ไล่ออกจากบ้าน

เพลงรัก...

"พี่แพรวเพลงเจ็บค่ะอย่าทำเพลงเลยเพลงขอร้อง" ฉันพยายามปัดป้องตัวเองจากการถูกทำร้ายแต่ดูเหมือนฉันจะสู้แรงโกรธของพี่แพรวไม่ได้เพราะตอนนี้พี่แพรวคร่อมร่างฉันอยู่

"เจ็บสิดีไม่เจ็บฉันจะตบแกทำไมให้เปลืองแรงห๊ะนังลูกเมียน้อยแกใช่ไหมที่เอาเรื่องของฉันกับเต้ไปฟ้องไทม์"

"เปล่านะคะเพลงไม่ได้บอกอะไรพี่ไทม์เลย" ฉันพยายามอธิบายแต่ดูเหมือนจะปล่าประโยชน์

"แกอย่ามาตอแหลถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใครห๊ะ ฉันรู้ว่าแกชอบไทม์มานานแล้วแกอยากได้ไทม์เป็นผัวจนตัวสั่นแกอิจฉาที่ฉันคบกับไทม์ใช่ไหมห๊ะนังลูกเมียน้อย!!!"

"เพลงไม่เคยคิดแบบนั้นเลยค่ะเพลงไม่เคยอิจฉาพี่แพรวเลยพี่แพรวจะพาเพลงไปสาบานที่ไหนก็ได้"

"ฉันไม่เชื่อแกอิจฉาฉันที่ฉันได้เป็นแฟนกับไทม์แกเลยทำทุกวิถีทางเพื่อให้ฉันกับไทม์เลิกกัน ฉันจะตบแกให้หายแค้นเลยนังลูกเมียน้อยนังกาฝาก!!!"

เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!

"ฮึก ฮึกพี่แพรวหยุดเถอะค่ะเพลงเจ็บ ฮืออ ฮืออออ" ฉันทั้งร้องไห้ทั้งขอร้องอ้อนวอนพี่แพรวให้หยุดแต่ยิ่งฉันร้องขอพี่แพรวก็ไม่ยอมหยุดจนกระทั่ง

"หยุดนะยัยแพรว นี่มันอะไรกันห๊ะไปตบนังเพลงมันทำไม" คุณย่าเดินเข้ามาพร้อมสั่งให้พี่แพรวหยุดพี่แพรวถึงยอมหยุดทำร้ายฉัน

"คุณย่ามาก็ดีแล้วคุณย่าไล่มันออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะคะแพรวไม่ยอมให้มันอยู่ที่นี่อีกต่อไปนังสารเลวนังงูพิษนังเนรคุณ!!!แพรวเกลียดมัน"

"มันทำอะไรไหนบอกย่ามาซิ"

"ก็มัน...เอ่อมัน"

"มันอะไรทำไมไม่พูดอึกๆ อักๆ อยู่นั่นแล่ะ"

"มันเอาเรื่องของแพรวกับเต้ไปฟ้องไทม์ตอนนี้ไทม์ขอเลิกกับแพรวแล้วค่ะ"

"สุดท้ายตาไทม์ก็รู้ความจริงจนได้สินะ เห้อออ" คุณย่าถอนหายใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจนั่นก็แปลว่าเรื่องนี้ท่านก็รู้

"คุณย่า!!! คุณย่าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคุณย่าว่าแพรวผิดเหรอคนผิดคือนังนี่ที่มันเอาเรื่องของแพรวไปบอกไทม์จนไทม์ขอเลิกกับแพรว"

"เราทำตัวเองหรือเปล่ายัยแพรว ถ้าเราไม่ทำตัวแบบนี้ตาไทม์จะขอเลิกกับเราทำไมไม่ต้องไปโทษนังเพลงมันหรอกโทษตัวเองเถอะ" เป็นครั้งแรกที่คุณย่าไม่พูดเข้าข้างพี่แพรว

"คุณย่าเข้าข้างมันเหรอคะ"

"ย่าไม่ได้เข้าข้างแต่ย่ามั่นใจว่านังเพลงมันไม่ใช่คนปากพล่อยที่จะเอาเรื่องเราไปบอกตาไทม์ถ้ามันจะบอกมันคงบอกไปนานแล้ว" ฉันไม่คิดว่าคุณย่าจะพูดเข้าข้างฉันแบบนี้แต่ฉันก็ดีใจที่ท่านไม่เชื่อว่าฉันเป็นคนไปบอกพี่ไทม์

"ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใครมีแต่มันที่อยากได้ไทม์จนตัวสั่นมันแอบชอบไทม์มานานแล้วมันอยากให้ไทม์กับแพรวเลิกกันและที่สำคัญเมื่อกี๊มันก็จูบกับไทม์ด้วยค่ะ"

"ว่าไงนะ"

"นังเพลงมันจูบกับไทม์ค่ะแพรวเห็นมากับตามันไปอ่อยไทม์ถึงห้องนอน"

"เพลงไม่ได้อ่อยแล้วก็ไม่ได้จูบกับพี่ไทม์นะคะพี่ไทม์เอ่ออพี่ไทม์ดึงเพลงเข้าไปจูบเองเพลงไม่ได้เต็มใจนะคะ" ฉันยืนยันความบริสุทธิ์ใจของตนเองถึงจะรู้ว่าไม่มีใครเชื่อก็ตาม

"และเพลงก็สาบานได้ว่าเพลงไม่เคยพูดเรื่องพี่แพรวกับพี่เต้เลย"

"ฉันไม่เชื่อคนอย่างแกนังลูกเมียน้อยถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใครไปได้"

"เพลงไม่รู้ค่ะแต่เพลงยืนยันได้ว่าไม่ใช่เพลงอย่างแน่นอน" ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่แพรวและทุกคนเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดแต่ฉันก็ทำได้แค่นี้

"แล้วเราจะเอายังไงห๊ะยัยแพรวในเมื่อนังเพลงมันก็สาบานแล้วว่ามันไม่ได้พูดอย่างเรากล่าวหา"

"คุณย่าว่าแพรวกล่าวหาแพรวใส่ร้ายมันเหรอแพรวเป็นหลานคุณย่านะคุณย่าก็ต้องเข้าข้างแพรวสิไม่ใช่ไปเขาข้างมัน"

"ย่าบอกแล้วว่าไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแล่ะและอีกอย่างนังเพลงมันก็หลานย่าเหมือนกัน เอาล่ะแยกย้ายกันได้ละส่วนนังเพลงไปหาหยูกหายามาทาซะสภาพดูไม่ได้เลย ส่วนเรายัยแพรวทำผิดก็หัดยอมรับว่าตัวเองผิดบ้างไม่ใช่พอเรื่องแดงขึ้นมาแล้วมาฟาดงวงฟาดงาใส่คนอื่น"

"ในเมื่อคุณย่าเข้าข้างนังลูกเมียน้อยนี่แพรวก็จะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแพรวจะออกไปอยู่ที่อื่นแล้วก็จะไม่กลับมาที่บ้านนี้อีกเชิญคุณย่าอยู่กับมันตามสบายเลยค่ะไม่ต้องมาสนใจแพรว"

"ไม่ได้นะยัยแพรวย่าไม่ยอมให้เราออกไปอยู่ที่อื่นเราเป็นหลานสาวที่ย่ารักมากที่สุดย่าไม่ให้ไป" ฉันยอมรับว่ายืนฟังด้วยความน้อยใจคุณย่ารักพี่แพรวมากกว่ากว่าอะไรทั้งหมดส่วนฉันท่านไม่เคยรักไม่เคยห่วงเลยสักครั้ง

"ถ้าอย่างงั้นคุณย่าก็เลือกมาค่ะว่าจะให้แพรวอยู่หรือให้มันอยู่"

"เห้อออ เราก็รู้ว่าย่าต้องเลือกเรา" ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณย่าต้องเลือกพี่แพรวฉันทำได้แค่ก้มหน้าร้องไห้ไม่พูดอะไร

"ดีค่ะถ้าอย่างงั้นคุณย่าก็ไล่มันออกไปวันนี้เลย"

"วันนี้เลยเหรอแล้วนังเพลงมันจะไปอยู่ที่ไหนญาติพี่น้องมันก็ไม่มีให้เวลามันหาที่อยู่หน่อยได้มั้ยยังไงมันก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องของแพรวเป็นหลานของย่า" 

"แพรวไม่เคยมีน้องสาวนังนี่มันเป็นตัวซวยเป็นลูกเมียน้อยที่ทำให้ครอบครัวของแพรวแตกแยกเพราะมันเพราะแม่มันแพรวเกลียดมันแล้วคุณย่าก็ต้องเกลียดมันด้วย"

เวลาต่อมา...

ฉันนั่งอยู่ที่พื้นรอคุณย่าหลังจากไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของในห้อง ทุกอย่างอยู่ในกระเป๋าเดินทางเก่าๆใบนี้เพราะของๆฉันไม่ได้มีอะไรเยอะมีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเท่านั้นไม่มีของมีค่าอะไร ที่ฉันต้องรีบเก็บเพราะฉันต้องย้ายออกภายในวันนี้ตามความต้องการของพี่แพรวและคุณย่า ถามว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ถึงฉันจะเคยคิดเอาไว้ว่าจะออกไปอยู่ที่อื่นแต่ฉันก็ไม่คิดว่าต้องไปวันนี้ตอนนี้ แต่ยังไงฉันก็ต้องหาที่นอนให้ได้ในคืนนี้ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไม่มีที่นอน ฉันต้องหาห้องเช่าเล็กๆ ราคาไม่แพงอยู่จากนั้นก็ค่อยหางานทำ

"แกเข้ามานี่" คุณย่าเรียกฉันให้เข้าไปใกล้ฉันก็รีบคลานเข้าเข้าไปหาท่านแล้วก้มหน้า

"อ่ะนี่รับไปซะ" พอฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าคุณย่ายื่นซองบางอย่างให้ฉันซึ่งฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ฉันก็ยอมรับมา

"นี่คือเช็คเงินสดหนึ่งแสนบาทของแก" เงินหนึ่งแสน?? ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณย่าให้ฉัน

"คุณย่าให้เพลงทำไมเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะมันเป็นจำนวนที่เยอะมากสำหรับฉัน

"ฉันไม่ได้เป็นคนให้พ่อแกต่างหากที่ฝากไว้ให้"

"คุณพ่อให้เพลงเหรอคะ"

"อืมใช่ก่อนที่พ่อแกจะเสียพ่อแกได้สั่งเอาไว้ว่าถ้าวันใดวันนึงแกต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ก็ให้เงินจำนวนนี้กับแกเพื่อเอาไปตั้งตัว" ฉันมองซองสีน้ำตาลในมือที่ตอนนี้รู้แล้วว่าข้างในมันคือเช็คเงินสดหนึ่งแสนบาทซึ่งทั้งชีวิตฉันคงไม่มีปัญญาหามันมาได้ ใจจริงฉันไม่ได้ต้องการเงินจากคุณพ่อหรือคุณย่าเลยเพราะที่ผ่านมาท่านก็ส่งเสียเลี้ยงดูให้ฉันได้เรียนหนังสือจนจบมอหกแต่พอมาคิดถึงความจำเป็นในภายภาคหน้าที่ฉันต้องใช้เงินไปหาห้องเช่าและอีกไม่นานมหาลัยก็เปิดเทอมฉันต้องซื้อเสื้อผ้าอุปกรณ์การเรียนพอคิดได้แบบนั้นฉันก็ต้องจำใจรับเอาไว้

"แกเอาเงินนี่ไปซะแม้มันจะไม่ได้มากมายอะไรแต่มันก็ไม่ทำให้แกลำบากมากนักและที่สำคัญ....แกไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกเพราะฉันไม่อยากให้ยัยแพรวโกรธไม่พอใจ แกจะว่าฉันใจดำลำเอียงก็ได้นะที่ฉันรักยัยแพรวมากกว่ากว่าแกที่เป็นแค่ลูกเมียน้อยยังไงฉันก็ต้องเข้าข้างยัยแพรวมากกว่าแกแกเข้าใจใช่ไหมนังเพลง"

"เพลงเข้าใจค่ะ"

"อืมมมออกไปอยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตราย"

"เพลงขอบคุณคุณย่ามากๆ เลยนะคะที่เป็นห่วงเพลง ก่อนที่เพลงจะไปเพลงขออะไรคุณย่าสักอย่างได้มั้ยคะ"

"อะไรของแกฮึ"

"เพลงขอกอดคุณย่าสักครั้งได้ไหมคะ"

.......................