๓ หลงละเมอ (๒)

เขาไม่มีทางอยู่ทำงานจนดึกแน่ หรือไม่ก็อาจสั่งลูกน้องแล้วค่อยเข้ามาดูตอนเช้า คนรักสุขภาพเช่นนั้นจะไม่โต้รุ่งทำงานทั้งคืนเหมือนหล่อน มั่นใจหลังคบเขาพอจะรู้จักนิสัยบ้างแล้ว

“ฮัลโหลลี ว่ายังไง” วางสายไม่นานเพื่อนสนิทก็โทรเข้ามา ยกขึ้นรับอย่างรวดเร็วก่อนกรอกเสียงแข็งจนปลายสายรู้ทันทีว่าตนเองโทรไม่ถูกเวลาเสียแล้ว

‘จะชวนไปหายัยนีร’

“ยังไม่ฟื้นไม่ใช่เหรอ ค่ำแล้วด้วยสามีเขาคงดูแลนั่นแหละ” พูดถึงนีรนาราแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ประสบอุบัติเหตุต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่รู้ว่าจะฟื้นวันไหน

พลันทำให้นึกถึงวันที่อีกฝ่ายประสบอุบัติเหตุ เสียงร้องไห้ของคนตัวเล็กกว่ายังติดอยู่ในหู เสียดายที่วันนั้นติดประชุมกับบอร์ดบริหารสำนักงานใหญ่จึงไม่อาจปลีกตัวไปได้ มารู้ข่าวอีกทีก็ต้อนที่เพื่อนนอนอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

โกรธปารัชที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมด ถ้านีรนาราไม่หลงรักผู้ชายคนนั้นป่านนี้ก็คงจะมีความสุขไปแล้ว เป็นหล่อนหน่อยไม่ได้จะสั่งสอนเสียให้เข็ด

‘เฮ้อ นั่นสินะ’ เสียงถอนหายใจพร้อมคำพูดที่เหมือนเพิ่งคิดออกเจือด้วยความเศร้าจนเธอนึกสงสัย

“แกเป็นอะไรหรือเปล่า” ถามด้วยความเป็นห่วงทั้งอยากรู้ว่าเหตุใดปณาลีจึงได้ทำเสียงเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

‘เปล่าหรอก แค่นี้แหละฉันต้องไปอ่านบทสำหรับเล่นละครพรุ่งนี้’ ปฏิเสธแล้วหาเรื่องอื่นขึ้นมาพูดค่อยวางสายไปปล่อยให้เธอยืนงงมองโทรศัพท์อย่างใช้ความคิด

หรือจะเป็นเรื่องครอบครัว...

ไม่น่าใช่หรอก คนอย่างปณาลีถ้าไม่เครียดเรื่องกลัวแก่ก่อนวัยก็คงเรื่องผู้ชายไม่รัก เห็นเป็นคนไม่สนโลก ทำตัวเย่อหยิ่งแต่แท้จริงเพื่อนคนนี้เทิดทูนความรักและทุ่มเทให้มันมากจนกลายเป็นดาบสองคมที่พุ่งมาทิ่มแทงหลายต่อหลายครั้ง

จะว่าไปแล้วกลุ่มของหล่อนก็ค่อนข้างอับโชคเกี่ยวกับความรักเหมือนกัน คบใครไม่ยืดสักคนจนเรนิตาเริ่มกลัวว่าอาจจะต้องอยู่คนเดียวไปจนตายก็ได้ ซึ่งมันไม่มีปัญหาสักนิดในความคิดหล่อน แต่ถ้ามีคู่ชีวิตหรือคู่คิดก็จะดีกว่า

ซึ่งเธอเลือกแล้วว่าต้องเป็นพิธานคนเดียวเท่านั้น

“งานเสร็จแล้วขอเลี้ยงข้าวคุณหน่อยนะครับ” เมื่อคุยงานกันเรียบร้อยโดยหญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเขาซึ่งยาวมาถึงเข่ากลายเป็นเดรสเสียอย่างนั้น เห็นคราแรกชายหนุ่มก็แอบอมยิ้มเพราะมันดูเหมือนขโมยเสื้อพ่อมาใส่

และหล่อนมีเสน่ห์มากเหลือเกินยามอยู่ในชุดของเขา เลือดในกายร้อนแปลกๆ ยามมองขาเรียวที่ถูกคลุมด้วยเสื้อสีเข้มจนต้องรีบละสายตาออก

“จะไม่เป็นการรบกวนคุณเหรอคะ” เขาส่ายหน้า

“ไม่หรอกครับ ยังไงผมก็ทำกินเองอยู่แล้ว” ใบหน้าหวานอมยิ้มเล็กน้อย หยิบเอกสารทุกอย่างเข้ากระเป๋าก่อนตอบกลับเสียงหวาน

“ถ้าอย่างนั้นขอฝากท้องด้วยนะคะ” ลุกขึ้นยืนพลางค้อมศีรษะให้ เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงเป็นอย่างดี เขาผละออกไปยังโซนครัวโดยมีแขกคนสวยเดินตามไปด้วย

“ที่จริงกี้ทำอาหารเป็นนะคะ” ภายในครัวมีทั้งโซนครัวแบบฝรั่งและครัวไทย อุปกรณ์ครบจนนึกอิจฉาคนที่มีพร้อมทุกอย่าง ส่วนหล่อนถึงแม่จะทำอาหารขายแต่ก็เป็นเครื่องครัวที่ซื้อมาหลายปี บางอย่างก็ประยุกต์ใช้เอาเอง ไม่ได้ใหม่เอี่ยมเหมือนของที่เห็นตรงหน้า

เขาหันมามองหล่อนที่ตามหลัง ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย ส่วนร่างบางก็สะดุ้งรีบเม้มปากแน่นทันทียามนึกได้ว่าทำตัวสนิทสนมเกินไป

“เอ่อ ฉันขอโทษค่ะที่แทนชื่อตัวเอง” เจ้าของห้องส่ายหน้าทันทีพร้อมแต้มรอยยิ้มที่มุมปาก

“ไม่เป็นไรครับ แทนแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เราจะได้สนิทกันมากขึ้น คุณกี้เรียกผมว่าทีมก็ได้นะ” เป็นเขาเองที่ทำลายช่องว่างนั้นพร้อมทั้งเปิดประตูต้อนรับหญิงสาวอีกคนเข้ามา และดูเหมือนว่าหล่อนจะเต็มใจมากเสียด้วย

“ค่ะคุณทีม” ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะเริ่มทำอาหารเย็น ร่างบางเดินไปหยิบผักมาล้างโดยพิธานนำเนื้อมาปรุงสำหรับทำสเต็กสูตรพิเศษ

“เดี๋ยวผมจะทำสเต็กซอสลูกพีช” คนฟังหันมามองด้วยความสงสัย ไม่เคยได้ยินหรือกินซอสลูกพีชมาก่อนสักครั้ง จึงเกิดความสงสัยว่าชายหนุ่มจะทำเช่นไร

“พอดีพี่ชายผมได้ลูกพีชมาจากเพื่อนเยอะเลยเอามาฝาก เต็มตู้เย็นกะว่าจะเอามันออกมาทำซะหน่อย” ท่าทางคล่องแคล่วเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดี หล่อนแอบมองเขาก่อนความคิดหนึ่งจะผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

พิธานเหมาะจะเป็นพ่อของลูก และเธอต้องการเขาเหลือเกิน...

ร่างบางแทบไม่ได้ช่วยเขาสักนิด เอาแต่มองคนตัวสูงที่ขะมักเขม้นกับการนำเนื้อลงสู่กระทะ กลิ่นเนยหอมฟุ้งผสมกับกลิ่นเนื้อที่ชวนน้ำลายสอ เธอนำผักมาจัดใส่จานเพื่อทำเป็นสลัดระหว่างรอเพราะไม่อยากเอาแต่มองให้เขาจับได้

เนื้อสุกแล้วก็นำมาหั่นให้เป็นชิ้นพอดีคำ จัดใส่จานแล้วเริ่มลงมือทำซอสลูกพีช เขานำลูกพีชไปจี่ในกระทะ ใส่ทารากอนและครีมเปรี้ยว และเมื่อเสร็จก็นำมาราดเนื้อตกแต่งด้วยผัก อาหารจานนั้นสวยจนอยากเก็บภาพเอาไว้

และเธอก็ไม่รอช้ารีบถ่ายภาพและอัพโหลดลงโซเชียลทันที เห็นพิธานหันไปหยิบเส้นสปาเก็ตตี้แล้วเริ่มทำอาหารอีกครั้ง สุดท้ายพวกเขาก็นำอาหารขึ้นโต๊ะประกอบไปด้วยสเต็กเนื้อ สปาเก็ตตี้ซอสครีมเห็ดและสลัดผัก

ใบหน้าหวานแย้มยิ้มมีความสุขมองร่างหนาที่ถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินมายังโต๊ะอาหาร มองผลงานของตัวเองก็อมยิ้ม

“ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่านะครับ” ถ่อมตัวจนคนฟังรีบชม

“ต้องอร่อยอยู่แล้วค่ะ แค่กลิ่นก็ชวนน้ำลายสอแล้ว” เจ้าของห้องยิ้มเอ็นดูคนตรงหน้าก่อนเดินไปหยิบไวน์ที่บ่มอย่างดีหลายสิบปี เขาว่ากันว่ายิ่งบ่มนานรสชาติก็จะยิ่งอร่อยมากขึ้น และราคาก็แพงมากเช่นกัน

แก้วไวน์ถูกหยิบมาวางไว้อย่างดีพร้อมกับน้ำสีเข้มที่ไหลลงสู่แก้ว กิรนันท์นั่งประจำที่มองการกระทำทุกอย่างของเขาด้วยแววตาชื่นชม ทำไมผู้ชายคนหนึ่งถึงมีเสน่ห์ขนาดนี้ เหมือนว่าหล่อนจะตกหลุมรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

“สเต็กต้องกินคู่กับไวน์ครับ เพิ่มรสชาติ” นั่งลงตรงข้ามหญิงสาว หรี่ไฟลงเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศด้วยรีโมทคอนโทรล ทุกอย่างดูง่ายดายเหลือเกินจนหล่อนอยากครอบครองชายคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม

ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเป็นของคนอื่นก็ตาม..

ในเมื่อยังไม่ได้แต่งงานก็ถือว่าโสด อีกทั้งฝ่ายชายก็เหมือนจะมีใจให้เธออีกต่างหาก แล้วผิดอะไรถ้าจะกระโดดเข้าไปเล่นเกมรักครั้งนี้ด้วย

เสียงเพลงคลาสสิคบรรเลงคลอไปด้วย ทุกอย่างเกินฝันของผู้หญิงอย่างหล่อนเหลือเกินจนอยากรู้ว่ามันคือฝันหรือไม่ ถ้าเป็นความฝันก็ไม่อยากตื่นขึ้นพบความจริงเลย

“เป็นยังไงบ้างครับ” ตักเนื้อสเต็กพอดีคำขึ้นมากินก่อนจะทำตาโตเมื่อพบว่ามันอร่อยมาก เป็นรสชาติที่เข้ากับเนื้ออย่างดีจนไม่อยากจะเชื่อว่าซอสจะทำจากลูกพีช เธอไม่ได้ตอบเขาทันทีหันไปชิมสปาเก็ตตี้ก็เคี้ยวด้วยความทึ่ง

ถ้าเขาเลิกอาชีพบริหารไปเป็นเชฟท่าจะรุ่งน่าดู เงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมที่รอคำตอบด้วยความลุ้น แต่เห็นอาการหล่อนแล้วก็น่าจะพอเดาได้

“อร่อยมากเลยค่ะ คุณทีมไปเรียนมาจากที่ไหนคะ ถ้าไม่บอกว่าทำงานบริหารจะนึกว่าเป็นเชฟแล้ว” ชมไม่หยุดจนคนฟังอมยิ้มมีความสุข เริ่มลงมือรับประทานอาหารบ้าง

“ตอนผมไปเรียนไฮสคูลที่อังกฤษต้องทำเองทุกอย่าง ก็เลยได้ทักษะในส่วนนี้ด้วยครับ” ตอนไปเรียนนอกถูกจำกัดจำนวนเงินทำให้ต้องการงานพิเศษทำ ทั้งประหยัดทุกทางเห็นคุณค่าของเงินจนไม่กล้าใช้เกินงบที่คำนวณไว้

การไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองทำให้เขาเห็นโลกใบใหญ่ที่กว้างขึ้น ไม่มีคนคอยรับใช้ ไม่มีบัตรไม่จำกัดวงเงินอีกต่อไป ทุกอย่างต้องหาเองยกเว้นค่าเรียนและที่พักซึ่งบิดาจ่ายให้ทั้งหมด แต่ก็ไม่มากพอจะใช้ในชีวิตประจำวัน ทางเลือกที่ดีคือการหางานพาร์ทไทม์ทำขณะที่เรียนไปด้วย

ประสบการณ์เขาจึงเยอะกว่าคนมีฐานะรุ่นเดียวกันที่ครอบครัวช่วยเหลือทุกอย่าง ตอนแรกก็อิจฉาเหมือนกันไม่เข้าใจว่ามีเงินมากมายเหตุใดจึงไม่ส่งให้เขาบ้าง แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มเข้าใจทุกอย่าง ท่านอยากให้เรียนรู้การหาเงินแต่ละบาทไม่ใช่ได้มาง่าย จากนั้นจึงเห็นคุณค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์

“คุณทีมเก่งมากเลยค่ะ กี้ทำเป็นแค่อาหารไทยเอง”

“ไว้คราวหน้ามาทำให้ผมกินบ้างนะครับ” คำเชิญชวนนั้นทำให้หล่อนฝันไกลเสียแล้ว เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมด้วยความคาดไม่ถึง

คราวหน้าที่เขาพูดแสดงว่าจะมีครั้งที่สอง สาม...และต่อๆ ไปใช่หรือไม่

“ยินดีค่ะ” เขายกแก้วไวน์ขึ้นมาพร้อมชนกับเธอเหมือนเป็นคำมั่นสัญญา ดวงตาทั้งสองที่มองกันไม่เคลื่อนไปไหนราวกับหยั่งเชิงอีกฝ่าย และเป็นคนตัวเล็กกว่าซึ่งหลบตาที่มองมาอย่างมีความหมาย ไม่ดีต่อใจเลยสักนิด

หล่อนแพ้เขาราบคาบเสียแล้ว

รับประทานอาหารเสร็จก็เสนอล้างจานให้ร่างสูงจนทุกอย่างเรียบร้อย เธอไม่อยากกลับเลยสักนิด หากยืดเวลาอยู่ต่อนานกว่านี้ก็คงจะดี และดูเหมือนว่าพิธานจะคิดเหมือนกันจึงเดินออกมาพร้อมไวน์ขวดใหม่

“อยู่ดื่มไวน์เป็นเพื่อนผมก่อนได้ไหมครับ” ถามจบฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเรียกความสนใจจากคนทั้งสองให้มองออกนอกหน้าต่างพร้อมกัน หยาดฝนสาดใส่ผนังกระจกเม็ดใหญ่แล้วร่วงลงข้างล่าง

ราวฟ้าเป็นใจให้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง และกิรนันท์ก็ยินดีเหลือเกินที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมายืดเวลาร่วมกันยาวนานกว่าเดิม

“ได้ค่ะ” วางกระเป๋าค่อยเดินไปนั่งโซฟากว้างหน้าจอทีวีขนาดใหญ่ แก้วไวน์ถูกยื่นให้คนร่วมห้องแล้วเปิดหนังต่างประเทศจากแอพลิเคชั่นตัวเอ็นสีแดง

“ฝนตกแบบนี้คงกลับลำบากน่าดู รอให้ฝนซาค่อยกลับนะครับ” นั่งลงข้างกายหล่อนแล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนโยน หญิงสาวหันไปมองเขาพลางเอ่ยรับ

“รบกวนคุณทีมอีกแล้ว”

“ไม่หรอกครับ ผมเต็มใจ” สองสายตาสบกันราวมีประกายไฟในนั้นจนต้องรีบเสหลบ หญิงสาวหันไปสนใจหนังเช่นเดียวกับเจ้าของห้อง พยายามไม่หันมามองคนข้างกาย

เรื่องดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เนื้อเรื่องเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นหนุ่มอนาคตไกล เขาต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ และในช่วงวันสำคัญที่สิบปีจะมีเพียงหนึ่งครั้งก็เวียนมาบรรจบ ว่ากันว่าหากใครแต่งงานในปีนั้นชีวิตคู่จะราบรื่น หล่อนเดินทางไปหาเขาเพื่อจะขอแต่งงานเอง ทว่าอุปสรรคก็ขัดขวางเมื่อเครื่องบินที่โดยสารมาต้องลงจอดอีกเมื่อเพราะพายุเข้า

เธอทำทุกวิถีทางให้ไปถึงประเทศซึ่งคนรักทำงานอยู่ แต่มันก็ยากเหลือเกิน ต้องมาอาศัยในที่พักซึ่งชายผู้หนึ่งเป็นเจ้าของ จ้างเขาไปส่งที่สถานีรถไฟ เขาตกลงจะไปส่งระหว่างนั้นก็เกิดเรื่องราวมากมายขึ้น ส่งผลต่อหัวใจของเธอจนแปรเลี่ยนเป็นความรัก

เธอตกหลุมรักชายเจ้าของโรงแรม ทิ้งคู่หมั้นมาใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาซึ่งมีธรรมชาติโอบล้อม

หนังเรื่องแรกจบไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจ เธอเหลือบมองคนข้างกายที่รินไวน์ลงแก้ว พร้อมทั้งรินให้หล่อนเช่นเดียวกัน เริ่มมึนหัวแล้วเหมือนกันแต่ก็ยังทำตัวเป็นปกติเหมือนไม่รู้สึกอะไร

ภาพยนตร์เรื่องต่อไปที่ฉายขึ้นหน้าจอรันต่อโดยไม่ได้เลือก กลายเป็นรักโรแมนติกที่ฉากค่อนข้างเน้นไปทางความสัมพันธ์แสนใกล้ชิดระหว่างพระนาง และเล่นไปไม่ถึงสิบนาทีก็มีฉากจูบจนปากที่แตะอยู่ขอบแก้วต้องชะงัก ลอบกลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกยากลำบาก

หัวใจเต้นรัวยามมองการเคลื่อนไหวของคนทั้งสองที่แนบชิดกันมากกว่าเดิม ไม่รู้จะผ่านเหตุการณ์แสนกระอักกระอวนครั้งนี้ไปได้อย่างไร

หล่อนทำตัวไม่ถูกเอื้อมมือไปวางแก้วไว้ที่โต๊ะเล็ก ทว่าด้วยความไม่ทันมองทำให้แก้วเหมือนจะตกและพิธานที่มองเห็นเหตุการณ์ก็โน้มตัวมาจับไว้ พอดีกับมือเล็กที่รับแก้วไม่ให้ตกแตก กลายเป็นว่าสองมือจับกันแน่นพร้อมหันมามองหน้าอย่างไม่คาดคิด

และใบหน้าทั้งสองห่างกันแค่คืบ ได้กลิ่นไวน์จากริมฝีปาก รับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายจนเลือดในกายร้อนไปหมด

กิรนันท์พยายามจะผละออกจากเขาแต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน จนสุดท้ายตัดสินใจยกมือออกจากการเกาะกุมแล้วยืดกายนั่งตัวตรง ในขณะที่ร่างสูงก็วางแก้วของหล่อนไว้บนโต๊ะให้มั่นคง

“ขอโทษค่ะ” หันไปบอกเขาเสียงแผ่วจนเกือบไม่ได้ยิน ค่อยมองหน้าจอโทรทัศน์ถึงจะรับรู้ว่ากำลังถูกดวงตาคมจับจ้องอยู่ก็ตาม

และกว่าจะรู้ตัวมือหนาก็จับใบหน้าหวานให้หันมาหาตนเองพลางประทับจูบลงบนริมฝีปากเล็กทันที เขาแช่ค้างไว้ก่อนเพื่อรอดูปฏิกิริยาของหญิงสาว เมื่อเห็นว่าหล่อนไม่ได้ผลักไสหรือด่าทอก็มั่นใจว่าคงคิดเหมือนกัน

ขยับเข้ามาชิดกว่าเดิมพลางกดจูบพร้อมเอียงใบหน้าให้ได้องศา เปลี่ยนท่านั่งแล้วยกร่างบางให้ขึ้นบนตักรวดเร็ว ชุดที่หล่อนใส่เป็นเสื้อตัวโคร่งที่สวมกางเกงขาสั้นเป็นซับใน มันเลิกขึ้นเผยให้เห็นขาอ่อนสีขาวนวล

มือหนาเลื่อมมาโอบเอวเล็กในขณะที่อีกข้างก็ลูบเรียวขาสวยอย่างหลงใหล ลิ้นสีหวานเกี้ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร หล่อนไม่ปฏิเสธความต้องการส่วนลึกของตัวเองและตอบสนองเขาในทันทีสร้างความพึงพอใจแก่ร่างหนา

กลิ่นหอมจากหญิงสาวทำให้เขาหลงนึกว่าตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ อยากดอมดมและอยู่แบบนั้นทั้งวันทั้งคืน โดยลืมสิ้นทุกอย่าง

ลืมแม้กระทั่งแฟนสาวที่โทรหาเกือบยี่สิบสาย!