จ้างรักเจ้าสาวตัวปลอม บทที่2.สวนเพทาย 1/2

เช้านี้อากาศร้อนอบอ้าวแต่เช้า ปัทม์เดินออกมายืนที่ระเบียงห้อง ในมือมีแก้วกาแฟควันกรุ่นที่ถือติดมือขึ้นมาด้วย วันนี้ชายหนุ่มตั้งใจจะไม่เข้าสวน เมื่อแดดร้อนเสียขนาดนั้น เขาตั้งใจจะทำงานอยู่ที่บ้านแทน หากมีเรื่องด่วน ทั่น หัวหน้าคนงานคงแจ้งให้เขาทราบเอง

“แม่จะไปไหนแต่เช้าครับ?” ปัทม์ตะโกนถามมารดา เมื่อเห็นนางเดินตรงไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าโถงบ้าน

พอใจเงยหน้ามองบุตรชาย ท่านยิ้มกริ่ม “ไปธุระในเมืองน่ะ”

“ครับ” ปัทม์รับคำ เขาหมดความสนใจมารดา แต่สะดุดใจกับแววตาแปลกๆ ของนางเท่านั้น

ปัทม์ทรุดนั่ง กดเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัว เขาสลัดความสงสัยทิ้ง เมื่อมันรังแต่จะทำให้สมาธิเขาไขว่เขว่

ชายหนุ่มจมอยู่กับงานตรงหน้า เวลาผ่านไปพอสมควร ปัทม์รู้สึกกระหายน้ำ เขาจึงยืดตัวลุกขึ้นยืน บิดตัวไปมา แก้ความเมื่อยล้า แล้วจึงเดินออกจากห้องทำงานเพื่อหาน้ำกินแก้กระหาย

บ้านเงียบกริบ จนรู้สึกถึงความวังเวง คนงานที่เคยเห็นเดินไป เดินมา หายไปจนมองหาไม่เห็นใครเลยสักคน ปัทม์เดินไปชะเง้อมองหน้าประตู ด้านนอกว่างเปล่า แม้แต่สุนัขที่เลี้ยงไว้ยังไม่เดินเพ่นพ่านให้เห็น

“ไปไหนกันหมด แม่ไม่อยู่ เลยหลบไปอู้กันรึ?” ปัทม์รำพึงกับตัวเอง เขาเดินเข้าไปในครัว

ตู้เย็นหลังใหญ่ในครัวน่าจะช่วยให้เขาหายกระหายน้ำ...ชายหนุ่มอมยิ้มกับพรรณไม้ที่มองเห็น พอใจใช้เวลาว่างปลูกต้นไม้สารพัดชนิดในอาณาเขตบ้าน ช่วยลดความร้อนของอากาศเมื่อมีความชุ่มชื่นของต้นไม้ใหญ่ๆ ที่ปลูกไปรอบบ้าน ลดทอนอุณหภูมิแรงๆ ของแสงแดดลงอย่างชะงัด

ในที่สุดปัทม์ก็ได้ดื่มน้ำเย็นๆ สมใจ เขาฉวยแก้วน้ำเย็นเฉียบเดินกลับไปทางเดิม กำลังจะเลี้ยวกลับขึ้นห้อง ชายหนุ่มสะดุดตากับอะไรบางอย่างเสียงก่อน

ใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้าน เสื้อผ้าสีฉูดฉาดนั่น หากสุนัขที่เขาเลี้ยงไว้อยู่แถวนี้ หล่อนคงโนสัตว์หน้าขนพวกนั้นเห่าใส่แน่นอน

ปัทม์เหยียดยิ้ม เขาพอเดาสาเหตุที่คนงานพากันหายหน้าไปหมด ได้ในนาทีนี้เอง...

‘คงเป็นแผนของมารดา’

ชายหนุ่มเดินย้อนกลับมา มันคงเป็นการเสียมารยาทมาก หากปล่อยให้อาคันตุกะยืนทะเล่อทะล่าอยู่ตรงนั้น โดยที่เจ้าบ้านไม่สนใจ

“คุณมาหาใครครับ?” ปัทม์ร้องถาม

กันจิราสะดุ้งโหย่ง! เธอกำลังชื่นชมกับบรรยากาศร่มรื่นรอบๆ ตัวอยู่ โดยลืมสนใจแสงแดด เพราะหากเป็นสิตาตัวจริง หล่อนไม่มีวันยืนท้าแดดเช่นนี้แน่นอน

“อุ้ย!”

ปัทม์สะดุดลมหายใจ ผู้หญิงตรงหน้า สวยจัด! ปาก หน้าคิ้ว คางเหมาะเจาะ หล่อนแต่งหน้าจัด สวยคมเฉี่ยวแบบผู้หญิงสมัยนี้ ริมฝีปากสีแดงสด แสยะยิ้มแหยๆ ขัดกับการแต่งตัวที่แสนจะมั่นใจ แววตาของหล่อนหลุกหลิก เขามองเห็นในครั้งแรกที่หล่อนหมุนตัวกลับมา ก่อนจะเกลื่อนหายไป หลังจากหล่อนตั้งตัวทัน

สิตาตัวปลอมเชิดปลายคางขึ้น หลังตั้งสติทัน เธอคือสิตา บุตรสาวของประถม เศรษฐีพันล้าน จะมาทำท่าทางหงอๆ ไม่ได้

“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณพอใจค่ะ” เธอพยายามดัดเสียงให้ฟังกร้าวๆ หน่อย

“คุณคงคลาดกับท่าน แม่ของผมเพิ่งออกไปทำธุระนอกบ้าน...สักครู่ใหญ่ๆ นี่เอง”

ปัทม์ตอบเสียงเรียบ เขาแอบสำรวจคนตรงหน้าคร่าวๆ

กันจิราแสร้งไหวไหล่ “แย่จัง!” เป็นการแสดงที่หากสิตามาเห็นคงต้องยกนิ้วหัวแม่มือให้เธอ

“เขามารอก่อนไหมครับ?” ปัทม์ถามตามมารยาท

“คงต้องแบบนั้นแหละค่ะ ฉันคงไม่ยืนรอท่านอยู่ตรงนี้หรอก ผิวเสียตายเลย แดดอะไรนี่ เผาผิวฉันเสียเกรียมไปหมดแล้ว” กันจิราแสร้งบ่นให้เหมาะกับคราบของเซเลปชื่อดัง

ชายหนุ่มแอบเบ้ปาก เขาเคยเดากริยาของคนตรงหน้าในใจคร่าวๆ ชั่งไม่แตกต่างจากที่นึกไว้สักนิดเดียว ลูกคนรวยที่ถูกพะเนาพะเนอเลี้ยงแบบเจ้าหญิงเจ้าชาย...ความอดทนของหล่อนมีขีดจำกัด และน่าระอาเหลือเกิน

กันจิราเดินตามคนตัวใหญ่ไปห่างๆ เธอนึกทึ่งเขาในใจ คนตรงหน้ามีบุคลิคชวนให้รู้สึกดี เขาเป็นคนสุขุมใจเย็น ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แม้เธอจะแสดงท่าทีไม่ดีออกไป หญิงสาวแอบระบายลมหายใจ การพบเจอกันครั้งแรก นับว่าไม่ผิดวัตถุประสงค์ของสิตาเท่าไหร่นัก เธอสร้างความระคายเคืองไว้ในใจคนตรงหน้า ความสัมพันธ์ที่ผู้ใหญ่ต้องการคงไม่สัมฤทธิ์ผล หากคนตรงหน้าไม่เห็นด้วย