บทที่ 4

“ไปไหนมา”

เสียงเย็น ๆ ของชายหนุ่มดังเข้ามาในโสตประสาทหูของจันทร์ฉายทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองก็พบสงกรานต์นั่งหน้าบูดที่โซฟารออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวแสร้งไม่สนใจแล้วเดินเข้าไปดื่มน้ำในห้องครัว

สงกรานต์รู้สึกโมโหร่างเล็กตรงหน้ามากที่เธอกล้าเมินเขา สายตาคมดุกวาดมองไปทั่วร่างบางก่อนจะจับจ้องที่ดวงหน้าหวานของเธอนิ่ง

“ไปไหนมา” ประโยคคำถามถูกถามขึ้นมาอีกครั้ง จันทร์ฉายถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจตอบเขาไปตามความจริง

“ไปฝากท้องค่ะ”

“ฝากท้อง ? แล้วทำไมไม่รอพี่ พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะพาไป” สงกรานต์ถามอย่างไม่ยินยอม

“ที่ฉายรีบไปเป็นเพราะฉายกลัวว่าจะทำอะไรที่เกิดอันตรายกับลูกในท้อง ดังนั้นฉายจึงรีบไปเพื่อพบกับคุณหมอรวมถึงจะได้ถามสิ่งที่ต้องระวังต่าง ๆ ด้วย”

ได้ยินคำตอบยาว ๆ ของเธอ ชายหนุ่มก็เข้าใจและรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย ทว่าเขาก็ยังรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของหญิงสาวที่ตัดสินใจคนเดียวโดยพลการ ทั้งยังไม่เชื่อฟังคำพูดเขาที่เคยบอกเอาไว้อยู่ดี ดังนั้นเขาจึงแสดงสีหน้าไม่พอใจตามเดิม แต่น้ำเสียงที่พูดออกไปกลับอ่อนลงมากขึ้น

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้พาไป”

“ฉายไม่อยากรบกวน”

“ไม่ได้เป็นการรบกวนอะไรเลยกับการที่พี่จะพาฉายที่กำลังท้องลูกของพี่ไปหาหมอ ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีก มีอะไรก็บอก เข้าใจไหม”

“...”

“เข้าใจไหม ?” ชายหนุ่มกดเสียงถามเมื่อไม่เห็นว่าเธอตอบรับ

“ค่ะ”

“ดี แล้วหมอว่ายังไงบ้าง พี่ศึกษามาคร่าว ๆ เขาว่าถ้าไปฝากท้องจะมีสมุดฝากครรภ์ที่คุณหมอจะให้มาด้วยใช่ไหม พี่ขอดูหน่อย แล้วท้องได้กี่เดือนแล้ว ต้องระวังอะไรบ้าง”

สงกรานต์ร่ายยาว น้ำเสียงของเขามันทั้งตื่นเต้นและห่วงใย จันทร์ฉายมองหน้าชายหนุ่มสักพักก่อนจะตัดสินใจบอกกับเขาถึงข้อห้ามข้อควรระวังต่าง ๆ ที่คุณหมอบอกกับเธอมา

“เข้าใจแล้ว หลัก ๆ ก็ห้ามเครียดและห้ามยกของหนักสินะ”

ชายหนุ่มพูดกับเธอในประโยคแรก ก่อนที่จะพูดกับตัวเองในประโยคหลัง

“ฉายขอตัวไปพักก่อนนะคะ”

จันทร์ฉายพูดจบก็ชิงเข้าห้องนอนไปไม่รอให้ชายหนุ่มอนุญาต

สงกรานต์ได้แต่มองคนตัวเล็กที่เดินเข้าห้องไปก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก จากนั้นเขาก็เริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดค้นหาเกี่ยวกับหัวข้อ

‘ท้องแรก ข้อควรระวัง คุณพ่อคุณแม่มือใหม่’

ชายหนุ่มกดค้นหาและนั่งศึกษาข้อมูลต่าง ๆ ด้วยตัวเอง เมื่อเข้าใจในหัวข้อนี้แล้ว เขาก็จะเปลี่ยนหัวข้อไปเรื่อย ๆ จนคิดว่าตัวเองมีความรู้เกี่ยวกับอาการของคนท้องมากพอแล้วนั่นแหละถึงได้หยุด

“ต้องให้ฉายพักผ่อนให้เพียงพอและห้ามเครียด ลูกของเราจะได้แข็งแรงและปลอดภัย” พูดกับตัวเองเสร็จก็เดินเข้าไปหาหญิงสาวในห้องนอน

“นี่!”

สงกรานต์รู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ในห้อง กระเป๋าเดินทางที่เมื่อก่อนเก็บอยู่ในมุมห้องมุมหนึ่งไม่เป็นที่น่าสนใจในสายตา ตอนนี้กลับมาปรากฏอยู่กลางห้องนอน ทั้งยังดูเหมือนว่าในกระเป๋าใบนั้นเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างใส่ไว้เรียบร้อยแล้ว

ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน เขาตรงไปยังกระเป๋าดังกล่าว ก่อนจะเปิดมันออกมา เมื่อเห็นว่ามีเสื้อผ้าบรรจุอยู่เต็มกระเป๋าชายหนุ่มก็หน้าตึง ก่อนจะปรายสายตาไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยอารมณ์คุกรุ่น

ใจอยากจะปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมาแล้วคุยกันให้รู้เรื่อง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอท้องเขาจึงต้องหักห้ามใจ แล้วพยายามทำให้ตัวเองอารมณ์เย็น ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนข้างหญิงสาว วาดแขนแกร่งคว้าร่างนุ่มนิ่มและมีกลิ่นหอมเข้าสู่อ้อมกอด เสร็จแล้วจึงหลับตามเธอไป

“อื้อ!”

จันทร์ฉายครางประท้วงเมื่อรู้สึกหนักบริเวณกลางลำตัวพร้อมทั้งรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวแปลก ๆ หญิงสาวพยายามขยับตัวหนีสิ่งที่กอดรัดเธออยู่นั้นอย่างตั้งใจ แต่ว่ายิ่งขยับเหมือนว่าเจ้าสิ่งนั้นยิ่งรัดแน่นขึ้น

สายตาของสาวเจ้ากะพริบติด ๆ กันเพื่อปรับให้ชินกับแสงภายในห้อง เมื่อปรับสายตาได้แล้วเธอก็พยายามมองหาสิ่งที่ทำให้เธออึดอัด

สายตาของจันทร์ฉายหลุบต่ำมองตั้งแต่เอวคอดกิ่วเล็กของเธอ ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะย่นเข้าหากันเมื่อสายตาสวยไปกระทบกับลำแขนแกร่ง เธอไล่สายตาตามวงแขนนั้นไปเรื่อย ๆ ด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เมื่อไล่สายตาถึงโคนแขนเธอก็เจอเข้ากับร่างแกร่งของสงกรานต์ เธอเลื่อนสายตาไปเรื่อย ๆ ก่อนจะรู้สึกลมหายใจสะดุดเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมดุที่มองมาอย่างรำคาญใจคู่นั้น

ตึก ตึก ตึก

ใจของจันทร์ฉายเต้นแรงเมื่อแน่ชัดแล้วว่าเจ้าของอ้อมกอดคนที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแท้จริงแล้วคือสงกรานต์ พ่อของลูกในท้อง ทั้งยังเป็นตัวเขาจริง ๆ ไม่ได้เป็นการคิดไปเองอย่างที่ผ่านมา

ต้องบอกก่อนว่าสงกรานต์มานอนกับหญิงสาวทุกครั้ง ทว่าเธอกลับไม่เคยได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาเลย ทุกครั้งที่เขามาเธอและเขาจะต่างคนต่างนอน ต่างฝ่ายต่างหลับไป

เช้าตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่เห็นเขาแล้ว จันทร์ฉายรู้สึกโหยหาอ้อมกอดเขาหลายครั้ง และอยากให้เขากอดเธอบ้าง บางครั้งเธอก็หลับฝัน ฝันว่าเขากักเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม ทว่านั่นก็เป็นเพียงความฝัน เพราะเมื่อยามเช้ามาเยือนยามที่เธอตื่นขึ้น เธอก็พบกับความจริงที่ว่า เธอไม่ได้รับอ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขาเลย

ทว่าวันนี้เธอได้รับมันแล้ว เขากำลังกอดเธออยู่และดูเหมือนว่าเขาจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

จันทร์ฉายมั่นใจแล้วว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝัน!

“พี่สง ?”

“ครับ”

“ปล่อยค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับขยับตัวพยายามออกจากอ้อมกอดของเขา

“รังเกียจ ?” ชายหนุ่มพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับกอดรัดร่างบางของเธอมากกว่าเดิม

“เปล่าค่ะ”

“เปล่าแล้วขยับตัวออกทำไม นอนเฉย ๆ ไปสิ”

“...” จันทร์ฉายพูดไม่ออก เธอมองสบตากับเขาด้วยความไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร...

ทำแบบนี้ทำไม หรือต้องการเล่นกับความรู้สึกเธอ...

ว่ากันว่าผู้หญิงเวลาท้องจะคิดมากกว่าเดิมเห็นทีจะจริง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบนั้นอยู่

เหอะ!

เมื่อสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดเขาไม่ได้ หญิงสาวก็ร้องในลำคอด้วยความไม่พอใจ ทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้ว

สงกรานต์หรี่ตาอันตราย คราแรกก็กะว่าจะปล่อยเรื่องที่เธอเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไป ทว่าเมื่อเห็นกิริยาอาการของเธอตอนนี้แล้ว เห็นทีจะปล่อยผ่านเรื่องนั้นไปไม่ได้

เพราะอาการของเธอมันน่าถูกสั่งสอนจริง ๆ เสียดายที่เธอกำลังท้องอ่อน ๆ ไม่อย่างนั้นเขาคงสั่งสอนคนในอ้อมกอดด้วยวิธีของเขาไปแล้ว

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เรื่องอะไรคะ ?” ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดันร่างหญิงสาวให้นั่งด้วยเช่นกัน ก่อนจะชี้นิ้วไปยังกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ หญิงสาวมองตามนิ้วเรียวของชายหนุ่มก่อนจะนิ่งไป

“ว่าไง นั่นคืออะไร”

“กระเป๋าไงคะ”

“พี่รู้ว่ากระเป๋า แต่ที่พี่ถามคือทำไมมันวางอยู่ตรงนั้น แล้วทำไมมีเสื้อผ้าของฉายอยู่ในนั้นด้วย”

“...”

“อย่าเงียบฉาย ตอบพี่มา” ชายหนุ่มเร่งรัดคนตัวเล็กโดยการกระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม จันทร์ฉายรู้สึกขัดใจแต่ยังไม่ยอมตอบคำถามของเขา

“ถ้าไม่ตอบพี่จะกอดเราแน่นกว่าเดิม และจะทำอย่างอื่นด้วย ว่าไง” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มก้มหน้าคลอเคลียแก้มเนียนของเธอด้วย หญิงสาวก้มหน้าหนีก่อนจะพูดมันออกมา

“ฉายจะกลับบ้าน”

“กลับบ้าน ?”

“ใช่ค่ะ ฉายจะกลับไปอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัด”

พูดถึงตรงนี้ร่างของเธอก็ถูกกระชับกอดแน่นกว่าเดิม

“ดี! งั้นพี่จะกลับด้วย”

“ไม่ได้!” หญิงสาวรู้สึกตกใจที่เขาบอกว่าจะกลับบ้านกับเธอ หญิงสาวรู้สึกว่านี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย เขาจะกลับบ้านกับเธอได้ยังไง กลับในฐานะอะไร ถ้าเขากลับบ้านไปกับเธอเขาคงถูกตากับยายบังคับให้รับผิดชอบเธอโดยการแต่งงานแน่

“ทำไมไม่ได้”

“คือ ฉาย... ฉาย ตาฉายดุ”

“ไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องเจอกันในสักวันอยู่แล้ว เจอเร็วขึ้นจะเป็นอะไรไป ฉายห้ามพี่ไม่ได้หรอก”

สงกรานต์พูดเองเออเองโดยไม่สนใจเลยว่าคนตัวเล็กหน้าซีดเผือดเพราะคำพูดของเขาขนาดไหน แต่ถึงแม้สนใจเขาก็ยังยืนยันคำเดิมในคำพูดของตนว่าเขาจะไปบ้านของหญิงสาวเช่นเดิม และไม่ว่ายังไง จันทร์ฉายก็ห้ามเขาไม่ได้