บทที่ 7

“พี่อ่านเจอมา เขาบอกว่าคนท้องต้องพักผ่อนเยอะ ๆ แล้วระหว่างนั่งรถมาบ้านพี่ ฉายก็หลับไปบ้างแล้ว แต่ดูจากตาที่ไม่สดใสเท่าไหร่ พี่ว่าฉายนอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่มาปลุกไปทานข้าวตอนเที่ยง ๆ บ่าย ๆ” สงกรานต์ร่ายยาวพร้อมทั้งจัดแจงข้าวของทุกอย่างในกระเป๋าของหญิงสาว ที่ก่อนหน้านี้มีคนยกขึ้นมาไว้ในห้องอยู่ก่อนแล้วจัดเก็บเข้าตู้อย่างตั้งใจ

จันทร์ฉายมองคนที่กำลังยุ่งเกี่ยวกับกระเป๋าเดินทางของเธอด้วยสายตาไม่ชอบใจ หญิงสาวตวัดสายตาขุ่นเคืองไปทางชายหนุ่มจนเจ้าตัวรู้สึกได้

“มองพี่แบบนั้นทำไม ฉายพักเถอะเดี๋ยวพี่จัดให้ ไม่ดีเหรอฉายจะได้ไม่เหนื่อย” เขาพูดพร้อมทั้งฉีกยิ้มให้เธอ

จันทร์ฉายมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังส่งยิ้มมาแล้วก็ยิ่งรู้สึกอยากด่าเขานัก เธอเดินไปหยิบหมอนที่วางอยู่บนเตียงก่อนจะขว้างใส่เขา

“โอ๊ย! ฉายเป็นอะไร ขว้างหมอนมาหาพี่ทำไม”

สงกรานต์พูดพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยความไม่เข้าใจ

“เป็นอะไรครับ เป็นอะไรก็บอกกันดี ๆ เราโต ๆ กันแล้ว”

เขาพูดพร้อมทั้งละมือจากกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอแล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่มองเขาตาเขียวอยู่

จันทร์ฉายรู้สึกไม่อยากคุยกับคนตรงหน้า เธอสะบัดหน้าหันไปทางอื่น แต่ก็ถูกเขาจับปลายคางให้หันมามองหน้าเขาอยู่ดี

“ฉาย... เป็นอะไรครับ”

น้ำเสียงอ่อนโยนกับแววตาห่วงใยที่ชายหนุ่มมองมา ทำเอาจันทร์ฉายรู้สึกหวั่นไหว แต่พอมานึกได้ว่าที่เขาทำทุกอย่างและดีกับเธอก็เพื่อลูกในท้องเท่านั้น เขาไม่ได้ทำมันเพราะรักเธอเลยสักนิด เธอจึงรีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป

“ฉายบอกว่าฉายอยากกลับบ้าน แต่พี่ก็ยังพาฉายมาที่นี่”

“ฉายอย่าดื้อ!”

“ฉายไม่ได้ดื้อ มีแต่พี่นั่นแหละที่ดื้อ ฉายบอกแล้วว่าไม่ต้องการแบบนี้ ทำไมพี่ไม่ฟัง พี่มันคนเอาแต่ใจ ฉายบอกแล้วว่าไม่ต้องการ ๆ ทำไมพี่ไม่ฟังฉายบ้าง พี่จะสนใจมาทำดีกับฉายและทำให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม!”

หญิงสาวพูดพร้อมทั้งสะบัดตัวถอยออกมายืนห่างจากเขา

แววตาของสงกรานต์เย็นวาบเมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูน สายตาอันตรายถูกส่งไปหาคนที่พูดว่าตัวเอง ก่อนจะหลุดคำพูดร้าย ๆ ออกไป

“ถ้าฉายไม่ท้องพี่ก็ไม่ทำแบบนี้หรอก!”

“...”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

สองมือของสงกรานต์กำเข้าหากันแน่น เมื่อมองหน้าแม่ของลูกก็ยิ่งกำแน่นขึ้น ใบหน้าเนียนสวยของจันทร์ฉายเริ่มมีสีแดงระเรื่อมันไม่ได้เกิดจากการเขินอายแต่เกิดจากอารมณ์อย่างอื่น แววตาของหญิงสาวไหวระริก

น้ำตาสีใสคลออยู่ที่หน่วยตาทำเอาคนมองใจกระตุก

“ฉาย...”

ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเสียงเบาพร้อมทั้งยกมือจะจับใบหน้าเธอแต่หญิงสาวถอยหนี

“ได้ ฉายจะอยู่ที่นี่ก็ได้ ฉายจะอยู่ที่นี่เพื่อทำหน้าที่แม่ของลูกและพี่ก็ทำหน้าที่ของพ่อ เราสองคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของกันและกัน”

“ฉาย...”

“พี่ออกไปเถอะค่ะ ฉายจะนอนแล้ว แล้วก็ในเมื่อพี่บอกให้ฉายนอนที่นี่ฉายขอห้องนี้เป็นของตัวเองเลยนะคะ หวังว่าพี่จะเข้าใจความหมายของฉาย”

พูดจบร่างบอบบางของจันทร์ฉายก็ปีนขึ้นเตียงนอนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นเตียง มือบางคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมกาย ทั้งยังหันหลังให้ชายหนุ่มอีกด้วย

สงกรานต์มองคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้แล้วก็ถอนหายใจ สายตาที่มองไปยังจันทร์ฉายนั้นมีความไม่ยินยอมอย่างเห็นได้ชัด ถ้าหญิงสาวได้เห็นสายตาของเขาเธอคงได้ถามแน่ ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ เพียงแต่ว่าคำถามนี้คงไม่ถูกถามออกไป เมื่อเจ้าตัวไม่ได้เห็นมัน

“ถ้าฉายต้องการแบบนั้นก็ได้พี่ไม่ว่า แต่ฉายต้องอยู่ที่นี่ส่วนเรื่องกลับบ้านไปหาตายายพี่จะพาไปหลังจากเรื่องงานของพี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“ในเมื่อพี่ทำตามความต้องการของฉายโดยการแยกไปอยู่อีกห้องและไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉายแล้ว พี่ก็หวังว่าฉายจะไม่พาลูกของพี่หนีพี่กลับบ้านต่างจังหวัดอีก”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้จันทร์ฉายที่แสร้งนอนหลับก่อนหน้านี้มองตามด้วยความเจ็บปวด

“สุดท้ายที่พี่ทำทุกอย่าง ก็เพราะต้องการลูกจริง ๆ”

ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือเล็ก ๆ ของเธอลูบไล้ที่หน้าท้องแบนราบ สายตาเศร้าสร้อยมองตามร่างสูงใหญ่ของสงกรานต์ไป ปลดปล่อยหยดน้ำตาใสรินไหลออกมา...

ด้านพ่อและแม่ของสงกรานต์ที่รอว่าเมื่อไหร่ลูกชายของตนจะลงมาก็พูดคุยเรื่องของจันทร์ฉายคนที่จะเข้ามาเป็นสะใภ้ของบ้านไป

“นี่คุณสา คุณไม่พูดกับหนูฉายดี ๆ หน่อย”

“แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหนล่ะคุณเมศ ฉันก็พูดดีแล้วนะ คุณจะให้ฉันพูดดีแบบไหนอีก”

คุณสารภีตอบกลับคุณโกเมศทั้งยังมองคนที่เป็นสามีด้วยสายตาแง่งอน

“คุณก็ใจดีกับหนูฉายหน่อยสิ ทั้งคำพูดและการกระทำของคุณมันแข็งไปหมดเลยนะ เดี๋ยวเขาก็พาหลานคนแรกหนีหรอก” สิ่งที่คุณโกเมศพูดทำเอาคุณสารภีหน้าเสียก่อนจะรีบพูดออกมาว่า

“ไม่หรอกน่า จันทร์ฉายเธอไม่กล้าหรอก และที่ฉันพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็เพื่อที่เธอจะได้ไม่เหลิงจนเกินไปไง คนจะเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ก็ต้องสแกนกันหน่อยสิคุณ”

“แต่ผมว่าหนูฉายก็หน้าตาน่ารักสวยดีออก นิสัยก็ออกจะเรียบร้อย”

“เรื่องหน้าตาฉันไม่เถียงแต่เรื่องนิสัยก็ต้องดูกันไปสักหน่อย เอาน่า คุณไม่ต้องห่วงหรอก รับรองว่าเธอไม่มีทางพาหลานฉันหนีไปได้แน่ ๆ ตอนนี้เรามารอลูกชายตัวดีของเราลงมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังดีกว่า”

คุณสารภีพูดพร้อมทั้งใช้สายตามองไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของบ้าน คุณโกเมศก็พยักหน้ารับ

ไม่นานก็เห็นชายหนุ่มเดินลงบันไดมา

“พูดถึงก็มาแล้ว ลูกคุณนี่ตายยากจริง ๆ นะคุณเมศ”

“ลูกผมก็ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละ”

“เอ๊ะ! คุณนี่”

“คุณพ่อคุณแม่จะเถียงกันเพื่ออะไรครับ เพราะยังไงผมก็เป็นลูกทั้งสองคนนั่นแหละครับ” สงกรานต์พูดขึ้นมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา

“เรื่องนี้ช่างมันเถอะ มาว่าเรื่องของแกดีกว่า เล่าเรื่องทั้งหมดมาว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แกจะไม่เล่าไม่ได้นะตาสงแกก็รู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับอะไรหลาย ๆ อย่าง ไหนจะหนูอรอีก แกเล่ามาเลยนะตาสง” คุณสารภีพูดเสียงเข้มมองลูกชายไม่วางตา

“ใช่! เรื่องนี้พ่อเห็นด้วย แกต้องเล่าทุกอย่างมาให้หมด”

คุณโกเมศสำทับคำพูดคนเป็นภรรยา

สงกรานต์เมื่อเจอสายตาและคำพูดกดดันจากทั้งคนเป็นพ่อและแม่แล้วก็อดที่จะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตั้งแต่แรกให้ทั้งสองท่านฟังไม่ได้

“แกนี่มันน่าตีจริง ๆ เลยตาสง เหมือนพ่อแกไม่มีผิด”

“อ้าว! เกี่ยวอะไรกับผมล่ะคุณ มันทำตัวเองทั้งนั้น”

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ออกมาจากปากของผู้เป็นลูกชายแล้วคุณสารภีก็อดพูดออกมาไม่ได้ ทั้งยังเหน็บแนมคนเป็นสามีอีกด้วย ทำเอาคุณโกเมศรีบปฏิเสธ

“แล้วนี่จะเอายังไงต่อไป แล้วเรื่องของหนูอรล่ะ”

“ก็ไม่ทำยังไงครับ ก็ใช้ชีวิตตามปกติ ส่วนเรื่องอรมันไม่มีอะไรน่ากังวลเลย” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่เดือดร้อนกับคำถามของคนเป็นแม่ จนคุณสารภีขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ

“แกจะมาพูดมักง่ายแบบนี้ไม่ได้นะตาสง แกอย่าลืมนะว่าครอบครัวหนูอรถือหุ้นในบริษัทเราอยู่”

“คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าผมบอกว่าไม่มีอะไรน่ากังวลแสดงว่ามันไม่มีจริง ๆ” ชายหนุ่มบอก

“แล้วเรื่องที่หนูฉายต้องการล่ะ ที่บอกว่าจะทำแค่หน้าที่แม่ แกยอม ?” คุณโกเมศถามพร้อมกับเลิกคิ้วมองลูกชายอย่างรู้ทัน

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเพียงยกยิ้มมุมปากเท่านั้น พลางคิดถึงคนตัวเล็กที่ตอนนี้คงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงในห้องไปด้วย

“เหอะ จะทำอะไรก็ตามใจ เขาหนีแกขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้” คุณสารภีพูดจบก็เดินเลี่ยงเข้าห้องครัวเพื่อไปดูว่ามีอะไรที่จะทำให้จันทร์ฉายทานบ้าง

ส่วนสองพ่อลูกอย่างคุณโกเมศและสงกรานต์นั้นก็นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกและคุยงานเรื่องต่าง ๆ ของบริษัทต่อไป