รังเกียจ

ไทม์....

ผมใช้เวลาไม่นานก็ทำเรื่องย้ายที่เรียนจนเสร็จหลังจากนั้นก็บินกลับมาที่ไทยทันทีโดยไม่ได้บอกแพรวมีแค่พ่อที่รู้แม้ว่าพ่อจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมทำแต่พ่อก็ไม่ได้ห้ามเพราะรู้ว่าห้ามยังไงผมก็ไม่ฟังอยู่ดี ตอนนี้ผมต้องการเอาคืนคนที่ทรยศผมเท่านั้นเคยได้ยินไหมว่ารักมากก็ยิ่งเจ็บมากแล้วเจ็บคูณสองเข้าไปอีกแพรวเป็นคนรักของผมผมรักเธอยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอไม่เคยทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจอยากได้อะไรก็ตามใจซื้อให้ทุกอย่างแต่สุดท้ายกลายเป็นผมที่โดนหักหลังแล้วแบบนี้ผมจะยอมได้ยังไงบอกเลยผมไม่ใช่คนดีอะไรถ้าให้ผมเลวผมก็เลวได้เหมือนกัน

ผมบินกลับมาที่ไทยพอมาถึงบ้านก็ไม่มีใครอยู่พ่อน่าจะเข้าบริษัทหรือไม่ก็ไปโรงงานคือพ่อผมมีธุรกิจส่วนตัวเป็นโรงงานผลิตอะไหล่รถยนต์ขนาดใหญ่เรียกง่ายๆ ว่าพ่อผมรวยอ่ะพอพ่อรวยผมก็รวยตามไปด้วยเรียกว่ารวยตั้งแต่เกิดเลยก็ได้ผมก็เลยใช้ชีวิตอย่างมีอิสระอยากได้อะไรก็ซื้อไม่เคยมีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้ส่วนแม่...แม่ผมเสียไปนานหลายปีแล้วด้วยโรคประจำตัวผมก็เลยเหลือแค่พ่อกับพี่สาวที่ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วซึ่งสามีของพี่สาวผมก็คือพี่พีทพี่ชายแท้ๆ ของแพรวนั่นแล่ะ อ่อผมลืมบอกเรื่องพ่อ พ่อผมมีอีกบ้านจะเรียกว่าบ้านเมียน้อยก็ได้แต่เมียน้อยพ่อคนนี้แม่ผมยอมรับซึ่งเธอมีลูกชายกับพ่อผมอีกคนหนึ่งอายุอ่อนกว่าผมสามสี่ปีผมเคยเจอครอบครัวนั้นที่โรงพยาบาลตอนแม่ผมเสียผู้หญิงคนนั้นมาช่วยงานทุกวันมันเลยทำให้ผมไม่อยากไปร่วมงานศพแม่เพราะรับไม่ได้ที่ต้องเจอผู้หญิงคนนั้นกับลูกของเธอ จนถึงตอนนี้แม้ว่าจะผ่านมานานแล้วหลายปีแต่ผมก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดีจะว่าผมเกลียดก็ได้ ผมเคยถามพ่อว่าทำไมพ่อถึงมีเมียอีกคนพ่อบอกผมอย่างไม่อ้อมค้อมว่าพ่อเป็นผู้ชายในเมื่อแม่ให้ความสุขกับพ่อไม่ได้พ่อก็เลยต้องไปหาจากคนอื่นซึ่งแม่ผมก็รับรู้มาตลอดแต่ผมกลับไม่เคยรู้เลยและไม่รู้ว่าแม่รู้สึกยังไงเพราะแม่ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผมจนกระทั่งผมมารู้ความจริงวันที่แม่เสียนั่นแล่ะมันทั้งเสียใจที่แม่มาจากไปและช็อคเมื่อรู้ว่าพ่อมีอีกครอบครัว

ผมเดินเข้าบ้านมาบ้านมันเงียบจนอดใจหายไม่ได้ก็ตั้งแต่แม่จากไปผมก็อยู่กับพ่อกับพี่สาวแต่ตอนนี้พี่สาวผมแต่งงานแล้วตอนนี้ก็ย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ไปปลูกผักเลี้ยงไก่ผมเคยว่าพี่สาวว่าบ้าหรือเปล่าเป็นคุณหนูอยู่สบายๆ ไม่ชอบชอบความลำบากทั้งที่พี่พีทเองก็ทำงานมีเงินเดือนหลักแสนอยู่ได้สบายๆ แต่ก็นั่นแล่ะความสุขคนเรามันไม่เหมือนกันเหมือนผมตอนนี้ที่ความสุขคือการแก้แค้นเอาคืนแต่ผมจะเอาคืนด้วยวิธีไหนยังไงนี่สิ

"วันนี้เราตัดดอกไม้ได้มาเต็มตะกร้าเลยนะคะคุณเพลง" คุณเพลง?? ยัยนี่คือเพลงรักเหรอวะ ผมคิดในใจทำไมดูเปลี่ยนไปมากจนผมจำแทบไม่ได้ถ้าป้าแม่บ้านไม่เอ่ยชื่อออกมา

"ใช่ค่ะสวยๆ ทุกดอกเลยสงสัยเป็นเพราะช่วงนี้ฝนตกบ่อยยังไงเพลงขอแบ่งไปใส่แจกันห้องพระที่บ้านบ้างนะคะป้ากุล^^"

"ได้เลยค่ะ^^"

"อะแฮ่ม!!" ผมกระแอมเสียงดังเพื่อให้คนสองคนที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาได้ยินและเห็นว่าผมนั่งอยู่ในบ้าน คนนึงเป็นแม่บ้านบ้านผมเองชื่อป้ากุลส่วนอีกคนก็เป็นเด็กข้างบ้านที่ชื่อว่าเพลงรักเพลงรักเป็นน้องสาวต่างแม่ของแพรวเรียกสั้นๆ ง่ายๆ ก็คือเป็นลูกเมียน้อยพ่อของแพรวนั่นแล่ะ แพรวเกลียดเพลงรักมาตั้งแต่เด็กเรื่องนี้ผมรู้ดีที่สุดเพราะบ้านเราติดกันและสนิทกัน ด้วยความที่ผมกับแพรวเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กผมก็เลยซึมซับความเกลียดชังนั้นมาจากแพรวด้วยยิ่งพอรู้ว่าพ่อตัวเองก็มีเมียน้อยมีลูกด้วยกันผมก็เลยไม่ชอบเพลงรักเพิ่มมากขึ้นจะว่าผมไม่มีเหตุผลก็ได้นะ

"อ้าวคุณไทม์กลับมาถึงแล้วเหรอคะป้านึกว่าจะมาตอนสายๆไม่คิดว่าจะมาถึงเช้าขนาดนี้"

"พี่ไทม!!!! เอ่อ..ขอโทษค่ะคุณไทม์" ยัยเด็กเพลงรักลืมตัวเรียกผมว่าพี่ไทม์นั่นเป็นเพราะเมื่อก่อนผมเคยสั่งว่าห้ามเรียกผมว่าพี่ไทม์ให้เรียกว่าคุณไทม์เพราะผมไม่เคยมีน้องสาวและตั้งแต่นั้นมายัยนี่ก็เรียกผมว่าคุณไทม์ตลอด

เพลงรักก้มหน้าเมื่อรู้ว่าตัวเองลืมตัวเรียกผมว่าพี่ผมจ้องมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าแล้วจู่ๆความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวผมยิ้มอยู่ในใจอย่างมีแผนการ

"เพลงรักใช่ไหม" ผมถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

"เอ่อ ชะ ใช่ค่ะคุณไทม์" คนตรงหน้าตอบผมเสียงสั่นเหมือนกลัวแล้วก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา

"เรียกพีว่าพี่ไทม์สิจะเรียกคุณทำไมคนกันเองแท้ๆ"

"อะไรนะคะคุณไทม์" ยัยนี่ยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วครับพร้อมกับทำหน้างงๆ หึคงสงสัยล่ะสิว่าทำไมผมให้เรียกพี่

"พี่สั่งให้เราเรียกพี่ว่าพี่ไทม์ไงยังจะมาเรียกคุณอีก" 

"เอ่อคือจะดีเหรอคะเพลงว่าไม่เหมาะ" เรื่องมากจังวะผมคิดในใจอย่างหงุดหงิดแต่ก็พยายามเก็บอาการ

"ทำไมจะไม่เหมาะ พี่อนุญาตให้เรียกก็เรียกหรืออยากโดนทำโทษหื้มมม" ผมแกล้งเดินเข้าไปในใกล้เพื่อดูท่าทีของยัยนี่ว่าจะทำยังไง แล้วก็อย่างที่คิดเพลงรักก้าวถอยไปด้านหลังไปยืนหลังป้าแม่บ้านราวกับกลัวว่าผมจะทำโทษจริงๆ

"ว่าแต่เพลงมาทำอะไรบ้านพี่เหรอ" ผมฝืนใจแทนตัวเองว่าพี่ทั้งที่ไม่เคยเลยสักครั้งเพราะเมื่อก่อนผมจะแทนตัวเองว่าฉันตลอด

"เพลงเอ่อเพลงมาช่วยป้ากุลตัดดอกไม้ไปใส่แจกันค่ะ" พูดไปก็ก้มหน้าไปจะอะไรกันนักกันหนากลัวผมกัดหรือยังไง

"ขอบคุณนะครับ" ผมแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเพื่อให้ยัยนี่ตายใจ

"คะ??" ยัยนี่ทำหน้างงเหมือนคนโง่อีกแล้ว เห้ออออ

"พี่บอกว่าขอบคุณนะครับที่มาช่วนป้ากุลแกตัดดอกไม้"

"มะ ไม่เป็นไรค่ะเพลงรับปากพี่ธารเอาไว้ว่าจะมาช่วยดูแลเรื่องดอกไม้ตอนที่พี่ธารไม่อยู่" 

"เอ่อคุณเพลงคะเอาดอกไม้มาให้ป้าดีกว่าค่ะเดี๋ยวป้าจะเอาไปใส่แจกันส่วนคุณเพลงก็นั่งคุยกับคุณไทม์ไปก่อนนะคะ"

"เอ่อคือว่าเพลงไปด้วยค่ะ" 

"ทำไมไม่กล้าอยู่คุยกับพี่ล่ะหรือกลัวพี่จะกัด" ผมส่งยิ้มไปให้พอยัยนี่เห็นหน้าก็แดงขึ้นมาซะงั้น หึ

"ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่คือเพลง...คือ" ผมลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับท่าทีของคนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าแดงไปทั้งหน้าถ้าให้เดาน่าจะเขินหรือไม่ก็อาย ผมรู้ว่ายัยเด็กเพลงนี่แอบชอบผมมานานแล้ว ถามว่ารู้ได้ไงก็ผมแอบได้ยินตอนที่ยัยนี่สารภาพกับพี่สาวผมว่ารู้สึกยังไงกับผม ถามว่าตอนที่ผมรู้ตอนนั้นผมรู้สึกยังไงดีใจไหมบอกเลยว่าไม่เลยสักนิดออกจะรังเกียจด้วยซ้ำที่ลูกเมียน้อยมาชอบ

......................................