จ้างรักเจ้าสาวตัวปลอม บทที่2.สวนเพทาย 2/2

...แต่...น่าเสียดาย...

ผู้ชายที่ดูอบอุ่นและน่าคบหา ไม่ได้หาได้ง่ายๆ เมื่อผู้ชายส่วนใหญ่บนโลกใบนี้ ล้วนแล้วเต่เป็นมนุษย์เพศชายที่แสนจะเห็นแก่ตัว...

นานๆ จะเจอผู้ชายที่ทำให้ตนเองใจแกว่งได้...น่าเสียดาย ที่เขาเป็นของต้องห้ามที่เธอไม่ควรเกาะแกะด้วย

“นั่งรอที่นี่ก่อนก็ได้ครับ ผมจะไปเตรียมน้ำมาให้ดื่มแก้กระหาย”

ปัทม์ผายมือไปที่โซฟาตัวใหญ่สีขาวสะอาดกลางบ้าน เขาเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อจัดการหาน้ำเย็นๆ มารับรองแขก ชายหนุ่มสะกิดใจครามครัน...คนงานที่เคยเห็นพลุกพล่าน พร้อมใจกันหายหน้าหายตา...เหมือนใครบางคนต้องการแบบนั้น ชายหนุ่มโครงศีรษะเบาๆ นี่คงเป็นแผนการของมารดาที่ต้องการให้เขากับสิตา ทำความรู้จักกันแบบเป็นการส่วนตัว ปัทม์ยิ้มมุมปาก ถึงท่าทีของคนมาใหม่จะดูขัดตา แต่เหมือนเป็นการฝืนๆ มากกว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอ ก่อนที่หล่อนจะหันมาสบตากับเขา ปัทม์แน่ใจ แววตาของผู้หญิงคนนั้นมีแต่ความลิงโลด และตื่นเต้น หาใช่ท่าทางเบื่อหน่ายระอา ตอนที่หล่อนหันมาสบตากับเขาตรงๆ ไม่ ความขัดแยงนี่ สะกิดใจปัทม์ไม่ใช่น้อย

“ไม่หรอกมั้ง!” ปัทม์รำพัน เป็นไปไม่ได้เลยที่คนคุ้นเคยกับความสะดวกจะสบาย จะชื่นชมธรรมชาติที่เงียบวังเวงเหมือนสวนเพทายแห่งนี้

ชายหนุ่มเดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นในมือ ขนมอบจานเล็กๆ ที่เขาเตรียมมาด้วยถูกวางไว้ตรงหน้า

กันจิราปลายตามอง เธอแอบชมเขาในใจ ผู้ชายคนนี้ละเลียดอ่อน และใส่ใจคนอื่น

“คงไม่เป็นการเสียมารยาทนะครับ หากผมจะขอตัวก่อน ผมมีงานค้างไว้ต้องรีบจัดการให้เสร็จภายในวันนี้... แต่...ผมจะรีบตามคุณแม่ให้รีบมาพบคุณเร็วๆ” ปัทม์ออกตัว เขาไม่ต้องการตกลงไปในเกมที่มารดาวางไว้ เขาไม่ต้องการสานสัมพันธ์กับคนตรงหน้า ไม่ว่าจะแบบไหนก็ตาม

สิตาตัวปลอมแสร้งไหวไหล่...เธอกรีดนิ้วจับหูแก้ว ยกขึ้นจิบน้ำด้วยท้วงท่าขัดตาคนมอง หลังจากฝึกซ้อมกับสิตาตัวจริงจนชิน

“ตามสบายค่ะ ฉันอยู่ได้”

เสียงหวานดังผ่านปากสีสดที่เคลือบลิปติกสีจัดจ้านไว้ออกมา

ปัทม์ค้อมศีรษะลง เขาเดินเลี่ยงไปอีกทาง

กันจิราถอนใจแรงๆ เธอเอนตัวพิงพนักโซฟา “ยัยสิตาบ้า! ทำไมไม่บอกก่อน หมอนั่นหล่อวัวตาควายล้มเลยนะ” หญิงสาวบ่นพึม เธอหัวใจสะดุด เกือบจะเผยพิรุธให้อีกฝ่ายจับได้ เมื่อได้เจอกับปัทม์จังๆ ผู้ชายที่เคยอยู่แต่ในภาพจำของตนเอง...ผู้ชายที่กันจิรามโนไว้ในใจ ถ่ายทอดออกมาเป็นปัทม์ คู่หมายที่สิตาไม่ต้องการ เขาคือผู้ชายในฝันของเธอชัดๆ “ฉันจะเก็บอาการอยู่ไหมนะยัยสิตา คู่หมายเธอหน่ะ...ผู้ชายในฝันของฉันเลย”

ผู้หญิงหลายคนอาจจะชอบผู้ชายผิวขาว ท่าทางเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ใจดี ยิ้มง่าย เป็นคนขี้เล่น แต่สำหรับกันจิราแล้ว ผู้ชายในฝันของเธอคือผู้ชายที่มีลักษณะเป็นผู้นำ มีความสุขุมอ่อนโยนในตัวเอง และแกร่งพอที่จะให้เธอรู้สึกวางใจ และที่สำคัญ...เธอไม่ชอบผู้ชายขาวจัด ปัทม์มีผิวสีแทนเพราะเขาทำงานกลางแดด เป็นเกษตรการที่เป็นทั้งนายทุน และเกษตรกรตัวจริง คนงานทำอะไรได้ ปัทม์ทำได้ไม่ต่างกัน เขาทุ่มเต็มที่ เข้าถึงและรู้จริง...จนไม่มีใครกล้าเถียง

หญิงสาวถอนใจ ก้มหน้าลง รู้สึกหน่วงๆ ในอก เมื่อเจอคนที่ตัวเองปลื้ม กลับทำได้แค่มอง...

สิตาตัวปลอมนั่งมองนั่นนี่ได้ไม่นาน พอใจก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับทักทายเสียงใส “หนูสิตา รอแม่นานไหมคะ ขอโทษแทนลูกชายแม่ด้วยนะ เขาเป็นคนแบบนี้แหละ บ้างานเสียจนไม่นึกถึงมารยาท” นางออกตัวบ่นว่าบุตรชายที่ปล่อยให้คนสำคัญนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ่อเพียงลำพัง

สาวไฮโซตัวปลอมยิ้มรับ ยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้แกนๆ “ไม่เป็นไรค่ะ สิตาเองก็ไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้าเหมือนกัน” หญิงสาวแสร้งตอบแบบหยิ่งๆ ให้สมกับเป็นลูกสาวเศรษฐีพันล้าน

“มาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักก่อนไหมจ้ะ” เพื่อไม่ให้ผู้หญิงตรงหน้ารู้สึกไม่ดีกับบุตรชายมากขึ้น พอใจเลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุยให้ห่างจากปัทม์

“ก็ได้ค่ะ” กันจิราพยักหน้ารับ เธอปั้นหน้าจนเมื่อย อยากกลับเป็นคนเดิมเต็มทน