ลวงใจมาเฟียคาสิโน บทที่4.

“มาเรียแค่อวยฉันใช่ไหม สาวๆ ที่ฉันรู้จัก ไม่กล้าเข้าใกล้ฉันสักคน” เบนเดอร์ติง

“ลดการขมวดคิ้ว แล้วก็ยิ้มให้บ่อยขึ้นสิคะ ขี้คร้านสาวๆ จะวิ่งตามคุณหนูเป็นพรวน”

“ไม่ไหวหรอกมาเรีย แบบนั้นศัตรูที่ไหนจะกลัวฉันล่ะ”

“อะพิโธ่ มาเรียลืมไปค่ะ คุณหนูน่ะเป็นมาเฟียนี่นา”

มาเรียตวัดค้อน เสือกจานที่มีขนมปังก้อนกับเนยสดหอมๆ ให้ เบนเดอร์ “ทานสิคะ เพิ่งอบมาใหม่ๆ เลยนะคะ”

“คิดถึงแม่เนอะมาเรีย ถ้าแม่ยังอยู่ ฉันคงมีความสุขกว่านี้” เบนเดอร์เปรย ใช้ส้อมจิ้มขนมปังยัดใส่ปาก หลุบเปลือกตาลง คิดถึงภาพในวันวาน ตอนที่มารดายังมีชีวิตอยู่

“หาเมียสักคนสิคะ รีบมีลูกให้มาเรียเลี้ยงสักที คุณหนูจะได้มีความสุข ไม่ใช่เหนื่อยแทบตายเพื่อใครก็ไม่รู้”

“นั่นสิ ทำไมฉันคิดไม่ได้นะ”

“ใช่ค่ะ มีถูกใจบ้างหรือยังคะ อย่ารีรอเลย เวลาไม่รอท่านะคะคุณหนู”

“มันแย่ตรงฉันยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจนี่สิ”

“อย่าเลือกมากสิคะ อายุคุณหนูไม่น้อยแล้ว เรี่ยวแรงไม่เหมือนเก่า จะเอาแรงที่ไหนปั๊มลูกให้มาเรียเลี้ยง”

คำสัพยอกเหมือนดูถูกกลายๆ

“คุณเลียมอีกคน ไม่มองผู้หญิงเลย เมื่อไหร่เดอร์ลาคัวล์จะมีเสียงเด็กร้องไห้ หรือหัวเราะสักทีล่ะคะ”

เบนเดอร์ถอนใจแรงๆ หยุดพูดไปโดยปริยายเมื่อนึกถึงน้องชาย

“คุณหนูให้ใครไปอยู่ที่กระท่อมนั่นคะ มาเรียเห็นใครบางคนเดินเข้าเดินออกตั้งแต่เช้า” เบนเดอร์มองเลยไปยังกระท่อมที่เห็นลิบๆ มีการเคลื่อนไหวจริงๆ ผ้าผืนใหญ่โบกสะบัดอยู่บนราวแขวนหน้าบ้าน ผู้หญิงคนนั้นคงทำความสะอาดบ้าน และยังไม่ตาย

“อย่าให้ใครไปยุ่งกับแม่นั่นนะมาเรีย หล่อนเป็นเชลย”

เบนเดอร์ตอบเสียงแข็ง “ผู้หญิงเหรอคะ” มาเรียพึมพำถาม

“บอกทุกคนในเดอร์ลาคัวล์ด้วย ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามให้การช่วยเหลือเด็ดขาด จนกว่าฉันจะเปลี่ยนแปลงคำสั่ง”

“ท่าทางเธอไม่ใช่คนเลวอะไรเลยนะคะ” มาเรียเปรย เท่าที่สังเกตดูด้วยตาตัวเองผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นไม่มีลักษณะน่ากลัวหรือชวนให้สงสัย

“บางคนซ่อนความร้ายกาจไว้ข้างในมาเรีย กว่าจะรู้ตัว เราก็พลาดไปแล้ว” เบนเดอร์ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบและเกือบสำลักเพราะคำเหน็บแนมของมาเรีย

“เหมือนคุณหนูใช่ไหมคะ”

“ฉันถือเป็นคำชมนะ” เบนเดอร์ไม่ได้ติดใจ คนรอบตัวนินทาเขาลับหลังตลอด การคุมคนมากๆ บางครั้งก็ต้องทำให้คนเกรง

“เชลยก็ควรได้กินอาหารนะคะ มาเรียจะเอาอาหารไปให้ผู้หญิงคนนั้นเอง” ไม่ใช่คำขออนุญาต ท่าทางเฉยชาของมาเรียบอกเป็นนัยๆ ต่อให้เบนเดอร์ห้าม นางก็จะไป

“ตามใจสิ คำสั่งฉันยังเหมือนเดิม ห้ามทุกคนในเดอร์ลาคัวล์ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น” เบนเดอร์สำทับ

ไม่มีใครคัดค้านแม้แต่มาเรีย จนกระทั่งเบนเดอร์อิ่ม เขาเดินกลับห้องพัก คนอื่นๆ ที่เหลือก็สลายตัว

มาเรียหยิบขนมปังแข็งๆ ใส่ตะกร้า มีอาหารเหลือๆ จากเมื่อคืนก่อนอยู่ในกล่องพลาสติก น้ำสะอาดขวดใหญ่ที่น่าจะประทังความหิวได้นานโข “มาเรียสงสารผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ”

สาวใช้ใกล้ตัวถามเสียงแผ่วๆ มาเรียพยักหน้าตอบ “ในฐานะมนุษย์เหมือนกัน ฉันทนเห็นเพื่อนร่วมโลกอดตายไม่ได้หรอก”

“คุณเบนอาจจะไม่พอใจนะคะ”

“นั่นมันปัญหาของคุณหนู ฉันไม่เกี่ยว” มาเรียตอบ

“อยากรู้จังผู้หญิงคนนั้นทำอะไรมา ถึงถูกทรมานแบบนั้น”

มาเรียตวัดตามอง “ฉันแนะนำด้วยความหวังดีนะ อย่าสู่รู้เรื่องเจ้านายเลย ไม่มีประโยชน์อะไรกับตัวเองหรอก”

เห็นเบนเดอร์เฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใจดีทุกครั้ง ผู้ชายเย็นชาอย่างเขา ถูกปลูกฝังชุดความคิดให้เป็นผู้นำ เขาไม่เสียเวลากับเรื่องหยุมหยิม แต่หากเรื่องเหล่านั้นทำให้เขาสะเทือน เบนเดอร์ก็ไม่รีรอที่จะกำจัด

กว่าจะมายืนตรงจุดนี้ได้ เดอร์ลาคัวล์เดินผ่านกองเลือดมามากมายนับไม่ถ้วน

เบนเดอร์คงไม่ชอบใจนัก หากคนในสอดรู้สอดเห็น และอาจเป็นช่องโหว่ให้ศัตรูเห็นจุดอ่อน

“ฉันเปล่านะมาเรีย แค่สงสัย”

“โยนความสงสัยนั่นทิ้งจะปลอดภัยกับตัวเองนะ” มาเรียไม่ได้ขู่ เบนเดอร์พูดจริงทำจริง ไม่อย่างนั้นเขาจะคุมคนโหดๆ ได้ยังไง