ตอนที่ 2 งานใหม่

เสียงดุของเขา ทำเอาเพลงพิณตกใจ รีบไปช่วยเขาประคองจากเตียงลงมานั่งที่รถเข็นวีลแชร์ไฟฟ้าที่จอดอยู่ข้างเตียง

เพลงพิณเพียงช่วยเขาประคองแต่กลายเป็นเขาที่ออกแรงแขนยันตัวเองลงมาจากเตียงอย่างง่ายดาย เธอแอบมองเขาอย่างชื่นชมคงเพราะมัดกล้ามนั่นซินะ ที่ทำให้เขายันตัวเองลงมาอย่างง่ายดายเช่นนี้

ฉัตรพงษ์ปลดล็อคล้อรถแล้วดันปุ่มจอยสติ๊กเพื่อให้รถเข็นไฟฟ้าขับเคลื่อนไปด้านหน้าตามที่เขาต้องการ เพลงพิณรีบคว้าแฟ้มที่เผลอวางไว้บนเตียงนอนของเขา เพราะเมื่อครู่ที่เธอต้องช่วยเขาใส่เสื้อ ไม่ลืมที่เธอจะรีบคว้ามันตามเขาออกมาด้วย ฉัตรพงษ์บังคับรถไฟฟ้าไปที่ห้องอาหารบนชั้นสอง นี่ซินะห้องอาหารที่เขาตอบป้านิ่มไปเมื่อสักครู่ เพลงพิณเห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะแล้วเธอก็เลยเข้าใจทันที ฉัตรพงษ์ตรงไปที่โต๊ะอาหาร เธอก็เลยเดินไปข้างๆ เขา รินน้ำใส่แก้วน้ำให้ เธอเห็นเขาแบมือขึ้นมาคล้ายต้องการอะไรสักอย่าง เพลงพิณขมวดคิ้วมองมือเรียวใหญ่อย่างงงๆ

"แฟ้ม" เสียงหงุดหงิดของเขาทำให้เธอต้องรีบส่งแฟ้มประวัติของเธอให้ทันที เดิมทีเธอคิดว่าจะให้เขาทานข้าวให้เสร็จเสียก่อนค่อยเอาให้ทีหลัง เธอเลยวางแฟ้มลงที่โต๊ะตรงหน้าเขา ฉัตรพงษ์หยิบมาเปิดดู

"เพลงพิณ อายุยี่สิบสอง จบบริหาร" เสียงเรียบเอ่ยประวัติของเธอ

"ใช่ค่ะ"

"รู้ใช่ไหมงานที่ต้องดูแลฉันต้องทำอะไรบ้าง" เมื่อฉัตรพงษ์เอ่ยถาม เพลงพิณก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ยิ่งส่งให้ใบหน้าสวยหวานออกแววดื้อรั้นยิ่งน่ามอง

"รู้ค่ะ" เพลงพิณพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ด้วยเธอไม่คาดคิดว่าคนที่เธอต้องมาดูแลจะหล่อเหลา กำยำเช่นนี้ ยิ่งสายตาคมดุยามเมื่อเขามองมาทำเอาใจเธอแอบหวั่นๆ ไม่เหมือนจินตนาการที่เธอคิดภาพคนพิการเอาไว้เลย ร่างกายของเขาแทบดูไม่ออกว่าขาพิการถ้าเขาไม่ได้นั่งรถเข็นวีลแชร์นั่น เธอก็คิดว่าเขาเป็นบุรุษเพศปกติคนหนึ่งเท่านั้น

"เคยทำงานอะไรมาบ้าง" เขาเอ่ยถามเธอ พลางวางแฟ้มประวัติของเธอลงแล้ว เริ่มตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างช้าๆ

"เอ่อ.. เคยแต่ฝึกงานด้านธุรการตอนเรียนค่ะ"

"เคยดูแลคนป่วยคนพิการไหม"

"ไม่เคยค่ะ" คำตอบของเธอสร้างรอยยิ้มร้ายที่มุมปากของเขาอีกข้าง โดยที่เพลงพิณไม่อาจเห็น

"คิดว่าจะทำงานได้กี่วัน"

"สี่ปี กับสองเดือนค่ะ"

แค่ก!!!!! แค่ก!!!!!

คำตอบของเธอทำเอาฉัตรพงษ์ที่กำลังยกน้ำขึ้นมาดื่มถึงกับต้องสำลักน้ำ

"ทำไมต้องสี่ปีสองเดือน"

"ไถ่ที่นาคืนจากคุณปัทมาไงคะ" เพลงพิณเอ่ยบอกเขา ฉัตรพงษ์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และพอจะเข้าใจถึงที่มาที่ไปของเธอแล้ว ว่าทำไมสาวๆ สวยๆ อย่างเธอแถมเพิ่งเรียนจบแล้วมีปริญญาพ่วงท้าย ถึงมาสมัครงานเป็นคนดูแลคนพิการ

"รู้แล้วใช่ไหมว่าการที่เธอต้องมาดูแลฉันหมายถึงการนอนกับฉันด้วย" ฉัตรพงษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบคล้ายพูดเรื่องธรรมดา แต่คนฟัง เพลงพิณในตอนนี้หน้าเธอแสดงอาการตกใจอย่างฉายชัด หน้าซีดๆ แต่ฉาบไปด้วยสีแดงระเรื่อที่ข้างแก้ม จนฉัตรพงษ์นึกอยากแกล้งเธอขึ้นมาเสียจริงๆ

เพราะความตั้งใจของฉัตรพงษ์ที่จะไล่แม่คนดูแลคนใหม่ของคุณปัทมาออกไป เพื่อที่เขาจะได้ให้หมอเปรม เพื่อนสนิทของเขาหาคนที่ไว้ใจได้มาดูแลแทน เขาจึงเอ่ยเช่นนั้นกับเธอ

เพลงพิณได้ฟังถึงหน้าที่การงานของเธอที่ไม่เคยมีใครเคยบอกมาก่อนว่าการดูแลคนพิการ หมายถึงการที่เธอต้องนอนกับเขาด้วย หน้าซีดเผือดของเธอ สองขาแทบจะยืนไม่อยู่ พลางคิดทบทวนมิน่าล่ะคุณปัทมาให้เงินเดือนเธอตั้งห้าหมื่น คงเพราะแบบนี้นั่นเองซินะ เธอควรจะทำอย่างไรดีถ้ากลับไปตอนนี้ ฟังจากน้ำเสียงคุณปัทมาเธอต้องยึดที่นาของพ่อเธอแน่นอน และเมื่อที่นาโดนยึด บ้านเธอก็จะไม่มีที่อยู่ ที่ทำกิน แถมน้องสาวต่างมารดา ที่กำลังเรียนอยู่ปีหนึ่งก็ต้องออกจากมหาวิทยาลัยแน่นอน

"คุณปัทมาตกลงเงินเดือนกับดิฉันไว้ ไม่ได้แจ้งว่าฉันต้องนอนกับคุณฉัตรนะคะ" เพลงพิณเอ่ยเสียงแข็ง ทำใจดีสู้เสือ

"งั้นฉันจะเพิ่มให้พิเศษ" ฉัตรพงษ์แอบมองสีหน้าซีดๆ ของเธอที่ยังไม่หายซีด ก็นึกขำเธออยู่ในใจ พรุ่งนี้คงได้รีบเก็บของหนีไปแน่นอน

"เท่าไหร่คะ" เธอแทบจะกลั้นใจถาม แต่เมื่อถามออกไปแล้วก็แทบอยากจะตบปากตัวเอง ทำไมก๋ากั่นไปถามเขาแบบนั้น พลางคิดไปว่าเขาจะมองเธอเป็นผู้หญิงขายตัว ยังไม่ทันที่เพลงพิณจะได้คำนวณอะไรต่อมิอะไรต่อ เสียงเสนอราคาของฉัตรพงษ์ก็แทบทำลายสติเธอ

"ครั้งละห้าหมื่น นอนกับฉัน" เมื่อเอ่ยไปแล้ว ฉัตรพงษ์ก็เพ่งมองหน้าหวานของเพลงพิณอย่างรอคำตอบ

"ห้าหมื่น" คนถูกถามทวนราคาตาโต

"แต่เธอต้องเป็นคนทำทุกอย่าง เพราะฉันพิการ" เพลงพิณพินิจมองร่างบนรถวีลแชร์ ก่อนตอบ.....

"ไอ้นั่นของคุณ เอ่อ...ฉันหมายถึงไอ้นั่นน่ะ มันยังใช้ได้หรือคะ"

พร๊วดดด!!!!!!!