บทที่ 5

"แต่นี่มันเป็นคำสั่งจากหัวหน้าแผนก ถ้าเธอไม่เต็มใจทำก็ยื่นใบลาออกไปสิ"

"พี่เพ็ญคะ พี่จะใช้ตำแหน่งกดดันลูกน้องแบบนี้ไม่ได้นะ" เธอจะตกงานตอนนี้ไม่ได้ เพราะค่าใช้จ่ายสูงมาก แทบจะเดือนชนเดือนอยู่แล้ว

"แล้วเขาจะมีหัวหน้าไว้ทำไม ถ้าลูกน้องจะไม่ทำตามคำสั่ง"

"ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ชมขอให้มันจบลงแค่นี้ได้ไหมคะ ส่วนเรื่องผลงาน"

"อะไรนะ! เธอยังคิดว่าฉันแอบเอาผลงานเธออยู่งั้นเหรอ"

"พี่ช่วยฟังฉันให้จบก่อนได้ไหม"

"พูดมาสิ"

"ทุกเรื่องฉันจะปล่อยผ่านไป ขอแค่พี่อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย"

"ฉันทำอะไรเธอ? เธอหาว่าฉันแกล้งเธองั้นเหรอ"

คนมันจะหาเรื่อง ก็วนกลับมาที่เดิมอยู่แล้ว ถ้าขอย้ายแผนกตอนนี้คงเกิดปัญหาแน่ เพราะคนอื่นคงคิดว่าเธอกับหัวหน้าไม่ลงรอยกัน แล้วแผนกไหนอยากจะรับเธอล่ะ

ชมจันทร์ก็เลยพยายามคิดหาวิธีอื่น ..ไม่นะเราอย่าคิดแบบนั้นสิ มีความคิดวูบหนึ่งขึ้นมาในหัว คือเธอคิดถึงคำพูดของชาคริต เรื่องที่บอกว่าจะช่วยค่าใช้จ่ายของแม่

"เดี๋ยวฉันจะส่งรายละเอียดให้เธอดู ว่าต้องไปทำการตลาดที่จังหวัดไหน"

"ฉันไปไม่ได้ เพราะฉันมีคนต้องดูแลที่นี่"

"เธอมีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยเหรอว่าจะไปหรือไม่ไป"

"พี่เพ็ญคะ.." เห็นสายตาเพ็ญพักตร์แล้ว ชมจันทร์ถึงกับพูดต่อไม่ได้ เพราะสายตานั้นจ้องแต่จะหาเรื่อง ถึงแม้เธอคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนก็คงไม่เห็นใจแน่ แล้วเราจะทำยังไง ต้องออกจากงานงั้นเหรอ

"ออกไปเคลียร์งานที่ทำอยู่ให้เสร็จ"

ชมจันทร์หันหลังแล้วเดินออกจากห้องหัวหน้ามา วุฒิการศึกษาที่มีอยู่จะไปสมัครบริษัทไหนได้ ถ้าบริษัทนี้ไม่เห็นในความสามารถพิเศษของเธอ เธอก็คงไม่ได้เข้าทำงานที่นี่

"มีอะไรหรือเปล่าชม" เพื่อนทั้งสองรีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าชมจันทร์ออกมาจากห้องนั้นแล้ว

"ฉันจะทำยังไงดี"

"ทำไมเหรอ"

"หัวหน้าจะให้ฉันออกไปทำการตลาด"

"อะไรนะ? มันไม่ใช่หน้าที่ของเราสักหน่อย"

"ก็คนมันจ้องจะหาเรื่องไงเธอไม่รู้หรือ" วิเวียร์กระซิบพูดกับอันนา

"ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วแม่ของเธอล่ะ"

"ฉันคงไปไม่ได้หรอก"

"แล้วมีหนทางอื่นไหม"

"มีสิ"

"ถ้างั้นก็เลือกอีกทางหนึ่งสิ"

"แล้วอีกทางคืออะไร" ทั้งอันนาและวิเวียร์ต่างก็เปลี่ยนกันถาม

"ลาออก"

เที่ยงวันเดียวกัน..

"ชม!"

อึบ! เพื่อนที่เดินตามหลังมาเรียกชมจันทร์ไว้ไม่ทัน เพราะเธอมัวแต่เดินเหม่อลอยจนชนเข้ากับใครบางคน

"คุณเป็นอะไรไหมคะ" อันนาและวิเวียร์จำได้ในทันทีว่าชมจันทร์ชนเข้ากับใครก็เลยรีบเข้าไปช่วย

"ขอโทษค่ะ" ชมจันทร์รีบกล่าวคำขอโทษก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงที่เธอชนจนตกลงพื้น ส่งให้กับเจ้าของ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็เดินไม่ดูเหมือนกัน"

"ดูไกลๆ ว่าสวยแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งสวย" วิเวียร์กระซิบพูดกับอันนา

"แล้วคุณเป็นอะไรไหมคะ" เธอคนที่ถูกชนถามชมจันทร์คืนบ้าง

"ฉันอึดถึกทนไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ"

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ พวกคุณจะไปทานข้าวเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ"

"มีอะไรเหรอเพลงพิณ" จังหวะที่ชมจันทร์กำลังจะเดินไปก็ได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นมาก่อน

"ไม่มีอะไรค่ะ แล้วทำไมถึงลงมาช้าจังล่ะคะ"

"คุณน่าจะรอลงมาพร้อมผม"

"คุณ?" เพลงพิณแปลกใจ เพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยใช้สรรพนามว่าคุณกับเธอเลย

"ไปกันครับ" ว่าแล้วฝ่ายชายก็โอบเอวผู้หญิงคนที่ชมจันทร์ชน แล้วเดินผ่านหน้าของชมจันทร์กับเพื่อนๆ ไป

"แล้วนี่ฉันต้องอกหักวันละกี่ครั้งเนี่ย"

"ทำไมเธอต้องอกหักด้วย ไม่ได้เป็นแฟนกับเขาสักหน่อย"

"ก็เห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ทุกวัน มันต่างอะไรกับคนอกหักล่ะ"

"พวกเธอหมายความว่ายังไง?" ชมจันทร์รู้แล้วว่าคนสำคัญที่เขาพูดถึงเมื่อวานนี้คือใคร แต่ที่เธอไม่เข้าใจว่าเพื่อนๆ กำลังพูดอะไรกัน

"ฉันลืมเลยว่าเธอยังไม่รู้..ผู้ชายคนที่หล่อๆ เมื่อสักครู่ชื่อคุณทัพไท เป็นผู้บริหารคนใหม่ของบริษัทเรา"

แทนที่ชมจันทร์จะมองตามหลังเขาไป แต่เธอกลับยืนตัวแข็งทื่อ นี่เธอกำลังพบเจอกับอะไรอยู่