5

เมื่อแม่ทั้งสองฝ่ายคุยกันจนเข้าใจ จันทร์จิราก็บอกเรื่องนี้กับ ลูกสาวของเธอ ลุลาทำท่าดีใจเพราะมันเป็นสิ่งที่เธอชอบอยู่แล้ว

“คุณแม่รู้ไหม มันเหมือนที่ลูกฝันไว้เลย เปิดร้านกาแฟในไร่ชา นั่งกินเค้กชาเขียวรสชาติละมุนลิ้น หอมกลิ่นชาหน่อย ๆ แค่คิดก็อยากจะไปเสียพรุ่งนี้เลยค่ะ”

ทั้งสองฝ่ายต่างรู้สึกสบายใจ ที่ทุกอย่างไม่มีปัญหา จันทร์จิราก็สบายใจที่ลูกจะได้ไปทำงานกับลูกชายของเพื่อนสนิท ถึงจะไกลแต่ก็คงจะดีกว่าต้องไปทำงานกับคนที่ไม่รู้จัก

ทิพย์นารีเองก็แอบยิ้มหวานให้กับแผนที่เธอวางไว้ เพราะอย่างน้อยเธอคิดว่าความใกล้ชิดจะทำให้ทั้งคู่ชอบกันได้ และถ้าเป็นไปตามที่หวัง เธอก็จะได้สบายใจสักทีที่ลูก ๆ มีครอบครัวกันครบทุกคน

เหมันต์ขอเบอร์โทรศัพท์ของลุลาเพื่อที่เขาจะได้คุยกับเธอเรื่องของอุปกรณ์ที่ต้องใช้ และการวางแผนการตลาด เมนูที่จะทำ เพราะเหมันต์ตั้งใจที่จะทำให้ไร่ของเขาเป็นที่ประทับใจของนักท่องเที่ยวให้ได้

ภาพที่เหมันต์คิดถึงหญิงสาวที่กำลังจะมาอยู่กับเขา คงเป็นสาวน้อยที่ขี้วีน โวยวาย เอาแต่ใจและคงไม่มีความอดทนเท่าไหร่ และเขายังคิดว่าตัวจริงคงไม่ดูดีเท่าในรูปเพราะเดี๋ยวนี้ใครก็สวยเพราะแอปพิเคชั่นกันทั้งนั้น

เจ้าของไร่เหมันต์ในความคิดของลุลา คงเป็นผู้ชายตัวดำ ๆ ใหญ่ ๆ หน้าตาคงดุ ชอบทำหน้าบึ้ง มีกล้ามเป็นมัด ๆ แล้วก็คงชอบพูดจาดุ ๆ ตามประสาเจ้าของไร่ที่ต้องดูแลลูกน้องจำนวนมาก

ลุลาไม่สนใจว่าเจ้าของไร่จะเป็นอย่างไรแต่ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังฝันหวานไปถึงร้านขนมเค้กชาเขียวของเธอ ที่นักท่องเที่ยวทุกคนจะต้องติดใจและสั่งขนมของเธอใส่กล่องหิ้วกลับบ้านแน่ ๆ

ตอนที่ 3

เจ้านาย

ทิพย์นารีจะเดินทางมารับลูกสาวเพื่อนที่บ้านด้วยตัวเอง เพราะพ่อเลี้ยงจะมาติดต่อเรื่องงานด้วย

“คิดถึงจังเลยจันทร์ นี่เราไม่ได้เจอกันเกินสิบปีเลยนะ เห็นหน้ากันก็แต่ผ่านทางไลน์ ดีใจมาก”

พ่อเลี้ยงส่งภรรยาไว้ที่บ้านของจันทร์จิรา เพื่อที่ทั้งคู่จะได้มีเวลาคุยกันนาน ๆ ส่วนตัวเขาแยกไปทำธุระ

“สวยเหมือนเดิมเลยทิพย์ อย่างว่าวัน ๆ เธอก็ไม่ต้องทำอะไร นั่งสวย ๆ เป็นคู่บารมีพ่อเลี้ยงไป ใครไม่รู้คงคิดว่าเราอายุมากกว่าทิพย์แน่ ๆ”

สมัยวัยรุ่นจันทร์จิราถือได้ว่าเป็นคนสวยที่สุดในบรรดาเพื่อน ๆ แต่เธอทำงานเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย มีแต่ความเครียดและไหนจะการใช้ชีวิตในเมืองหลวงที่สภาพอากาศแย่แบบนี้ยิ่งทำให้เธอดูแก่กว่าเพื่อน

ทิพย์นารีส่งกระเป๋าใบขนาดเท่ากับกระดาษเอ4 ให้กับเพื่อนสนิทของเธอ

“เราซื้อมาฝาก ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่ง”

ยังไม่ทันที่จันทร์จิราจะเปิดกระเป๋าดู ลุลาก็ทยอยยกกระเป๋าเดินทางลงมาจากบนบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณน้า”

เด็กสาววางกระเป๋าและเดินมาสวัสดีผู้ใหญ่อย่างอ่อนน้อม จนแม่เลี้ยงแห่งเมืองเชียงใหม่รู้สึกถูกชะตากับลุลาเอามาก ๆ

“น่ารักกว่าในรูปที่แม่ส่งให้น้าดูเสียอีก ได้ข่าวว่าทำขนมอร่อย ดีเลยจะได้ไปช่วยพี่เหมันต์เขาที่ไร่ชา แต่ไปอยู่ที่นั่นลำบากหน่อยนะ ไม่ได้อยู่ใกล้ตัวเมือง คนงานส่วนมากก็เป็นชาวเขาแถวนั้น”

ลุลาทำท่าสนใจกับสิ่งที่เพื่อนมารดากำลังพูด จนเธอต้องเดินมานั่งใกล้กับมารดาเพื่อคุยต่อ

“หนูไปเรียนทำเค้กชาเขียวมาด้วยค่ะ และยังมีอีกหลายอย่างที่หนูว่าละลองใช้ชาเป็นส่วนผสม”

เหมันต์กับลุลาได้ส่งข้อความคุยกันแล้วทางไลน์ว่าต้องซื้ออุปกรณ์อะไรบ้างที่เป็นของใหญ่ ส่วนอุปกรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ลุลาว่าจะไปซื้อด้วยตัวเอง

“น่ารักจริง ๆ รับรองไร่ชาเหมันต์ คงจะดังก็คราวนี้”

ทิพย์นารีลืมไปเลยว่า ตัวเธอเองยังไม่เคยบอกเล่าเกี่ยวกับลูกชายคนเล็กให้ทั้งจันทร์จิราและลูกสาวของเพื่อนฟังเลย