บทนำ

บทนำ

ความเงียบของห้องสร้างความกดดันให้หญิงสาวที่ยืนตรงหน้าหนึ่งในผู้บริหารบริษัทสมุทรธารา ดีไซน์ ความโอ่อ่าใหญ่โตไม่ได้ทำให้หล่อนนึกเกรงเท่ากับดวงตาคมที่เคยอ่อนหวานกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนหนาวจับขั้วหัวใจ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองทำได้เพียงก้มหน้ามองมือที่กุมอยู่หน้าขาของตัวเอง พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาก็ทำได้ยากเสียเหลือเกิน

ปึง

เสียงโยนแฟ้มลงบนโต๊ะไม้ที่มีความโมเดิร์นดังก้องจนหล่อนสะดุ้งตัวโยน หากทำได้ก็อยากจะหนีออกจากห้องนี้แต่นั่นเป็นเพียงความคิดเพราะความจริงคือแค่จะก้าวขาออกไปก็ยังไม่อาจทำได้ จำต้องยืนเป็นเป้าให้อีกฝ่ายสาดกระสุนใส่

“ผมให้คุณเลือก ระหว่างจะลาออกเองหรือให้ผมไล่ออกพร้อมขึ้นบัญชีดำ” ในที่สุดชายหนุ่มก็ถามเสียงเรียบนิ่ง พยายามสะกดกลั้นความโกรธที่มีต่อคนตรงหน้าเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“หยะ อย่าทำแบบนั้นเลยนะ..คะ” เอ่ยเสียงสั่นพลางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่เคยพร่ำบอกรักเธอนักหนาด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

เคยรู้จักสนิทสนมแต่ตอนนี้เขากลับห่างเหินทั้งยังผลักไสหล่อนให้ห่างออกไป

ความจริงที่ได้รู้วันนี้ทำเอาร้าวไปทั่วอกเพราะโดนหักหลังจากคนที่ปันใจให้ทั้งเขายังเอาคืนอย่างเจ็บแสบพร้อมยัดเยียดข้อหาที่เธอไม่ได้ทำอย่างร้ายกาจ

“หึ มาขอร้องตอนนี้มันสายไปแล้ว คุณเอางานของบริษัทไปขายให้คู่แข่งคิดว่าผมจะเก็บคุณไว้อย่างนั้นเหรอเนตรนภา!” เขาขึ้นเสียงพลางตบโต๊ะเสียงดังตามแรงอารมณ์

“น้ำไม่ได้ทำ น้ำไม่ได้ทำจริงๆ นะ” พยายามปฏิเสธข้อกล่าวหานั้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อเท่าไหร่

“ไม่ได้ทำเหรอ ถ้าอย่างนั้นงานของบริษัทไทยโหลด ดีไซน์มันอยู่ที่บ้านคุณได้ยังไง คุณแอบรับงานมันกี่ครั้งแล้ว” หญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้เมื่อเจอหมัดเด็ดฮุกเข้าให้

เธอแอบทำงานให้บริษัทคู่แข่งจริงดังที่เขาว่าแต่นั่นก็เป็นเพียงงานเล็กน้อยเช่นออกแบบโลโก้หรือแก้บ้านให้ตรงตามฮวงจุ้ยที่เจ้าของต้องการ ซึ่งแน่นอนว่ามันผิดกฎของบริษัททว่าความจำเป็นเรื่องเงินผลักให้เนตรนภาจำต้องยอมทำผิด

“แก้ตัวสิว่าไม่ได้ทำ ปฏิเสธสิ” เขาท้าให้คนตรงหน้าแก้ตัวแต่เธอกลับเม้มปากนิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไร

“หึ แก้ตัวไม่ได้เพราะมันเป็นความจริงสินะ” นิ้วมือเรียวเคาะลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่า 184 เซนติเมตร เดินตรงไปหยุดอยู่ข้างหน้าเนตรนภาและด้วยส่วนสูงที่ต่างทำให้หล่อนต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ไปเขียนใบลาออกมาส่ง ผมถือว่าปรานีคุณมากที่สุดแล้ว” บอกเสียงเข้มทั้งกดดันจนหล่อนกลืนก้อนสะอื้นแล้วถามเขาออกไปเสียงแผ่ว

“ที่พี่ครามเข้าหาน้ำเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม” ดวงตากลมโตวาวด้วยหยาดน้ำที่คลอเต็มหน่วย พยายามอ้อนวอนในใจไม่ให้เขาตอบกลับมาอย่างที่ตัวเองคิด

ได้โปรด...ขอให้ความรู้สึกที่มีต่อกันเป็นจริงทีเถิด

“ใช่” ชายหนุ่มไม่ได้ขยายความมากไปกว่านั้นแต่คำตอบก็ทำเอาคนฟังขาอ่อนแรงจนต้องถอนห่างเขาหนึ่งก้าว หยาดน้ำตาไหลออกมาเปื้อนใบหน้าสวยจนต้องรีบปาดออกทันที

“แล้วที่พี่บอกว่ารัก..”

“คุณคิดว่ามันเป็นความจริงมากแค่ไหนล่ะ” ถ้าทุกเรื่องที่เขาทำมาเพราะต้องการหาคนผิดถ้าอย่างนั้นความรู้สึกที่มีให้กันมันจะเป็นความจริงหรือ

คำว่ารักที่เคยพร่ำบอกเธอมันจะจริงมากน้อยเพียงใด

‘ผมรักน้ำนะ’

‘น้ำคือผู้หญิงของผมคนเดียว’

คำพูดเหล่านั้นมันหมายความว่าอย่างไร.. เขาแค่พูดมันออกมาเพราะต้องการต้อนให้หล่อนจนมุมแล้วเผยความจริงที่ถูกตัดสินไปแล้วหรือ

“เลิกพูดไร้สาระแล้วไปเขียนใบลาออกมาให้ผม” ร่างสูงเดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ตัวสูงดังเดิมปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอยู่กับที่แล้วจ้องเขานิ่งเหมือนกับว่าไม่เคยพบเจอมาก่อน

“ผมให้เวลาสามวันถ้าไม่มีใบลาออกผมจะไล่ออกและขึ้นบัญชีดำในประวัติของคุณ” นั่นหมายความว่าหล่อนไม่สามารถประกอบอาชีพสถาปนิกได้อีก ไม่มีบริษัทไหนกล้ารับคนที่เคยทรยศเข้าบริษัทของตัวเองหรอก

และนั่นเท่ากับปิดตายหนทางทำมาหากิน

“สงครามคะ เดย์เอาข้าวเที่ยงมาให้ค่ะ” ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกพร้อมหญิงสาวที่ไม่คุ้นหน้าเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะชะงักเมื่อเห็นบรรยากาศอึมครึมภายในห้อง

“คุยธุระหรือคะ ถ้าอย่างนั้นเดย์ออกไปรอข้างนอกนะ” ยังไม่ทันที่จะก้าวออกไปเจ้าของห้องก็เอ่ยขึ้นก่อน

“ไม่ต้องหรอก ผมคุยเสร็จแล้ว” ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปโอบไหล่คนที่เข้ามาใหม่ให้ไปนั่งยังโซฟารับแขกปล่อยเนตรนภายืนอยู่ที่เดิม

“แต่ว่า..” มองไปที่ผู้หญิงซึ่งยังยืนนิ่งอยู่จนเขาต้องเอ่ยปากไล่

“ผมคุยเสร็จแล้ว เชิญคุณออกไปข้างนอกด้วยผมต้องการความเป็นส่วนตัวกับแฟน” เพียงเท่านั้นหล่อนก็รีบเดินออกจากห้องทันทีไม่ต้องรอให้เขาพูดย้ำซ้ำสอง

ใบหน้าหวานปล่อยน้ำตาไหลออกมาทันทีเมื่อปิดประตูก่อนจะรีบเดินไปห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นออกให้หมด

ปัญหาทุกอย่างถาโถมเข้ามาภายในวันเดียว ทั้งที่เมื่อวานเขายังเอ่ยคำหวานให้แก่กัน ทำอาหารให้กินอย่างชื่นมื่นแต่ทำไมวันนี้กลับเปลี่ยนไป..

ไม่หรอก เขาไม่ได้เปลี่ยนแต่ความจริงเพิ่งจะมาเปิดเผยตอนนี้ต่างหาก ความจริงที่ชายหนุ่มไม่ใช่สงคราม พัฒนวัตร แต่คือสงคราม พิชิตสมุทรลูกชายเพียงคนเดียวของคุณอากร พิชิตสมุทรเจ้าของบริษัทแห่งนี้อย่างไรเล่า

โดนต้มเสียเปื่อยทั้งยังเล่นกับความรู้สึกของเธออีก

เขาคงสะใจมากใช่ไหม..