มากกว่ากอด

เพลงรัก....

"ขอบคุณนะเพลงที่เก็บเศษกระจกพวกนี้"

"เอ่อออ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยอมรับว่าฉันไม่ชินกับสรรพนามที่พี่ไทม์เรียกฉันสักเท่าไหร่ ถามว่าแต่ก่อนเวลาเจอกันพี่ไทม์เขาเรียกฉันว่าอะไรเขาเรียกฉันว่ายัยเด็กกาฝากหรือไม่ก็ยัยลูกเมียน้อยตามแต่เขาจะเรียกซึ่งฉันก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำตอบโต้หรือโต้แย้งอะไรเพราะกลัวจะโดนคุณพ่อคุณย่าตีถ้าพี่แพรวรู้แล้วไปฟ้อง

ฉันเก็บเศษกระจกพวกนั้นไปทิ้งจากนั้นก็ลงไปขอยาและอุปกรณ์ทำแผลจากป้ากุลพอป้ากุลรู้ว่าพี่ไทม์ได้รับบาดเจ็บก็รีบโทรไปบอกคุณลุงทันที จากนั้นฉันก็รีบเอายาทำแผลให้พี่ไทม์โชคดีที่แผลไม่ลึกมากเท่าไหร่ไม่อย่างงั้นคงต้องไปเย็บที่โรงพยาบาล

"เดี๋ยวเพลงจะทำแผลให้นะคะ" ฉันบอกพี่ไทม์ก่อนจะจับมือพี่ไทม์มาเช็ดและล้างทำความสะอาดด้วยแอลกอฮอล์แต่...

"ซี๊ดดดด อื้มมม อ่าาาาาา ซี๊ดดดด"เสียงร้องของพี่ไทม์ดังลั่นห้องแต่ทำไมฟังดูแปลกๆ

"โอ๊ยย ซี๊ดดด เพลงพี่เจ็บ อ่าาาา"

"เอ่อพี่ไทม์ทำไมต้องร้องเสียงแบบนั้นด้วยคะ" ฉันอดถามเขาไม่ได้จริงๆ

"ก็คนมันเจ็บก็ต้องร้องแบบนี้หรือเปล่า" ฉันเงยหน้ามองหน้าเขาเขาก็ยิ้มให้จนฉันต้องรีบหลบสายตา

"พี่ไทม์อดทนหน่อยนะคะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" ฉันพยายามเบามือที่สุดระหว่างทำแผลให้พี่ไทม์จนในที่สุดก็เสร็จ

"เสร็จแล้วค่ะ"

"เสร็จ....ไวจัง"

"อะไรนะคะ??" 

"พี่ชมเราว่าทำเสร็จไวจัง"

"อ่อค่ะ เอ่อช่วงที่แผลยังไม่แห้งพี่ไทม์อย่าให้มือโดนน้ำนะคะเดี๋ยวแผลจะอักเสบแล้วก็งดใช้มือข้างที่เจ็บด้วยเพลงกลัวแผลจะบวมจะหายช้า" ฉันบอกพี่ไทม์ด้วยความเป็นห่วง

"แล้วถ้าพี่จะกินข้าวพี่จะทำยังไงพี่ถนัดข้างนี้ด้วยอ่ะ" พี่ไทม์ชูมือข้างที่เพิ่งทำแผลเสร็จขึ้นมาให้ฉันดูว่าเขาเจ็บข้างนี้

"พี่ลองใช้อีกข้างดูสิคะ" ฉันแนะนำได้เท่าที่คนอย่างฉันจะคิดออกแต่...

"ถ้าพี่จะขอเพลงช่วยจะได้ไหม" ฉันไม่เข้าใจคำพูดของพี่ไทม์

"แล้วพี่ไทม์จะให้เพลงช่วยอะไรคะ"

"ช่วงนี้เพลงช่วยมาดูแลพี่หน่อยสิได้ไหมระหว่างที่พี่เจ็บมือนะครับได้มั้ย"น้ำเสียงอ้อนวอนทำให้ใจฉันสั่นไหวเพราะอย่างที่รู้ๆว่าลึกๆแล้วฉันยังตัดใจจากพี่ไทม์ไม่ได้แต่มันก็มีบางอย่างทำให้ฉันต้องปฏิเสธ เพราะเขาคือแฟนพี่แพรวถึงพี่แพรวจะหักหลังพี่ไทม์แต่ทั้งคู่ก็ยังคงมีสถานะเป็นคนรักกันที่ผู้ใหญ่รับรู้ทั้งสองฝ่ายฉันไม่อยากให้เกิดปัญหาตามมาทีหลังถึงแม้ว่าฉันจะแอบชอบเขามานานแล้วก็ตาม

"แต่เพลงว่ามันไม่เหมาะนะคะ"

"ทำไมถึงไม่เหมาะเอาอะไรมาวัดว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ"

"ก็..." ก่อนที่ฉันจะอธิบายเหตุผลก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้อง

"เพราะแพรวเป็นแฟนไทม์ไงหน้าที่ดูแลไทม์ก็ต้องเป็นของแพรวสิไทม์จะให้นังลูกเมียน้อยมาดูแลทำไม"

"พี่แพรว!!!" ฉันตกใจจนทำอุปกรณ์ทำแผลหลุดมือเมื่อพี่แพรวเดินเข้ามาในห้องพี่ไทม์ฉันรีบขยับตัวลุกขึ้นแล้วก้าวเดินถอยหลังเพราะฉันกลัวว่าพี่แพรวจะไม่พอใจและเข้าใจผิดที่ฉันมาอยู่ในห้องพี่ไทม์

"มาทำไม" พี่ไทม์ถามด้วยน้ำเสียงเฉยชาราวกับไม่รู้สึกอะไรต่างจากแต่ก่อนที่ฉันได้ยิน

"ทำไมไทม์พูดแบบนี้แพรวเป็นแฟนไทม์นะ" ฉันไม่กล้ามองหน้าพี่แพรวเลยเหมือนตัวเองกำลังทำสิ่งที่ผิด

"แฟน?? หึเธอมั่นใจแล้วเหรอที่พูดคำนี้ออกมา"

"ไทม์ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ"

"............." พี่ไทม์ยักไหล่แล้วก็เงียบไม่ตอบ

"แล้วนี่ไทม์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกแพรวก่อนถ้าแพรวไม่เห็นที่กันโพสต์แพรวคงไม่รู้ว่าไทม์กลับไทยแล้ว"

"แล้วทำไมต้องบอก"

"ไทม์เป็นอะไร"

"เปล่าหนิ"

"เปล่าอะไรแล้วทำไมถึงพูดกับแพรวด้วยน้ำเสียงห่างเหินเหมือนเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หรือว่าไทม์มีคนอื่น"

"ใครกันแน่วะที่มีคนอื่น"

"ไทม์พูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"ก็หมายความตามที่พูดเข้าใจยากตรงไหนวะแพรวฉันพูดภาษาคนนะเว้ย" พี่ไทม์เริ่มใส่อารมณ์จนฉันเร้่มใจไม่ดีฉันมองไปที่มือพี่ไทม์ที่ตอนนี้เลือดไหลออกมาอีกเพราะเขากำมือตัวเองแน่นเหมือนกำลังเก็บความรู้สึกโกรธ

"ไทม์เป็นอะไรกันแน่เนี่ย" ฉันคิดว่าตอนนี้พี่แพรวยังไม่รู้ว่าพี่ไทม์รู้เรื่องตัวเองกับพี่เต้แล้ว ฉันไม่รู้ว่าถ้าพี่ไทม์พูดออกไปพี่แพรวจะว่ายังไง ฉันอยากออกไปจากห้องนี้จากสถานการณ์นี้แต่ก็ไม่กล้าที่จะขยับตัว

"ว่าแต่เธอมาคนเดียวเหรอแล้วไอ้เต้ผัวใหม่เธอล่ะไม่มาด้วยกัน??" พี่แพรวใบหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินที่พี่ไทม์พูดก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

"ไทม์พูดอะไรใครบอกอะไรไทม์ หรือว่าเป็นนังนี่ที่มันเอาเรื่องโกหกมาบอก แกใช่ไหมนังลูกเมียน้อยนังเนรคุณ!!!" จู่ๆ พี่แพรวก็เดินเข้ามาหาแล้วเงื้อมือจะตบหน้าฉันแต่พี่ไทม์เข้ามาห้ามโดยการดึงฉันเข้าไปกอดแล้วจับมือพี่แพรวไว้

"หยุด!!!เธอไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเพลง" ฉันไม่คิดว่าพี่ไทม์จะทำแบบนี้แต่เขาก็ทำซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่พี่ไทม์ปกป้องฉันจากพี่แพรวเพราะแต่ก่อนเวลาฉันโดนพี่แพรวทำร้ายพี่ไทม์ทำได้แค่ยืนมองเท่านั้น

"ไทม์ปกป้องนังนี่อย่างงั้นเหรอมันเป็นลูกเมียน้อยนะแพรวเกลียดมันไทม์ก็ต้องเกลียดมันด้วย ไทม์ปล่อยมันเดี๋ยวนี้นะห้ามแตะต้องตัวมัน" พี่แพรวเดินมากระชากตัวฉันให้ออกจากเกาะกุมของพี่ไทม์แต่พี่ไทม์ไม่ยอมปล่อยเขากอดฉันแน่นยิ่งกว่าเดิมแล้วผลักพี่แพรวให้ออกห่างจนพี่แพรวเซไปทางด้านหลัง

"ไทม์!!! ไทม์ผลักแพรวทำไม"

"เธอจะมาทำร้ายเพลงฉันก็ต้องปกป้องผิดตรงไหน" พี่ไทม์ไม่พูดเปล่าแต่เขากลับดึงฉันมากอดแน่นกว่าเดิมต่อหน้าพี่แพรว

"ไทม์ปล่อยมันเดี่๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อย!!!"

"ไม่ปล่อย"

"กรี๊ดดดดดบอกให้ปล่อยไง!!!" พี่แพรวกรี๊ดลั่นห้องเมื่อเห็นพี่ไทม์กอดฉันต่อหน้า ฉันเองก็พยายามดิ้นและดันตัวเองให้ออกห่างแต่ดูเหมือนพี่ไทม์จะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขากำลังทำให้พี่แพรวโกรธซึ่งไม่ได้โกรธแค่เขาคนเดียวฉันก็จะถูกโกรธไปด้วย

"ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งเธอ"

"พี่ไทม์เพลงขอร้องล่ะพี่ปล่อยเพลงเถอะนะค่ะพี่กำลังทำให้พี่แพรวเข้าใจเพลงผิดนะ" ฉันขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยฉันจากอ้อมกอดพร้อมบอกเหตุผลแต่....

"ไม่ปล่อยและพี่ก็จะทำมากกว่ากอดด้วย" พูดจบประโยคพี่ไทม์ก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำและทำต่อหน้าพี่แพรวนั่นก็คือการจูบ

"อื้อออออ"

พี่ไทม์โน้มใบหน้าลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้สมองของฉันเคว้งคว้างไปหมดทำอะไรไม่ถูกเหมือนร่างกายจะอ่อนแรงพี่ไทม์ไม่ได้แค่กดริมฝีปากลงมาแต่เขายังใช้ลิ้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของฉัน จูบครั้งที่สองของฉันที่เขาได้ไปมันอีกครั้งทำให้ใจฉันเต้นแรงจนลืมทุกอย่าง

"กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดดด ไทม์!!!!  ไทม์จูบอีนังนี่ทำไมกรี๊ดดดแพรวไม่ยอม" เสียงกรีดร้องของพี่แพรวทำให้สติที่เตลิดของฉันกลับคืนมาฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักพี่ไทม์ออกแล้ววิ่งออกไปจากห้องโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของพี่แพรว

"แกจะไปไหนห๊ะนังตัวดีกลับมาเดี๋ยวนี้นะฉันจะตบแกให้คว่ำเลย!!!" เสียงพี่แพรวไล่ตามหลัง ฉันทั้งกลัวทั้งทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอกับอะไรแบบนี้ฉันรู้ว่าพี่ไทม์ไม่ได้ตั้งใจจูบฉันเขาแค่อยากทำประชดพี่แพรวเท่านั้น.............