ลวงใจมาเฟียคาสิโน บทที่3...

เพราะรู้ว่าบุตรชายคนโตกลับมาที่คฤหาสน์ ริโอเลยพยายามแบกสังขารที่ร่วงโรยลงมาร่วมรับประทานมื้อค่ำกับเบนเดอร์ด้วย แววตาปริ่มสุขของบิดาไม่ได้ทำให้เบนเดอร์รู้สึกดีขึ้นเลย เขาละอายที่ต้องปิดความจริงเรื่องน้องชายไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นริโออาจทรุดลงเลยก็ได้

“พ่อไม่ไหวก็ไปพักเถอะ อย่ามาทรมานเพราะผมเลย” เบนเดอร์เปรยลอยๆ ใช้มีดหั่นสเต๊กไปพลางๆ

“นานๆ ลูกจะกลับมาสักที เสียดายเลียมไม่ได้อยู่ด้วย” ริโอฝืนพูด เขาเหนื่อยหอบหลังจากนั้น

“คนงานเยอะอย่างผมเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกครับ”

“เพลาๆ บ้างเถอะ หรือไม่ก็แบ่งงานให้เลียมคอยช่วย ลูกจะได้เหนื่อยน้อยลงไงเบน”

เบนเดอร์ถอนใจแรงๆ เงยหน้ามองบิดา “พ่อแน่ใจเหรอว่าเลียมจะไหว พ่อเลี้ยงหมอนั่นมาเหมือนไข่ในหิน หากกระทบกระทั่งกันเลียมเอาตัวรอดได้จริงๆ เหรอครับ”

“ลูกก็สอนน้องสิเบน”

“สอนน่ะสอนได้ แต่บ้างเรื่องมันก็ต้องเรียนรู้เองนะพ่อ เลียมมีบารมีไม่มากพอให้ใครยำเกรงได้เลยนะครับ ให้เลียมอยู่กับพ่อนั่นล่ะ ดีที่สุดแล้ว”

วงการสีเทาที่ต้องมีอำนาจ คนเปราะบางอย่างเลียมไม่ไหวหรอก ถึงแม้น้องชายจะยังมีชีวิตอยู่ เบนเดอร์ก็ไม่เคยคิดที่จะดึงน้องเข้ามาในวังวนอันตรายนี่

“พ่ออยากให้เบนกับเลียมสนิทกันมากกว่านี้”

“เท่าที่เป็นอยู่นี่ สนิทไม่พอหรือไงครับ”

“พ่อห่วงเลียม” ริโอเปรย

เบนเดอร์ถอนใจแรงๆ ตัดสินใจยังไม่บอกบิดา ริโอไม่น่าจะรับไหวหากรู้ความจริงว่าเวลานี้ เลียมไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว

บทที่4.เขาเป็นมาเฟีย

วงการมืดนี้ไม่แกร่งจริงอยู่ไม่ได้ ผลประโยชน์มหาศาลลวงคนโลภเอาชีวิตมาทิ้งไม่น้อย เบนเดอร์ถูกหล่อหลอมให้เป็นผู้นำตั้งแต่เกิด เขามีความสามารถและแกร่งพอที่จะทำให้กาสิโนของริโอผงาดขึ้นมายืนเป็นหัวแถวได้สบายๆ

แค่เอ่ยนามเบนเดอร์ก็แทบจะไม่มีใครกล้า

มีเพียงซามูเอลและฮัดสันของเขาเท่านั้นมั้งที่ยังอาจหาญ คงเป็นเพราะสองตระกูลใหญ่คานอำนาจกันมาหลายรุ่น ต่างคนต่างมีดี และไม่อยากยอมกันง่ายๆ

กาแฟยามเช้าท่ามกลางไอหมอกที่ยังไม่ทันระเหย วิวทะเลที่เห็นลิบๆ ไม่ได้ช่วยให้เบนเดอร์รู้สึกปลอดโปร่งเลย เขานอนไม่หลับทั้งคืน กระวนกระวายเหมือนมีเรื่องค้างคาอยู่ในใจ เมื่อทนนอนต่อไม่ได้เลยลุกออกมาเดินเล่น และมาจบอยู่ที่ระเบียงด้านหลังคฤหาสน์ ทอดอาลัยไปกับเสียงคลื่นเสียงลม

“เจ้านายนอนไม่หลับเหรอครับ” เดอเรกแหกขี้ตาตื่นตาม เขาสั่งห้องครัวให้เตรียมอาหารมื้อเช้าให้เจ้านาย และเดินมาหย่อนก้นนั่งเยื้องๆ เบนเดอร์

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

“อีกสักครู่สาวใช้คงนำมื้อเช้ามาเสิร์ฟครับ” เสียงย่ำเท้า เสียงเอะอะตามมาติดๆ มาเรียแม่บ้านประจำคฤหาสน์เดอร์ลาคัวล์โผล่หน้ามายิ้มแผล่ พร้อมกับสาวใช้สองสามคนที่ประคองถาดใบใหญ่ติดมาด้วย

“ทำไมไม่มีใครบอกอิฉันเลยคะว่าคุณหนูมาถึงตั้งแต่เมื่อเย็นวาน”

มาเรียบ่นพึม พลางยกโถกาแฟและเครื่องเคียงวางตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม

“นี่มาเรีย จะเตรียมอะไรมานักหนา รู้ทั้งรู้ว่าฉันดื่มแค่กาแฟอย่างเดียว” เบนเดอร์ตอบ ยื่นมือไปรับแก้วกาแฟควันกรุ่นจากมือมาเรีย

“คุณหนูผอมลงไปเยอะเลยค่ะ ต้องบำรุงหน่อย”

มาเรียเป็นคนคนเดียวในคฤหาสน์เดอร์ลาคัวล์ที่ไม่เกรงกลัวเบนเดอร์ละมั้ง คงเพราะมาเรียเป็นคนเก่าแก่ อยู่มาตั้งแต่มาดามเดอร์ลาคัวล์ยังไม่สิ้นใจ เห็นเบนเดอร์มาตั้งแต่แรกคลอด

“เช้าๆ ฉันกินอะไรไม่ลงหรอก” เบนเดอร์ตอบเสียงแผ่ว

“กินเข้าไปเถอะค่ะ ไม่เสียหายอะไร อย่าเลียนแบบคุณเลียมเลย ขานั้นลดน้ำหนักตะบี้ตะบัน หุ่นผอมบางเหมือนกระดาษเข้าไปทุกวันแล้วค่ะ”

เบนเดอร์เงยหน้าหัวเราะ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกดีหลังถูกบ่น

“สาวๆ ชอบผู้ชายแบบเลียมนี่”

“ไม่จริงหรอกค่ะ มาเรียชอบแบบคุณหนู แข็งแรงและแกร่งพอดูแลปกป้องเราได้”