว้ครอบปากหมาแถวนี้หน่อยนะ เห่าเก่งกันเหลือเกิน ทีตอนพรีเซ้นงานไม่เห็นเก่งแบบนี้เลย” เธอเดินไปวางของยังโต๊ะของตัวเองก่อนจะคุยกับเพื่อนร่วมงานผู้ชายที่นั่งใกล้กันแล้วชะเลืองไปทางสองสาวที่มองอยู่ก่อนหน้าแล้ว

“นังน้ำปิง แกว่าพวกฉันเหรอ” ผกามาศหรือกุ๊กไก่ถามเสียงดังพลางชี้นิ้วมาทางคนมาใหม่อย่างเอาเรื่อง

“อะไร ใครว่าพวกเธอกัน ฉันหมายถึงหมาหน้าบริษัท มันเห่าเก่งจนน่ารำคาญ” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับหยิบเอาภาพของงานขึ้นมาถือไว้

“แก”

“อ่ะๆ ผู้ดีเขาไม่พูดจาหยาบคายนะคะ เดี๋ยวมันจะบ่งบอกถึงสันดานข้างในนะว่าแท้จริงแล้วเป็นแค่..ไพร่” ปิดท้ายสวยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าสถาปนิกทำเอาสองสาวได้แต่ดิ้นเร่าๆ อย่างขัดใจที่ทำอะไรเนตรนภาไม่ได้

เจ็บใจเหลือเกิน มันมีดีตรงไหนนักหนาทำไมผู้คนถึงไปรุมชอบ ส่วนมากก็มีแต่ผู้ชายที่ชื่นชมเนตรนภาอย่างออกหน้าออกตา อาจเพราะใบหน้าจิ้มลิ้มที่เพียงแค่มองก็ทำเอาเคลิ้มได้เป็นวัน จนมีข่าวลือว่าอีกฝ่ายขายตัวทว่าไม่นานก็เงียบหายไปราวไม่เคยเกิดขึ้นและไม่มีใครรู้ว่าข่าวนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“ขออนุญาตค่ะพี่สันต์” เคาะประตูพร้อมเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องขนาดสี่เหลี่ยมซึ่งล้อมรอบด้วยกระจกให้เห็นวิวทิวทัศน์ข้างนอกทั้งยังมีระเบียงสำหรับสูบบุหรี่เพื่อผ่อนคลายความเครียดจากงานซึ่งเป็นสิ่งที่เจ้าของห้องโปรดปรานเป็นอย่างยิ่ง

“โทษที พอดีเครียดๆ” ชายร่างผอมเคาะบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ตรงริมระเบียงค่อยเดินเข้าห้อง พี่สันต์หรือสันติสุข เดชวัฒน์ ถือเป็นสถาปนิกที่คร่ำวอดอยู่ในวงการสถาปนิกมากว่ายี่สิบปี ผ่านงานใหญ่มาหลายโครงการจนขึ้นแท่นมือทองในสายงานนี้

“แบบบ้านของคุณเสาวนีย์ค่ะ” ยื่นงานที่ร่างเอาไว้ให้ดูทันที

“ยังไม่มีอารมณ์” บางทีเธอก็ไม่เข้าใจอารมณ์ของคนติสท์สักเท่าไหร่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอแบบนี้แต่หญิงสาวเจอมาตั้งแต่เข้าเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ตอนปีหนึ่ง ยิ่งอาจารย์คนไหนที่ค่อนข้างเอาตามอารมณ์ตัวเองวันไหนไม่อยากดูก็ไม่ดูและนั่นจะถือเป็นวันโลกแตกก็ว่าได้

“ดื่มเอ็มร้อยไหมคะ เดี๋ยวน้ำไปซื้อให้ หรือจะโดปกระทิงแดงดีพี่” ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเล็กน้อยพลางปัดมือเป็นการปฏิเสธแล้วค่อยหยิบงานขึ้นมาดู

“เอ็งมีฝีมือนะไอ้น้ำ” หลังจากนั่งดูได้สักพักจึงได้เอ่ยชมสาวรุ่นลูกคนนี้ให้ได้ยิ้มหน้าบาน หลายคนบอกว่าพี่สันต์ชื่นชอบเนตรนภาเป็นพิเศษเพราะมีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ความจริงแล้วความสามารถของหญิงสาวต่างหากที่ทำให้หัวหน้าคนนี้ปลื้มเป็นพิเศษ

“ตกลงว่า..ไปเสนอลูกค้าได้ใช่ไหมคะ” เอ่ยอย่างตื่นเต้นเพราะคราวที่แล้วเอามาให้พี่สันต์ตรวจก่อนก็ต้องกลับไปแก้ใหม่ หวังว่าครั้งนี้คงไม่ต้องแก้อีก

“เออ ข้าอนุมัติ ถ้าลูกค้าให้มาปรับแก้อีกเอ็งเอาเท้ามาประทับหลังข้าได้เลย” ตอบอย่างมั่นใจเรียกเสียงหัวเราะให้คนตรงหน้า

“ทำได้จริงเหรอพี่”

“ก็ลองดู” หญิงสาวส่ายหน้าทันที

“ใครจะกล้าทำกับคุณครูที่น่าเคารพได้ล่ะคะ ขอบคุณนะคะพี่สันต์เดี๋ยวน้ำจะรีบติดต่อไปทางคุณเสาวนีย์เลยค่ะ” รับคำพลางถือภาพสเกตออกจากห้องด้วยใบหน้าเบิกบานที่งานผ่านฉลุยหลังจากเครียดมาหลายวัน

ความจริงแล้วการเข้ามาทำงานของเธอที่บริษัทแห่งนี้ก็เกิดจากการชักชวนของคุณสันติสุขซึ่งเคยเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยก่อนจะผันตัวมาทำงานบริษัทสมุทรธารา ดีไซน์ ท่านให้ลองมาสมัครโครงการสถาปนิกหน้าใหม่ที่จะเลือกเข้าทำงานเพียงสองคนจากผลงานการออกแบบบ้าน

และเนตรนภาคือหนึ่งในสองที่ชนะรางวัลได้เข้าทำงานที่บริษัทออกแบบชื่อดังซึ่งมีสถาปนิกหลายคนใฝ่ฝันอยากมาทำงานที่ เพราะนอกจากหน้าที่การงานและสวัสดิการจะดีแล้วยังมีความก้าวหน้าอีกด้วย แถมยังได้รู้จักคนระดับสูงทั้งไฮโซ ดารานักแสดง นักธุรกิจ มีหรือที่จะบอกปฏิเสธได้

“วันนี้ตอนบ่ายมีประชุมทีมสถาปนิกที่ห้องบรรทมสินธุ อย่าเลท” ช่วงสายหัวหน้าอย่างสันติสุขก็ออกมาบอกลูกน้องภายใต้การดูแลของตัวเองกว่าสิบชีวิตด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมแล้วเดินออกไปทันที ทุกคนตอบรับเสียงดังก่อนจะหันไปคุยกันราวนกกระจอกแตกรัง

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเรียกรวมด้วย”

“ห้องบรรทมสินธุแสดงว่าต้องรวมหมดสามสิบชีวิตเลยไหม”

“ต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ” คาดเดากันไปต่างๆ นานาทำเอาวันนั้นแทบไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากใจจดใจจ่อรอให้ถึงเวลาประชุมโดยเร็ว

“น้ำปิงครับ กินข้าวเที่ยงหรือยัง ผมเอาแซนวิชมาให้” ชายหนุ่มแผนกบัญชีเดินเข้ามาภายในส่วนงานของสถาปนิกกลุ่มสองที่เนตรนภาทำงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ของผมมีน้ำผลไม้ดีต่อสุขภาพครับ” อีกคนก็ยื่นน้ำผลไม้ยี่ห้อดังมาให้หวังสร้างคะแนน

“เลือกของผมดีกว่าครับ ผลไม้สดๆ แตงโม แคนตาลูป สับปะรด รับรองว่าจะไม่ผิดหวัง” คนที่งานกองท่วมโต๊ะได้แต่ถอนหายใจพลางมองชายหนุ่มทั้งสามด้วยความรำคาญ

“คือตอนนี้น้ำทำงานอยู่ รบกวนย้ายตัวเองกลับไปนั่งประจำที่ได้ไหมคะ” ขอร้องเสียงแข็งทำเอาทั้งสามเริ่มหน้าเสียแต่ก็ยังยิ้มสู้เอาของที่ซื้อยื่นให้

“ส่วนของพวกนี้พี่ๆ เอาเก็บไว้กินเองเถอะนะ น้ำห่อข้าวมา ขอบคุณในความหวังดีค่ะ” ยิ้มเป็นการปิดท้ายก่อนจะหันมาสนใจทำงานในส่วนของตัวเองอย่างขะมักเขม้น เธอต้องส่งร่างแบบไปให้คุณเสาวนีย์ดูก่อนบ่ายเพื่อให้ตัดสินใจ และถ้างานนี้เสร็จก็มีงานของคุณกอบสุขรออยู่อีก เป็นการต่อเติมบ้านที่ค่อนข้างจุกจิกพอสมควร เธอต้องระงับอารมณ์อย่างมากที่จะไม่โวยวายและยิ้มอย่างยินดีที่โดนแก้งานไปไม่ต่ำกว่าสี่รอบ

“ทำเป็นหยิ่ง จริงๆ ก็อ่อยเขาไปทั่ว” สองสาวเจ้าเก่าจับกลุ่มคุยกัน แต่เนื่องจากพักเที่ยงคนจึงเพิ่มเป็นเท่าตัวทว่าก็ยังคงมีแต่ผู้หญิงเช่นเดิม

“ทำงานก็งั้นแหละไม่ได้เก่งเท่าไหร่หรอก ดีแค่ว่าเลียเก่ง ตอนเช้าเห็นเข้าไปคุยกับพี่สันต์นานสองนาน ฉันว่าคงไม่ได้มีแค่เรื่องงานอย่างเดียว” แต่ละคนพยักหน้าเห็นด้วยทันทีเพราะไฟริษยามันจุกอกที่หนุ่มซึ่งหมายปองดูท่าว่าจะมีใจให้เนตรนภากันหมด

“คราวก่อนที่ฉันบอกว่าเห็นคนไปยืนขายตัวหน้าเหมือนยายน้ำปิงก็คงไม่ใช่แค่เหมือนแล้วล่ะ น่าจะเป็นตัวจริงเลยล่ะ” ต่างส่งเสียงหัวเราะกันดังก้องห้องอาหารซึ่งจัดแยกไว้ให้แต่ละชั้น จะมีเพียงห้องโล่งและโต๊ะยาวตรงกลางพร้อมเก้าอี้สำหรับสถาปนิกเท่านั้น ส่วนมากจึงซื้อเข้ามารับประทานกันเองหรือไม่ก็สั่งเขาเอามาส่งเพื่อประหยัดเวลา

ช่วงพักเที่ยงผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเนตรนภายังไม่ได้แตะอาหาร เธอมองนาฬิกาข้อมือพบว่าใกล้จะถึงเวลาเรียกประชุมแล้วจึงได้กดส่งงานให้คุณเสาวนีย์พอดีก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกพอดีกับที่มีแซนวิชปูอัดที่ชอบถูกยื่นมาให้

“อ้าวภพ นึกว่าไปรอที่ห้องประชุมแล้วซะอีก” เงยหน้าขึ้นก็เห็นหนุ่มหน้าตี๋ที่ใส่แว่นตาหนาพร้อมท่าทางเขินอายตลอดเวลา

“ยังครับ ว่าจะเอาแซนวิชมาให้คุณน้ำปิงก่อน” อีกฝ่ายค่อนข้างสุภาพทำให้หล่อนไม่ค่อยกล้าจะพูดจาพาโวยด้วยเท่าไหร่

“ขอบใจนะ รู้ใจจริงๆ เลย กำลังหิวพอดี” ที่บอกคนพวกนั้นว่าห่อข้าวเที่ยงมาด้วยก็โกหกทั้งเพ เธอแค่ไม่อยากรับของจากใครเพราะไม่ต้องการต้องเป็นขี้ปากชาวบ้านอีกแล้ว

“ครับ” ชายหนุ่มนั่งลงประจำที่ตัวเองมองดูเนตรนภากินของที่ตัวเองซื้อมาให้อย่างมีความสุข ริมฝีปากได้รูปยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าหญิงสาวส่งยิ้มให้ ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งยามได้มองใบหน้าหวานและเธอส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ถึงรู้ว่าเป็นเพียงสถานะเพื่อนก็ตาม

เขาตกหลุมรักเนตรนภาตั้งแต่วันแรกที่เห็น เธอเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ชอบช่วยเหลือเรื่องงานตลอด ใครที่บอกว่าหญิงสาวใช้เต้าไต่ในการทำงานคงมีแค่พวกขี้อิจฉาเท่านั้นแหละเพราะฝีมือของหล่อนเข้าขั้นเยี่ยมยอดเลยต่างหาก

ลูกค้าชมนักหนาและติดใจจนต้องให้เนตรนภาเป็นสถาปนิกประจำตัวด้วยซ้ำ และนั่นก็เป็นเสน่ห์ที่ทำให้หลุดที่ปภพตกลงในมันยิ่งลึกมากกว่าเดิมจนขึ้นไม่ได้ เขารักเนตรนภาแต่ก็ไม่กล้าจะบอกความจริงเพราะรู้ดีว่าสุดท้ายตอนจบจะเป็นอย่างไร

ได้แค่เพื่อนก็ดีแล้ว...