ตอนที่ 4 อาบน้ำ

เพลงพิณได้ยินเสียงเข้มดุ แกมหงุดหงิดของเขารดรินอยู่ที่ข้างหูเธอ คงเป็นเพราะเธอซบหน้าลงไปที่ไหล่กว้างของเขา คล้ายคนได้สติเธอรีบเงยหน้าขึ้น ปล่อยมือที่กอดรัดคอเขาไว้อย่างรวดเร็วประหนึ่งเธอกอดของร้อนเอาไว้เช่นนั้น แล้วรีบดีดตัวเองออกจากตักเขา

"คุณฉัตรเจ็บไหมคะ" เพลงพิณนั่งคุกเข่าลงไปพลางเอามือจับนวดที่หน้าขาของเขา เพราะเธอกลัวว่าที่เธอหล่นลงมาจากเก้าอี้แล้วไปนั่งตักเขา จะทำให้เขาเจ็บ

"ไม่เจ็บ" เขาตอบเธอพลางมองมือน้อยๆ ที่ยังจับขาเขานวด และสำรวจหาบาดแผล

"จริงนะคะ" เธอถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้ง พลางเงยหน้ามองเขา เห็นสายตาดุๆ ของเขามองมาที่มือเธอสลับกับมองหน้าเธอ เพลงพิณรีบเก็บมือตัวเองมาจากขาเขาทันที

"โง่หรือไง ทำไมไม่เอาบันไดมาปีน" เสียงดุของเขาพลางบุ้ยหน้าไปที่บันไดที่อยู่ถัดไปจากเก้าอี้ แต่เพลงพิณมองไม่เห็นมัน

เพลงพิณเลยต้องไปลากบันไดมาอีกครั้งแล้วปีนขึ้นไปหยิบแฟ้มมาให้เขา เมื่อแฟ้มเอกสารตามที่เขาต้องการแล้ว เธอกลับไปนั่งทำงานของเธอที่โซฟาต่อ เธอเหลือบตาแอบมองดูเขาด้วยความสงสัย เมื่อสักครู่ที่เธอตกลงมาบนตักฉัตรพงษ์ เธอรู้ว่าแขนเขาแข็งแรงมาก แต่เหมือนเธอสัมผัสได้ว่าขาเขาเกร็งรับน้ำหนักจากตัวเธอ

"มองแบบนี้ต้องการอะไร" ฉัตรพงษ์เอ่ยถามเธอทั้งที่สายตายังไม่ละจากเอกสารตรงหน้า เขารู้ว่าเธอแอบมองเขาอยู่

"ปะ เปล่าค่ะ" เพลงพิณสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมอง ฉัตรพงษ์บังคับวีลแชร์มาตรงโซฟาที่เธอนั่งทำงาน

"สงสัยว่าฉันพิการ แล้วไอ้นั่นมันจะแข็งไหมน่ะหรือ" ฉัตรพงษ์ที่มาถึงเพลงพิณก็คว้าข้อมือของเพลงพิณไว้ เพราะเธอทำท่าจะขยับหนีเขา

"บ้าหรือเปล่า ใครจะไปคิดเรื่องพวกนั้นกันคะ" เสียงเขียวของเธอ พร้อมหน้าแดงระเรื่อ คงจะเพราะทั้งโกรธ ทั้งอาย

"ก็เมื่อกี้เห็นเธอลูบคลำอยู่นาน"

"บ้าซิ ฉันแค่กลัวว่าจะทำคุณเจ็บ"

ฉัตรพงษ์ออกแรงรั้งให้เพลงพิณเข้ามาใกล้เขา

"วันนี้อาบน้ำให้ฉันด้วย เธอจะได้รู้" ฉัตรพงษ์กระซิบบอกเพลงพิณ หน้าที่ห่างกันเพียงไม่กี่คืบเพราะมือเธอที่ถูกเขารั้งไว้ เพลงพิณหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันที

"เอ่อ... " เพลงพิณเอ่ยแค่นั้นก็โดนเขาตัดบท

"ถ้าทำไม่ได้ก็ไปบอกคุณปัทมา ลาออกไปซะ" ฉัตรพงษ์ปล่อยแขนเธอออกแล้วเลี้ยวรถวีลแชร์ของเขากลับไปที่โต๊ะทำงาน ปล่อยให้เพลงพิณยังนั่งอึ้งอยู่แบบนั้น

เพลงพิณเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้ามองดูนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ฝาผนังห้อง

"อุ๊ยตาย!! เกือบลืมอาหารเย็นเลยค่ะ คุณฉัตรหิวหรือยังคะ" เพลงพิณเอ่ยถามขณะที่เดินเอาแฟ้มสรุปรายงานของไร่ฉัตรไพศาลไปวางที่โต๊ะทำงานของเขา ฉัตรพงษ์หยิบไปเปิดดูแต่ยังไม่ตอบคำถามของเธอ

"ยังไม่หิว จะอาบน้ำก่อน เธอไปเอาข้าวเย็นมา แล้วก็ตามไปที่ห้องฉัน" เพลงพิณเงยหน้ามองเขาจนเผลออ้าปาก

"น้ำลายจะไหลแล้ว" ฉัตรพงษ์เอ่ยจบเขาก็บังคับวีลแชร์ออกจากห้องทำงานไป ทิ้งเพลงพิณที่ยังยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น กว่าเธอจะตั้งสติแล้วไปที่ห้องครัวได้ฉัตรพงษ์ก็ออกจากห้องไปแล้ว

"เอาวะ คิดซะว่าเหมือนอาบน้ำไอ้ดำที่บ้านนาแหละวะ" เพลงพิณถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเคาะประตูให้เขาเปิดให้

เธอเปิดประตูเข้ามาเห็นฉัตรพงษ์ ที่อยู่ในชุดเตรียมอาบน้ำคือเขามีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาพันไว้ที่เอวอย่างหมิ่นเหม่ ร่างกายกำยำของเขา ทั้งมัดกล้ามที่แขน ไหนจะลอนกล้ามท้องนั่นอีก เพลงพิณอยู่ๆ ก็หน้าแดงเรื่อขึ้นมา เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เธอเดินไปหยิบชุดนอนของเขา และผ้าขนหนูเตรียมไว้สำหรับเช็ดตัวให้ เดินนำเขาเข้าไปที่ห้องน้ำ

ฉัตรพงษ์บังคับวีลแชร์ตามเข้าไป พอเข้าไปถึงเขาก็ไปจอดรถข้างๆ ตรงที่อาบน้ำเขาเลื่อนตัวเองออกจากรถวีลแชร์ไปนั่งที่แท่นอาบน้ำที่สร้างขึ้นสำหรับเขาโดยเฉพาะอย่างชำนาญ

"จะราดน้ำที่ผมนะคะ ระวังเข้าตา" เพลงพิณหยิบฝักบัวอันเล็กที่สามารถถอดออกมาได้ พลางเอ่ยเตือนเขาก่อนที่จะใช้ฝักบัวราดรดไปที่ผมของเขา ฉัตรพงษ์หลับตาแล้วแหงนหน้าให้เธอพอผมเปียกชุ่มพอสำหรับที่จะใส่ยาสระผมได้ เธอยืนมองขวดยาสระผมของเขาเพราะเห็นมันมีหลายขวด

"ขวดสีขาว" เขาเอ่ยบอกเพลงพิณ เพราะยังเห็นเธอยืนจ้องมันอยู่

มือน้อยๆ ของเธอชะโลมยาสระผมไปที่ผมของเขาแล้วเธอก็นวดๆ เกาๆ ให้เขา

"อาบน้ำหมาหรือไง ให้มันเบามือหน่อย"

"แรงไปหรือคะ" เพลงพิณเลยเบามือลงหน่อย เพราะเธอคิดว่าตอนอาบให้ไอ้ดำ มันชอบนอนให้เธอถูมันแรงๆ

เมื่อการสระผมผ่านพ้นไปด้วยดี ขั้นตอนการอาบน้ำฟอกสบู่นี่ซิที่เพลงพิณนึกขยาด เธอพยายามมองหาฟองน้ำสำหรับอาบน้ำ แต่ก็ไม่เห็นมี

"ไม่มีฟองน้ำอาบน้ำหรือคะ"

"ไม่มี ปกติใช้มือฟอกสบู่"