ตอนที่ 1 คนดูแลคนใหม่ 2

กว่าครึ่งชั่วโมงที่รถจะมาจอดอยู่หน้าบ้านฉัตรไพศาล เพลงพิณไปคว้ากระเป๋าหลังรถที่มีแต่ขี้ฝุ่นเกาะจนแดงเถือก นี่ถ้าต้องเปิดกระจกรถวิ่งเธอแทบไม่อยากจะคิดสภาพเลย เพลงพิณลากกระเป๋ามายืนมองบ้านทรงสวยหลังใหญ่ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขาเข้าไปภายในบ้าน ที่คนขับรถเมื่อสักครู่เดินนำเธอเข้าไป

ห้องทำงานขนาดใหญ่ภายในชั้นหนึ่ง หญิงสูงวัยท่าทางภูมิฐานที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ส่งยิ้มให้เธอทันทีที่คนขับรถพาเธอเข้าไป แล้วเขาก็รีบออกไปทันที เพลงพิณยังจดจำเธอได้ดี ผู้หญิงคนนี้ที่ไปหาแม่เลี้ยงของเธอที่บ้าน

"นั่งซิ เพลงพิณ ฉันชื่อปัทมาเป็นแม่ของคุณฉัตร คนที่เธอต้องมาดูแล" คุณปัทมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ค่ะ"

"คุณฉัตรเธอค่อนข้างอารมณ์ร้าย คงเพราะเธอยังทำใจไม่ได้เรื่องอุบัติเหตุ นั่นคือสิ่งที่เธอต้องระวัง เธอมีหน้าที่เป็นเลขาของเขา ทำงานตามที่เขาสั่ง ดูแลทุกเรื่องของเขา ทั้งอาหาร เสื้อผ้า ธุระส่วนตัวของเขาทุกอย่าง"

"ค่ะ" เพลงพิณรับคำอย่างง่ายๆ เพราะเธอก็พอจะรู้มาบ้างแล้วว่าเขาพิการ ต้องดูแลทุกอย่าง

"เงินเดือนเดือนละห้าหมื่น ฉันจะหักใช้หนี้เดือนละสามหมื่น อีกสองหมื่นให้เราไว้ใช้ส่วนตัว เธอมีอะไรขัดข้องไหม"

"หนี้ที่พ่อหนูเอาที่นามาจำนองไว้เท่าไหร่หรือคะ" เธอเอ่ยถามคุณปัทมาแล้วรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

"ล้านห้า หักเดือนละสามหมื่น ก็ห้าสิบเดือน แต่ถ้าเธอหาเงินได้ก่อนจะเอามาไถ่คืนฉันก็ยินดีไม่คิดดอกเบี้ย"

"ล้านห้า" เพลงพิณเอ่ยจำนวนเงินมากมายนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา

"และงานที่สำคัญของเธออีกอย่างหนึ่ง คือการจับตาดูคุณฉัตรทุกอย่าง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรคุยอะไรกับใคร เมื่อฉันถามเธอต้องมีคำตอบให้กับฉัน" เสียงเรียบเย็นของคุณปัทมาทำเอาเพลงพิณนึกสงสัยในความเป็นแม่ลูกของคนทั้งสอง เป็นแม่ลูกกันทำไมไม่ถามกันเอาเอง แต่เมื่อฟังเสียงเย็นของคุณปัทมาเธอก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้

"อ่ะ แฟ้มรายงานตัวของเธอ เดี๋ยวป้านิ่มจะพาไปหาคุณฉัตรที่ชั้นสอง แล้วงานต่างๆ ป้านิ่มจะเป็นคนสอนให้ว่าต้องทำอะไรบ้าง"

เพลงพิณรับแฟ้มเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณปัทมา หญิงสูงวัยท่าทางใจดี เธอคิดในใจว่าน่าจะเป็นป้านิ่ม ก็เดินมารับเธอ พลางอธิบายในส่วนต่างๆ ของบ้านที่เดินผ่าน เมื่อมาถึงบันได้ใหญ่ทางขึ้นชั้นสอง เพลงพิณทอดตามองอย่างสงสัย

"คุณฉัตรก็ขึ้นลงบันได้นี้หรือคะป้า" เพลงพิณอดที่จะสงสัยไม่ได้

"ไม่ใช่ เธอใช้ลิฟต์ทางด้านนั้น" ป้านิ่มชี้มือไปที่สุดทางเดินอีกด้าน เพลงพิณมองตามพลางพยักหน้ารับรู้

เพล้ง!!!!!

เสียงแก้วแตกที่ดังมาจากในห้องบนชั้นสอง ทำเอาเพลงพิณถึงกับสะดุ้งตกใจ พร้อมกับที่คนรับใช้ผู้หญิงรีบวิ่งออกมาจากห้องอย่างตื่นตระหนก ซึ่งสวนทางกับเพลงพิณที่กำลังเดินขึ้นมาจนแทบจะชนเธอตกบันได

"พยายามอย่าทำให้คุณฉัตรเธอโมโห ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา" เสียงป้านิ่มกระซิบบอก

ป้านิ่มพาเธอเดินขึ้นมาพร้อมกระเป๋าที่มีแต่ฝุ่นไปเก็บไว้ที่ห้องนอนส่วนตัวของเธอที่อยู่ด้านหลังจนเกือบสุดทางเดินชั้นสอง เมื่อเสร็จจากห้องที่เธอเก็บของ ยังไม่ทันที่เพลงพิณจะเห็นภายในห้องเสียด้วยซ้ำ ป้านิ่มก็พาเธอเดินข้ามมาอีกฝากของบ้าน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"อะไรกันอีกวะ" เสียงตวาดที่ดังออกมาทำเอาเพลงพิณถึงเหงื่อชื้นฝ่ามือ

"คุณท่านให้พาคุณเพลง คนดูแลคนใหม่มาส่งค่ะ" เสียงป้านิ่มเอ่ยตอบ

"เข้ามา" สิ้นเสียงอนุญาต เพลงพิณได้ยินเสียงดังแกร๊ก ป้านิ่มก็ผลักประตูไม้บานใหญ่พาเพลงพิณเข้าไปภายในห้อง

ฉัตรพงษ์ที่นั่งอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้อง แสดงสีหน้าหงุดหงิดจนคิ้วขมวดกันเป็นปม ยิ่งส่งให้สายตาคมดุนั้นดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น ร่างกายกำยำนั่งถอดเสื้ออยู่บนเตียง คล้ายคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จที่กำลังจะแต่งตัว เพราะยังมีร่องรอยจากน้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บนผิวกายของเขา เพลงพิณเผลอมองแผ่นอกและมัดกล้ามบริเวณหน้าท้องของเขา เหมือนคนออกกำลังกายมาอย่างดี ถ้าไม่บอกว่าคุณฉัตรเธอขาพิการ เธอคงแทบจะไม่รู้เลย

"คุณฉัตรจะแต่งตัวหรือคะ คุณเพลงช่วยหน่อย" ป้านิ่มถามพลางเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตจากในตู้มาส่งให้เพลงพิณ เพลงพิณรับมาอย่างงงๆ พอได้สติเธอก็เดินเข้าไปหาฉัตรพงษ์ที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"คุณเพลง คนดูแลคนใหม่ค่ะ เห็นคุณปัทมาบอกว่า เธอจะมาเป็นเลขาคุณฉัตรด้วยค่ะ" ป้านิ่มเอ่ยแนะนำ คนที่กำลังจับเสื้อใส่แขนเขาอย่างเก้ๆ กังๆ ใบหน้าสวยหวานออกแววรั้นๆ ของเธอ ที่เมื่อครู่เขาเห็นว่าเธอสวยแล้ว พอยิ่งหน้าเธอเข้ามาใกล้เขาเช่นนี้ยิ่งสวยบาดใจหน้าที่ออกจะแดงๆ เพราะความขัดเขิน ช่างขัดกับผิวขาวละเอียดของเธอยิ่งนัก เมื่อแขนทั้งสองข้างของเขาถูกสวมเข้าไปแล้ว เพลงพิณก็ต้องช่วยเขาติดกระดุมเสื้อ มือที่ออกจะสั่นๆ ยามหยิบเม็ดกระดุมเข้ารังดุม ถ้าในยามปกติเธอคงจะใส่เสร็จเสียนานแล้ว แต่แผงอกที่อยู่ด้านหน้าเธอ ทำเอาสมาธิของเธอแทบแตกกระเจิง

เพลงพิณก็พอทำใจมาบ้างแล้ว ว่าการดูแลคนพิการตามที่แม่เลี้ยงของเธอบอกมานั้นต้องทำอะไรบ้าง แต่ใครจะคิดว่าคนที่ขาพิการเช่นเขาจะหล่อร้ายแบบนี้ แถมร่างกายกำยำราวคนออกกำลังกายมาอย่างดี แทบจะดูไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าเขาพิการ กว่ากระดุมเม็ดสุดท้ายจะติดเสร็จทำเอาที่หน้าผากของเพลงพิณมีเหงื่อชื้นออกมา เธอหวังว่าเขาจะไม่ทันเห็น

"คุณฉัตรจะรับข้าวเย็นที่ด้านนอกไหมคะ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กยกขึ้นมาให้"

"ที่ห้องอาหาร"

"ค่ะ งั้นป้าขอตัวนะคะ"

เพลงพิณแทบจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นป้านิ่มขอตัวออกไปแบบนั้น เมื่อได้สติเธอรีบหันหน้ากลับมาที่คุณฉัตร ก็ทันได้เห็นหน้าเขาที่จ้องมาที่เธอด้วยสาตาคมดุ พร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น เธอรีบหุบปากที่อ้างค้างอยู่เมื่อกี้ลงทันที

"จะอ้าปากอีกนานไหม พาฉันไปนั่งบนรถเข็นซิ จะได้ออกไปคุยข้างนอก หรืออยากคุยบนเตียง"