เอาไม่ลง

ปิ่นปัก.....

"คุณนนท์ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับของๆ ปิ่น" ฉันผลักเขาต่อว่าเขาอย่างไม่กลัวเพราะรูปนั้นมันมีค่าสำหรับฉันมากเพราะมันเป็นรูปถ่ายเพียงใบเดียวที่ฉันมีอยู่เพราะรูปอื่นๆ เขาสั่งในคนเผาทิ้งไปหมดแล้วรวมถึงของใช้ทุกอย่างของแม่ด้วย

"กูมีสิทธิ์ทำมากกว่านี้อีกถ้ากูพอใจที่จะทำ"

"ว๊ายยย" แล้วร่างกายของฉันก็ถูกกระชากโยนลงไปบนเตียง ฉันจุกไปหมดเพราะเขาโยนฉันลงเตียงแรงมาก ฉันพยายามพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ทันได้ขยับตัวเขาก็ก้าวตามขึ้นมาบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมร่างฉันทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ใต้ร่างของเขา เราสองคนจ้องหน้ากันนานมาก นานจนทำให้ใจของฉันสั่นไปหมดเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราใกล้ชิดกันขนาดนี้ ฉันหลบสายตาเขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

"หลับตาทำไม หรือเขิน" เขาถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิวก่อนจะขยับใบหน้าลงมาอย่างช้าๆจนฉันต้องรีบหลับตาแน่นเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร ใจของฉันตอนนี้มันไม่ได้แค่สั่นอย่างเดียวแต่มันเต้นแรงมากด้วยมากจนกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉัน ฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเขาที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งนั่นก็หมายความว่าเขาขยับใบหน้าลงใกล้ฉันเรื่อยๆฉันพยายามทำตัวให้นิ่งไม่กล้าขยับเพราะกล้วไปหมด

"หึ เขินจริงด้วย จะว่าไปมึงก็สวยใช้ได้เลยนะ ผิวก็ดี หน้าอกก็ใหญ่พอตัว" ฉันรีบเอามือปิดบังหน้าอกตัวเองทันทีทั้งที่ยังหลับตา

"ถามหน่อยเคยเอากับใครมาบ้างหรือยัง" ฉันรีบส่ายหน้าทันทีเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนไม่เคยให้ใครแตะเนื้อต้องตัวจะมีก็แต่เขาคนแรก

"หึบริสุทธิ์อยู่ว่างั้น หายากนะเด็กสาวสมัยนี้ จะขึ้นมอหกแล้วนี่เคยมีแฟนหรือยัง" ฉันไม่รู้ว่าเขาถามเพื่ออะไร

"มะ ไม่เคยมีค่ะคุณพ่อบอกว่าปิ่นยังเด็กไม่ควรคิดเรื่องนี้" ฉันบอกเขาไปตามตรง ตอนที่ท่านยังอยู่ท่านสอนฉันเสมอว่าอย่ารีบมีแฟนรอให้เรียนจบก่อนท่านสอนให้ฉันหวงเนื้อหวงตัวอย่าใจง่ายฉันก็เชื่อฟังคำสอนของท่านเสมอมาไม่เคยคบใครทั้งที่มีคนเข้ามาจีบฉันเยอะแยะมากมายแต่ฉันก็ไม่เคยสนใจใคร

"เชื่อฟังดีนี่ เป็นเด็กดีแบบนี้สินะพ่อกูถึงรักแล้วก็แบ่งสมบัติให้กูกับมึงเท่าๆกัน"

"โอ๊ะ" ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็เอามือมาบีบคอฉันแม้เขาจะไม่ได้ลงน้ำหนักมือมากแต่ก็ทำให้ฉันกลัว

"ทำไมเจ็บอ่อ?? แต่กูไม่ได้ลงแรงอะไรเลยนะ"

"แต่ปิ่นกลัวคุณนนท์ปล่อยปิ่นเถอะนะปิ่นกลัวจริงๆ" ฉันขอร้องเขาเพราะเขาไม่ยอมคลายมือออกจากลำคอของฉันซ้ำยังใช้สายตามองฉันไปทั่วร่าง

"หึกลัวงั้นเหรอ กลัวอะไรกลัวกูจะทำอะไรมึงหรือคิดว่ากูจะพิศวาสมึงงั้นเหรอปิ่น หึ ถึงกูจะเมาถึงกูจะเงี่ยนกูก็ไม่เอาผู้หญิงอย่างมึงหรอกบอกตามตรงกูเอาไม่ลง" พูดจบเขาก็ขยับตัวแล้วลุกออกจากเตียงยืนมองฉันอยู่ตรงปลายเตียงด้วยสายตาเกลียดชังเหมือนที่เคยทำก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตูใส่กลอนประตูทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะกลับเข้ามาอีก เขาทำให้ฉันกลัวต่อไปฉันคงต้องอยู่ให้ห่างจากเขามากกว่าเดิมโดยเฉพาะเวลาที่เขาเมา

ชานนท์....

ผมตื่นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัวสงสัยเป็นเพราะเหล้าที่กินเมื่อคืน ผมไม่รู้ว่าพวกมันผสมอะไรให้ผมกินบ้างเพราะผมไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อน 

"คุณนนท์จะไปมหาลัยเหรอคะ" ป้าจิตถามผมเมื่อผมเดินมาที่โต๊ะทานข้าว

"ครับป้า"

"ว่าแต่ทำไมคุณนนท์ต้องแต่งตัวเรียบร้อยขนาดนี้ด้วยล่คะแถมยังใส่แว่นตาหนาเตอะ บอกตามตรงเลยนะคะป้าว่ามันบดบังความหล่อของคุณนนท์ไปหมดเลย" ผมไม่ได้ตอบคำถามป้าจิต แต่ที่ผมแต่งตัวแบบนี้ผมมีเหตุผลของผม

ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงมหาลัย พอผมเข้าไปรายงานตัวเสร็จผมก็เดินออกมาเพื่อจะไปลานจอดรถแต่แล้วสายตาของผมก็ไปปะทะเข้ากับนักศึกษาผู้หญิงคนนึงเธอกำลังเดินหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมาบนตึกมองซ้ายมองขวาเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง ผมก็เลยหยุดยืนมองเธออยู่ตรงนั้นเพราะผมไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้เลย จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาหาผม 

"ขอโทษนะคะคุณเรียนอยู่ปีไหนอ่ะ"

"ปีหนึ่ง" ผมตอบคนตรงหน้าไปสั้นๆ

"อ่อถ้างั้นเราก็เป็นน้องใหม่เหมือนกัน ว่าแต่นักศึกษาใหม่เค้าไปรายงานตัวกันที่ไหนเหรอนายรู้มั้ย"

"เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายจะเจอบันไดให้ขึ้นบันไดไปชั้นสามห้องรายงานตัวจะอยู่ห้องแรกขวามือ"

"ขอบคุณนะ ว่าแต่นายเรียนคณะอะไรเหรอ"

"บริหาร"

"คณะเดียวกันเลย เราชื่อนับดาวนะแล้วนายชื่ออะไรเหรอ"

"นนท์"

"อ่อ นนท์ยินดีที่ได้รู้จักนะ งั้นเราไปก่อนนะสายแล้ว^^"

"อืมมม"

ผมมองตามหลังนับดาวไปจนเธอลับตา ผมรู้สึกบอกไม่ถูกผมไม่เคยใจแต้นแรงกับใครขนาดนี้มาก่อนแต่นับดาวเป็นคนแรก

ปิ่นปัก....

"ทำไมมือเแกถึงบวมแดงขนาดนี้ปิ่นไปโดนอะไรมา" ดิวถามฉันเมื่อเห็นฉันกำลังทายาที่มือเพราะตอนนี้มือของฉันบวมและแดงมาก แต่มันไม่ได้บวมแค่มือเท้าก็เหมือนกันเมื่อคืนฉันก็เอายาสีฟันทาเพื่อบรรเทาอาการไปก่อนเพราะฉันไม่มียาทาครั้นจะไปถามกับป้าแม่บ้านก็เกรงใจเพราะมันดึกมากแล้วฉันก็เลยแวะซื้อยาก่อนเข้าโรงเรียนเมื่อเช้านี้เอง

"โดนน้ำร้อนลวกน่ะ" 

"ไปทำอิท่าไหนถึงโดนน้ำร้อนลวกมือ ว่าแต่แสบมากเลยใช่ไหม"

"อื้มมม แสบมากเลยแต่ถ้าทายาแล้วคงดีขึ้น"

"ปิ่น"

"หื้มมม"

"ฉันมีเรื่องอยากจะถามแกหน่อยอ่ะแต่ถ้าแกไม่โอเคไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ"

"เรื่องอะไรเหรอ"

"ก็เรื่องพ่อของแกไงตอนนี้เค้าพูดกันทั้งโรงเรียนแล้วนะว่าจริงๆแล้วแกไม่ใช่ลูกแท้ๆแถมยังมีพูดถึงแม่แกอีกว่าแม่แกไปแย่งพ่อแกมาจากภรรยาเก่าแล้วแกรู้มั้ยว่าใครเป็นคนเอามาเล่า"

"ใคร"

"จะใครซะอีกล่ะก็ยัยจีจี้ไงที่เป็นคนเอามาเล่าให้คนทั่วทั้งโรงเรียนฟังจนคนเค้ารู้กันทั่วฉันไม่รู้ว่ามันไปรู้มาจากไหน มันใส่ร้ายแกหรือเปล่าเพราะมันอิจฉาแกมาตลอดมันคงแค้นใจที่อาจารย์เลือกแกให้เป็นดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งแถมเวลามีงานสำคัญอะไรแกก็ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนตลอดทุกปี"

"มันคือเรื่องจริงฉันไม่ใช่ลูกของท่านจริงๆ" 

"แล้วแกโอเคมั้ยปิ่น"

"ไม่โอเคก็ต้องโอเคให้ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อมันคือความจริง"

"ต่อไปนี้ถ้ามีใครมองแกแบบแปลกๆหรือมาพูดอะไรไม่ดีกับแกแกอย่าคิดมากนะเข้าใจไหม"

"ฉันจะพยายามละกันเพราะฉันเตรียมใจมาแล้ว ว่าแต่แกยังอยากจะคบกันฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าดิว" 

"ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะ"

"ก็ฉันกลัวแกจะอึดอัด"

"ฉันไม่สนใจใครหรอกแกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะปิ่น"

"ขอบใจนะดิว" ฉันขอบใจดิวเพราะดิวคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมีอยู่

"ว่าไงจ๊ะแม่นักเรียนดีเด่นแม่ดรัมเมเยอร์มือหนึ่ง แกรู้มั้ยว่าตอนนี้คนทั้งโรงเรียนเค้าพูดถึงแกว่ายังไงบ้าง" ขณะที่ฉันกับดิวกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนจู่ๆจีจี้ก็เดินมาขวางหน้าแล้วกอดอกมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"แกอย่ามาหาเรื่องอะไรปิ่นนะจีจี้"

"ฉันไปหาเรื่องอะไรเพื่อนแกไม่ทราบนังดิวในเมื่อเรื่องที่ฉันพูดมันคือความจริง"

"ความจริงแล้วไงแกมีสิทธิ์อะไรเอาเรื่องของปิ่นมาโพทนาให้คนทั้งโรงเรียน"

"ก็ฉันอยากให้คนอื่นเค้าได้รู้ไงว่าจริงๆแล้วคนที่ใครๆคิดว่าดีพร้อมไปซะทุกอย่างเป็นลูกคุณหนูบ้านรวยเป็นนักเรียนดีเด่นกิจกรรมเป็นเลิศแบบนังปิ่นจริงๆแล้วมันเป็นคนยังไงกันแน่  จะว่าไปแม่แกนี่ก็เก่งใช่ย่อยเนอะปิ่นหลอกพ่อแกได้ตั้งหลายสิบปี ไม่เลวจริงทำไม่ได้หรอกนะ5555"

เพี๊ยะ!!!! ฉันตบหน้าจีจี้ไปหนึ่งทีแบบเต็มแรงเพราะฉันทนไม่ได้ที่ใครจะมาว่าแม่ของฉัน ใครจะด่าจะว่าฉันยังไงฉันไม่ว่าแต่ขอร้องอย่ามาด่าแม่ถึงท่านจะทำผิดแต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาด่ามาว่าท่าน

"โอ๊ย นังปิ่นแกกล้าตบหน้าฉันเหรอห๊ะ ฉันจะไปฟ้องอาจารย์ฝ่ายปกครองให้ไล่แกออก!!!"

"อยากฟ้องก็ไปฟ้องเลยฉันจะเป็นพยานให้ปิ่นเองว่าแกเข้ามาหาเรื่องปิ่นก่อนมาพูดจาไม่ดีกับปิ่นก่อน"

"ทำไมในเมื่อเรื่องที่ฉันพูดมามันเรื่องจริงทั้งนั้น หรือแกจะปฏิเสธห๊ะนังปิ่นว่าแม่แกไม่ได้เลวอย่างที่ฉันว่ามา" ฉันกำหมัดแน่นพยายามระงับความโกรธ ตอนนี้ฉันต้องใจเย็นสงบสติอารมณ์

ตอนนี้ฉันกับจีจี้ได้เข้ามานั่งอยู่ในห้องของอาจารย์ฝ่ายปกครอง โดยมีอาจารย์อีกหลายท่านนั่งอยู่ด้วย

"ว่าไงปิ่นปักเธอทำร้ายร่างกายจีจี้จริงๆใช่ไหม"

"จริงค่ะ"  ฉันรับสารภาพไปตามตรง

"เธอเป็นเด็กเรียนดีมารยาทเรียบร้อยไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียไม่เคยก่อเรื่องทำไมครั้งนี้เธอถึงทำแบบนี้ล่ะปิ่นรู้ไหมว่าอาจารย์หลายๆท่านผิดหวังในตัวเธอมาก"