ไม่รักพี่แล้วเหรอ

เพลงรัก....

ฉันทำอะไรไม่ถูกรู้สึกประหม่าเมื่อจู่ๆ ต้องมาเผชิญหน้ากับพี่ไทม์โดยไมทันตั้งตัว ฉันไม่คิดว่าจะเจอพี่ไทม์ที่นี่เวลานี้แม้ว่าที่นี่คือบ้านของเขาก็ตาม คือฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพี่ไทม์จะกลับมาเพราะเขายังเรียนไม่จบเหลืออีกตั้งหนึ่งปีหรืออาจจะเป็นช่วงปิดเทอมเขาเลยกลับมาบ้านแต่สามปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นพี่ไทม์กลับมาเลยแล้วพี่แพรวรู้เรื่องนี้ไหมเพราะพี่แพรวไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วล่าสุดที่ฉันเจอพี่แพรวก็ตอนที่พี่เต้มารับที่บ้าน

"ไม่เจอกันตั้งหลายปีดูน่ารักขึ้นนะเรา" ฉันทำตัวไม่ถูกหนักกว่าเดิมเมื่อพี่ไทม์ชมฉันว่าน่ารักทั้งที่เมื่อก่อนแม้แต่หน้าฉันพี่ไทม์ก็ไม่อยากจะมองถ้าเจอก็ทำเหมือนฉันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่เขารังเกียจ

"เอ่อ....พี่ไทม์เรียนจบแล้วเหรอคะ" ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขินเพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่หยุด

"ยังอ่ะ ตอนนี้พี่ไม่มีกระจิตกระใจเรียนเลยมันหมดแรงไม่อยากทำอะไรเลย" จู่ๆ น้ำเสียงของพี่ไทม์ก็เปลี่ยนไปดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดจนฉันอดเป็นห่วงไม่ได้

"พี่ไทม์เป็นอะไรไปคะบอกเพลงได้นะคะ" ฉันอดถามไม่ได้แต่...

หมับ!!! จู่ๆ ฉันถูกพี่ไทม์ดึงไปกอดโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวซึ่งนี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้ใกล้ชิดพี่ไทม์แบบนี้แต่ต่างกันกับครั้งแรกตรงที่ครั้งนี้ฉันได้สัมผัสอ้อมกอดของเขากลิ่นกายพี่ไทม์หอมมากจนฉันเผลอสูดดมเข้าไปแต่พอตั้งสติได้ว่ามันไม่สมควรฉันก็รีบดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขาแต่ดูเหมือนพี่ไทม์จะไม่ยอมปล่อยฉันง่ายๆ ฉันก็เลยขอร้องให้เขาปล่อย

"เอ่อ พะพี่ไทม์ปล่อยเพลงก่อนค่ะ" ฉันบอกเขาเสียงสั่น

"เพลง...รังเกียจพี่เหรอ" สายตาของเขาทำให้ฉันต้องรีบก้มหน้าหลบพร้อมปฏิเสธ

"เปล่าค่ะเพลงไม่ได้รังเกียจพี่ไทม์แต่เพลงคิดว่ามันไม่สมควรพี่เองก็มีคนรักอยู่แล้วถ้าพี่แพรวมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะคะ" ฉันบอกพี่ไทม์ด้วยความหวังดีแต่คำตอบที่เขาตอบทำให้ฉันถึงกับเงียบ

"เห็นก็เห็นไปสิทำไมพี่ต้องแคร์"

"พี่ไทม์ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะพี่แพรวเป็นคนรักของพี่นะ" ฉันถามเขาด้วยความสงสัยเพราะเท่าที่รู้พี่ไทม์กับพี่แพรวยังคบกันอยู่แม้จะอยู่ห่างกันก็ตาม หรือว่า.......ไม่นะอย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยฉันกลัวเหลือเกินฉันกลัวว่าพี่ไทม์จะเสียใจเพราะพี่ไทม์รักพี่แพรวมาก แต่สุดท้ายสิ่งที่ฉันภาวนาก็ไม่เป็นผลเพราะ....

"เพลงพี่เจ็บที่ใจมากเลยพี่สาวของเพลงหักหลังพี่ทรยศพี่เพราะเหตุนี้พี่ถึงต้องกลับมาทั้งที่ยังเรียนไม่จบพี่ไม่คิดเลยว่าคนที่พี่รักทั้งสองคนจะกล้าทำแบบนี้ลับหลังพี่" พี่ไทม์เสียงสั่นก้มหน้าน้ำเสียงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้แต่ฝืนไว้

"พี่ไทม์รู้เรื่องพี่แพรกับเอ่อ..." ฉันรีบเอามือปิดปากทันทีเมื่อเผลอพูดบางอย่างออกไปโชคดีที่ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อพี่เต้ พี่เต้คือเพื่อนสนิทพี่ไทม์และพี่เต้ก็คือผู้ชายที่พี่แพรวไปไหนมาไหนด้วยตลอด

"เพลงพูดเหมือนรู้เรื่องไอ้เต้กับแพรวเลย??" พี่ไทม์เงยหน้าขึ้นแล้วถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปพร้อมกับจ้องหน้าแววตาของเขาดูนิ่งจนฉันเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ไม่ค่ะคือ....เพลงคือว่า...เอ่อคือ" ฉันไม่กล้าบอกว่ารู้เรื่องนี้นานแล้วเพราะกลัวว่าพี่ไทม์จะเสียใจมากกว่านี้ ตั้งแต่พี่ไทม์ย้ายไปเรียนเมืองนอกพี่แพรวก็เปลี่ยนไปไม่ค่อยกลับบ้านถ้าคุณย่าไม่โทรตามก็จะไม่กลับ ครั้งหนึ่งฉันเคยไปช่วยพี่ๆ แม่บ้านทำความสะอาดห้องนอนพี่แพรว สิ่งที่ฉันเจอคือสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าพี่แพรวจะมีนั่นก็คือกล่องถุงยางอนามัยกับกล่องยาคุมที่มีทั้งรายเดือนและแบบฉุกเฉินที่ฉันรู้เรื่องของพวกนี้ก็เพราะเคยเรียนเพศศึกษามา

"เพลงบอกความจริงพี่มาว่ารู้อะไรบ้าง"

"เพลงไม่มีอะไรจะบอกค่ะ" ฉันปฏิเสธเพราะถึงยังไงพี่แพรวก็เป็นพี่สาวของฉันถึงจะรู้ว่าสิ่งที่พี่แพรวทำเป็นสิ่งที่ผิดแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันถ้าพี่ไทม์จะรู้ความจริงพี่ไทม์ก็ควรไปเห็นกับตาตัวเองมากกว่ามาฟังจากปากฉัน

"เพลงไม่รักพี่แล้วเหรอ"

"คะ???" ฉันยอมรับว่าตกใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้

"พี่ถามว่าเพลงไม่รักพี่แล้วเหรอเพลงถึงอยากให้พี่เป็นควายยอมพี่สาวของเพลงหลอก"

"มะไม่ใช่นะคะเพลงไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เพียงแต่เพลงคิดว่า....มันไม่ใช่เรื่องของเพลง" ฉันบอกเขาตามที่ใจคิดยิ่งเป็นเรื่องของพี่แพรวฉันไม่กล้าเข้าไปยุ่งเพราะทุกวันนี้พี่แพรวก็เกลียดฉันมากพอแล้ว

"คิดแบบนี้สินะ หึ" พี่ไทม์เอ่ยราวกับไม่พอใจในคำตอบก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินหายขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ฉันมองตามหลังพี่ไทม์คิดว่าเขาคงกำลังเสียใจและเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันควรจะให้เวลาพี่ไทม์ทำใจแม้ว่าจะเป็นห่วงเขามากขนาดไหนก็ตาม ฉันตัดสินใจกลับบ้านคงไม่ได้อยู่ช่วยป้ากุลจัดดอกไม้แล้วล่ะแล้วอีกอย่างฉันต้องไปช่วยแม่ครัวที่บ้านทำอาหารเย็น แต่ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวออกจากบ้าน...

เพล้ง!!! เหมือนมีอะไรบางอย่างตกพื้นลงมาแตกซึ่งดังมาจากชั้นบนของบ้านที่ตอนนี้ก็มีแค่พี่ไทม์เพียงคนเดียวเพราะคุณลุงไม่อยู่ส่วนแม่บ้านก็อยู่ข้างล่างกันหมด ด้วยความที่ฉันห่วงพี่ไทม์มากฉันก็เลยรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นบนอย่างลืมตัวและไม่ได้คิดอะไรมากกว่าความเป็นห่วง ประตูห้องนอนของพี่ไทม์ถูกเปิดทิ้งไว้ไม่ได้ปิดฉันก็เลยถือวิสาสะเดินเข้าไปดูปรากฏว่าสิ่งที่ฉันเห็นก็คือมือของพี่ไทม์ที่มีแต่เลือดไหลหยดลงพื้นห้องโดยที่พื้นมีกรอบรูปตกแตกกระจายเต็มไปหมดฉันรีบเดินเข้าไปพยุงพี่ไทม์ขึ้นมาโดยไม่ได้ห่วงตัวเองเลยว่าจะเหยียบโดนเศษกระจกหรือเปล่าเพราะตอนนี้ฉันห่วงพี่ไทม์มากกว่าตัวเอง ฉันพยุงพี่ไทม์ขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงนอนจากนั้นฉันก็รีบหาผ้ามาซับเลือดให้ก่อนเพื่อให้เลือดหยุดไหลจะได้ทำแผล ระหว่างนั้นฉันก็ก้มลงเก็บเศษกระจกและเศษกรอบรูปซึ่งรูปที่แตกก็คือรูปของพี่ไทม์กับพี่แพรวที่ถ่ายคู่กันในชุดนักเรียนมอปลาย ถึงภาพจะมีครบเลือดของพี่ไทม์ติดอยู่แต่มันไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มที่แสนสดใสของพี่ไทม์ในรูปได้เลย รูปถ่ายมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพี่ไทม์มีความสุขมากแค่ไหน แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ฉันเงยหน้ามองพี่ไทม์ที่ตอนนี้กำลังนั่งมองฉันอยู่จนฉันรู้สึกประหม่า

"ขอบคุณนะเพลงที่เก็บเศษกระจกพวกนี้"

"เอ่อออ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยอมรับว่าฉันไม่ชินกับสรรพนามที่พี่ไทม์เรียกฉันสักเท่าไหร่ ถามว่าแต่ก่อนเวลาเจอกันพี่ไทม์เขาเรียกฉันว่าอะไรเขาเรียกฉันว่ายัยเด็กกาฝากหรือไม่ก็ยัยลูกเมียน้อยตามแต่เขาจะเรียกซึ่งฉันก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำตอบโต้หรือโต้แย้งอะไรเพราะกลัวจะโดนคุณพ่อคุณย่าตีถ้าพี่แพรวรู้แล้วไปฟ้อง